Description :In this video, we raise awareness about the harmful effects of single-use plastics on our environment. We explore the devastating impact of plastic pollution on our oceans, marine life, and human health. Through powerful visuals and informative statistics, we urge viewers to take action and reduce their reliance on single-use plastics. From simple lifestyle changes to policy advocacy, we highlight the many ways individuals and communities can make a difference in this critical issue. Join us in the fight against plastic pollution and together, we can create a healthier planet for generations to come.

Hindi: इस वीडियो में, हम संगठन एवं समुदायों के लोगों को सिंगल यूज प्लास्टिक के हानिकारक प्रभावों के बारे में जागरूक करते हैं। हम समुद्रों, समुद्री जीवन और मानव स्वास्थ्य पर प्लास्टिक प्रदूषण के विस्फोटक प्रभावों की खोज करते हैं। शक्तिशाली दृश्यों और जानकारीपूर्ण आंकड़ों के माध्यम से, हम दर्शकों को अधिक से अधिक सिंगल यूज प्लास्टिक से दूर रहने और इस जटिल मुद्दे पर कदम उठाने के लिए अनुरोध करते हैं। सरल जीवन शैलियों से नीति वकालता तक, हम इस महत्वपूर्ण मुद्दे में व्यक्ति और समुदायों के बीच अंतर कर सकते हैं। हमारे साथ सिंगल यूज प्लास्टिक प्रदूषण के खिलाफ लड़ाई में शामिल हों और साथ मिलकर, हम आने वाली पीढ़ियों के लिए एक स्वस्थ ग्रह बना सकते हैं।

In this video, we feature an interview with Rajasthan NHF Convenor MD Yakub Sahab, who is leading an awareness campaign against single-use plastic. Through his inspiring words, we learn about the importance of reducing plastic waste and protecting our environment. Yakub Sahab shares his experiences organizing cleanup drives, educating communities, and advocating for policy change. His leadership and dedication serve as a model for all of us to take action and make a difference in the fight against plastic pollution.

Hindi: इस वीडियो में, हम राजस्थान कनवेनर एमडी याकूब साहब के साथ एक इंटरव्यू प्रस्तुत करते हैं, जो सिंगल यूज प्लास्टिक के खिलाफ एक जागरूकता अभियान का मुख्य नेतृत्व कर रहे हैं। उनके प्रेरणादायक शब्दों के माध्यम से, हम एक प्रभावी संदेश से परिचित होते हैं कि प्लास्टिक कचरे को कम करना और हमारे पर्यावरण को संरक्षित रखना कितना महत्वपूर्ण है। याकूब साहब साफ़-सफाई अभियानों के आयोजन, समुदायों को शिक्षित करने और नीति बदलाव के पक्ष में वकालता करने के अपने अनुभवों को साझा करते हुए हमें अपने विचार व्यक्त करते हैं। उनकी नेतृत्व और समर्पण हम सबके लिए एक आदर्श के रूप में काम करते हैं और हम सभी को सिंगल यूज प्लास्टिक प्रदूषण के खिलाफ लड़ाई में कदम उठाने और अपना योगदान देने के लिए प्रेरित करते हैं।

The post “एकबार उपयोग के प्लास्टिक को कम करने का महत्व” appeared first on Asia Commune.

අඩ සිය වසකටත් වැඩි කලක් සමාජ වෙනසක් වෙනුවෙන් සිය අරගල කරන සටන්කරුවෙක්. ආයුධ සන්නද්ධ ගරිල්ලෙකු ලෙස ‘71 දකුණේ සිංහල තරුණ අරගලයට එක්වූ ඔහු පසුව අත්අඩංගුවට පත්ව සිරගත වී නිදහස් වීමෙන් අනතුරුව ජනතා සංගමයේ නායකයෙක් ලෙස ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අරගලයක නිරත විය. ‘89 දකුණේ සිංහල තරුණ කැරැල්ලේ දී  ද්‍රෝහියෙකු ලෙස සළකු වසන්ත දිසානායකට මරණීය තර්ජන එල්ල වුවද දිවි ගලවා ගැනීමට සමත් වූ ඔහු මෑත කාලීනව  “ජාතික ජන බලවේගය“ බිහිකිරීමට මුල්වී පසුව මතවාදීමය හේතුමත ඉන් ඉවත් විය. මේ ඉකුත් දශක පහේ උතුරේත්,  දකුණේත් පැන නැගුනු ජනතා අරගල සහ මෑතක පැන නැගුනු “ගෝල්ෆේස් අරගලය“ පිළිබඳව ඔහුගේ කියවීමයි.. 

71 සහ 88/89 දකුණේ සිංහල තරුණයන්ගේ නැගිටීමත්, උතුරේ දෙමළතරුණයන්ගේ නිදහස් අරගලයත් මෑතකදී ඇතිවූ ගෝල්ෆේස් අරගලයත් අතර පවතින සහසම්බන්ධයන් හා පරස්පර විරෝධතාවන් ගැන අත්දැකීම්ඇති අරගලකරුවෙක් ලෙස ඔබ කොහොමද විග්‍රහ කරන්නේ..?

මේ අරගල හතරම පාලකයන්ට එරෙහිව පැන නැගුණ අරගල හතරක්. ඒ තේරුමෙන් ගත්තම ඒවා අතර ඒ තාක් දුරට සහසම්බන්ධයක් තිබෙනවාය කියලා කියන්න පුළුවන්. නමුත් ඒවා එකිනෙකට වෙනස්. 71 අරගලය අරමුණු වශයෙන් ගත් කල අධිරාජ්‍ය විරෝධී හා සමාජවාදය උදෙසා වූ අරගලයක්. එම අරගලයේ ප්‍රමුඛ සටන් පාඨය වූනේ අධිරාජ්‍යවාදයට විනාශය ජනතාවට විමුක්තිය! ධනවාදයට විනාශය ජනතාවට සමාජවාදය!! යන්නයි. නමුත් එම අරගලය කම්කරු පංතියේ හා පීඩිත ගොවි ජනයාගේ ක්‍රියාකාරී සහභාගිත්වය ලද පොදු ජන නැගිටීමක් නොවෙයි. එය පවතින දේශපාලන හා සමාජ ආර්ථික ක්‍රමය වෙනස් කළ යුතුය යන මතවාදයෙන් දැනුවත් වෙමින් රහසිගතව සංවිධානය වූ පංතිමය වශයෙන් ගත් කල සුළු ධනපති තරුණ ව්‍යාපාරයක් දේශපාලන බලය අල්ලා ගැනීම සඳහා කරන ලද කැරලි ගසා නැගී සිටීමක්.  1971 වන විට පොදුවේ ජන පීඩනයන් පැවතියත් පොදු ජන නැගිටීමක් සඳහා තත්ත්වයන් මෝරලා තිබුණේ නැහැ. ජනතාව විසින් 1970 මහ මැතිවරණයෙන් එදා පැවති අධිරාජ්‍ය ගැති කොම්ප්‍රදෝරු ධනපති ආණ්ඩුවක් වූ යූඇන්පී ආණ්ඩුව බලයෙන් පහ කර ඒ වන විට කිසියම් දුරකට සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ස්වභාවය ගත් ශ්‍රීලනිප-සමසමාජ-කොමියුනිස්ට් පක්ෂ සමගි පෙරමුණු ආණ්ඩුව බලයට පත් කරලා අවුරුද්දක්වත් ගත වී තිබුණේ නැහැ. කම්කරු පංතිය ඇතුළු ජනතාව ආණ්ඩුව කෙරෙහි විශාල බලාපොරොත්තුවක් ඇතිවයි ඒ වන විටත් සිටියේ. එවන් තත්ත්වයක් තුළ පොදු ජන නැගිටීමක් ඇති වන්නට තත්ත්වයක් තිබුණේ නැහැ. ඒ නිසා අරමුණු හා පරමාර්ථ කොතරම් යුක්ති සහගත වුවත් දේශපාලන වශයෙන් ගත් කල 71 තරුණ සන්නද්ධ නැගිටීම පොදු ජනතාවගෙන් වියෝ වූ අතිධාවනකාරී හා කුමන්ත්‍රණකාරී නැගිටීමක් වුණා. 71 අපේ නැගිටීම ජයග්‍රහණය පිළිබඳ අපේ මනෝරාජික උපකල්පනයනට පරස්පරව නියත පරාජයක් අතිනත ගෙන දියත් කෙරුණු නැගිටීමක් වූ බව කිව යුතුයි. මේ නැගිටීම ගැනත්  එහි පරාජය ගැනත් ත් ප්‍රධාන වගකීම දැරිය යුතු වුයේ ජවිපෙ අනුත්තර නායකව සිටි රෝහණ විජේවීර යි. නමුත් ඔහු කිසිවිටෙක ස්වයං විවේචනාත්මකව එම වගකීම භාර ගත්තේ නැහැ. අප්‍රේල් මහ නඩුවේ දී ඒ සියලු වගකීම් පවරන ලද්දේ ඒ වන විට ජවිපෙ නායක මණ්ඩලය තුළ විජේවීර සමග විරසක වී සිටි සනත් හා ලොකු අතුල ඇතුළු කණ්ඩායම පිටයි. සනත් බොරළුගොඩ කැරැල්ලෙදී  උඩුගම පොලීසියෙන් අල්ලා ගෙන   මරා දැම්මා. ලොකු අතුල වරද පිළිගෙන රජයේ සාක්ෂිකරුවෙකු වූණා. විජේවීර හා විරසකව සිටි සනත් හා ලොකු අතුල ඇතුළු කණ්ඩායමට විජේවීර සමග මතවාදී, දේශපාලන, උපාය මාර්ගික හා උපක්‍රමික වශයෙන්වත් ඉස්පිල්ලක පාපිල්ලක හෝ වෙනසක්, ගැටුමක් තිබුණේ නැහැ. සියලු විරසකයන් අදේශපාලනික පුද්ගලවාදී විරසකයන් විතරයි. ජවිපෙ නිල මතය වශයෙන් නිර්මිත මතය වූනේ 71 දකුණේ තරුණ නැගිටීම ආණ්ඩුවේ මර්දනය හේතුවෙන් හුදෙක් මර්දනයට මුහුණ දීම සඳහා ජවිපෙ පැත්තෙන් ඇතිවූ ප්‍රතික්‍රියාවක් කියලයි. ඒත් ඒක ඇත්ත නොවෙයි.

