By Raju Prabath Lankaloka
நவம்பர் 13, 1989 அன்று, முந்தைய இரவில் மாநில ஆயுதப்படைகளால் கைது செய்யப்பட்ட ஜனதா விமுக்தி பெராமுனா ( JVP ) இன் தொடக்கத் தலைவரான ரோஹானா விஜெவெரா கொடூரமாக கொலை செய்யப்பட்டார். அதன்பிறகு, அந்த நேரத்தில் ஜே.வி.பியின் துணைத் தலைவராக கருதப்பட்ட அந்த நேரத்தில் கட்சியின் பொதுச்செயலாளர் உபதிசா கமனயகே கைது செய்யப்பட்டு கொல்லப்பட்டார். அதேசமயம், அந்த நேரத்தில் ஜே.வி.பியின் தலைமையில் இருந்த பலர் கைது செய்யப்பட்டு கொலை செய்யப்பட்டனர். ஜே.வி.பி அரசியலுடன் எங்களுக்கு எந்த தொடர்பும் இல்லை என்றாலும், மாநில ஆயுதப்படைகளால் கைது செய்யப்பட்ட சந்தேக நபர்களின் புருத கொலை ஒரு அருவருப்பான செயல் என்று நாங்கள் கண்டிக்கிறோம்.
வீழ்ந்த ஹீரோக்களை நினைவுகூரும் ஒரு நாளாக, நவம்பர் 13 ஆம் தேதி, விஜெவெரா கொல்லப்பட்ட நாள் ஜேவிபி நினைவுகூருவதை நாங்கள் கண்டிருக்கிறோம்.
அவர் காவலில் இருந்தபோது விஜெவெராவின் மரணம் குறித்து விசாரணை நடத்தப்பட்டதா என்பது குறித்து சில நாட்களுக்கு முன்பு பாராளுமன்றத்தில் எழுப்பப்பட்ட கேள்விக்கு பதிலளித்தார், இது தொடர்பாக ஆவணப்படுத்தப்பட்ட தகவல்கள் எதுவும் இல்லை என்று பொது பாதுகாப்பு அமைச்சர் கூறினார்.
ஆனால் ஜே.வி.பி 2001 முதல் சந்திராவின் ஆட்சியின் கூட்டணி கட்சியாக இருந்தபோது, அல்லது 2004 முதல் அவர்கள் சந்திராவின் கீழ் அமைச்சரவை இலாகாக்களை வைத்திருந்தபோது, விஜெவெரா உள்ளிட்ட அதன் தலைவர்களின் கொலைகளின் உண்மையை வெளிப்படுத்தவும், சட்டவிரோதமாக செயல்பட்ட அதிகாரிகளை நீதிக்கு கொண்டு வரவும் அவர்கள் குரல் எழுப்பவில்லை. அந்த நேரத்தில் அவர்கள் பாராளுமன்றத்தில் 42 இடங்களைக் கொண்டிருந்ததால், அது தொடர்பாக அப்போதைய அரசாங்கத்திற்கு வலுவான அழுத்தம் கொடுக்கும் திறன் அவர்களுக்கு இருந்தது.
இதன் காரணமாக, பிரச்சார நோக்கங்களுக்காக விஜெவெரா உள்ளிட்ட வீழ்ச்சியடைந்த தலைவர்களை ஜே.வி.பி அங்கீகரிக்கிறது என்பது தெளிவாகிறது. அதே நேரத்தில், 1987 க்குப் பிறகு ஜே.வி.பி மேற்கொண்ட ஆயுதப் போராட்டம் குறித்து அவர்கள் எந்தவிதமான மதிப்பாய்வையும் செய்யவில்லை, அந்த போராட்டத்தின் தோல்வியிலிருந்து கற்றுக்கொண்ட பாடங்களை அவர்கள் குறிப்பிடவில்லை.
