Opposition party wins in South Korea’s election, posing challenges for President Yoon’s governance and foreign relations, notably with China. Despite this, Yoon’s alignment with the U.S. and Japan is likely to continue, amid domestic concerns like inflation and medical strikes.

By Pranjal Pandey

The liberal opposition party of South Korea has secured a sweeping majority in the nation’s general election, maintaining control of parliament. The Democratic Party (DP), led by Lee Jae-myung, attained 175 out of 300 seats in the National Assembly. This election is widely interpreted as a midterm assessment of President Yoon Suk Yeol, who still has three years remaining in his term. Following the results, the leader of his party, Han Dong-hoon, has stepped down, and Prime Minister Han Duck-soo has tendered his resignation.

Mr. Yoon and his People Power Party (PPP) have suffered a significant setback, grappling to advance their agenda within a legislature controlled by the DP. With the DP’s victory, it now has the leverage to expedite and advance legislative initiatives through parliament. The DP and PPP strategically utilize satellite parties to optimize their votes within South Korea’s electoral framework, wherein certain seats are allocated to smaller parties whose representation doesn’t proportionally match their overall support.

Satellite parties are smaller political entities that align themselves with larger, more established political parties. They often share similar ideologies or goals and cooperate strategically during elections to maximize their collective vote share.

Following his narrow defeat to Mr. Yoon in the 2022 presidential election, Lee Jae-myung is gearing up for another presidential bid. This election marks nearly two years since conservative President Yoon Suk Yeol secured victory in the 2022 presidential race by a razor-thin margin of 0.73 percent, the narrowest in South Korean history, prevailing over Lee.

At the national level, South Korea holds two major types of elections: presidential elections, where citizens directly elect the president for a single five-year term, and National Assembly elections, which determine the composition of the legislative body consisting of 300 members. These members serve a four-year term. Among them, 254 are elected through single-seat constituencies, while the remaining 46 members are selected through a proportional representation system. In the proportional representation system, voters vote for political parties rather than individual candidates, and the proportion of votes each party receives determines their seat allocation in the National Assembly.

In the 2024 South Korean general election, three main political parties competed for seats in the National Assembly. With 175 seats won, the Democratic Party became the largest party. The ruling People Power Party (PPP) secured 108 seats, while the Rebuilding Korea Party (RKP), led by former justice minister Cho Kuk, won 12 seats. Notably, the RKP obtained its seats solely through proportional representation, without fielding candidates for district positions. The overall voter turnout was 67 percent, marking the highest turnout in 32 years. Approximately 44 million people were eligible to vote in the National Assembly election, held on April 10, 2024.

Key Issues

The rising cost of living and inflation emerged as key concerns for voters, particularly the escalating prices of essential goods like vegetables. During the election campaign, President Yoon Suk-yeol’s visit to a supermarket brought attention to the issue, focusing on the price of green onions. Upon observing a bunch of green onions priced at 875 won ($0.65), he commented, “I’ve been to many markets, and this seems like a reasonable price.” However, media reports state that green onions typically now sell for three or four times that amount and local media reported that the store had discounted the vegetable ahead of Yoon’s visit.

In March 2024, South Korea’s annual inflation rate was at 3.1 percent. The primary contributors to this inflationary trend were the increased prices of fresh food and energy. In March, the prices of agricultural products surged by over 20 percent compared to the same month last year.

Another main concern in the election was the doctors’ strike. All medical interns and residents, actively practicing doctors, are rallying against Yoon’s proposition to boost the annual medical school admission quota by two-thirds to mitigate the doctor shortage. They contend that universities are ill-prepared to handle such a substantial surge in student intake, which could jeopardize forthcoming medical services.

Despite South Korea’s rapidly aging population and its low doctor-to-population ratio compared to other developed nations, attempts to increase medical school capacities have consistently encountered staunch resistance from incumbent doctors and medical students, resulting in significant political obstacles.

At first, Yoon’s proposal received public backing. However, increasing pressure for compromise arose as a result of the ongoing doctor strikes, causing numerous surgeries to be canceled and disrupting patient care.

Implications

The victory of the main opposition party indicates the continuation of strained relations between President Yoon and the legislative body. Since taking office, President Yoon has encountered consistent opposition to his domestic policies from the National Assembly, which is largely controlled by the opposition, holding approximately 60 percent of the seats. As of January 2024, only 29.2 percent of the bills presented to the National Assembly have been passed into law, a significant decrease from the 61.4 percent passage rate seen under the previous administration.

For months, President Yoon has struggled with low approval ratings, impeding his efforts to fulfill his promises of tax cuts, deregulation, and increased support for families in the world’s fastest-aging society.

The Yoon administration’s foreign policy has been characterized by a persistent alignment with the United States and Japan while distancing South Korea from China. Since assuming office, Yoon has been actively disrupting the relatively balanced diplomatic relations maintained by previous administrations and significantly straining China-South Korea relations.

Yoon’s alignment with the United States has also adversely affected the interests of the South Korean people. For instance, in the economic realm, South Korea has prioritized compliance with U.S. semiconductor export controls on China. Previously, South Korea had enjoyed close cooperation with China, resulting in a significant trade surplus. However, since joining the U.S.-proposed “Chip 4” alliance, South Korea has suffered considerable losses, while facing warnings from the U.S. against filling the void in the Chinese market. Yoon’s foreign policy has strained relations between China and South Korea, exacerbating trade and economic issues and eroding public support for Yoon.

When confronted with Japan’s discharge of nuclear-contaminated wastewater into the ocean, Yoon staged a symbolic act of eating seafood but failed to take substantive action in response to widespread public protests.

Nonetheless, it’s anticipated that South Korea’s foreign policy stance, including its trilateral cooperation with the United States and Japan, will remain relatively unchanged. The election outcomes are unlikely to exert significant influence on international affairs, and the president retains considerable autonomy to pursue his agenda. Yoon is expected to maintain a more assertive stance towards North Korea. His approach to North Korea sharply contrasts with that of the previous progressive administration, emphasizing negotiations and engagement.

Author Bio: This article was produced by Globetrotter. Pranjal Pandey, a journalist and editor located in Delhi, has edited seven books covering a range of issues available at LeftWord. You can explore his journalistic contributions on NewsClick.in.

Source: Globetrotter

The post South Korea’s Election Outcome: Opposition Party Triumphs, PresidentYoon Faces Diplomatic and Domestic Challenges! appeared first on Asia Commune.

April 7, 2024 will remain as a historic day for the Middle East, and the world class struggle. On that day, Israel withdrew most of its troops from Gaza without having achieved any of the publicly proclaimed objectives. This military move is an acknowledgment of the defeat of the Israel Defense Forces (IDF) who suffered a beating by Palestinian militias in Gaza, lost thousands of soldiers, and dozens of officers and non-commissioned officers to Palestinian guerrillas. Israel’s defeat merited only a few lines in the capitalist mass media, seeking to conceal the defeat suffered by the counterrevolution.

After the withdrawal of Israeli troops from Gaza, an intense and hysterical worldwide campaign by the imperialist governments, the Pentagon, the UN, spread 24 hours a day by all the capitalist communication networks intend to install Israel as a “victim”, speaking of an alleged “aggression of Iran against Israel”. As we are accustomed to, this whole chorus unleashes a tide of “opinionologists and charlatans” who tell us that this would be the beginning of a “3rd World War”. This whole operation seeks to hide the reality of what has really just happened in the Middle East.

The defeat in the Battle of Gaza opens a new moment in the 3rd Intifada. The Palestinian people will be regaining the territory of Gaza, and rebuilding the neighborhoods, the infrastructure, reorganizing their government structures, a return of the people to the areas previously occupied by the Israeli army, which is very feared by the IDF. IDF spokesman Roni Kaplan has announced that the IDF does not allow the return of the Palestinian population to the areas of Gaza, but the reality is that the triumph of the Palestinian militias allows the people of Gaza to begin the slow return to the neighborhoods and towns that had been occupied by Israeli troops. turning a deaf ear to the announcements of the defeated Zionist government.

The triumph of the 3rd Intifada

On April 7, Netahayu’s government withdrew all troops from Gaza, thousands of soldiers, leaving only the Nahal Brigade guarding the road built by the Israeli army, called the Netzarim corridor, which divides the north from the south of the Gaza Strip. But the Israeli government made the decision to withdraw troops well before April 7, and out of frustration at accepting defeat, Israeli authorities carried out an attack on April 1 in Damascus that killed seven Islamic Revolutionary Guard Corps (IRGC) officers.

This attack is a real provocation against Iran, which also expresses a change in the strategy of the Zionist leadership as they suffered military defeats in Gaza. When they realized that it was impossible to defeat the Palestinian militias, they turned to a strategy of selective killings of the leaders of Palestinian insurgent groups. The leadership of the capitalist oligarchy that governs Iran was supposed to respond to the massacre, but the response was within the framework of the policy of the governments and ruling classes of the Middle East region that seek through peace agreements to put an end to the 3rd Intifada.

Iran’s response, previously announced and “choreographed” as the Washington Post put it, consisted of approximately 170 drones, 30 cruise missiles and 120 ballistic missiles, but only a few missiles penetrated Israeli air defenses and struck near military bases. No missiles or drones hit Israel’s cities and towns. Rather, the religious oligarchs of the Ayatollahs who rule Iran launched the attack to reposition themselves in front of their people, their armed forces and the groups they lead in other countries as part of the Islamic fundamentalist current they lead in the Middle East. Although thousands of activists celebrated the sending of the missiles and drones, the reality is that this Islamic oligarchy has no intention of confronting and defeating Israel, on the contrary, its greatest interest is to put an end to the insurrection of the Palestinian people that infects all the peoples of the Middle East, and can put an end to the regime that they themselves lead

Iran’s attack benefits Netanyahu internally because it deflects the Israeli people’s discontent with their government, which was expressed with almost daily mobilizations against Netanyahu. Now Netanyahu is calling for “National Unity” against Iran, and practically placing a state of siege and restrictions under the guise of security, to prevent these mobilizations against Netanyahu from continuing by presenting him now as the “leader facing Iran’s attack.” But there is no possibility of a “war between Iran and Israel”, nor a “third world war”, all this persistent campaign made by all capitalist media seeks to hide the truth: The world is not heading towards a “war between countries”, but we are going to a new Arab Spring more powerful and important than ever.

Israel’s 3rd defeat in 6 months

Palestinian militias in Gaza

Despite the fact that during the invasion of Gaza the IDF committed all kinds of atrocities with more than 33,000 victims, 70% of whom are women, children, the elderly, and the displacement of 1.5 million people, the Israeli military failed to defeat the Palestinian insurgency. The IDF proved very effective when it came to carrying out genocide on the unarmed and vulnerable civilian population, but when it came to defeating the militias it proved completely ineffective. The Israeli government had to withdraw the troops from Gaza without achieving any of the objectives announced by Netanyahu, which were: 1) Eliminate Hamas, in the words of the Israeli government, the Palestinian militia group in Gaza 2) Recover the Israeli hostages 3) Eliminate the tunnels built by the Palestinian militias under the territory of Gaza. After 6 months of bloody battles in Gaza, none of these objectives could be achieved by the IDF and the Netanyahu government.