එයනිශ්චිතවම රාජ්‍ය බලය අල්ලා ගැනීම සඳහා දැනුවත් හා සංවිධානාත්මක ලෙස කළ අරගලයක්. ඒ සඳහා අප ආරම්භයේ සිටම මතවාදී වශයෙනුත් සංවිධානමය වශයෙනුත් හැකියාවේ මට්ටමට අනුව ප්‍රායෝගික වශයෙනුත් සුදානම් වූනා. මර්දනය ගැන  අපේ ප්‍රවේශය වූනේ එය අපව විප්ලවය කරා ගෙන යන කැඳවීමක් ලෙසයි. අරගලයට පෙරාතුව 1971 පෙබරවාරි 27 වැනිදා හයිඩ් පාක් රැස්වීමේදී  රෝහණ විජේවීරගේම වචනවලින් කියනවා නම් මෙහෙමයි. “විප්ලවය කරන දවස අහනවා. කවද ද ඔහෙලා මහා පරිමාණයෙන් මේ රටේ විප්ලවවාදී ව්‍යාපාරය මර්දනය කරන්න ඉදිරිපත් වෙන්නේ, ..කවද ද ඔහෙලා තීරණාත්මකව ඇවිදින් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණට විරුද්ධව අවි ඔසවන්නේ එදාට විප්ලවය කෙරෙයි කියලා අපි කියලා යනවා.“ ඒ වගේම ඒ කතාවේ දී මාර්තුවේ මහා මර්දනයකට ආණ්ඩුව සූදානම් වන බවත් කියා සිටියා. සමස්තයක් වශයෙන් අපේ  සූදානම ප්‍රමාණවත් නැති කමේ ප්‍රශ්නයක් තිබුණා. නමුත් විප්ලවය ගැන  අපේ උපාය මාර්ගික ප්‍රවේශයට අනුව මර්දනය අපව විප්ලවය වෙත කැඳවූ විට අප එය භාර ගන්න වූනා මිස අපට පැනලා යන්න හැකි වූනේ නැහැ. ඒ අනුව තමයි 1971 පෙබරවාරි 2 දින විජේවීර පාර්ශවයත් සනත් – ලොකු අතුල පාර්ශවයත් අතර මැදි කීප දෙනෙකුත් එවකට විදුදය සරසවියේ (අද ජයවර්ධනපුර) සංඝාරාමයට රැස්ව අප්‍රේල් 5 දා රාත්‍රි 11.30 ප්‍රහාරය එල්ල කර බලය අල්ලන්නට තීරණය කරලා  ප්‍රහාරය දියත් කරන්නේ. ප්‍රායෝගික දේශපාලනමය වශයෙනුත් උපාය මාර්ගික හා උපක්‍රමික වශයෙනුත් අප කළ වැරද්ද අවංකව පිළිගෙන එය නිවැරදි කර ගැනීමට පියවර ගත්තා නම් 88-89 ඒ මහා දේශපාලන ඛේදවාචකය ඇති නොවන්නට ඉඩ තිබුණ බවයි  මගේ අදහස.

88/89 දකුණේ සිංහල තරුණ නැගිටීම

88-89 දකුණේ තරුණ අරගලය ගත්තොත් 71 අරගලයට වඩා පදනමින්ම වෙනස්. ඒ නිසා එම අරගල දෙක සැසඳීම අපහසුයි. 71 අරගලයට එහි තිබෙන ප්‍රධාන සහ සම්බන්ධය වන්නේ එයට නායකත්වය දුන්නේ ජවිපෙ වීමයි. 71 අරගලය කුමන අඩුපාඩුකම් තිබුණත් සාධාරණත්වය, යුක්තිය වෙනුවෙන් කළ ප්‍රගතිශීලී අරගලයක්. කලින් කීවා සේ එය අධිරාජ්‍යවාදයට හා ධනපති ක්‍රමයට එරෙහිව දියත් කෙරුණු එකක්. නමුත් 88-89 අරගලය සැබැවින්ම අධිරාජ්‍ය විරෝධී අරගලයක්වත් ධනපති ක්‍රමයට එරෙහි අරගලයක්වත් උනේ නැහැ. එය ඉන්දියානු ආධිපත්‍යවාදයට හා යම් යම් කොන්දේසි යටතේ එය සමග සම්මුතිගතව සිටි ජේ. ආර් පාලනයට එරෙහිව ජාතිකවාදයේ පදනමින් දියත් කෙරුණු අරගලයක්. 71 අරගලය තුළ දේශප්‍රේමී අඩංගුවක් තිබුණ ද එය 88/89 අරගලයේ දී තරම් උග්‍ර ජාතිකවාදී අරගලයක් වූනේ නැහැ. නමුත් 88/89 අරගලය එහි හරයෙන් ගත් කල මහ ජාතිකවාදයෙන් උත්තේජිත වූවක්. උතුර හා නැගෙනහිර දමිළ ජාතික අරගලයට විරුද්ධවත් එල්ල කෙරුණු එකක්. හරයෙන් ගත් කල එහි උත්ප්‍රේරක මතවාදය උනේ මහ ජාතික සමාජ ජාතිවාදය යි. ඒ පදනම තුළ එය ජේ.ආර් පාලක රෙජිමයට එරෙහිවූ විවිධ මහ ජාතික ජාතිවාදී බලවේග සමගත් එක්කෝ ඝෘජුව නැති නම් වක්‍රව සන්ධාන ගත වූ අරගලයක්. මෙහි උත්ප්‍රාසය වන්නේ මීට කලකට පෙර “අවස්ථාවාදය ද නිර්ධන පංති ජාත්‍යන්තරවාදය ද?“ යනුවෙන් කෘතියක් ලියමින් දේශප්‍රේමය, ජාතිකවාදය පට්ට ගසමින් ජවිපෙ නූතන බොල්ෂෙවික්වාදීන්ගේ පක්ෂයක් යයි මහ හඬින් කියා සිටි විජේවීර 1983 පමණ සිට යළිත් ඔහු විසින්ම මහත් කෝපයකින් යුතුව හෙළා දුටු ඒ දේශප්‍රේමයේ හා පටු ජාතිකවාදයේ සළුපිළිවලින් හිස සිට දෙපතුල දක්වා සැරසී ගැනීමයි. පසුව  ජවිපෙ දේශපාලනය හා දේශපාලන ක්‍රියා මාර්ගය සම්බන්ධයෙන් විවේචනාත්මක වූ වාම පක්ෂ හා කණ්ඩායම් සියල්ල ජවිපෙ සලකනු ලැබුවේ සමූල ඝාතනයෙන් විනාශ කර දැමිය යුතු ද්‍රෝහී ඒවා ලෙසයි. නිදසුන් ලෙස එකල ජවිපෙ එදා මා නියෝජනය කළ ජනතා සංගමය හඳුන්වා තිබුණේ “සමූල ඝාතනයෙන් විනාශ කර දැමිය යුතු මඩ කොටි“ කියලයි. ඒ අනුව ජවිපෙ සන්නද්ධ හස්තය ලෙසින් ක්‍රියා කළ දේශප්‍රේමී ජනතා ව්‍යාපාරය විසින් අපේ ක්‍රියාකාරීන් ගණනාවක්ම ඇතුළුව වාමාංශිකයන් රැසක්ම මරා දැම්මා. මේ නිසා ඇතැම් වාමාංශිකයන්ට දිවි බේරා ගැනීමට  ආණ්ඩුවේ සරණ පැතීමේ ඛේදවාචී උත්ප්‍රාසයට පවා මුහුණ දෙන්නට සිදු වූනා. ඊට  හොඳම නිදර්ශනය  ස්වාධීන ශිෂ්‍ය සංගමය. 88/89 අරගලයේ ජවිපෙ මූලෝපායික ප්‍රවේශය වූනේ පුද්ගල ඝාතක ත්‍රස්තවාදය පාදක කරගත් බලය අල්ලා ගැනීමේ උපායික ප්‍රවේශයක්. මේ උපායික ප්‍රවේශය තුළ තමන් සමග එකඟ නොවන්නා වූ ඕනෑම අයෙකු එකල ජවිපෙ පුද්ගල ඝාතක ත්‍රස්තවාදයේ ගොදුරක් බවට පත්වීම නියතයක් බවට පත්ව තිබුණා. ජවිපෙ මෙම උපක්‍රමය ගත්තේ එල්ටීටීඊයෙන් බව නම් හොඳටම පැහැදිලියි. ඒ සම්බන්ධයෙන් නම් ජවිපෙ නායකත්වය දුන් 88/89 දකුණේ අරගලයත් එල්ටීටීඊය නායකත්වය දුන් උතුරේ අරගලයත් අතර සහසම්බන්ධයක් දැකිය හැකි යි.