ஜேவிபி 60 களின் நடுப்பகுதியில் பிறந்தார். இலங்கை முதலாளிகளுக்கு நாட்டை வளர்ப்பதற்கான திட்டம் இல்லாததால் இளைஞர் அதிருப்தி அதிகரித்து வரும் காலம் இது. அதே நேரத்தில், நாட்டில் இளைஞர்களுக்கு நம்பிக்கை இருந்த பாரம்பரிய இடது, ஒரு மாற்றீட்டை உருவாக்க முதலாளித்துவ அமைப்பை கவிழ்க்க முடியும் என்று நினைத்து, 1964 ஆம் ஆண்டில் அதன் சுயாதீன திட்டத்தை கைவிட்டு, எஸ்.எல்.எஃப்.பி உடனான கூட்டணிக்குள் நுழைவதன் மூலம் அதன் கொள்கைகளை காட்டிக் கொடுத்தது. இந்த சூழ்நிலையில், வடக்கு மற்றும் தெற்கின் இளைஞர்கள் முதலாளித்துவத்தின் தீமைகளுக்கு எதிராக தங்களை தனித்தனியாக ஒழுங்கமைக்கத் தொடங்கினர். ஜே.வி.பி என்பது தெற்கு கிராமப்புற சின்ஹாலீஸை தளமாகக் கொண்ட ஒரு அமைப்பு.
அரசியல் ரீதியாக, ஆரம்பத்தில் இருந்தே, ஜே.வி.பியின் வர்க்க அடிப்படை முற்றிலும் சிறிய முதலாளித்துவமாக இருந்தது. 1971 ஆம் ஆண்டில், அதில் தொழிலாள வர்க்கத் தளம் இல்லை. அவர்கள் தொழிற்சங்க ஆர்வலர்களை “போரிட்ஜ் கோப்பை போராளிகள்” என்று பெயரிட்டனர்”. நகர்ப்புற தொழிலாள வர்க்கத்திலிருந்து வெகு தொலைவில் உள்ள கிராமப்புற சின்ஹாலீஸ் விவசாய பகுதிகளில் கேகாலை, ஹம்பாந்தோட்டை, காலி, குருணாகல் மற்றும் அனுராதாபுரா போன்ற வேர்களை ஜே.வி.பி கொண்டிருந்தது,
குட்டி முதலாளித்துவமும் ஒடுக்கப்பட்டு சுரண்டப்பட்ட பிரிவு என்பதில் சந்தேகமில்லை. ஆனால் உற்பத்தி சக்திகளுடன் அவர்களுக்கு நேரடி உறவு இல்லாததால், எந்தவொரு அரசியல் பிரச்சினையிலும் ஒரு நிலையான கொள்கையை அவர்களால் பராமரிக்க முடியாது.
அவர்களின் ஆரம்ப நாட்களில், ஜே.வி.பி சோசலிசம் மற்றும் மார்க்சியத்தின் வார்த்தைகளை உச்சரித்தது, இருப்பினும் அவர்களுக்கு மார்க்சியம் அல்லது சோசலிசத்துடன் எந்த தொடர்பும் இல்லை. ‘ ஐந்து வகுப்புகள் ’ அவர்கள் நடத்தியவை அதை நன்றாக விளக்குகின்றன. 71 எழுச்சியில் ஈடுபட்டிருந்த ஜே.வி.பி தலைவர்கள் கூட பல்வேறு மக்களால் கைது செய்யப்பட்ட பின்னர் அவர்களுக்கு வழங்கப்பட்ட புத்தகங்கள் மூலம் மார்க்சியத்தைப் பற்றி படித்ததாகக் கூறியுள்ளனர். அவர்கள் பின்பற்றிய அமைப்பு முறையும் மார்க்சிய அமைப்பு முறை அல்ல. ஆரம்பத் தலைவர்களில் ஒரு சிலருக்கு மட்டுமே கம்யூனிஸ்ட் கட்சிகளின் இளைஞர் பிரிவுகளில் மிகக் குறுகிய காலம் பணியாற்றிய அனுபவம் மிகக் குறைவு. அவர்கள் வெளிப்படுத்தியதெல்லாம், தற்போதுள்ள ஆட்சிக்கு எதிரான தங்கள் எதிர்ப்பையும், தங்கள் சுதந்திரத் திட்டத்தைக் கைவிட்ட பாரம்பரிய இடதுசாரிகள் மீதான வெறுப்பையும் மட்டுமே.
1989 க்கு முன்னர் விஜேவீர தலைமையிலான ஜே.வி.பி.யின் உத்தியானது, தொழிலாள வர்க்க இயக்கத்தை மையமாகக் கொண்ட ஒரு வெகுஜனப் போராட்டத்திற்குப் பதிலாக, மக்களிடமிருந்து தனிமைப்படுத்தப்பட்ட ஒரு எழுச்சியின் மூலம் மிக விரைவாக அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றி, ஒரு சோசலிச சமூகம் (அவர்களின் கூற்றுப்படி) கட்டியெழுப்புவதாகும்.