Israel’s defeat is the third in 6 months since Palestinian militias won a resounding victory in the battle on October 7, 2023. There the Al-Qassam Brigades of Hamas, the Al-Quds Brigades of Islamic Jihad, the Al-Nasse Salah Brigades of the Popular Resistance Committees, the Al-Aqsa Martyrs Brigades of Fatah, the Ali Mustafa Brigades of the Popular Front for the Liberation of Palestine, the Brigades of the Democratic Front for the Liberation of Palestine, the Brigades of the Palestinian Mujahideen Movement penetrated the Beit Hanoun border crossing, tore down the walls and fences dividing Palestinian territory from Israeli territory, and began to retake Israeli-occupied territories, taking control of Kfar Aza, Sderot, Sufa, Nahal Oz, Magen, Be’eri, Ashkelon, Ofakim, and the Re’im military base where they captured the Commander of the Israeli occupation army, General Nimrod Aloni and more than 100 prisoners, including military and police officers being held. In the localities, barracks, prisons, property, tanks, bases, equipment, ammunition and weapons depots were expropriated.

This operation involved a heavy defeat for the IDF, forcing the Netanyahu government to launch a retaliatory invasion of Gaza. Two months after the invasion of Gaza began, Netanyahu had claimed that Israel had triumphed in northern Gaza, and had “cleansed” the area of Palestinian guerrillas. However, this narrative fell apart when on January 4, 2024, Israeli Defense Minister Yoav Gallant announced the withdrawal of 35,000 soldiers from Gaza which, added to the destruction of the Golani Brigade, the most important mercenary brigade, meant a new defeat for Israel in northern Gaza. which left the IDF in a military situation of complete disaster.

The lies of Israel’s government crumbled, because no army that “triumphs” withdraws from the battlefield. The same lies that Putin told when he was defeated in the battle of Kiev, and had to withdraw troops announcing that the “special military operation” was entering a “new phase”. All of northern Gaza was once again in Palestinian hands, as The Guardian states: “They are regrouping in northern Gaza… begin to rebuild the system of government in northern Gaza… There is no chaos or emptiness because it is the workers of the Gaza municipality or the civilian defense and rescue forces… those who enforce law and order…” By that time the 3rd Intifada had been articulated as a complex of interlinked revolutions with 7 fronts: 1) The Battle of Gaza 2) The Battle of the West Bank 3) The Battle of South Lebanon 4) The Battle of Syria and the Golan Heights 5) The Battle of the Red Sea 6) The Battle of Iraq 7) The World Mobilization in support of Palestine.

Israeli troops were stationed in Khan Younis in southern Gaza, but they continued to suffer thousands of casualties carefully concealed by the Israeli government so as not to show their failure, which as we have been stating constitutes a veritable “Vietnam” for Israel, at the hands of the urban guerrilla war taking place in Gaza. The action of the Palestinian urban guerrillas gradually degraded and destroyed the conditions of the Israeli army with ambushes and attacks in wich the IDF troops suffer a major blow to the IDF troops, causing thousands of soldiers’ deaths, and hitting hard the command structure of their army.

That is, Israel failed in its plan to destroy the Palestinian militias. On the other hand, the government of Israel announced 4 months ago that it was going to destroy all the tunnels of the militias in Gaza, however they could not enter the tunnels, there is no evidence of battles in the tunnels, and despite the bombings, massacres, and military operations, 80% of the tunnels of the resistance are intact as recognized by Israel’s Haaretz. Otro fracaso de Israel es sobre la cuestión de los rehenes desde que Netanhayu prometió que “todos los rehenes iban a ser liberados” pero no ha logrado este objetivo, y los que ya fallecieron es por responsabilidad de los bombardeos de las FDI que terminaron matando a sus propios ciudadanos detenidos. Éste fracaso absoluto y la paliza militar sufrida es lo que explica la retirada de las tropas israelíes el 7 de abril del 2024.

Towards a new Arab Spring

U.S. imperialism, NATO, Netanyahu and the Arab governments of the Middle East want to impose a peace agreement to dismantle the triumph of the Palestinian militias in the Battle of North Gaza. The agreement seeks to consolidate the “two-state” policy and aims to take away from the Palestinians at the negotiating table what has been achieved through struggle and enormous sacrifice.

Why does imperialism seek the peace agreement? Because the triumph of the Battle of Gaza has consequences for the entire political situation in the world, and in the Middle East. It is not only about the triumph of the militias in Gaza, but also about the advance of Palestinian fighters who are spreading throughout the West Bank organized in militias that are mostly secular and do not respond to Islamic fundamentalism. Among these militias growing throughout the West Bank is the largest called “The Lion’s Den” Born in the city of Nablus, it has spread throughout the occupied West Bank, as Palestinian journalist and analyst Mohamed Daraghmeh tells the Huffington Post. The Lion’s Den, Daraghmeh points out, “is a completely new phenomenon in the Palestinian arena” explaining that these young people have secular education, without embracing Islam.

Alongside the Lion’s Den, a whole complex conglomerate of militias operates with the support of the population of the West Bank that supports these new secular militia formations, as reported by the Palestinian Center for Policy Research and Polling for the newspaper El Español. The West Bank has a tradition of secularism stemming from long decades of Fatah’s influence, butcurrently Fatah, led by the government of Mahmoud Abbas and the Palestinian National Authority, is a political current that is very discredited and suffers great rejection from the population for its collaborative role with the Israeli occupiers. and its policy of capitulation to imperialism.

It is in the West Bank that the process of political revolution that the world is going through is most clearly expressed. We call political revolution the process by which all the old leaderships that controlled the mass movement for decades, such as Stalinism, social democracy, bourgeois nationalist movements such as the PRI, Chavismo, or Nasserism, Islamic fundamentalism, etc., reformist currents in decline that no longer group the best activists that emerge in revolutions, are collapsing. In this sense, the process of development of militias in the West Bank expresses the new process of rupture with Islamic fundamentalism, developed since the Second Arab Spring.

The First Arab Spring that began in 2011 was a revolutionary process that encompassed more than 30 nations and forever changed the political situation in the region with the fall of decades-old dictatorships such as that of Hosni Mubarak or Muhammar Gaddafi. The Second Arab Spring began in 2019 and constituted a series of revolutions that began to confront Islamic fundamentalist governments such as the dictatorship of the Ayatollahs in Iran, capitalist governments in Iraq, and the Hezbollah government in Lebanon. 

Our policy is unconditional support for the Palestinian militias, including the Islamic fundamentalists, but at the same time and simultaneously, support for the process of political revolution in Palestinian activism by supporting the development and emergence of the new secular militias or those linked to Marxism, stimulating the break with the Islamic fundamentalist leaderships that have a reactionary policy and ideology of support for the bourgeoisie and a retrograde theocratic program in favor of dictatorships that oppress the people, such as those of Iran.

It will not be easy for U.S. imperialism, NATO, Netanyahu and the Arab governments of the Middle East to impose a peace agreement. It is not easy for the Palestinian leaderships to sign something with the war criminal Nethayu, just as it is not easy for the fascist leaders of the State of Israel to sign something with Hamas, which they had promised to eliminate, which can further aggravate the prospect of great difficulties for imperialism and Israel in the Middle East.

The Crisis of Israel and Imperialism

The 3rd Intifada has plunged the State of Israel into a serious crisis. More than 80,000 Israelis living near the Lebanon-Israel border they have suffered internal displacement as a result of Hezbollah’s systematic bombardment of Israeli barracks, radars, and critical infrastructure. The evacuation of all moshavim villages, towns and farming communities within a radius of several kilometers of the border with Lebanon is a severe blow to Israel’s economy. The mass call-up of Israeli reservists represents almost 10% of the working population and affects high-tech industries, public services and small businesses, while displacement and the repercussions of the war have paralyzed up to 20% of the working population as a result of mass evacuations from cities with some 175,000 Israelis now living in hotels and temporary accommodations. On the other hand, there is a mass exodus of Israelis returning to their countries of origin.

In Israel, schools have been closed for weeks, forcing parents to seek childcare, and the opening of the new academic year at universities has come to a standstill. Israel’s gas fields in the Mediterranean are shut down whiletourism has all but plummeted, Jerusalem’s Old City has run out of foreigners. The entireconstruction industry, whose workforce is mainly Palestinians in the West Bank, has come to a standstill after Israel suspended the work permits of more than 100,000 Palestinians. The Bank of Israel reports that there has been a 20% increase in mortgage payment delays since the war began, unemployment has increased by 10 percentage points, from 5% to 15%. According to Yedioth Ahronoth, the cost of Israel’s war on Gaza amounts to $272 million per day and will cost at least $60 billion, more than 10% of the country’s GDP.

Any capitalist government that attempts to govern Israel into the future faces the reality that Israel’s economy is running a deficit that will require budget cuts that will be deeply felt in terms of quality of life and reduced services for Israelis in general. This comes as tax revenues have plummeted and Israel’s credit rating has fallen from A1 to A2, Moody’s announced. The 3rd Intifada has dealt blow after blow to Israel, which acts by degrading the conditions of existence of the Zionist state by setting the prospect of its destruction and defeat.

The 3rd Intifada has also been a severe blow to imperialism, and NATO has been forced to exhaust the supply funds of the US Central Command. The U.S. Geological Survey (USCC) is the Pentagon’s fleet that is in charge of the Middle East region. The entire deployment of additional troops and warships to the Middle East over the past few months has cost more than $1.6 billion, and even the Pentagon estimates the cost will be $2.2 billion over the course of the year. It is precisely these supply needs of CENTCOM that is the product of anotherresounding and spectacular triumph of the 3rd Red Sea Intifada, when U.S. and British ships lost the naval battle in the Red Sea against the Houthis, and thus lost control of a key avenue of world trade.

The Houthis are an indigenous and secularly oppressed people living in Yemen who took power during the Arab Spring in the “September 21 Revolution”. TheHouthis have now come to control a key geoeconomic bottleneck such as the Bab el-Mandah Strait in the Red Sea, which is causing a sustained increase in commercial shipping rates, aggravating global inflation and the global crisis of capitalism.

Advancing the revolutionary regroupment around support for the Third Intifada

Along with all this, the 3rd Intifada unleashed a huge and massive global mass mobilization in favor of Palestine that constitutes a fundamental base of support for the actions of the Palestinian militias, which has as its epicenter the main cities and countries of the world such as New York, Paris, London, Mexico City, Baghdad, Madrid, Rome, Tehran, Montreal, Ottawa, Sydney, San Francisco, or Los Angeles, as well as all the major cities in Europe, Japan, and Southeast Asia.