88/89 අරගලය සටන්කාමී අරගලයක් වූනාට, දස දහස් ගණනක් තරුණ තරුණියන් තම දිවි කැප කළ අරගලයක් වූනාට සැබෑ විප්ලවීය අරගලයක් ලෙස සලකන්න බැහැ. එය එහි මතවාදයෙන්, අනුගමනය කළ දේශපාලනයෙන් හා අරගල උපක්‍රමවලින් ප්‍රතිවිප්ලවවාදීයි. ප්‍රතිගාමීයි. එම අරගලය මේ රටේ සටන්කාමී දස දහස් සංඛ්‍යාත තරුණ පිරිසක් එදා ජවිපෙ මහ ජාතික සමාජ ජාතිකවාදී දේශපාලනයෙන් මුලාවට පත්ව සිය අගනා ජීවිත කුරිරු ධනේශ්වර පාලනයේ දංගෙඩිය මත බිල්ලට තැබූ අරගලයක්. 

උතුරේ දෙමළ තරුණයන්ගේ නිදහස් අරගලය

උතුරේ දෙමළ ජාතික අරගලය ගතහොත් එය පැන නගින්නේ කාරණා ගණනාවක් පාදක කර ගෙනයි. ප්‍රධාන කොටම එය අපේ පාලකයින් කාලයක් මුළුල්ලේ දෙමළ ජනයා සම්බන්ධයෙන් අනුගමනය කළ අසාධාරණ හා වෙනස් කොට සැලකීමේ පිළිවෙත. දෙවනුව එම පිළිවෙත වෙනස් කරවා ගැනීම සඳහා දෙමළ දේශපාලන නායකත්වය ගෙන ගිය උද්ඝෝෂණවලට කන් නොදී ඒවා ප්‍රචණ්ඩ මර්දනයෙන් පාගා දැමීමට ක්‍රියා කිරීම, තෙවනුව ප්‍රතිසංස්කරණවාදී දෙමළ නායකත්වය ඊට එරෙහිව ගෙන ගිය අරගලයේ දී සාර්ථක නොවීම, සිව්වනුව ලංකාවේ වමේ ව්‍යාපාරයේ ප්‍රධාන පාර්ශව තම මෙහෙවරින් විතැන්ව ක්‍රියා කිරීම හා මහ ජාතිකවාදී සමාජ ජාතිකවාදී පදනම්වලට ඇද වැටීම වැනි කරුණු ගණනාවක් හේතු කොට ගෙන යි. ඒ අරගලය තුළ සැබෑ විමුක්තිකාමී අරගලයක් තුළ නොතිබිය යුතු එම අරගලයටමත් නිෂේධනීය ප්‍රතිවිපාක ගෙන දුන් බොහෝ ප්‍රතිගාමී පීලි පැනීම් පැවති බව කියන්න ඕන. ඒවාට ප්‍රධාන වශයෙන් වගකියන්න ඕන දෙමළ ධනේශ්වරයේ ආශීර්වාදය ලද සුළු ධනපති තරුණ සන්නද්ධ සංවිධානයක් වූ එල්ටීටීඊය යි. එහි අනුත්තර නායක ප්‍රභාකරන්ගේ අත්තනෝමතික, අන්ත අධිකාරීවාදී හා පටු ජාතිකවාදී සිතීමේ ක්‍රමය යි. 

එය එල්ටීටීඊය ෆැසිස්ට් උපක්‍රම හා ක්‍රමවේද භාවිතා කරන සංවිධානයක් බවට පත් කළා. ඒ අනුව එය විශේෂයෙන්ම එම අරගලයේ සිටි ප්‍රගතිශීලී සංවිධාන සියල්ලම පාහේ සමූලඝාතනයෙන් විනාශකර දැම්මා. එය අවසානයේ දෙමළ ජාතික අරගලයේ ප්‍රධාන හා එකම සංවිධානය වූ බවට පත් වූයේ එම අරගලයේම සහෝදර සංවිධාන සමූල ඝාතනයෙන් විනාශ කර දමලයි. 

ඒ වගේම එය දෙමළ ජාතික අරගලයේ ප්‍රගතිශීලී පාර්ශව ලෙස හැඳින්විය හැකි ප්ලොට්, ඊපීආර්එල්එෆ්, එන්එල්එෆ්ටී වැනි සංවිධානවලට වෙනස්ව දෙමළ පටු ජාතිකවාදී සංවිධානයක් ලෙස ක්‍රියාකාරී වූනා. මහ ජාතිකවාදී පාලකයින්ට නොදෙවෙනි පරිද්දෙන් අනෙකුත් ජාතික ජන කොටස් මත සමූහ ඝාතන මෙහෙයුම්වල යෙදුනා. මේවා කිසිසේත්ම අනුමත කළ හැකි දේ නොවෙයි. එනමුත් එල්ටීටීයේ එම ක්‍රියා නිසා දෙමළ ජාතික අරගලයේ යුක්ති යුක්තභාවය අහෝසි වන්නේ නැහැ. ඒවා නිසා එම අරගලය කාලාන්තරයක් තිස්සේ එක් ආකාරයකින් හෝ තවත් ආකාරයකින් අධිරාජ්‍යවාදීන් ද සමග හවුල් වූ මෙරට ධනේශ්වර පාලකයන් විසින් මහ ජාතික

පදනමින් පටවන ලද ජාතික පීඩනයට එරෙහි ජාතික විමුක්ති අරගලයක් වීමෙන් වලකින්නේ නැහැ. එල්ටීටීඊයමත් මෙරට පාලකයින් දමිළ ජනතාවට එරෙහිව අඛණ්ඩව ක්‍රියාවට නැගූ ප්‍රතිපත්තිවල හා ක්‍රියාමාර්ගවලම තාර්කික ඵලයක්. එය ජාතික වශයෙන් අපගේ පාලකයින් නොනැවතී,චේතනාන්විතව හා සැලසුම් සහගතව සිදු කළ වෙනස් කොට සැලකීම්වලට, මර්දනීය ක්‍රියාමාර්ගයන්ට එරෙහිව පැන නැගුණ බව ප්‍රතික්ෂේප කරන්න බැහැ. එල්ටීටීඊයේ පමණක් නොව උතුරේ සමස්ත දමිළ ජාතික අරගලයේම පියා අන් කිසිවෙකු නොව මෙරට මහ ජාතිකවාදී පාලක පංතිය යි. 

මෙහි දී මේ කාරණයත් කිව යුතුයි. දකුණේ ජවිපෙ වැනි ඒවා මේ කාරණය තේරුම් ගත්තේ නැහැ. ලංකාවේ දමිළ ජනයාගේ අරගලය ජාතික පීඩනයට එරෙහි වූ පීඩිත ජාතික විමුක්ති අරගලයක් නොවන බවත් එය අධිරාජ්‍යවාදීන්ගේ රටවල් බෙදා කැබලි කිරීමේ උපාය මාර්ගයේ කොටසක් ලෙස පැන නැගුණ බෙදුම්වාදී අරගලයක් බවත් කියමින් ජවිපෙ කළේ එම අරගලයට විරුද්ධව මේ ප්‍රශ්නයේ එක් ප්‍රධාන වගඋත්තර කාර පාලක නඩයක උරුමය පවත්වා ගෙන යමින් සිටි රාජපක්ෂ රෙජිමයේ ප්‍රධාන සගයෙකු බවට පත් වීමයි. අධිරාජ්‍යවාදීන්, කලාපීය බලවතා වන ඉන්දියාව මෙම අරගලය ඔවුන්ගේ ඵලප්‍රයෝජන සඳහා යොදා ගන්න ක්‍රියා කළ බව ඇත්ත. ඒක කිසිවෙකුට ප්‍රතික්ෂේප කරන්න බැහැ. එහෙත් ඒ නිසා පීඩනයකට එරෙහි අරගලයකට විරුද්ධ වන්න පුළුවන් ද? බැහැ. කිසිසේත්ම බැහැ. දකුණේ සැබෑ වමක් කළ යුතු වූයේ එල්ටීටීඊය පැරදවීමට පාලක රෙජිම සමග හවුල් වෙමින් එම අරගලයට විරුද්ධ වීම නොවේ. උතුරේ ප්‍රගතිශීලී බලවේග සමග අත්වැල් බැඳ ගනිමින් එම අරගලයේ පීලිපැනීම් වළකා ලීමට හැකි උපරිමයෙන් ක්‍රියා කිරීමයි. දකුණේ දී අපේ පාලකයන් දෙමළ ජනයා මත ජාතික වශයෙන් පටවා තිබූ පීඩනයට එරෙහිව දැඩිව සටන් කිරීමයි. එහෙම කළා නම් සිදු වන්නේ වෙන්වීම සඳහා කරන අරගලය ශක්තිමත් වීම නොවෙයි. එක්ව සිටීම ශක්තිමත් වීමයි. 