இந்த உத்தியை மார்க்சியக் கண்ணோட்டத்தில் எதிர்க்கிறோம். ட்ரொட்ஸ்கி இதைப் பற்றி 1911 ஆம் ஆண்டு “மார்க்சிஸ்டுகள் ஏன் தனிநபர் பயங்கரவாதத்தை எதிர்க்கிறார்கள்” என்ற கட்டுரையில் எழுதினார்.
“ஒரு பயங்கரவாத முயற்சி, “வெற்றிகரமான” ஒன்று கூட உறுதியான அரசியல் சூழ்நிலைகளைப் பொறுத்து ஆளும் வர்க்கத்தை குழப்பத்தில் தள்ளுகிறது. எப்படியிருந்தாலும், குழப்பம் குறுகிய காலத்திற்கு மட்டுமே இருக்கும்; முதலாளித்துவ அரசு அரசாங்க அமைச்சர்களை அடிப்படையாகக் கொண்டிருக்கவில்லை மற்றும் அவர்களை நீக்குவதன் மூலம் அகற்ற முடியாது. இது சேவை செய்யும் வகுப்புகள் எப்போதும் புதிய நபர்களைக் கண்டுபிடிக்கும்; பொறிமுறையானது அப்படியே உள்ளது மற்றும் தொடர்ந்து செயல்படுகிறது.
“ஆனால், ஒரு பயங்கரவாத முயற்சியால் உழைக்கும் வெகுஜனங்களுக்குள் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட குழப்பம் மிகவும் ஆழமானது. இலக்கை அடைய கைத்துப்பாக்கியுடன் ஆயுதம் ஏந்தினால் போதுமென்றால், நாம் ஏன் வர்க்கப் போராட்டத்துக்கான முயற்சிகளை மேற்கொள்கிறோம்? எதிரியின் கழுத்தில் சுடுவதற்கு ஒரு துளி துப்பாக்கித் தூளும் சிறிது ஈயமும் போதும் என்றால், ‘வகுப்பு அமைப்பு’க்கு என்ன தேவை? வெடிகளின் கர்ஜனையால் உயர்ந்த நபர்களை பயமுறுத்துவது அர்த்தமுள்ளதாக இருந்தால், எங்களுக்கு ஏன் கட்சி தேவை? நாடாளுமன்றத்தின் கேலரியில் இருந்து அமைச்சர் பெஞ்சை ஒருவரால் இலகுவாகக் குறிவைக்க முடிந்தால், கூட்டங்கள், மக்கள் போராட்டம் மற்றும் தேர்தல்கள் எதற்கு?
“ நம் பார்வையில், தனிப்பட்ட பயங்கரவாதம் துல்லியமாக அனுமதிக்க முடியாதது, ஏனெனில் இது மக்களின் சொந்த நனவில் பங்கைக் குறைத்து, அவர்களின் சக்தியற்ற தன்மைக்கு சமரசம் செய்கிறது, ஒரு நாள் வந்து தனது பணியை நிறைவேற்றும் ஒரு சிறந்த பழிவாங்கும் மற்றும் விடுதலையாளரை நோக்கி அவர்களின் கண்களையும் நம்பிக்கையையும் திருப்புகிறது. “ செயலின் பிரச்சாரத்தின் அராஜகவாத தீர்க்கதரிசிகள் ” மக்கள் மீது பயங்கரவாத செயல்களின் உயர்த்தும் மற்றும் தூண்டக்கூடிய செல்வாக்கைப் பற்றி அவர்கள் விரும்பும் அனைத்தையும் வாதிடலாம். தத்துவார்த்த பரிசீலனைகள் மற்றும் அரசியல் அனுபவம் வேறுவிதமாக நிரூபிக்கின்றன. மேலும் “ பயனுள்ள ” பயங்கரவாத செயல்கள், அவற்றின் தாக்கம் அதிகம், மேலும் அவை சுய அமைப்பு மற்றும் சுய கல்வியில் மக்களின் ஆர்வத்தை குறைக்கின்றன. ஆனால் குழப்பத்திலிருந்து வரும் புகை அழிக்கிறது, பீதி மறைந்துவிடும், கொலை செய்யப்பட்ட அமைச்சரின் வாரிசு தனது தோற்றத்தை வெளிப்படுத்துகிறது, வாழ்க்கை மீண்டும் பழைய முரட்டுத்தனத்திற்குள் நுழைகிறது, முதலாளித்துவ சுரண்டலின் சக்கரம் முன்பு போலவே மாறுகிறது; பொலிஸ் அடக்குமுறை மட்டுமே அதிக காட்டுமிராண்டித்தனமாகவும் வெட்கமாகவும் வளர்கிறது. இதன் விளைவாக, ‘உடைந்த நம்பிக்கைகள்’ மற்றும் செயற்கையாக தூண்டப்பட்ட உற்சாகம் ஆகியவை ஏமாற்றத்தையும் அக்கறையின்மையையும் அளித்தன.