Palestinian militias triumphant in Gaza

This enormous worldwide process of mobilization has the support of a section of theworld’s Jews as part of an anti-Zionist movement, and has deeply struck imperialism, all the capitalist governments of the world and their institutions, provokes ministerial crises, crises in the capitalist and imperialist political parties, crises in the institutions of the regime, and crises of international organizations such as the UN. That is why the triumph of the 3rd Intifada in the Battle of Gaza implies a perspective of deepening the revolutionary process that the Middle East is experiencing towards a sharpening of the Second Arab Spring that we are experiencing, or an even deeper and more important Third Arab Spring.

A huge group of activists, thousands of young people who take up the flag of Palestine are progressively radicalizing, and evolving towards more anti-capitalist positions, close to Marxism and confronting the policy of the capitalist parties, the UN, or the Progressive International of “Ceasefire”, “Against Genocide”, or “For Peace”. Another, more radicalized current is emerging that raises slogans such as “Free Palestine”, “Globalize the Intifada” or the slogan “From the river to the sea” which is a popularization of the slogan “For a secular, democratic and non-racist Palestinian state” from the Jordan River to the Mediterranean Sea, which we raise from Marxism, which implies the destruction of the State of Israel as we raise from Marxism.

The existence of a world revolution and thousands of activists raising slogans in support of the 3rd Intifada destroys 99% of the reformist, campist, evasionist, Stalinist left that carries out the “For Peace” policy of the progressive International. Bernie Sanders’ declarations in favor of the state of Israel have introduced a serious crisis in political formations that claim to be on the left, such as the DSA in the United States or Syriza in Greece, which are the basis of the Progressive International, in a crisis that drags down the organizations of the global left that are supporting the “Two States” policy.

There are examples of activists from around the world, such as the Committee for the Liberation of Palestine (CPLP) in Mexico, where activists whose positions confront the Morena government have been grouped together, and the pacifist policy of the UN and the Progressive International, because they have adopted positions of political independence from capitalist parties and governments.

The 3rd Intifada has laid bare Israel as a Nazi state completely in crisis, in a state of decay, and vulnerable. The slogan of the destruction of the State of Israel, which was once used for propaganda, has become a slogan for action to the extent that the mobilizations of the world raise the slogan “From the river to the sea”. The Palestinian revolution is advancing, deepening its permanent character, destroying apparatuses, clay idols, unmasking the false friends and collaborationists of Zionism, as well as the half-measures that seek the preservation of a Nazi state through a crusade “for peace”.

From Marx International we are calling for worldwide support for the 3rd Palestinian Intifada, which on all fronts is repeating the epic of the Vietnamese people when they managed to defeat US imperialism. The triumph of the Battle of Gaza must serve to advance in the global regroupment of activists and leaders who support the 3rd Intifada, are for the destruction of the State of Israel, and promote the struggle for a Free Palestine from the River to the Sea, secular, democratic and non-racist. We must advance in the organization of a world party of revolution in the service of the constitution of the socialist republics of the Middle East, as part of the struggle for Global Socialism.

The post Israel’s Defeat: Long Live the Triumph of the 3rd Intifada !! 17/04/2024 appeared first on Asia Commune.

13일, 이스라엘과 팔레스타인을 둘러싼 전황이 한층 위기로 치닫는 가운데 ‘팔레스타인인들과 연대하는 사람들’(이하 팔연사)이 서른 번째 집회를 열었고, 약 300여 명이 참가했다.

최근 이스라엘 총리 베냐민 네타냐후는 라파흐 지상전 날짜를 확정했다고 발표했다.(그러나 구체적으로 밝히지는 않았다.) 이스라엘과 이란의 전쟁 가능성도 제기되고 있다.

집회 참가자들은 문제의 주범이 이스라엘임을 분명히 했다.

집회 참가자들은 미국이 이란의 침공 위험 운운하며 이스라엘을 위해 군함을 파견하는 등 여전히 팔레스타인인들을 상대로 한 인종 학살을 지원하고 있다고 비판했다.

참가자들은 이스라엘과 이를 비호하는 미국에 대한 분노를 담아 “라파흐에 지상군 투입 말라” 등의 구호를 함께 외쳤다.

첫 발언은 한국에서 팔레스타인 연대 활동에 꾸준히 참여해 온 유대계 영국인 유학생 에이바 씨가 했다. 에이바 씨는 자신을 시온주의에 반대하는 유대인으로 소개했다.

“이스라엘은 식민 정착자 프로젝트로 수립된 아파르트헤이트 국가입니다.

“서방이 이스라엘을 사랑하는 것은 유대인을 사랑하기 때문이 아닙니다. 팔레스타인인들을 학살하고 중동에 서방의 또 다른 권력을 세우기 위해서입니다.

“이스라엘이 팔레스타인인들을 억압하는 이유는 팔레스타인인들이 모든 면에서 저항에 나설 명분이 있다는 것을 자신도 알기 때문입니다.”

참가자들은 크게 환호했다. 이어서 에이바 씨는 이렇게 강조했다.

“이것은 종교가 아닌 인류애의 문제입니다. 팔레스타인 땅은 팔레스타인인들의 것입니다. 그리고 팔레스타인은 독립할 것입니다.”

에이바의 발언은 한 마디 한 마디 힘이 있었고, 통역자는 중간 중간 터져나오는 참가자들의 환호와 박수가 가라앉기를 종종 기다려야 했다.

그 다음 발언자는 실천불교승가회 공동대표이자 ‘아시아의 친구들’의 공동대표인 일문 스님이었다.

“팔레스타인에서 자행되고 있는 이스라엘의 야만적인 민간인 학살은 전 세계 민주 시민을 분노케 하고 있습니다. … 생명·평화·공존·인권의 가치가 존중되는 국제연대 활동이 더 많이 필요합니다.”

일문 스님은 한국에 130만 명이 넘는 이주민이 함께 살고 있고, “팔레스타인인들의 고통…에 연대하며 서로 만나고 평화를 원하는 세계인이 되고 있”다고 강조했다. 일문 스님은 ‘아시아의 친구들’에서 전쟁 피난민을 돕는 모금 캠페인 등을 하고 있다고 전했다.

재한 이집트인 엘겐디 씨도 마이크를 잡았다. 엘겐디 씨는 그간 행진에서 구호 선창으로 활력을 불어넣는 데에 앞장서 왔다.

그는 이스라엘이 승리하지 못하고 있으며, 이스라엘군은 병원과 민간인을 공격하는 비겁한 군대라고 꼬집었다.

“이스라엘은 전투원들과 싸우는 대신 병원과 민가를 폭격하고 민간인을 살해할 수밖에 없습니다. 팔레스타인 저항 세력을 발견하지도 못하고, 그들과 직면하면 오로지 실패하고 패배하고 있기 때문입니다.”

엘겐디 씨는 끝까지 팔레스타인을 지지하자고 호소하며 “프리 프리 팔레스타인”을 외쳤다.

마지막 발언자는 팔레스타인계 대학생 진주 씨였다.

진주 씨는 라마단 기간에도 이스라엘은 팔레스타인 억압을 이어갔지만 “그 무엇으로도 팔레스타인인들을 굴복시킬 수 없다”고 힘주어 말했다. 그리고 “이 순간 여기 계신 모든 분이 가자지구와 팔레스타인인들이 외롭지 않다는 증거”라고 감사를 표했다.

진주 씨는 자신이 다니는 서울대학교에서 팔레스타인 연대 동아리 ‘수박’을 결성했다고 전했다.(수박은 팔레스타인을 상징하는 과일이다.)

“제가 아는 한 이런 동아리는 한국에서 처음 생긴 것입니다. 많은 지지를 바라고 여러분도 함께하기를 바랍니다!”

집회를 마친 뒤 참가자들은 행진을 시작했다. 커다란 팔레스타인 깃발을 함께 든 팔레스타인인이 한 알제리인에게 “와 줘서 고맙다”고 인사를 나누기도 했다.

참가자들은 주한 미국 대사관 앞을 지나며 바이든을 인종 학살자라고 규탄하는 구호를 외쳤다. 행진 대열이 경복궁과 인사동을 지날 때에는 관광객들이 팻말을 받아들고 함께 구호를 외치기도 했다.

살면서 처음으로 정치 시위에 참가했다는 한 사우디아라비아 여성은 참가자들의 다양한 국적에서 광범한 국제 연대를 느껴 마음이 따뜻해졌다고 기자에게 전했다. 그는 행진하는 동안에도 내내 여러 참가자들에게 출신지를 묻고 대화하며 감동을 나눴다고 한다.

모로코계 프랑스인 두 명은 전날 홍대입구역에서 집회를 알리는 홍보전을 우연히 접한 뒤, 애써 일정을 조정해 집회에 참가했다고 했다.

이들은 이스라엘을 지원하는 미국뿐 아니라 유럽 국가들도 다르지 않다고 비판했다. 특히 자신들이 사는 프랑스에서는 정치인들이 ‘악어의 눈물’을 흘리면서 이스라엘의 공격을 인종 학살이라고 지적하지 않는다고 비판했다. 그리고 “춤추고 노래하며 행진을 마무리한 것이 인상 깊었다”며 한국에 머무는 동안 다음 집회에도 참가하겠다고 말했다.

집회에서는 다양한 부스도 운영됐다. 팔레스타인 연대 운동을 지지하는 노무사들이 참가자들을 위한 무료 노동상담소를 운영했다. 임금 체불과 제조업 장시간 노동, 원어민 영어 강사들의 열악한 근로 조건에 대한 상담이 이어졌다.

길을 가다 집회 현장을 본 사람들의 반응도 우호적이었다. 한 행인은 참가자들에게 커피 100잔을 쏘기도 했다. ”이스라엘 정말 나쁘다“고 말하며 주최 측에 현금 후원을 한 사람도 있었다.

기자에게 소감을 밝힌 참가자들은 모두들 집회가 “즐겁다”, “감동적이다”라고 전했다.

한 사람은 집회에 매주 새로운 참가자가 있고 이들이 대체로 젊고 활력이 넘쳐서 올 때마다 자신도 활력을 얻어간다고 말했다.

현재 이스라엘의 인종 학살 전쟁은 가자지구에서 유례 없는 재앙을 초래하고 어느 때보다도 위험한 국면으로 치닫고 있다. 그러나 이것은 또한 이스라엘과 이스라엘을 지원하는 미국의 위기 속에서 벌어지는 일이라는 점도 잊어서는 안 된다. 그들도 결코 무적이 아닌 것이다.

엄중한 상황 속에서도 이번 집회에서처럼 활력과 희망을 찾을 수 있는 연대가 계속돼야 한다. 집회 주최측은 이스라엘이 라파흐를 침공하면 바로 행동에 나서고 토요일에 집중 집회를 열겠다고 밝혔다. 팔레스타인인들과 연대하기 위해 다음 주에도 계속 모이자.

주제

국제〉

중동·북아프리카

The post 제30차 팔레스타인 연대 집회‍·‍행진: 다양한 국적의 사람들이 매주 새롭게 참가하다 appeared first on Asia Commune.