එකල අප වගේ කුඩා වාම කණ්ඩායම් කිහිපයක් උතුරේ ව්‍යාපාර සමග සබඳතා ගොඩ නගා ගැනීමට කටයුතු කළා. ප්ලොට් සංවිධානය, ඊපීආර්එල්එෆ් සංවිධානය වැනි ඒවාත් දකුණේ වමේ කොටස් සමග සහෝදරාත්මක සබඳතා ගොඩ නගා ගැනීමට උත්සාහ කළා. නිදසුන් ලෙස ජනතා සංගමය වශයෙන් අප මේ සංවිධාන දෙක සමග සම්බන්ධකම් ඇතිව සිටියා. අපි ප්ලොට් ක්‍රියාකාරීන් සිය ගණනක් සඳහා මාක්ස්වාදය ගැන, ලෝකයේ ජාතික විමුක්ති ව්‍යාපාර හා සමාජවාදී ව්‍යාපාරය ගැන, ලංකාවේ සමාජවාදී ව්‍යාපාරයේ ඉතිහාසය ගැන,  සාකච්ඡා කෙරුණු අධ්‍යයන කඳවුරු පැවැත් වූවා. අපට මේ සම්බන්ධතා දිගටම පවත්වා ගෙන යන්න බැරි වූනා. මේ සියලු දෙනාම එල්ටීටීඊය විසින් සමූල ඝාතනය කර දමනු ලැබුවා. ඇත්තෙන්ම එල්ටීටීඊ ක්‍රියාකාරිත්වයත් පීඩක පාලකයන්ට එරෙහිව දකුණේ හා උතුරේ ජනතාව අතර සමගියක් ඇතිවීමට ලොකු බාධකයක් වූ බව කියන්න ඕන. එපමණක් නොවෙයි දෙමළ ජාතික විමුක්ති අරගලයේ පරාජයට ප්‍රධාන වශයෙන් වගකිව යුත්තේ ද එල්ටීටීඊය බවයි මගේ අදහස.

කොටි සංවිධානය පරාජය කර දැනට වසර 14 ක් ගත වුවත් අදත් උතුරුනැගෙනහිර පළාත් වල පැවැත්වෙන සමරු උත්සව වෙනුවෙන් ලක්ෂ ගණන් ජනයා සහභාගී වනුයේ රාජ්‍ය මර්දනය ට එරෙහි වෙමින්. එහෙත් සහෝදරයලාවිසින් මාක්ස්වාදය ඉගෙන්වූ කිසිදු ප්‍රගතිශීලි සංවිධානයකට විකල්ප ව්‍යාපාරයක්ගොඩ නැගීමට මෙතෙක් හැකි වී නැහැ නේද?

මාක්ස්වාදය ඉගැන් වූ පමණින් හෝ ඉගෙන ගත් පමණින් විකල්ප සංවිධානයක් හෝ සංවිධාන ගොඩ නැගෙන්නේ නැහැ. ඒ සඳහා සම්පූර්ණ කළ යුතු තවත් කොන්දේසි රාශියක් තිබෙනවා. අනෙක් අතට අධ්‍යාපන කඳවුරු කිහිපයකින් මාක්ස්වාදය උගන්වන්න බැහැ. මම කියන්නේ නැහැ අප පැවැත් වූ අධ්‍යාපන කඳවුරුවලින් මාක්ස්වාදී ප්‍රවේශය තහවුරු වූනාය කියලා. එය මුල පිරීමක් පමණයි. එය තව බොහෝ දුර යා යුතු ක්‍රියාවලියක්. අනෙක් අතට එම අධ්‍යයන කඳවුරුවලට සහභාගි වූ සියලු දෙනාම පාහේ එල්ටීටීඊයේ සමූලඝාතන ප්‍රතිපත්තියේ ගොදුරු බවට පත් වූනා. 

පසු කාලයේ මේ බොහෝ සංවිධාන අතුරු හමුදාවන් ලෙස එල්ටීටීඊයට විරුද්ධව ක්‍රියා කළා. මම කියන්නේ නැහැ එක එල්ලේම ඔවුන් රාජ්‍ය අපරාධකාරිත්වයට හවුල් වූනාය කියලා. ඔවුන් සියලු දෙනාම 1985 හෝ 1986 පමණ කාලයේ එක්සත්ව හිටියා. එකට උද්ඝෝෂණය කළා. එකට පෙළපාලි ගියා. නමුත් දින තුන හතරක් ඇතුළත අනෙක් සංවිධාන සියල්ලට එරෙහිව සමූලඝාතන ප්‍රහාරමාලාවක් මගින් ඒවායේ ක්‍රියාකාරීන් විශාල ප්‍රමාණයක් සමූලඝාතනය කර දැම්මා. මොකක් ද ඔවුන් දෙමළ ජාතික විමුක්ති අරගලයට කළ ද්‍රෝහිකම? එකම හේතුව එකී සංවිධාන එල්ටීටීඊයේ ඒකාධිකාරයට අභියෝගයක් වීම යි. ප්ලොට් හා ඊපීආර්එල්ෆ් වැනි සංවිධාන පසු කාලයේ පත් වූ තත්ත්වයන්ට පත් කළේ එල්ටීටීය යි. එහි සම්පූර්ණ වගකීම එල්ටීටීඊය භාරගත යුතුමයි.

ගෝල්ෆේස් අරගලය (2022 මාර්තු – ජූලි ජන අරගලය)

ගෝල්ෆේස් අරගලය මේ අරගල තුනටම වඩා වෙනස් අරගලයක්. කලින් සඳහන් කළ අරගල තුනම සංවිධිත දේශපාලන ව්‍යාපාර මගින් සංවිධිත ලෙස දියත් කරන ලද අරගලයි. ඒ අරගල තුන තුළම ජනතාව රඟපෑවේ ප්‍රේක්ෂක භූමිකාවක්. ගොල්ෆේස් අරගලය ඊට වෙනස්ව ඊට සහභාගි වූ ජනතාවගේම ක්‍රියාකාරී සහභාගිත්වය ලද ජන අරගලයක්. සැබෑ ජන අරගලයක ප්‍රමුඛ ලක්ෂණය වන්නේ අදාළ ජනතාවගේ ක්‍රියාකාරී සහභාගිත්වය යි.

ගෝල්ෆේස් අරගලය පුළුල් ජන කොටස් ඇදගත් අරගලයක් බව ඇත්ත යි. එහෙත් එය කම්කරු පංතිය හා ගොවි ජනයා තීරණාත්මක ලෙස මැදිහත් වූ හෝ ආකර්ෂණය කළ අරගලයක් වූනේ නැහැ. එය ප්‍රධාන කොටම උත්සන්න වූ තියුණු ආර්ථික අර්බුදයෙන් විශාලතම කඩා වැටීමකට පාත්‍ර වූ නාගරික මැද පංතික ජන කොටස්වල අරගලයක්. එහි ප්‍රධාන ගාමක බලවේගය වූයේ සමාජය තුළ ඉමහත් පරිභෝජනවාදී රටාවක දැති රෝද බවට පත්ව සිටි නාගරික මැද පංතික ජනයා යි. ඔවුන් අරගල බිමට ඇද දැමීමේ ප්‍රධාන හේතු කාරකය වූයේ ඉන්ධන හා ගෑස් හිඟය, දෛනිකව කෙරුණු පැය 10-12 විදුලිය කප්පාදුව ආදිය මගින් ඔවුන්ව කිමිදෙමින් සිටි මායාවී යථාර්ථයෙන් (virtual reality) ගහෙන් ගෙඩි එන්නාක් මෙන් එළියට ඇද දමනු ලැබීම යි. 