“… பயங்கரவாத குழுக்களை விட உடல் அழிவு மற்றும் இயந்திர அடக்குமுறை வழிகளில் அரசு மிகவும் பணக்காரர் என்பதை ஒவ்வொரு முறையும் “செயலின் அராஜகவாதி” புரோபகாண்டா காட்டியுள்ளது.”
1971 மற்றும் 1987-89 நிகழ்வுகள் ட்ரொட்ஸ்கியின் வார்த்தைகள் எவ்வளவு உண்மை என்பதைக் காட்டியுள்ளன. ட்ரொட்ஸ்கி அதே கட்டுரையில் மேலும் எழுதினார்:
“வர்க்கப் போராட்டத்தின் கூர்மைப்படுத்தலில் இருந்து மட்டுமே புரட்சி எழக்கூடும், மேலும் இது பாட்டாளி வர்க்கத்தின் சமூக செயல்பாடுகளில் மட்டுமே வெற்றியின் உத்தரவாதத்தைக் கண்டறிய முடியும். வெகுஜன அரசியல் வேலைநிறுத்தம், ஆயுத கிளர்ச்சி, மாநில அதிகாரத்தை கைப்பற்றுவது — இவை அனைத்தும் உற்பத்தி எந்த அளவிற்கு வளர்ச்சியடைந்துள்ளது, வர்க்கப் படைகளின் சீரமைப்பு, பாட்டாளி வர்க்கத்தின் சமூக எடை, இறுதியாக, இராணுவத்தின் சமூக அமைப்பால், ஏனெனில் புரட்சி நேரத்தில் மாநில அதிகாரத்தின் தலைவிதியை தீர்மானிக்கும் காரணி ஆயுதப்படைகளாகும்.”
ஜே.வி.பியின் ஆரம்பம் முதல் 1989 வரை இருந்த அராஜகவாதத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஜே.வி.பி அரசியலுக்கு எமது எதிர்ப்பு மேற்குறிப்பிட்ட மார்க்சிய அடிப்படையிலிருந்து பாய்கிறது.
எவ்வாறாயினும், ஜே.வி.பி அரசியல் 1989க்குப் பிறகு 180 டிகிரிக்கு மாறியது என்பது தெளிவாகிறது. 1989 இல் கடுமையான அரச அடக்குமுறை, 1989-91 இல் கிழக்கு ஐரோப்பா மற்றும் சோவியத் ஒன்றியத்தின் வீழ்ச்சி மற்றும் சரியான மார்க்சிச பகுப்பாய்வு செய்யத் தவறியது என்பது தெளிவாகிறது அவை அந்தத் திருப்பத்தில் வலுவான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது.
ஆயுதப் போராட்டத்தின் மூலம் அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றி சோசலிச சமூகத்தைக் கட்டியெழுப்பப் போவதாக முன்னர் பேசிய ஜே.வி.பி, தற்போது முழுமையாக நாடாளுமன்றவாதத்தை நோக்கி நகர்ந்துள்ளது. அவர்களின் சமீபத்திய ‘பணித் திட்டங்கள்’ எதுவும் சோசலிசம் அல்லது மார்க்சிசம் பற்றிய குறிப்புகளைக் கொண்டிருக்கவில்லை. இவை எதுவும் எந்த வகையிலும் சோசலிசத்தை நோக்கிய ‘பணித் திட்டங்கள்’ அல்ல. அரசியலமைப்புச் சட்டப்படி நடைபெறும் தேர்தல்களின் மூலம் ஆட்சியைப் பிடிப்பதும், மோசடி மற்றும் ஊழல் இல்லாமல் ‘இருக்கும் முறையை’ தொடர்வதும் மட்டுமே அவர்கள் இன்று நிற்கிறார்கள். ஏகாதிபத்திய நாடுகளின் தூதர்கள் அவர்களுடன் இன்பங்களைப் பரிமாறிக்கொள்ளும் அளவுக்கு அவர்கள் இப்போது முதலாளித்துவ அமைப்பைத் தழுவியிருக்கிறார்கள்.