경찰은 지난해 10월 18일에 열린 ‘팔레스타인인들과 연대하는 사람들’의 기자회견을 문제 삼았다. 그 전날 이스라엘이 가자지구 내 알아흘리 침례병원을 폭격해 500명을 넘게 살해하자, ‘팔레스타인인들과 연대하는 사람들’은 주한 이스라엘 대사관 앞에서 긴급 규탄 기자회견을 열었다.

당시 알아흘리 침례병원 폭격 소식이 전해지자, 이라크‍‍·‍‍요르단‍‍·‍‍레바논‍‍·‍‍튀르키예‍‍·‍‍튀니지 등 중동과 북아프리카 곳곳에서 항의 시위가 분출했다.

한국에서도 팔레스타인인, 이집트인 등 아랍인들과 한국인들이 함께 이스라엘의 병원 폭격과 이스라엘의 학살을 지원하는 미국을 규탄하는 목소리를 낸 것이다.

그런데 종로경찰서는 당일 기자회견에 대해 미신고 집회라며, 6개월이나 지난 일로 주최측인 ‘팔레스타인인들과 연대하는 사람들’ 소집권자 최영준 씨와 기자회견 사회자 김지윤 씨에게 집시법 위반 혐의로 출석요구서를 보냈다.

이뿐만이 아니다. 지난해 10월 20일 이태원역 앞에서 있었던 팔레스타인 연대 집회의 소음 기준 초과를 근거로, 용산경찰서가 최미선 노동자연대 활동가에게도 출석요구서를 보냈다.

이는 6개월째 굳건히 지속되며 지지를 받는 국내 팔레스타인 연대 운동에 대한 공격이다. 이스라엘-팔레스타인 전쟁이 벌어지면서 한국에서는 이스라엘에 대한 비판 여론이 급격히 높아져 왔다. 서방 제국주의와 보조를 맞춰 온 윤석열 정부로선 이런 대중 정서가 거북할 테고, ‘팔레스타인인들과 연대하는 사람들’이 거리에서 팔레스타인인들에 대한 연대를 표현하고 확대하려 애써 온 것이 눈엣가시로 보였을 것이다.

그리고 경찰의 이런 공격은 총선을 의식해 지난 몇 개월간 우익적‍·‍권위주의적 행태를 자제해 온 윤석열 정부가 공격을 재개하기 시작했다는 것을 보여 주는 것이기도 하다.

윤석열의 공격에 맞선 효과적인 저항은 계속해서 팔레스타인 연대 운동을 지속‍·‍강화하는 것이다.

주제

국제〉

중동·북아프리카

민주적 권리

The post 경찰, 팔레스타인 연대 활동가 3인에게 소환장 발부: 팔레스타인 연대 운동 탄압 말라 appeared first on Asia Commune.

සමාජවාදීන් පරම්පරා ගණනාවක් තිස්සේ රුසියානු විප්ලවයෙන් මෙන්ම ලෝකයේ අන් රටවල විප්ලවවාදී ව්‍යාපාරයන්ගෙන් ආභාසය ලබාගෙන ඇති නමුත්, ඒවායින් උකහාගත් බොහෝ පාඩම් අපගේ කාලයට ගැලපෙන පරිදි නිවැරදිව භාවිතයට ගැනීමට අසමත්වී ඇත. අද ඉතා ගැඹුරු අර්බුදයට ගොස් ඇති වත්මන් ධනපති ක්‍ර‍මයේ වෙනසක් ඇති කිරීමට නම්, අපි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සමාජවාදය පිළිබඳ න්‍යාය සහ භාවිතය පිළිබඳව බැරෑරුම් ලෙස සලකා බැලිය යුත්තෙමු.

ලොවපුරා සමාජවාදි විප්ලවවාදීන් අවුරුදු සියයකට වැඩි කාලයක් රුසියානු විප්ලවයේ දේශපාලන සෙවනැල්ල යටතේ ජීවත් වූහ. 1917 ආදර්ශය අනුව යමින්, පරම්පරාවෙන් පරම්පරාවට සමාජවාදීන් බොල්ෂෙවිකයන්ගේ මූලික දේශපාලන පාඩම් ලෙස ඔවුන් වටහාගත් දේ ක්‍රියාත්මක කිරීමට සහ ඉගෙන ගැනීමට උත්සාහ කළහ.

මිලියන සංඛ්‍යාත ක්‍රියාකාරීන් මෙම ව්‍යාපෘතියට සිය දායකත්වය ලබා දී ලොව පුරා වැඩ කරන ජනතාව වෙනුවෙන් ජයග්‍රහණ දිනා දීම සඳහා වැදගත් කාර්යභාරයක් ඉටු කළද, ලෙනින්වාදී පක්ෂ, දියුණු ධනේශ්වර ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පැවති රටවල් තුළ තමන්ගේම විප්ලවයක් කිරීමට කිසි විටෙකත් ආසන්න වී නැත. බොල්ෂෙවික්වරුන්ගේ ආනුභාව සම්පන්න ආදර්ශයේ ඛේදවාචකය වූයේ, ඔවුන් ඉතා ඉක්මනින් ස්ටැලින්වාදයේ බිහිසුණුභාවයට ගොදුරු වීම පමණක් නොව, පාර්ලිමේන්තු ප්‍ර‍ජාතන්ත්‍ර‍වාදී සන්දර්භයන්ටවත් නුසුදුසු නිලධාරිවාදී ප්‍රවේශයක් අනුගමනය කිරීම ය.

එහෙත් රුසියානු විප්ලවයෙන් ඉගෙන ගැනීමට කිසිවක් නොමැති බව මින් අදහස් නොවේ. 1917 දී ජයග්‍ර‍ණයටයට පත් වූ රුසියානු විප්ලවවාදී ව්‍යාපාරය වැදගත් හා කල් පවත්නා පාඩමක් ලෝක කම්කරු පංතියට ලබාදී ඇත. එනම් “ධනවාදය සදාකාලික නොවේ, එය පෙරළා දැමිය හැකිය“ යන්නයි. අත්තනෝමතික මර්දනකාරී පාලනයක් යටතේ ඊට එරෙහිව සංවිධානය වීම සහ වර්තමාන සුභසාධන රාජ්‍යයන් අතර නාටකාකාර වෙනස්කම් තිබුණද, රුසියාවේ මහජන කම්කරු ව්‍යාපාර තුළ සමාජවාදය මුල් බැස ගැනීමට හේතු සාධකවූ, රුසියානු සමාජවාදීන්ගේ ප්‍රබෝධමත් සහ කැපී පෙනෙන ලෙස සාර්ථක වූ ප්‍රයත්නයන්ගෙන් ඉගෙන ගැනීමට බොහෝ දේ ඉතිරිව තිබේ.

සම්ප්‍ර‍දායික වශයෙන්, සමාජවාදීන්ගේ කාර්යභාරය වනුයේ වත්මන් ධනවාදයේ පවතින පද්ධතිවලට අභියෝග කිරීම, විවේචනය කිරීම සහ සමානාත්මතාවය, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සහ සමාජ සාධාරණත්වය සඳහා ප්‍රමුඛත්වය දෙන විකල්ප ආර්ථික හා සමාජ විධිවිධාන වෙනුවෙන් පෙනී සිටීමයි.

නිෂ්පාදනය, බෙදා හැරීම සහ හුවමාරු කිරීමේ මාධ්‍යයන් සමස්ත ප්‍රජාවට අයිති හෝ ප්‍ර‍ජා සංවිධාන විසින් නියාමනය කරනු ලබන සමාජයක් වෙනුවෙන් සමාජවාදීහු පෙනී සිටිති. විශේෂිත සන්දර්භයන් අනුව ඔවුන්ගේ කාර්යභාරය වෙනස් වන නමුත් සාමාන්‍යයෙන් ඇතුළත් වන්නේ:

1. **ආර්ථික සමානාත්මතාවය සඳහා පෙනී සිටීම**: 

සමාජවාදීන් බොහෝ විට ආදායම් සහ ධන අසමානතාවය අඩු කරන ප්‍රතිපත්ති සහ පද්ධති සඳහා උද්ඝෝෂණ කරති. මෙයට ප්‍රගතිශීලී බදුකරණය, ධනය යලි බෙදා හැරීම හෝ සෞඛ්‍ය හා අධ්‍යාපනය වැනි සමාජ සේවා සැපයීම හෝ ඇතුළත් විය හැක.

2. **කම්කරුවන්ගේ හා පීඩිත ජනතාවගේ අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් පෙනී සිටීම**: 

සමාජවාදීන් සාමාන්‍යයෙන් කම්කරුවන්ගේ හා පීඩිත ජනතාවගේ අයිතිවාසිකම් සහ අවශ්‍යතා සඳහා ප්‍රමුඛත්වය දෙයි. කම්කරුවන් සූරාකෑමෙන් ආරක්ෂා කරන, සාධාරණ වැටුප් සඳහා පෙනී සිටින සහ කම්කරු සංගම් පිහිටුවීමට සහාය දෙන කම්කරු නීති පද්ධතියක් සඳහා සමාජවාදීහු අරගලය කරති.

3. **සමාජ සුභසාධන වැඩසටහන්**: 

රැකියා විරහිතයන්, වැඩිහිටියන් සහ ආබාධිතයන් ඇතුළු සමාජයේ වඩාත්ම අවදානමට ලක්ව ඇති සාමාජිකයින් සඳහා ආරක්ෂිත වැඩ පිළිවෙලක් සැපයීම සඳහා සමාජ සුබසාධන වැඩසටහන් පුළුල් කිරීම හා ප්‍රවර්ධනය කිරීම ‍සඳහා සමාජවාදීහු නිරන්තරයෙන්ම ක්‍රියා කරති.

4. **මහජන අයිතිය සහ පාලනය**: 

සෞඛ්‍ය සේවා, ප්‍රවාහනය, බලශක්තිය සහ උපයෝගිතා වැනි ප්‍රධාන කර්මාන්ත සහ සේවාවන් ජනසතු කිරීම හෝ පොදු අයිතිය යටතේ පවත්වා ගැනීම හෝ වෙනුවෙන් සමාජවාදීහු පෙනී සිටිති. මෙම සම්පත් පුද්ගලික ලාභය සඳහා නොව සමස්ත සමාජයේ අවශ්‍යතා සඳහා භාවිතා කිරීම සහතික කළ යුතු බව ඔවුහු විශ්වාස කරති.

5. **ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සහභාගීත්වය**: 

බොහෝ සමාජවාදීන් දේශපාලන හා ආර්ථික ක්ෂේත්‍ර දෙකෙහිම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී තීරණ ගැනීමේ වැදගත්කම අවධාරණය කරයි. ඔවුහු කම්හල්වල සහ සේවා ස්ථානවල ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්නාහ. එහිදී කම්කරුවන්ට තම සේවා ස්ථානවල කළමනාකරණය සහ මඟපෙන්වීම මෙන්ම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සහභාගීත්වය ඉහළ නැංවීම සඳහා පුළුල් දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ වෙනුවෙන් හඬ නඟනු ඇත.