එහි ඊළඟ ක්‍රියාකාරී බලවේගය වූයේ සරසවි ශිෂ්‍ය ජනයා යි. දිගු කාලයක් පුරා විවිධ සටන්වල නියැලී සිටින ඔවුන් ඉතාම සටන්කාමී බලවේගයක් වුව ද පංතිමය ගති ලක්ෂණ අතින් අයත් වන්නේ මැද පංතියට යි. ඊළඟට අරගලයේ කොටස් කරුවන් බවට පත්වූයේ සැලකිය යුතු මට්ටමකින් නාගරික ලුම්පන් ජනයා යි. එසේම අරගලයේ අධිකාරී බලයක් සහිත නායකයින් බවට පත්ව සිටියේ දේශපාලන අරගල පිළිබඳ කිසිදු පරිචයක්, අත්දැකීමක් නැති දෘෂ්ටිමය වශයෙන් මහත් ව්‍යාකූලත්වයක සිටි මැද පංතික සමාජ මාධ්‍ය ක්‍රියාකාරීන් සමූහයකුයි. මුලින් සඳහන් කළා සේ කම්කරු පංතිය මෙම අරගලයේ පෙරමුණු බල ඇණිය හා ගාමක බලවේගය වූයේ නැහැ. එය මෙහි දී දායකත්වය සැපයූවේ එතරම් උද්යෝගයක් පෙනෙන්නට නොතිබූ සහායක කාර්ය කොටසකට පමණයි. එමෙන්ම ගොවි ජනයාගේ ක්‍රියාකාරී සහභාගිත්වයක් ද මේ අරගලය තුළ එතරම් දැකිය නොහැකි වූ අතර අග නාගරික ගෝල්ෆේස් හි මිස තදාසන්න නගරවලවත්, සෙසු නගරවලවත්, ගොවි ජන ප්‍රදේශවලවත් ගොල්ෆේස් වැනි අරගල බිම් පැන නැගුණේ නැහැ. ප්‍රාදේශීය නගර ගණනාවක ගෝඨාගෝගම් 17 ක් පමණ ආරම්භ කෙරුණ ද ඒවා ද එතරම් ජන ආකර්ෂණයක් දිනා ගත්තේ නැති තරම්. 

ධීවර ජනයාගේ යම් මැදිහත් වීමක් මීගමු ප්‍රදේශයේ දැක ගත හැකි වුව ද සමස්තයක් වශයෙන් ගත් කල එම ජනයාගේ සක්‍රීය ක්‍රියාකාරිත්වයක් අන් තැන්වලදී දැකීම අසීරු වූනා. කම්කරු පංතියේ, ගොවි හා ධීවර ජනයාගේ ක්‍රියාකාරී මැදිහත් වීමක් නැතිව, විශේෂයෙන්ම කම්කරු පංතිය අරගලයේ පෙරමුණු සටන් කරු භූමිකාව රඟපාන්නාගේ තත්ත්වයට නැගීමක් නැතිව තාවකාලික යම් යම් ජයග්‍රහණ අත්පත් කර ගැනීම් කළ හැකි වුව ද සමස්ත හා තිරසර ජයග්‍රහණයක් අත්පත් කර ගැනීමට හැකි වන්නේ නැති බව මෙහි දී අප අවබෝධකර ගත යුතු වැදගත්ම කාරණයක්. 

ඒ වගේම පුළුල් ජන අරගලයක අනිවාර්ය කොටස්කරුවන් විය යුතු උතුරේ හා නැගෙනහිර දමිළ ජනයා, කඳුරට දමිළ වතු කම්කරු ජනයා අරගලයේ ක්‍රියාකාරී කොටස්කරුවන් වූයේ නැහැ. ගෝල්ෆේස් අරගලය ඔවුන් ආකර්ෂණය කිරීමට ක්‍රියා කළේ ද නැති තරම්. මැද පංතික මුස්ලිම් ප්‍රජාවක් ගොල්ෆේස් අරගල බිමේ යම් නියෝජනයක් ලබා දුන්න ද රනිල් අගමැති වීමත් සමග ඒ කොටස් අරගල බිමෙන් ඉවත් වීමක් නිරීක්ෂණය වූනා. මෙලෙස ගෝල්ෆේස් ජන අරගලය මෙතෙක් අප රට නොදුටු විරූ අන්දමේ පුළුල් ජන සහභාගී සංසිද්ධියක් වූනාට සමස්තයක් වශයෙන් ගත් කල එය ප්‍රධාන කොටම කොළඹ කේන්ද්‍රීය කර ගත් අග නාගරික මැද පංතික ජන අරගලයක් වූ බව කිව යුතුයි. ඒ වගේම ගෝල්ෆේස් ජන අරගලයට සංවිධිත දේශපාලන නායකත්වයක් තිබුණේ නැහැ. එය ප්‍රධාන කොටම සාංසිද්ධික ජන අරගලයක්. අරගලයේ ඉදිරිමග තීරණය කෙරුණේ තත්ත්වයන් පිළිබඳව සංයුක්ත විශ්ලේෂණයන් මත නොවෙයි. හුදෙක් ඒ ඒ මොහොතට පැන නැගුණ තත්ත්වයන්ට අනුව උඩින් පල්ලෙන් කෙරුණු විග්‍රහකර ගැනීම් මතයි. අරගලයට සංයුක්ත දේශපාලන වැඩපිළිවෙලක් තිබුණේ නැහැ. උපාය මාර්ගික ප්‍රවේශයක් තිබුණේ නැහැ. ඒ නිසා නිවැරදි උපක්‍රම නිර්මාණය කර ගැනීමේ පදනමක් තිබුණේ නැහැ. නිදසුන් ලෙස අරගලයේ එක් සන්ධිස්ථානයක දී අරගලකරුවන් ජනාධිපති මන්දිරය, ජනාධිපති ලේකම් කාර්යාලය හා අරලියගහ මන්දිරය අල්ලා ගත් නමුත් ඒවා කෙරුණේ කිසිදු ඉදිරි සැලස්මකට අනුව නොවන බව කිව යුතුයි. ඒවා අල්ලා ගැනීමෙන් පසු කුමක් කරන්නේ ද යන්න ගැන අල්ලා ගත්තවුන්ට පවා කිසිදු පැහැදිලි අදහසක් නොවූ බව පසු සිදුවීම්වලින් හොඳින්ම පෙනෙන දෙයක්. ඇත්තටම “ලොකු සෙනගක් ආවොත් ජනාධිපති මන්දිරයට ඇතුළු වෙමු“ යි යන එකඟතාවක් මිස වෙනත් කිසිදු සූදානමක්, ඉදිරි වැඩපිළිවෙලක් අරගලකරුවන් වෙත තිබුණේ නැහැ. මේ අරගලය තුළ සාංසිද්ධික අසංවිධිත ඒකරාශි වීමක් මිස වෙනත් සූදානම් වීමක් අරගලකරුවන් වෙතින් ප්‍රකාශයට පත්වූයේ නැහැ.

පාලනයේ මර්මස්ථාන අල්ලා ගෙන බලය පවත්වා ගන්නට නම් පළමුව ප්‍රධාන සාධකයක් වශයෙන් කම්කරුවන්ගේ හා ගොවීන්ගේ දැනුවත් සංවිධිත ක්‍රියාකාරී සහාය හා මැදිහත් වීම ලැබිය යුතු යි. දෙවනුව යටත් පිරිසෙයින් ආණ්ඩුවේ සන්නද්ධ ප්‍රහාරක බලයට සාර්ථක ලෙස මුහුණ දිය හැකි කම්කරුවන්, ගොවියන් ඇතුළු අරගලයෙහි යෙදී සිටින ජනතාවන්ගෙන් තැනුණු සංවිධිත ආරක්ෂාකාරී ප්‍රහාරක බලයක් තිබිය යුතු යි. මේවා බලය සඳහා කරන ජන අරගලයක ජයග්‍රහණය සඳහා අවශ්‍ය කරන තීරණාත්මක කොන්දේසි දෙකක්. එහෙත් මෙම අරගලය පුළුල් ජන අරගලයක් උනාටමේ කොන්දේසි දෙක ගැන අදහසක්වත් මෙම අරගලයේ ප්‍රමුඛ ක්‍රියාකරුවන්ට, යටත් පිරිසෙයින් බලය අල්ලා ගැනීමට මහඟු අවස්ථාවක් තිබුණා යයි ද පාවාදීම් නිසා එම අවස්ථාව ගිලිහී ගියා යයි ද කියන ඇතැම් ක්‍රියාකාරීන්ට පවා තිබුණේ යයි කියන්නට බැහැ.

 එපමණක් නොවෙයි අරගල නායකත්වයට බලය සඳහා වන අදහසක් වත් තිබූ බවක් පෙනෙන්නටත් නැහැ. අනෙක් අතට අරගල ව්‍යාපාරයේ ප්‍රවාහය වඩාත් ඉහළ නැගෙන විට වඩාත් බලගතු ලෙස හා තීරණාත්මක ලෙස ඊට එරෙහිව සටන් කිරීමට  ප්‍රතිගාමිත්වය සන්නද්ධ වනවා ය යනු විප්ලවීය ජන අරගලයක් සමග බැඳුණු මූලික ප්‍රස්තුතයක්. එසේ වන විට අරගලය පැත්තෙන් ඒ අභියෝගය ජය ගැනීමට හැකි තත්ත්වයන් සම්පූර්ණ කර ගැනීමට අරගල නායකත්වය ක්‍රියා කිරීම අත්‍යවශ්‍යයි. එහෙත් මේ පිළිබඳ අදහසක්වත් මාර්තු-ජූලි අරගල නායකත්වයට තිබුණා යයි කියන්නට බැහැ. 