ஆகஸ்ட் பெபல், ஒரு ஆரம்ப ஜெர்மன் மார்க்சிஸ்ட், ஒருமுறை கூறினார், “ உங்கள் எதிர்ப்பாளர் உங்களைப் புகழ்ந்து பேசினால்: ஜாக்கிரதை! ஆனால் அவர்கள் உங்களைத் தாக்கினால், நீங்கள் வழக்கமாக சரியான வழியில் ” இருப்பீர்கள். ஆனால் இன்று, ஜே.வி.பி அவர்கள் முதலாளித்துவ தலைவர்களுடனும் அவர்களின் புகழையும் கொண்ட சந்திப்புகளில் மிகுந்த மகிழ்ச்சியடைகிறது.
இப்போது ஜே.வி.பி சோசலிசத்தின் மற்றும் மார்க்சியத்தின் வார்த்தைகளைக் கூட சொல்வதை நிறுத்திவிட்டது. தேசிய கேள்வி குறித்த ஜே.வி.பியின் நிலைப்பாடும் முற்றிலும் மார்க்சிஸ்ட் அல்ல. 2005 க்குப் பிறகு, மஹிந்தா ஆட்சி வகுப்புவாதப் போரை முன்னோடியில்லாத வகையில் முன்னோக்கி அழைத்துச் சென்றபோது, ஜே.வி.பி கொடியிடுபவர்களாக செயல்பட்டார். 2001 முதல், பாரம்பரிய இடதுசாரிகள் வீழ்ந்த அதே ‘கூட்டணி’ அரசியல் ‘சேற்றுக் குளத்தில்’ ஜே.வி.பி.யும் குதித்தது.
முதலாளித்துவ சட்டமன்ற கட்டமைப்பில் சிக்கி, முதலாளித்துவ ஆட்சியாளர்களுக்கு தரகர்களாக இருப்பதன் இயல்பான விளைவாக ஜே.வி.பி சமீபத்திய காலங்களில் பல்வேறு பிளவுகளை மேற்கொள்ள வேண்டியிருந்தது.
ட்ரொட்ஸ்கி சுட்டிக்காட்டியபடி, குட்டி முதலாளித்துவம் சுயாதீனமான மற்றும் நிலையான அரசியல் நடவடிக்கைக்கு இயலாது. அதன் முரண்பாடு அதன் இடைநிலை சமூக நிலையை பிரதிபலிக்கிறது. இதன் காரணமாக, அவர்கள் சமூகப் படைகளின் சமநிலையைப் பொறுத்து முன்னும் பின்னுமாக ஆகிறார்கள். 89 க்கு முன்னர் ஆயுதப் போராட்டத்தின் மூலம் அதிகாரத்தைப் பெறுவதற்காக உழைத்த அவர்கள், இப்போது அரசியலமைப்பிற்கு முழுமையாக இணங்கி, முதலாளித்துவ அமைப்புக்கு ஏற்ற ஆட்சியைக் கட்டியெழுப்பத் தள்ளப்பட்டுள்ளனர். ஆனால் எதிர்காலத்தில், முதலாளித்துவ அமைப்பில் நெருக்கடியின் விரைவான வளர்ச்சி மற்றும் அடக்குமுறையின் இணையான அதிகரிப்பு போன்ற சூழ்நிலைகளில், அவர்கள் மீண்டும் அராஜக முறைகளை நோக்கி தள்ளப்படுவதற்கான சாத்தியக்கூறுகளை நிராகரிக்க முடியாது.
1989 ஆம் ஆண்டின் கால தலைவர்கள் அனைவரும் ஜே.வி.பியின் ஸ்தாபகத் தலைவர் உட்பட நினைவுகூரப்படும் நேரத்தில், விழுந்த போராளிகளுக்கு செலுத்தக்கூடிய சிறந்த அஞ்சலி அந்த நிகழ்வுகளிலிருந்து கற்றுக்கொள்வது, கடந்த காலத்தின் தவறுகளை மீண்டும் செய்ய அனுமதிக்கக்கூடாது, அதே நேரத்தில் பாராளுமன்றவாதம் போன்ற அதிக பொறிகளில் விழக்கூடாது, மற்றும் அந்த நிகழ்வுகளை ஒரு மார்க்சிச பார்வையில் இருந்து பகுப்பாய்வு செய்ய நடவடிக்கை எடுப்பது முதலாளித்துவ அமைப்பை கவிழ்க்கக்கூடிய ஒரு மார்க்சிச அடிப்படையில் உண்மையான புரட்சிகர கட்சியை உருவாக்குவது.