6. **ජාත්‍යන්තර සහයෝගීතාවය**: 

සමාජවාදීහු බොහෝ විට දේශසීමා හරහා කම්කරුවන් සහ පීඩිත කණ්ඩායම් අතර ජාත්‍යන්තර සහයෝගීතාවයට සහාය දක්වති. ඔවුහු අධිරාජ්‍යවාදයට විරුද්ධවත්, සාධාරණ වෙළඳ ප්‍රතිපත්ති වෙනුවෙන්ද පෙනී සිටින අතර ගෝලීය වශයෙන් සමාජ සාධාරණත්වය සහ විමුක්තිය සඳහා වූ ව්‍යාපාරවලට සහාය දක්වති.

මේ ආකාරයෙන් සමාජවාදය අපේක්ෂා කරන ඕනෑම සංවිධානයක් වේ නම්, ඔවුන්ගේ හෝ එම සංවිධානයේ කාර්ය විය යුත්තේ කම්කරු පන්ති බලය ගොඩනැගීමට කටයුතු කිරීම ය. සමාජවාදය සඳහා වූ උපාය මාර්ගයක් වශයෙන් මෙම කාර්ය ඉටු කරන්නේ කෙසේද යන්න අද අප හමුවේ ඇති ගැටළුව වන්නේ ය.

සාමාන්‍යයෙන් කම්කරු පංතිය සංවිධාන වනුයේ වෘත්තීය සමිති තුළය. එහෙත් වෘත්තීය සමිති යනු ස්වභාවයෙන්ම ප්‍රතිසංස්කරණවාදී සංවිධාන වන්නේය.‍ වෘත්තීය සමිතියක අරමුණ වනුයේ ධනපති සූරාකෑම අවසන් කිරීම නොව, වැටුප් වැඩිකර ගැනීම, වඩා හොඳ සේවා තත්ත්වයන් ලබා ගැනීම සහ වඩා හොඳ ප්‍රතිලාභ ලබා ගැනීම ය.‍ වෙනත් වචනවලින් කිවහොත් වඩාත් වාසිදායක තත්වයන් යටතේ ශ්‍ර‍ම ශක්තිය විකිණීම වන්නේය. 

එනමුත්, වෘත්තීය සමිති යනු ප්‍රාග්ධනයේ ආධිත්‍යයට එරෙහිව සිට ගන්නා වූ පළමු බලඇණියද වන්නේය. වත්මනේ බොහොමයක් වෘත්තීය සමිති පාලනය කරනු ලබන්නේ වෘත්තීය සමිති නිලධාරි ස්ථරයක් විසිනි. ඔව්හු බොහෝ විට උනන්දු වනුයේ කම්කරුවන්ගේ අවශ්‍යතාවයන් ලබා දෙනවාට වඩා  තමන්ගේ ප්‍රතිලාභ වැඩිකර ගැනීමටය.‍ මෙම වෘත්තීය සමිති නිලධාරිවාදය ලෝකයේ බොහෝ රටවල මෙන්ම ශ්‍රී ලංකාව තුළ ද අසාමාන්‍ය මට්ටමට වර්ධනය වී ඇත. 

එපමණක් නොව ලෝකය පුරාම වෘත්තීය සමිති සාමාජිකත්වයද ඓතිහාසිකව ඉතා පහළ මට්ටමකට ඇද වැටී ඇත. එහෙත් ලොව පුරා තවත් මිලියන ගණනක් කම්කරුවෝ ඉහත කී දුර්වල තත්ත්වයන් නොතකමින් තමන්ගේ බල මධ්‍යස්ථාන වශයෙන් වෘත්තීය සමිතිවල සාමාජිකත්වය දරති. වෘත්තීය සමිති යනු, පාලකයන් සමඟ ප්‍රශ්න ඇති වූ විටත්‍, තම අයිතීන් රැක ගැනීමට අවශ්‍ය වූ විටත්, හොඳ වැටුප් තත්වයන් ලබාගැනීමටත් කම්කරුවන් ඒකරාශි වන්නා වූ සංවිධාන වන්නේය. එමෙන්ම මෙම කම්කරුවන් සමාජවාදී හා විප්ලවවාදී දේශපාලනයට අවතීර්ණ වනුයේ ද මෙම ප්‍රාථමික පන්ති අරගල හරහා වන්නේය. අරගල කිරීම සඳහා කම්කරුවන් ගොඩනඟා ගන්නා වූ කම්කරුවන්ගේ ස්වභාවික සංවිධාන තුළ අප සහභාගි නොවන්නේ නම්, අර්ථවත් අත්දැකීම් ලබාගැනීමටත්, සහෝදර කම්කරුවන් සමග අදහස් හුවමාරු කර ගැනීමටත් ඇති අවස්ථාවන් අප මඟ හැරියා වන්නේය. එමනිසා මෙම සංසිද්ධීන් දෙක කෙරෙහි අපි යළිත් අවධාරණය කළ යුත්තේය. එනම්‍, වෘත්තීය සමිතිවල ස්වභාවයෙන්ම පවතින ප්‍රතිසංස්කරණවාදී ලක්ෂණයන් හා කම්කරුවන්ගේ සංවිධාන සමඟ බද්ධ වී කම්කරු අරගලවලට සහභාගී වීමේ අවශ්‍යතාවයත් ය. 

ඊළඟට මතුවන ප්‍රශ්නය වනුයේ වෘත්තීය සමිති පන්ති අරගල සංවිධාන බවට හරවන්නේ කෙසේද? යන්නයි.‍ එහි පළමු පියවර වනුයේ වෘත්තීය සමිති තුළ පවතින නිලධාරිවාදී නායකත්වයට එරෙහිව අරගලයයි. නිලධාරිවාදය අනිවාර්යයෙන් පැවතිය යුතු යක්ෂයෙක් හෝ වෘත්තීය සමිතිවල වර්ධනයේදී නොවැලැක්විය හැකි ලෙස පැන නගින තත්වයක් හෝ නොවන බව තේරුම් ගැනීම මෙහිදී ඉතා වැදගත් වන්නේය. 

වෘත්තීය සමිති නිලධාරිවාදය යනු සමාජ ස්ථරයක් තුළ මතුවී ඇති පුද්ගල භාවයක් වන අතර විශේෂිත අරමුණු ඉටුකිරීමට කුලියට ගන්නාවූ පුද්ගලයෝ වන්නාහ. යම් සැලකිය යුතු ප්‍රමාණයකට වර්ධනය වූ සෑම ‍වෘත්තීය සමිති සංවිධානයකටම ස්ථිර පරිපාලන කාර්ය මණ්ඩලයක් අවශ්‍ය වන්නේය. එහෙත් ප්‍රශ්නය මතුවනුයේ මෙම කාර්ය මණ්ඩලය විසින් නියෝජනය කිරීමට සහ සේවය ලබාදීමට බලාපොරොත්තු වන්නා වූ කම්කරුවන්ගෙන්‍, එනම් පෙරටු බලඇණියෙන් වෙන්ව වැඩි වැඩියෙන් ස්වාධීනවීමට වෘත්තීය සමිතියේ කාර්ය මණ්ඩලය පටන් ගත් විට මෙම නිලධාරීවාදය ඉස්මතු වන්නේය. ඊට හේතුව වනුයේ විප්ලවීය අවස්ථාවන්හිදී හෝ සංවිධානයවීමේ අවස්ථාවකදී හැර අන් වකවානුවලදී කම්කරුවෝ අඛණ්ඩ වැඩ වර්ජනයේ නොයෙදෙන නිසාවෙති. 

කම්කරු පන්ති අරගලය අනිවාර්යෙන්ම ප්‍රසාංගික  වන්නේය. දිනකට පැය අටක් හෝ ඊට වැඩියෙන් වැඩ කරන බොහෝ කම්කරුවෝ වැඩපළට යෑමට හා ඒමටත්, තමා සහ තම පවුලේ සාමාජිකයන් රැක බලා ගැනීමටත් යෙදී සිටිති. එබැවින් වෘත්තීය සමිති නිලධාරීහු තම කාර්යභාරයන් අරගලයන් නොමැති අවධිය තුළ ද අඛණ්ඩව කරගෙන යති. මේ අතර හදිසියේ මතුවන තත්වයන් යටතේ ක්ෂණිකව ක්‍රියාකිරීමේ අවශ්‍යතාවය මතු වූ විට වෘත්තීය සමිති නිලධාරීහු හදිසි හා ක්ෂණික ක්‍රියාකාරකම්වලට බාධකයක් බවට පත්වෙති.

වෘත්තීය සමිති නිලධාරීහු ඔවුන්ගේ ක්‍රියාකාරකම් විසින්ම ගොඩ නගන ලද ජීවිතයකට හිමිකම් කියන විශේෂිතවූ ස්ථරයකින් සමන්විත පුද්ගලයෝ වෙති. ඔව්හු වෘත්තීය සමිතිය තුළ සංවිධානය වී සිටින කම්කරුවන්ට වඩා වෙනස් වෙති. ඔවුන් නියෝජනය කරනු ලබන කම්කරුවන්ට වඩා ඉහළ වැටුප් ඔවුහු නිරන්තරයෙන්ම ලබා ගනිති. ඔවුනට එම වැටුප ගෙවනුයේ වෘත්තීය සමිතියෙනි. මෙම තත්ත්වය විසින් අවිනිශ්චිත භාවයන්  හා ප්‍රතිවිරෝධයන් ගණනාවක් නිර්මාණය කරති.‍ 

පළමුවෙන්ම ඉහළ මට්ටමේ වෘත්තීය සමිති නිලධාරීන්ගේ ජීවිතය, කතාව සහ ඔවුන් නිවාඩු කාලය ගත කරන ආකාරය වැඩපොළේ ක්‍රියාකාරී කම්කරුවන්ගේ ජීවිතවලට වඩා සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් වන්නේය. ඉහළ මට්ටමේ වෘත්තීය සමිති නිලධාරීන් සහ පළපුරුදු වෘත්තීය සමිති සංවිධායකයන් ඉහළ මට්ටමේ වැටුප් ලබන පුද්ගලයෝ වෙති. එමෙන්ම ඔවුන්ගේ ජීවන මට්ටම් හා භාවිතා කරන මෙවලම්, යාන වාහන, ගේ දොර ආදී මට්ටමෙන් ගත් විට ද වැඩපොළේ සටන් කරන ක්‍රියාකාරී කම්කරුවන්ගේ ජීවිතවලට වඩා වෙනස් ජීවිත ගත කරති.

දෙවනුව වෘත්තීය සමිති නිලධාරීන් සිය සාමාජිකයන්ට වඩා අඩුවෙන් මුදල් ඉපදූවද, ඔව්හු ධනපතියාගේ වැඩපොළේ විනයට යටත් නොවෙති. ඕනෑම සාමාන්‍ය සේවකයෙකුට මුහුණදීමට සිදුවන වැඩපොළේ පරම බලධාරිත්වයට ඔව්හු යටත් නොවෙති. 