මේ සියලු තත්ත්වයන් ගත් කල අරගලය නියත පරාජයක් උරුම කර ගත්තක් බව පැහැදිලිව කිව හැකියි. එහෙත් මෙම ජන අරගලය පරාජයට පත් වුවත් රටේ පවතින තත්ත්වය යළි යළිත් අරගලය ඉල්ලා සිටින බව යථාර්ථයක්. ඒ නිසා ගොල්ෆේස් ජන අරගලයෙන් නිසි පාඩම් උකහා ගනිමින් ඊළඟ අරගලයට සූදානම් වීම තමයි අප කවුරුත් කළ යුත්තේ. එහෙත් බෙහෝ දෙනා හුදු විරෝධතා අරගල බලමුළු ගැන්වීමට ක්‍රියා කරනවා විනා, පාලකයන්ට අභියෝග කරනවා විනා අවශ්‍ය පාඩම් උකහා ගැනීමට හා ඒ අනුව අවශ්‍ය කරන දේශපාලන වැඩපිළිවෙලවල්, උපාය මාර්ග හා උපක්‍රම සංවර්ධනය කර ගැනීමට කටයුතු කරන බවක් පෙනෙන්නට නැහැ.

ඔබේ දායකත්වයක් පවතින 71 නැගිටීම දකුණේ සිංහල ගොවි තරුණයන්ගෙන් සමන්විත වුවා මිස,ඊට කම්කරු ව්‍යාපාරයේවත්,දෙමළ මුස්ලිම් ජනතාවගේවත් දායකත්වයක් නොතිබුනා නේද. ඔබ දකින විදිහට මෙවැනි පසුබිමකට බලපෑ සාධක මොනවාද..?

ඔව්.. 71 නැගිටීම ප්‍රධාන කොටම දකුණේ සිංහල ගැමි ගොවි තරුණයින්ගේ කැරලි ගසා නැගී සිටීමක් ලෙස හඳුන්වන්න පුළුවන්. ඊට කම්කරු පංතියේ වත් පුළුල් ගොවි ජනතාවගේවත් දෙමළ හා මුස්ලිම් ජනයාගේවත් දායකත්වයක් ලැබුණේ නැහැ. මෙසේ වීමට බලපෑ හේතු ගණනාවක් තිබුණා. කම්කරු පංතිය සම්බන්ධයෙන් ගත් කල ජවිපෙ කම්කරු පංතිය සැලකුවේ නිර්ධන පංතියේ කොටසක් ලෙසයි. එය හේන් ගොවියන් ඇතුළු පීඩිත දිළිඳු ගොවීන් ද තවත් ඒවැනි දිළිඳු කොටස් ද කම්කරු පංතිය සමග නිර්ධන පංතියට ඇතුළත් කළා. එහෙත් මාක්ස්වාදීන් කම්කරු පංතිය හා නිර්ධන පංතිය යන පද යොදන්නේ පර්යාය පද ලෙසයි. කම්කරු පංතිය යනු නිර්ධන පංතියම ලෙසයි.

නිර්ධන පංතිය හා කම්කරු පංතිය පිළිබඳ ජවිපෙ මෙම ප්‍රවේශය කම්කරු පංතිය පිළිබඳ අවධාරණය තනුක වීමට යම් පමණකට බල පෑ බව කිව හැකියි. ඒ වගේම ජවිපෙට හැකි ඉක්මනින් විප්ලවය කිරීමේ අවශ්‍යතාව තිබුණා. පංති සටන මෝරා යන තෙක්, විප්ලවය සඳහා අවශ්‍ය කරන විෂයබද්ධ තත්ත්වයන් මෝරා යන තෙක් සිටිය හැකි වූනේ නැහැ. විෂය බද්ධ තත්ත්වයන් මෝරා යාම ගැන අදහසක් තිබුණේත් නැහැ. රහසිගතව සංවිධානය වෙලා පහර දීලා බලය අල්ලා ගැනීමේ සැලස්මක් තමයි තිබුණේ.

කම්කරු පංතිය සම්බන්ධයෙන් ජවිපෙ ස්ථාවරය වූනේ කම්කරු පංතිය දිගින් දිගටම වෘත්තීය සමිති සටන් වල නියැලී සිටි නිසා කුරුවල්ව සිටි බවත් ඒ නිසා පළමුව තරුණයින් හා පීඩිත හේන් ගොවි වැනි කොටස් විප්ලවවාදීන් ලෙස ගොඩ නගා ඉන්පසුව කම්කරු පංතිය වෙත යා යුතු බවත් ය. නමුත් කම්කරු පංතියට අතරට යාමට පෙරාතුව ජවිපෙට අනුව විප්ලවයේ කැඳවුම්කාරකය වන මහා පරිමාණ මර්දනය ළඟා වීම නිසා ජවිපෙට කම්කරු පංතිය අතරට යාමට කාලයක් ලැබුණේත් නැහැ.

පුළුල් ගොවි ජනතාව සම්බන්ධයෙන් ගත් කල සිදු වූයේ පළමුව තරුණ කොටස් දිනා ගැනීම ඉලක්කයව පැවති නිසා 71 නැගිටීම වන විට පුළුල් ගොවි ජනයා වෙත යාමට ද කාලයක් නොවීමයි. අනෙක හැකි ඉක්මනින් විප්ලවය කිරීමේ උවමනාව ද කම්කරු පංතිය අතරට වගේම පුළුල් ගොවි ජනතාව අතරට යාමේ ඉඩකඩට බාධා කළ බව කිව යුතුයි.

දෙමළ හා මුස්ලිම් ජනතාව සම්බන්ධයෙන් ගත් කල ජවිපෙට එක එල්ලේ ජාතිවාදී චෝදනාව එල්ල කළ නොහැකි වු ද ජවිපෙ නායකත්වය තුළ සිංහල දේශප්‍රේමි බවක සලකුණු තිබුණ බව දැකිය හැකියි. 1971 පෙර වකවානුවේ ජවිපෙහි සුප්‍රකට පංති පහේ තුන්වැන්න වූ ඉන්දියානු ව්‍යාප්තවාදය නමැති පංතියෙහි මේ සිංහල දේශප්‍රේමී භාවයේ පදනම් තිබුණා. පසු කාලයේ මෙය පිළිගත් විජේවීර පංති පහෙන් ඉන්දියානු ව්‍යාප්තවාදය පංතිය ඉවත් කර දැම්මා. ඉන්දියානු ව්‍යාප්තවාදය පංතියෙහි අවධාරණයෙන් පැවසූ කාරණයක් වූයේ කඳුරට වතුකම්කරුවන් ඉන්දියානු ව්‍යාප්තවාදය ලංකාව තුළ ක්‍රියාත්මක කරන එක් සේනාංකයක් බවත් ඔවුන් ප්‍රතිවිප්ලවීය බලවේගයක් වන බවයි.

උතුරේ පීඩිත ජන කොටස් ගැන කතා කිරීමේ දී නලවර්, පරවර් ආදී ජන කොටස් ගැන කතා කිරීමත් ඔවුන් සිංහලයින්ගෙන් පැවත එන බව කියා සිටීමත් තුළ මේ පදනම් පැවති බව කිව හැකියි. මෙවැනි ප්‍රවේශයක් ජවිපෙ නායකත්වය තුළ පැවතීම නිසා දෙමළ හා මුස්ලිම් ජනයා අතර වැඩ කිරීමේ යොමුවක් ජවිපෙ තුළ තිබුණේ නැහැ. මේ හේතු නිසා දෙමළ, මුස්ලිම් ජන කොටස් අතරින් පිරිස් 71 අරගලයට සමබන්ධවීමේ විභවයක් තිබුණේ නැහැ. එපමණක් නොවෙයි ජාතික ජන කොටස් වශයෙන් එකී කොටස්වලට බලපෑ විශේෂිත ප්‍රශ්නවලට ආමන්ත්‍රණය කිරීමක් සිදු නොවීමත් ඊට හේතු වුණා.

බොහෝ පාර්ශවයන් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණෙන් බිඳී ගොස් ඇත්තේසංවිධානාත්මක සහ නායකත්වයේ ප්‍රශ්න මුල් කර ගනිමින්. ඔබනියෝජනය කළ ජනතා සංගමය, ලයනල් බෝපගේ, හිරු කණ්ඩායම ආදියජවිපෙන් වෙන්වූයේ මතවාදීමය ගැටළු හේතුවෙන්.මේ අතරින් විශාලතමකණ්ඩායම වන්නේ ජනතා සංගමයයි. එහෙත් සමාජ ව්‍යාපාරයක් ලෙසජනතා සංගමයට නොහැකිවූ හේතු වූ කරුණු කාරනා ගැන ඔබ විග්‍රහකරන්නේ කොහොමද?