තවදුරටත් වෘත්තීය සමිති නිලධාරීන්ගේ වැටුප් සහ දීමනා කිසියම් කළමනාකාරීත්වයක් සමඟ ඇතිවන ගණුදෙනුවක් වශයෙන් තීරණය නොවෙති. මෙහි ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන් වෘත්තීය සමිති නිලධාරීන්ගේ වැටුප් කිසියම් පාර්ශවයක් සමඟ කෙරෙන කේවෙල් කිරීමේ ක්‍රියාදාමයක ප්‍රතිඵලයක් නොවෙති.

මෙම තත්ත්වය තුළ සමාජවාදය අපේක්ෂා කරන සෑම ක්‍රියාදරයකුගේම ප්‍ර‍ධාන කර්යභාරයක් වනුයේ වෘත්තීය සමිති නිලධාරිවාදය අවසන් කිරීම සඳහා අඛණ්ඩ අරගලයක යෙදීමය.

එහෙත් මෙම කාර්යභාරය ඉටු කිරීම කම්කරු පංති ක්‍රියාධරයන්ට ලෙහෙසි පහසු කටයුත්තක් නොවේ.

ප්‍රබල වමේ ව්‍යාපාරයක් යළි ගොඩනැගීමට නම් අප විසින් සිදු කර ඇති පැරණි වැරදිවලින් වැළකී වසර ගණනාවක් හෝ දශක ගණනාවක් තිස්සේ අප විසින් දරන ලද සම්ප්‍රදායික මතයන් කිහිපයක් අලුතින් සලකා බැලිය යුතුය. මෙම ලිපියේ පරමාර්ථය වමේ ව්‍යාපාරය යළි ගොඩනැගීම සඳහා සැලැස්මක් සැපයීම නොවේ. අප මුහුණ දෙන සියලුම ප්‍රශ්නවලට පිළිතුරු සැපයීමට තනි පුද්ගලයෙකුට නොහැකිය. එබැවින් මෙම ලිපිය, ඉදිරි වසර කිහිපය තුළ අප මුහුණ දිය යුතු ගැටළු, අප විසින් ඉටු කළ යුතු කාර්යයන් සහ අප විසින් වර්ධනය කළ යුතු සංවිධාන ව්‍යුහයන් පිළිබඳ සාකච්ඡාවකට දායක වීමට ගත් උත්සාහයකි. ලංකාව ආශ්‍රයෙන් මේ පිළිබඳව අදහස් දැක්වීමක් මීලඟ ලිපියෙන් සාකච්ඡා කෙරේ. 

– විල්ප්‍ර‍ඩ් සිල්වා විසිනි –

The post වත්මන් අර්බුදය හමුවේ සමාජවාදීන්ගේ කාර්යභාරය කුමක්ද? appeared first on Asia Commune.

**මෙය පාරිභාෂික වචන  ලෙස හදුන්වයී**මෙය සරල භාෂවෙන් තෙරුම් ගෙන දී ඇත ගොඩක් සහෝදරයාන්ගේ ඉල්ලිම පරිදී..

*අමුර්තය*• Abstraction – වස්තුවල හෝ ඒවා අතර සබඳතාවල ඇතැම් ගුණාංග නොසලකා හරිමින් තනි ගුණයක් හෝ සම්බන්ධයක් ගැන අවධාරණය කිරිම.

*අදේවවාදය* — Atheism – භූතයින්, දෙවියන් සහ පරලොව ප්‍රතික්ෂේපකරන සහ සියලු ආකාරයේ ආගම් අතහැරදමන දාර්ශනික හා විද්‍යාත්මක මත පද්ධතියකි.

*අඥෙයවාද* – Agnosticism – ලෝකය දැනගැනීමේ හැකියාව අර්ධ වශයෙන් හෝ සම්පූර්ණයෙන්ම ප්‍රතික්ෂේප කරන ධර්මයකි.

*අද්වෛතවාදය* – Monism – පවත්නා සියල්ලෙහි යටින් ඇති මූලධර්මය එකම මූලාශ්‍රයක් බව, එනම් ද්‍රව්‍යය හෝ  අධ්‍යාත්මය (දෙවියන්) බව පිළිගන්නා ධර්මයකි.

*උපයෝගිතාවාදය*;-Pragmatism

සත්‍ය යනු  උපයෝගිතාවයයි

(ප්‍රයෝජනවත්කමයයි.) පිළිගැනීමේ

ප්‍රතිපත්තිය මත පදනම් වු 

, සමකාලීන ධනේෂ්වර දර්ශනවාදයේ, මනෝමූල-විඥානවාදී ප්‍රවණතාවයකී ප්‍රයෝජනවත්කම යනු, පුද්ගලයාගේ මනොමුල 

වුවමනාවන් සපුරාලීම වශයෙන් සලකනු ලැබේ. අද  උපයෝගිතාවාදයේ ප්‍රකාශකයින්ට චාර්ල්ස් පියර්ස්,විලියම් ජේම්ස් සහ ජෝජ් ඩෙවි අයත් වෙති.

*ඓතිහාසීය භෞතිකවාදය* – Historical Materialism – මාක්ස්-ලෙනින්වාදයේ සංයුක්ත කොටසකි, ඒ සමඟම පොදු සමාජ විද්‍යාත්මක න්‍යායයකි. සමාජයේ කාර්යය සහ වර්ධනය මෙහෙයවන පොදු සහ විශේෂ නියමයන් ගැන විද්‍යාවකි. එය අත්‍යවශයෙන්ම, දයලෙක්තික

භෞතිකවාදයට ආවේනිකවූ මූලධර්ම, සමාජ ප්‍රපංච ක්ෂේත්‍රයට අදාළ කිරීමය.

*ක්‍රමය (විධිය)*- Method

* සත්‍යය සෙවීමේ අරමුණ

සහිතව, ප්‍රපංච විමර්ශනය කිරීමේ මාධ්‍යයකි. මාක්ස්වාදී දර්ශනය දයලෙක්තිකවාදී ක්‍රමයක් අනුගමනය කරයි.

*ඥානවිභාගය*-

Gnoseology (Epistemology) • දනුම පිළිබඳ ධර්මයකි දර්ශනවාදයේ මුලික ප්‍රශ්නයේ දෙවනි අංශයයී.

*ආධානග්‍රාහය (පොතේගුරුවාදය)*- Dogmatism – මූර්ත  තත්ත්වයන්ගේ විද්‍යාවේ සහ ව්‍යවහාරයේ අවශ්‍යතා නොසලකා වෙනස් කළ නොහැකි සංකල්ප සහ සූත්‍ර මත පදනම් වූ චින්තන ක්‍රමයකි.

*ආත්මමාත්‍රවාදය (ස්වසන්තානමාත්‍රවාදය) – Solipsism* -මනෝමූල විඥානවාදී න්‍යායයකි. මෙම න්‍යායයට අනුව, අත්මය  පමණක් පවතින අතර වාස්තවික ලොකයට පවතින්නෙ තනිකරම පුද්ගලයාගේ මනස තුළ පමණකි. 

*ද්වෛතවාදය – Dualism* – ද්‍රව්‍ය සහ සිත ස්වාධීන මූල ධර්ම දෙකක් වශයෙන් සලකන ධර්මයකි.

**දර්ශනවාදයේ පක්ෂවාදිත්වය – Partisanship in Philosophy* දර්ශනවාදයේ වාස්තවික සාමජ පංති නැඹුරුවකී.ප්‍රධාන දර්ශනික ප්‍රවනාතවල අරගලය සහා ප්‍රගතිශීලී හා ප්‍රතිගාමි සාමජ බලවෙග අරගලය අතර සම්බන්ධතවයකි.

**දයලෙක්තික භෞතිකවාදය – Dialectcal Materialism* විද්‍යාත්මක ලෝක දෘෂ්ටියකි. මාක්ස් – ලෙනින්වාදයේ සංයුක්ත කොටසකි.

හා සොබාදහමේ, සමාජයේ චින්තනයේ වර්ධනය පාලනය වන නියමයන් ප්‍රජානනය

කිරිමේ පොදු (විශ්වීය) ක්‍රමයයි.

*දයලෙක්තිකය – Dialectics -* සොබාදහමේ, සමාජයේ සහ චින්තනයේ වර්ධන පිළිබඳ විද්‍යාවයි. එය වස්තු සහ ප්‍රපංච සියලු අංශවලින් පරීක්ෂාකර බලයි.පාරභෞතිකවාදයේ

විරුද්ධ පැත්තය.

**දර්ශනවාදයේ මූලික නොහොත් ප්‍රාථමික ප්‍රශ්නය* Fundamental or basic Question of Philosophy* – මෙය විඥානය සහ සත්තාව, චින්තනය සහ ද්‍රව්‍යය, සොබාදහම් අතර සම්බන්ධතාවය පිළිබඳ ප්‍රශ්නයයි. මෙය අංශ

දෙකකින් සත්භාව විචාරාත්මක සහ ඥානවිභාගමය යන අංශ දෙකෙන්-සමන්විතය.

*දෘෂ්ටිවේදය* Ideologyදාර්ශනික, දේශපාලනික, ආගමික – සදාචාරමය සහ සෞන්දර්ය විද්‍යාත්මක මත පද්ධතියකි. මෙය අවසාන විශ්ලේෂණයේදී සමාජ පංතිවල වුවමනාවන් ප්‍රකාශ කරයි.

.

*දේවවාදය – Deism*- ලෝකයේ අපුද්ගල ප්‍රාථමික හේතුව වශයෙන් දෙවියන්ගේ පැවැත්ම කෙරෙහි විශ්වාසය. ලෝකයට මැවීමෙන් පසු. දෙවියෝ එය තනිව ක්‍රියාත්මක වීමට අතහැර ගිය බව විශ්වාස කෙරේ.

*දෛවවාදය – Fatalism* – ලෝකයේ සියලුම ක්‍රියාදාම ආරම්භයේදීම උත්තරීතර බලයක් හෝ ඉරණම හෝ දෛවය විසින් පූර්වයෙන් නිශ්චය කරනු ලැබ ඇතැයි කියන ධර්මයකි.

*ද්‍රව්‍ය – Matter* – විඥානයෙන් පරිබාහිරව සහ ස්වාධීනව පවත්නාවූද, විඥානය විසින් පරාවර්තනය ලබන්නාවූද වාස්තවික යථාර්තයයි.

*ද්‍රව්‍යජීප්වවාදය – Hylozoism*- සියලුම ද්‍රව්‍යයන් සජීවීයයි කියන උගැන්වීමකි.

.

*නියමය (නියාමය)Law* ප්‍රපංචවල අභ්‍යන්තර අත්‍යාවශ්‍ය, ස්ථාවර, පුනරාවර්තී සහ අවශ්‍ය අන්තර් සම්බන්ධයකි. වාස්තවික නියමයන් ප්‍රජානනය කිරීම සියලු විද්‍යාවන්ගේ ප්‍රධාන පරමාර්ථයයි.

*පංති, සමාජ – Classes, Social* – ඉතිහාසමය වශයෙන් නිර්ණය වන සමාජීය නිෂ්පාදන ක්‍රමයක තමන් දර නස්ථානයට අනුව සහ නිෂ්පාදන මාධ්‍යයට ඇති ස්වකීය සම්බන්ධතාවය අනුව එකක් තවෙකකින් වෙනස්වන විශාල ජන කණ්ඩායම්.

*පරාවර්තනය – Reflection*- අන්‍යෙනය අන්තර්ක්‍රියාවේ ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන් ස්වකීය ව්‍යුහය තුළ වෙනත් වස්තුවල විශේෂතා ප්‍රතිනිර්මාණය කිරීමට වස්තු සතුව

ඇත්තාවූ නිසග ගුණාංගයකි. පරාවර්තනය සජීවි සහ අජිවි සොබාදහම තුළ ‘මෙන්ම, සමාජයේද, එහි උසස් ස්වරූපය සත්තා විඥානය තුළද නිරීක්‍ෂණය කෙරේ.

–

*පාරභෞතිකවාදය*

*Metaphysics* දයලෙක්තිකයට

ප්‍රතිවිරුද්ධ වූ, චින්තනයේ අවිද්‍යාත්මක ක්‍රමයකි. වස්තු සහ ප්‍රපංච නිර්විකෘති(වෙනස්නොවන) සහ එකිනෙකින් ස්වාධීන ඒවා වශයෙන් පාරභෞතිවාදය සලකයි.

*ප්‍රතිවිරෝධය, දයලෙක්තික*- Contradication, Dialectical ඕනෑම චලිතයක, වර්ධනයක අභ්‍යන්තර මූලාශ්‍රයක් ප්‍රතිවිරෝධයන් පිළිබඳ න්‍යායය දයලෙක්තිකයෙහි

න්‍යෂ්ටිකය වේ.

*බහුත්වවාදය – Pluralism* – ලෝකය පදනම්වී ඇත්තේ එකිනෙකට සම්බන්ධ නැති භූතාර්ථයන් පද්ධතියකට අනුවයයි කියන ධර්මයකි. අද්වෛතවාදයේ විරුද්ධ

පැත්තය.

*භෞතිකවාද Materialism* – විඥානවාදයට ප්‍රතිවිරුද්ධ ප්‍රධාන දාර්ශනික ප්‍රවනතාවයකි. භෞතිකවාදය, ද්‍රව්‍යය ප්‍රාථමික බවත් අධ්‍යාත්මය (විඥානය) ද්විතීය බවත් කියා සිටියි. ස්වයංසිද්ධ, පාරභෞතිකවාදී සහ ග්‍රාම්‍ය (අසැබි)   යනුවෙන් භෞතිකවාදයේ වර්ග ඇත. එහි උසස්ම ස්වරූපය දයලෙක්තික හා ඓතිහාසීය භෞතිකවාදයයි,

මෙම සොබාදහම, සමාජය සහ මිනිසා පිළිබඳ සංගත භෞතිකවාදී මතයක් සහ මාක්ස් ලෙනින්වාදයේ සංයුක්ත කොටසක් වේ.

*මනෝමූල – Subjective* – මිනිස් විඥානයට පරාධීනවූ එය මත රඳා පවතින.

*මානවවාදය Humanism* –

පුද්ගලයෙකු වශයෙන් මිනිසාගේ ගෞරවය, සීමානොකරන ලද වර්ධනය සහ ප්‍රීතිය සඳහා ඔහුට ඇති අයිතිය ගරුකිරීම මත පදනම්

වු ඉතිහාසමය වශයෙන් වෙනස්වන මත පද්ධතියකි. මිනිසාගේ සුභසිද්ධිය සමාජ ප්‍රපංච තක්සේරු කිරීමේ එකම මිනුම් දණ්ඩ වශයෙන් මානවවාදය විශ්වාස කරයි.

*මාක්ස්-ලෙනින්වාදය – Marxism – Leninism* – මාක්ස් සහ එංගල්ස් විසින් නිර්මාණය කරන ලද සහ ලෙනින් විසින් නිර්මාණාත්මක ලෙස වර්ධනය කරන ලද විද්‍යාත්මක වූ දාර්ශනික, ආර්ථික සහ සමාජ-දේශපාලන මත පද්ධතියකි.

මාක්ස්වාදය 19 වෙනි සියවසේ මැදභාගයේ බිහිවූ අතර, කම්කරු පංතියේ මූලික වූවමනාවන් ප්‍රකාශ කරයි.

*යථානුභූතවාදය* (ඉන්ද්‍රියානුභූතවාදය)

-Positivism ධනේශ්වර දර්ශනවාදයේ වාස්තවික – විඥානවාදී ප්‍රවනතාවකි. එය භෞතිකවාදය සහ විඥානවාදය අතර අරගලයට ඉහළින්” සිටිනු ඇති විද්‍යාත්මක දර්ශනවාදයක් නිර්මාණය කිරීම සිය අරමුණ වශයෙන් ඉදිරිපත් කරයි. යථානුභූතවාදය අවධි කීපයක් පසුකර ගොස් ඇත. අද එය රූඩොල්ප් කාර්නැප්, බර්ට්‍රන්ඩ් රසල්හාන්ස්

රයිහන්බාහ් සහ වෙනත් අය විසින් නියෝජනය කරනු ලැබේ.

*වාස්තවික – Oblective* – මිනිස් විඥානයෙන් ස්වාධීනව පවත්නා

*විඥානවාදය – Idealism* – දර්ශනවාදයේ මූලික ප්‍රශ්නයට ප්‍රවේශවීම අතින් භෞතිකවාදයට හාත්පසින්ම විරුද්ධ දාර්ශනික ප්‍රවනතාවකි. එය විඥානය(අධ්‍යාත්මය) ප්‍රාථමික බව කියන මූලධර්මයෙන් ආරම්භවෙයි. අයෙකු මනෝමූල සහ වාස්තවික විඥානවාදය අතර වෙනස අඳුනාගත යුතුය. පළමුවැන්න ලෝකය පෞද්ගලික විඥානයේ පදනම මත අවබෝධකර ගනියි. දෙවැන්න, යථාර්ථයේ පදනම්

අද්‍රව්‍යමය ආත්මයක්, එක්තරා ආකාරයක උත්තර පුද්ගල මනසක් හෝ දෙවියෙක් යයි විශ්වාස කරයි.

*විතණ්ඩවාදය – Sophistry*-

 හිතාමතාම බොරු තර්ක යොදාගැනීම, එනම්, විවාදයේදී හෝ තර්කණයේදී මතුපිටින් සත්‍ය සේ පෙනෙන ව්‍යාජ තර්ක යොදා ගැනීම ව්තන්ඩවාදයයී.නුතන ජතිකවාදිනුත් ව්තාන්ඩවාදි තර්ක ගෙන එයී..

*විද්‍යාත්මක විධිවිද්‍යාව (ක්‍රමවේදය) – Methodology* ව්ද්‍යාත්මක 

ප්‍රජානනයේ සහ ලෝකයේ පරිවර්තනය කිරිමේ ක්‍රමය පිළිබඳ ධර්මයකි.

–

*ස්වේච්ඡාවාදය Voluntarism* – ලෝකයේ පවත්නා සියල්ලෙහි ප්‍රධාන පදනම කැමැත්ත (අභිමතය) වශයෙන් සලකන විඥානවාදී දාර්ශනික ප්‍රවනතාවයකි.

*සත්භාව විචාරය* – Ontology – පොදුවේ සත්තාව පිළිබඳ ධර්මය. දර්ශනවාදයේ මූලික ප්‍රශ්නයේ පළමුවන අංශය.

*සත්‍යය – Truth* – චින්තනය තුළ යථාර්ථය නිවැරදි ලෙස පිළිබිඹුවීම (පරාවර්තනය), අවසාන, විශ්ලේෂණයේදී ව්‍යවහාරය මගින් එය සත්‍යාපනය කෙරේ.

*සංශයවාදය – Scepticisn* – වාස්තවික යථාර්තය දැන ගැනීමේ හැකියාව පිළිබඳ සැක පහළකරන ධර්මයකි. සංගීත සංශයවාදය අඥෙයවාදයෙන් වෙනස්වන්නේ අල්ප වශයෙනි.

*සාපේක්‍ෂතාවාදය* Relativismමානව දැනුමේ

සාපේක්ෂතාව,සම්මුතිවාදිත්වය, සහ මනෝමූලත්වය පිළිබඳ විඥානවාදී න්‍යායයකි.

*සාංදෘෂ්ටිකවාදය – Existentialism* – සමකාලීන ධනේශ්වර දර්ශනවාදයේ මනෝමූල – විඥානවාදී ප්‍රවනතාවයකි. මෙහි ආරම්භකයෝ මිනිසාට එරෙහිව සමාජයත්, දාර්ශනික දැනුමට එරෙහිව විද්‍යාවත් පරාස්ථාපනය කරති.

*සාරසංග්‍රහවාදය – Eclecticism* – විවිධ සහ ඇතැම්විට විරුද්ධ දාර්ශනික මතවල හිතාමතා සිදුකරන ලද අවුල්ජාලයකි, මිශ්‍රණයකි.

“*සකල දේශ වාසි නිර්ධනයනී එක්වියව්*”

සටහන :-නීමේෂ් දේවන්ග.

The post සරල භාෂාවෙන් මාක්ස්වාදී පාරිභාශිත වචන – නීමේෂ් දේවන්ග. appeared first on Asia Commune.

THE RED REVIEW: A journal of Socialist Action/Ligue pour l’Action Socialist MARCH 27, 2024 April 12, 2024 | Translation by Hugo Pouliot But the drug insurance stage is very fragile and has many powerful enemies. Capitalist corporations and politicians will wage war against it to prevent further progress. There is […] socialist Action IN Canada

socialist Action In Canada

Socialist Action CANADA

The post Editorial – Against all expectations, the first step towards the establishment of a universal drug insurance plan in Canada has been taken. appeared first on Asia Commune.

The post Stop Genocide Now! No Groung invasion of Rafah! appeared first on Asia Commune.

입력 2024-04-10 20:14 장호종  의사, <노동자 연대> 기자

필수의료 공백 문제를 해결하려면 공공의료를 획기적으로 강화해야 한다.

공공의료 강화 요구는 새로운 것이 아니다.

그럼에도 의료 ‘개혁’을 두고 정부와 의협‍·‍전공의 등이 충돌하는 상황에서 공공의료 강화 필요성과 그것을 이룰 방법을 살펴보는 것은 가치가 있을 것이다.

2019년 12월 말 기준 병원급 이상 공공의료 기관은 221곳으로 전체 의료기관의 5.5퍼센트밖에 안 된다.

그중에서도 일반진료를 담당하는 기관은 63곳뿐이다. 나머지는 결핵, 정신병 등 특수목적 병원이거나 보훈병원, 경찰병원 등 대상자가 제한된 병원이다.

공공의료 기관은 민간병원 일색인 의료 시장의 바다 속에서 고립된 섬처럼 존재하고 있는 것이다.