බොහෝ පාර්ශව කියනවාට වඩා බොහෝ පුද්ගලයින් ජනතා විමුක්ති පෙරමුණෙන් බිඳී ගොස් ඇත්තේ සංවිධානමය හා නායකත්වයේ ප්‍රශ්න මුල් කර ගෙන යයි කීවොත් තමා වඩා නිවැරදි. මොක ද බොහොමයක් ජවිපෙන් කැඩී ගියේ පුද්ගලයින් වශයෙන් නිසා හා සංවිධානාත්මක පාර්ශව විදියට කැඩී ගියේ ස්වල්ප වශයෙනුත් නිසා යි. 71 පරාජයෙන් අපේක්ෂා කඩා වැටුණු සැලකිය යුතු පිරිසක් ජවිපෙන් කැඩී ගියා. නමුත් බොහෝ කොටස් ජවිපෙන් කැඩී ගියේ නැගිටීම පරාජයට බලපෑ හේතු පැහැදිලි කර ඒවා නිවැරදි කිරීමට පියවර නොගැනීමත් අඩුපාඩු ගැන කතා කළ අය ද්‍රෝහීන් ලෙස හංවඩු ගසා ඔවුන්ට අඩන්තේට්ටම් කිරීමේ පිළිවෙතක් ජවිපෙ බැතිමත් ක්‍රියාකාරීන් විසින් අනුගමනය කිරීමත් ඊට ජවිපෙ නායකත්වයේ, විජේවීරගේ පූර්ණ අනුග්‍රහය ලැබීමත් නිසා යි. ප්‍රශ්න 21 ට පිළිතුරු නම් ප්‍රකට ලිපියෙහි මේ පහර දීම් ගැන නගා තිබූ ප්‍රශ්නයකට විජේවීර පිළිතුරු දී තිබුණේ ඒ පහර දීම් කර ඇත්තේ මඩ හා අවලාද නැගූවන්ට බවත් එසේ කළේ ජාත්‍යන්තර අත්දැකීම් අනුව යමින් බවත් කියා යි. මේ ප්‍රශ්න 21 ට පිළිතුරු ලිපිය නිසාත් සැලකිය යුතු පිරිසක් ජවිපෙන් කැඩී ගිය බව සඳහන් කරන්න ඕන. ඔබ සඳහන් කරන සංවිධාන හා ලයනල් බෝපගේ වැනි කොටස් ජවිපෙන් කැඩී යන්නේ හුදෙක් මතවාදී ගැටළු පමණක්ම හේතු කොට ගෙන යයි කිව නොහැකියි. මා නියෝජනය කළ ජනතා සංගමය යනුවෙන් දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් වශයෙන් ගොනුවූ කොටස් ගතහොත් ජවිපෙන් කැඩී යන්නේ මතවාදීමය, දේශපාලනමය හා සංවිධානමය යන ත්‍රිවිධ ක්ෂේත්‍රයේම ගැටළු හේතු කොට ගෙනයි. ඔබ සඳහන් කළ කොටස් අතරින් ජනතා සංගමය විශාලතම කණ්ඩායම බවත් එහෙත් දේශපාලන සංවිධානයක් වශයෙන් ඊට තහවුරු වෙන්න හැකි උනේ නැති බවත් ඇත්ත.

කල් පවත්නා දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් ලෙස ගොඩනැගෙන්න ජනතා සංගමයට නොහැකිවීමට හේතු වූ කරුණු රාශියක් තිබෙනවා. මේවා අතර ප්‍රමුඛ කාරණා කිහිපයක් ගැන මම සඳහන් කරන්නම්. ජනතා සංගමය ජවිපෙ සිය දෘෂ්ටිමය, දේශපාලනමය හා සංවිධානමය වැරදි නිවැරදි කර ගැනීමට කටයුතු නොකිරීමේ හේතුවෙන් ඉන් කැඩී වෙන් වූ පිරිස් විසින් ආරම්භ කෙරුණු සංවිධානයක්. එහි අරමුණ වූයේ ජවිපෙ දෘෂ්ටිමය, දේශපාලනමය හා සංවිධානමය වැරදි වලින් මිදී සැබෑ නිර්ධන පංති විප්ලවීය පක්ෂයක් ගොඩ නැගීමට ක්‍රියා කිරීමයි. මෙය බැරෑරුම් කාර්යයක්. මෙහිලා ඇත්තටම අපේ දැනුම ප්‍රමාණවත් උනේ නැහැ. නමුත් අපි කාර්යයට පිවිසුනා. මේ සඳහා ආරම්භයක් ලෙස කාලයේ අපේ පැවති දැනුමේ සීමාවන්ට යටත්ව අපි ජවිපෙහි දෘෂ්ටිමය, දේශපාලනමය හා සංවිධානමය වැරදි පිළිබඳ විශ්ලේෂණයක යෙදුනා. ඒ හා අදාළ දේශපාලන සාහිත්‍යය නිර්මාණය කිරීමෙහි යෙදුනා. පොත් පිංචවල් පත්‍රිකා නිකුත් කිරීමෙහි යෙදුනා. “71 අප්‍රේල් නැගිටීම“ නමින් ප්‍රධාන කෘතියක් නිර්මාණය කළා. අප ජවිපෙ අත්හැර දැමූ බහු ජන ක්ෂේත්‍රයේ වැඩ කිරීමට පිවිසුණා. අපට ජවිපෙහි දෘෂ්ටිමය, දේශපාලනමය හා සංවිධානමය වැරදි බොහෝ දුරට නිවැරදිව දැකිය හැකි වුව ද සැබෑ නිර්ධන පංති විප්ලවීය පක්ෂයක් ගොඩ නැගීමේ කාර්යයේ දී අප කළ යුතු කාර්යයන් නිසි ලෙස ග්‍රහණය කර ගත්තේ නැති බව ස්වයං විවේචනාත්මකව පවසන්න ඕන. විශේෂයෙන්ම ජනතා සංගමය ගොඩ නැගීමේ මුල් අවධියේ දී අප ජවිපෙ දෘෂ්ටිමය, දේශපාලනමය හා සංවිධානමය වැරදිවලට එරෙහිව ක්‍රියා කිරීමේ දී එහි අනෙක් අන්තයට යාමක් සිදු උනා. නිදසුන් ලෙස ජවිපෙ සංවිධානමය අධිකාරවාදයට එරෙහිව අපි අති ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය කරා, සංවිධානමය නිදහස්වාදය කරා ගමන් කළා. සංවිධානමය නිදහස්වාදය සංවිධානය ගොඩ නැගීමට තිබෙන ප්‍රධාන බාධකයක් බව අප බොහෝ දෙනා වටහා ගත්තේ නැහැ. ඇත්තටම සංවිධානමය නිදහස්වාදය පෝෂණය කිරීම මුල් වකවානුවේ ජනතා සංගමය තුළ ප්‍රධාන ප්‍රවනතාවක් බවට පත්ව තිබුණා. බහුජන වැඩ නොතකා හැරීමේ ක්‍රියාකාරිත්වයට එරෙහිව අපි තනිකරම වාගේ බහුජන වැඩ ඔස්සේ විප්ලවීය පක්ෂය ගොඩ නැගීමේ ක්‍රියාකාරිත්වයක් කරා ගමන් කළා. පක්ෂය බිහිවිය යුත්තේ හැම විටම බහුජන වැඩ ප්‍රමුඛ තැන තබා ගෙනය යන පාරභෞතිකවාදී ප්‍රවේශය මෙකල අපේ ප්‍රවේශය බවට පත්ව තිබුණා. විප්ලවීය පක්ෂයක් ගොඩ නැගීම පිළිබඳ දෘෂ්ටි කෝණයෙන් ගත් කල ජනතා සංගමය ආරම්භක අවධියේ සංවිධානයක් වුවත් එහි පැවැත්මේ මුල් අවධිය තුළ එවැන්නක කාර්යභාරයන් එතරම් නිරවුල්ව පැහැදිලි කර ගත්තේ නැහැ. ප්‍රාරම්භක අවධියේ සංවිධානයක මූලික කර්තව්‍යයන් මොනවා ද, ග්‍රහණය කර ගත යුතු කේන්ද්‍රීය පුරුක කුමක් ද ආදී ප්‍රශ්න ගැන නිරවුල් බවක් ඊට තිබුණේ නැහැ. ඒ නිසා අපගේ වැඩවලදී ප්‍රධාන අවධාරණය දුන්නේ ප්‍රායෝගික දේශපාලන වැඩවලට යි. සමාජය විප්ලවීය ලෙස ප්‍රතිනිර්මාණය කිරීම හා එම කාර්යය මුදුන්පත් කිරීම සඳහා අවශ්‍ය කරන නිර්ධන පංති විප්ලවීය පක්ෂයක් ගොඩ නැගීම අරමුණු වශයෙන් ගෙන කටයුතු කරන සංවිධානයක ප්‍රාරම්භක අවධියේ ප්‍රධාන කාර්ය කොටස ඇත්තේ දෘෂ්ටිමය ක්ෂේත්‍රයේ බව අපගේ බොහෝ දෙනා ග්‍රහණය කර ගත්තේ නැහැ. ප්‍රාරම්භක අවධියේ මෙම කාර්ය කොටස ඉටු කිරීමට හැකියාව හා සූදානම තිබෙන කොටස් එක් කිරීමට නැතහොත් ගොඩ නැගීමට ප්‍රමුඛ අවධානය දීම අවශ්‍යය යි. එහෙත් අපගේ බොහෝ දෙනෙක් මෙම අත්‍යවශ්‍ය කරුණ මුල් අවධියේ දී නිරවුල්ව වටහා ගත්තේ නැහැ. ඒ නිසා ඊට අපේ නිසි අවධානය යොමු වුනේ නැහැ. මෙකල අපේ ප්‍රමුඛ අවධානය යොමු කර තිබුණේ ප්‍රායෝගික දේශපාලන වැඩට හා එම වැඩ ප්‍රමුඛ තැනේ තැබූ හා ප්‍රත්‍යක්ෂ ප්‍රතිඵල අපේක්ෂා කරන පිරිස් එකතු කිරීමට හා ප්‍රායෝගික දේශපාලන වැඩ සඳහා ඔවුන් ගොඩ නැගීමටයි. දෘෂ්ටිමය පැත්තේ ගොඩ නැගීමට අවශ්‍ය අවධාරණය දුන්නේ නැහැ. මෙම කොටස් මත පදනම් වීම හා එවැනි පිරිස් ගොඩ නැගීමට ප්‍රමුඛ අවධානයදීම විප්ලවීය පක්ෂයක් ගොඩ නැගීමට අදාළ ප්‍රාරම්භක අවධියේ සංවිධානයකට කිසිසේත් ගැලපෙන්නේ නැහැ. එහෙත් අපේ ව්‍යාපාරයේ නායකත්වයේ අතිබහුතරය වගේම මුළු මහත් සාමාජිකත්වයම වාගේ තැනුනේ බහුජන දේශපාලන ක්‍රියාකාරීන්ගෙන්. ඒ නිසා මේ කාලයේ ව්‍යාපාරයේ කටයුතු එහි මෙම සංයුතියට ගැලපුන අතර ප්‍රායෝගික දේශපාලන කටයුතුවල ආශ්වාදනීය ප්‍රගතියක් දැකිය හැකි උනා.