그 결과는 두 가지로 나타난다. 하나는 공공의료 기관도 시장 논리에 따라 민간병원처럼 운영되는 것이다.

“일반 국민들은 공공의료기관을 민간의료기관과 같은 의료시장에서 경쟁하는 의료기관의 한 종류로 인식하고 있으며, 공공의료기관은 민간기피진료 이외에는 민간병원과 다르지 않다는 인식”이 지배적이다. 특히 “국립대학병원은 공공병원으로 인식하는 경우는 거의 없다.”(‘공공의료 확충의 필요성과 전략’, 건강보험연구원, 2020)

역대 정부들은 재정 지출을 줄이려고 이런 방향을 강화해 왔다.

다른 하나는 경쟁 속에서 도태돼 버리는 것이다. 지방의료원들이 대표적이다. 그래서 “지방의료원은 시설이 낙후되고, 의료서비스 질이 저하되어 있다는 인식이 강하다”(앞의 글).

홍준표 같은 우파 정치인은 이 점을 악용해 진주의료원을 폐쇄했다.

그러니 공공의료가 강화된다고 해서 과연 많은 사람들의 필요를 충족시킬 수 있을지 의구심이 생기는 것이다.

공공의료 기관이 제구실을 하려면 첫째, 의료 시스템 전체를 공공의료 체계로 전환해야 한다. 한국은 유럽 등과 비교해도 공공의료가 턱없이 취약하다. 병원급 이상 의료기관의 공공병상 비율은 한국이 10.3퍼센트밖에 안 되지만, OECD 평균은 89.7퍼센트에 이른다(2016년 기준).

물론 45년 간의 신자유주의 정책으로 황폐화된 서유럽 의료 시스템을 아무도 이상화할 수는 없을 것이다. 영국의 국민보건서비스 NHS처럼 국유화된 의료 시스템도 대중의 필요에 부합하지 못하고 있다.

영국 일간지 〈가디언〉은 심장질환 환자 40만 명 중 37퍼센트가 진료를 받기까지 18주 이상이 걸렸다고 보도했다. 치료가 시급한 심장질환 환자 1만 2799명은 1년 넘게 기다렸다.

따라서 둘째, 단지 소유와 운영 주체만 바뀌어선 부족하고 대대적인 국가 지원이 있어야 한다. 사람들은 주요 공공의료 기관이 서울아산병원이나 서울삼성병원 같은 시설과 인력을 갖출 때에야 비로소 믿을 만하다고 여길 것이다.

그러나 이는 윤석열 정부와 전임 문재인 정부 모두, 심지어 팬데믹하에서조차 결코 하려 하지 않은 일이다.

투쟁과 경제 호황의 만남

영국의 NHS나 프랑스의 무상의료 체계 등이 만들어진 것은 제2차세계대전 종전 직후 격변기에 노동자들의 급진적인 투쟁과 자본가들의 필요가 맞물린 결과였다.

전쟁이 한창일 때 영국 보수당 정치인 퀸틴 호그가 의회에서 한 연설이 당시 노동계급 대중의 정서를 잘 표현해 준다. “우리가 사회 개혁을 국민에게 선사하지 않으면 그들이 우리에게 사회 혁명을 선사할 것입니다.”

한편, 영국 자본가들도 전후 재건과 소련과의 경쟁이라는 필요 때문에 복지 지출을 “최고의 장기 투자”로 여겼다. 개별 자본가 처지에서는, 큰돈 들이지 않고 부족한 노동인력을 해외에서 유인하는 데 효과적인 수단이기도 했다. 전후 이어진 장기 호황은 이런 투자가 상당 기간 지속될 수 있는 조건을 형성했다.

그러나 오늘날 장기 불황 속에서 세계 자본가들은 의료 지출을 장기 투자라고 생각하지 않는다. 오히려 복지 지출을 삭감해 기업주들의 세금 부담을 줄이고, 노동자 저항 잠재력 약화를 위해 노동자들 사이의 경쟁을 격화시키는 것이 유리하다고 여긴다.

하물며 해방 이후 지금까지 수십 년 동안 꾸준히 시장 지향적으로 구축된 한국의 의료체계를 공공의료 체계로 바꾸는 일은 결코 사회적 대화를 통한 ‘부드러운’ 과정이 아닐 것이다.

오늘날 공공의료 중심으로의 의료 체계 전환 시도는 영국의 NHS 도입 당시와 달리 자본가들의 완강한 저항에 부딪힐 것이다.

게다가 1990년대 이후 더욱 강화된 의료 시장화는 다수 의사들을 공공의료 확대에 강력히 저항하는 세력으로 만들어 놨다.

그래서 정부가 공공의료를 조금 강화하려 할 때조차 그들은 강력하게 반대해 좌절시켰다.

정부는 그들의 저항에 대처할 수단(효과적인 공공의료)이 없었고 지금 윤석열처럼 대중의 고통을 방치할 뿐이었다.

따라서 공공의료 확대 요구는 당면 문제를 해결하기 위한 것으로서 그 자체로는 혁명적이지는 않지만, 그 요구를 실제로 성취하려면 수많은 대중의 (준)혁명적 투쟁이 필요하다.

그 투쟁 속에서 사람들은 기존 소유관계를 변혁하지 않고는 이 문제가 해결될 수 없다는 사실에 직면하게 될 것이다.

그런 대규모 투쟁 속에서는 많은 의사들의 의식도 변할 수 있다. 1987년 6~8월 대중 투쟁은 비록 혁명적 투쟁은 아니었어도 노동자들의 정치적 투쟁과 경제적 투쟁이 잇달아 일어나 수많은 사람들이 급진화하고 의사와 의대생의 적잖은 일부가 급진화한 바 있다.(인도주의실천의사협의회 같은 급진 의사 단체도 그 토양 위에 설립됐다.)

혁명적 좌파는 공공의료 확대 요구를 그런 격변 속에서 새로운 사회로 나아가는 길을 밝히는 전환적 요구로 자리매김하고 지지해야 한다.

현재의 다중‍·‍복합 위기를 고려해 보면, 지금은 그런 격변이 도래할 가능성이 있는 시기인 듯하다.

주제

일반적인 정치〉

보건의료

The post 공공의료 체계로의 전환은 어떻게 가능한가 appeared first on Asia Commune.

මෙම සැත්කම සිදු කර ඇත්තේ අනුරාධපුර ශික්ෂණ රෝහලේ වෛද්‍යවරු විසිනි.

මැදවචිචිය විරාල්මුරිප්පුව ප්‍රදේශයේ තරුණයන් දෙදනෙක් ගමන් කළ ඩිමෝ ලොරිය හරස් කර නතර කළ ,පොලිස් යතුරු පැදියකිිින් පැමිණි නිලධාරීන් දෙදනෙකු, එම ලොරියේ සිටි තරුණයන් දෙදනාට ලොරියෙන් ඇද අමානුෂික ලෙස පහර දී ඇත. එක් තරුණයෙකුගේ වෘෂණ කෝෂ ප්‍රදේශයට සහ පිට පහර දී ඇති අතර අනෙක් තරුණයාට බිම දමාගෙන පහර දී ඇත. පසු බෙල්ට් එකකින් ‌අත් දෙක බැද එම ‌ලොරියේම දමාගෙන පොලිසියට රැගෙනවිත් තිබෙි. ලොරියේ රැගෙන ආ තරුණයන් දෙදනා කුඩුවට දමා ඇත. පොලිසියට රැගෙන ගිය පසුත් එක් තරුණයෙකුට පොල්ලකින් පහර දී තිබෙි.

පොලිස් මාධ්‍ය ප්‍රකාශක පවසන්නේ ලොරිය පොලිස් අණ නොතකා ධාවනය කර ඇති බවත් පසු පොලිස් නිලධාරීන් එම ලොරිය ලුහුබැද ගොස් අල්ලාගෙන ඇති බවත් ලොරිය පරික්ෂා කරද්දී එහි සිටි තරුණයන් දෙදනා බිමත්ව සිටි බව පවසන මාධ්‍ය ප්‍රකාශක ලොරිය අල්ලාගෙන ඇත්තේ කිලෝ මිටර් 09 ක් ලුහුබැද ගොස්ය. පසු එම ලොරියේ තිබි විසි කරන ලද ලීටර් 05 දෙශීය මත්පැන් අඩංගු බුලියක් සොයා ගත් බවයි. සැත්කමට භාජනය වු තරුණයාට තුවාල සිදු වී ඇත්තේ ලීවරය මත වැටි මෙන් බවත් ඔහු මාධ්‍යයට පවසා ඇත.

සැත්කමට භාජනය වු තරුණයා ඔහුට අමාරු බව පැවසු පසු මැදවච්චිය රෝහලට ඇතුළත් කර ඇති අතර පසු එම රෝහලේ වෛද්‍යවරු එම තරුණයාගේ තත්වය බරපතළ යැයි පැවසු පසු අනුරාධපුර ශික්ෂණ රෝහලට ඇතුළත් කර ඇත.

”අපි එද්දී පොලිස් වාහන පරික්ෂා කරනවා දැක්කා. මම ඉස්සර කරගෙන ආවා. අපි ටිකාක් දුර යද්දී, ටැෆික් බයික් දෙකාක් ඇවිල්ලා අපේ ලොරිය හරස් කරලා නතර කළා. අපෙන් කිසිම දේයක් අහන්නේ නැතිව අලොරියේ දොරවල් දෙක ඇරලා අපි දෙන්නාව ඇදලා අරගෙන පහර දුන්නා. මගේ වෘෂණ කෝෂ දෙකටත් පහර දුන්නා. මගේ පිටුපසටත් පහර දුන්නා. මගේ යාළුවත් බිම දාගෙන පහර දුන්නා ත පස්සේ අපේ අත් දෙක බෙල්ට් එකින් බැදලා අපේ ලොරියේම දාලෙන පොලිසියට අරලෙන ඇවිල්ලා කුඩුවට දැම්මා. කුඩුවට දැම්මාට පස්සේ මට අමාරු වුණා. මම අපිව පොලිසියට රැගෙන ආ නිලධාරියාට කිව්වා මට අමාරුයි කියලා. පැයකට පස්සේ මාව මැදවච්චිය රෝහලට අරගෙන ගියා. මැදවච්චිය රෝහලේ වෛද්‍යවරුන්ගේ ඉල්ලීම මත අනුරාධපුර රෝහලට අරගෛන ගියා. පස්සේ ස්කෑන් එකාක් කළා. වෘෂණ කෝෂ වලින් ලේ වාහනය නිසා සැත්කමක් කරන්න අවශ්‍ය බව වෛද්‍යවරු පැවැසුවා”. පස්සේ සැත්කමක් කළා යැයි පහර කෑමට ලක් වු තරුණයා මාධ්‍යයට පවසා ඇත.

lanka skynews – Sri lanka

The post යුක්තිය මෙහෙයුම තරුණයෙකුගේ වෘෂණ කෝෂයකුත් ගලවා ගනී. appeared first on Asia Commune.