එසේ වුවත් නිර්ධන පංති විප්ලවීය පක්ෂයක් ගොඩ නැගීමේ අරමුණු සහිතව වැඩ කළ නිසා එම අරමුණත් මේ ප්‍රායෝගික ක්‍රියාකාරිත්වයත් අතර නොවැළක්විය හැකි ප්‍රතිවිරෝධයක් හා දිග්ගැස්සුණු ගැටුමක් ඇති වූ අතර එය ජනතා සංගමයේ වර්ධනයට බාධා කළ ප්‍රමුඛ හේතුවක් උන බවයි මගේ අදහස. ජනතා සංගමය තුළ ප්‍රවනතා තුනක් පැවතුනා. පළමුවැන්න ප්‍රායෝගිකවාදී දේශපාලනය මුල් තැන තැබූ ප්‍රායෝගිකවාදී ප්‍රවනතාවය යි. ජනතා සංගමය තුළ ආරම්භයේ සිට අවසානය දක්වා ප්‍රබල ලෙස පැවති ප්‍රවනතාවක් වූ මෙය එහි හරයෙන් ගත් කල ව්‍යාපාරය තුළ දක්ෂිණවාදී ප්‍රවනතාවක් වූ බවයි මගේ අදහස.

ව්‍යාපාරය තුළ සැලකිය යුතු කාලයක් අධිපති ප්‍රවනතාව වශයෙන් පැවතියේ මෙම ප්‍රවනතාවයි. නායකත්වයේ වැඩි පිරිසකුත් සාමාජිකත්වයේ අති බහුතරයකුත් මේ ප්‍රවනතාව නියෝජනය කළා. දෙවැන්නත් ප්‍රායෝගිකවාදී දේශපාලනය මුල්තැන තැබූ ප්‍රවනතාවක්. මෙය එක දිගට අඛණ්ඩව පැවතුනේ නැහැ. නිශ්චිත තත්ත්වයන් තුළ විටින් විට මතු උනා. මෙය ප්‍රායෝගිකවාදී ප්‍රවනතාවේ වාමවාදී නැතහොත් අතිවාම ප්‍රවනතාවක් උනා. මෙහි සහජ ලක්ෂණය උනේ අතිධාවනකාරී ලෙස කටයුතු කිරීමට ප්‍රයත්න දැරීමයි. මෙම ප්‍රවනතා දෙකම ව්‍යාපාරයේ න්‍යායික නැතහොත් දෘෂ්ටිමය පැත්තට දුන්නේ අඩු අවධාරණයක්. ඒ නිසා ඒවා අතින් ඒ පැත්ත නොසලකා හැරුණා. ඒවා හැමවිටම ප්‍රායෝගික පැත්තේ වැඩවලට අධිඅවධාරණයක් දුන්නා. විශේෂයෙන්ම පළමු ප්‍රවනතාව ඉතා දැඩි ලෙස අවධාරණය කළේ න්‍යාය, වැඩපිළිවෙල යන ඒවා පැන නගින්නේ ප්‍රායෝගික භාවිතය තුළින් පමණක් බවයි. තුන්වැන්න වූයේ මේ දෙකටමවෙනස්ව ව්‍යාපාරයේ ප්‍රාරම්භක අවධියේ දෘෂ්ටිමය ක්ෂේත්‍රයේ වැඩ ප්‍රමුඛ වන බවත් ප්‍රායෝගික දේශපාලන වැඩ එම වැඩවලට ද්විතීයක වන බවත් වැඩ කිරීම සඳහා දේශපාලන වැඩපිළිවෙලක් හා ක්‍රියා මාර්ගයක් නිර්මාණය කර ගැනීම නැතිවම බැරි පූර්ව අවශ්‍යතාවක් බවත් කියා සිටි ප්‍රවනතාවයි. එහෙත් මෙම ප්‍රවනතාව තුළින් ස්වකීය ප්‍රවේශය ශක්තිමත් ලෙස ඉදිරිපත් උනේ නැහැ. කොහොම නමුත් මෙම ප්‍රවනතා අතර නිම නොවූ අරගලයක් දීර්ඝ කාලයක් පුරා පැවතුන අතර එය දේශපාලන ව්‍යාපාරයක් වශයෙන් අපේ වර්ධනයට බාධා කළා. අවසානයේ කාලයක් පුරා මේ ප්‍රවනතාවන් අතර අභ්‍යන්තරයේ පැවති තියුණු අරගලයකින් පසුව බහුතර අනුමතියකින් තුන්වන ප්‍රවනතාව නිශ්චිත වැඩපිළිවෙලක් හා ක්‍රියාමාර්ගයක් සහිතව ව්‍යාපාරය තුළ ජයග්‍රාහී වෙනවා. නමුත් අනෙක් ප්‍රවනතා දෙක විශේෂයෙන් පළමු ප්‍රවනතාව මේ වැඩපිළිවෙල හා ක්‍රියාමාර්ගය සමග එක්සත් වන්නේ පූර්ණ ඒකාග්‍රතාවකින් නොවෙයි. සාරසංග්‍රහවාදී පදනමකිනුයි. ඒ නිසා ක්‍රියාකාරිත්වයේ දී මතු පිට සමගියක් මිස තිරසර සමගියක් ව්‍යාපාරය තුළ ස්ථාපිත උනේ නැහැ. නිතරම ප්‍රායෝගිකවාදී දේශපාලනය මතු වෙන්නට උනා. ව්‍යාපාරයේ ප්‍රකාශිත වැඩපිළිවෙල හා ක්‍රියා මාර්ගය යළි යළිත් ප්‍රායෝගිකවාදී දේශපාලනයේ අවශ්‍යතාවන්ට ගැලපෙන පරිදි සැකසෙන්නට උනා. මේ තත්ත්වයන් මෙසේ වීමට නායකත්වයේ පැවති දුර්වලතා හා තිරසර බවක් නොමැති වීම විශාල ලෙස බලපෑවා. මෙහි දී තුන්වන ප්‍රවනතාව නියෝජනය කළ ප්‍රමුඛයා වූයේ මම. ඒ අනුව මේ කාලයේ ව්‍යාපාරයේ ප්‍රධාන නායකත්ව වගකීම දැරුවේ මම. නමුත් ව්‍යාපාරයට ප්‍රායෝගික දේශපාලන නායකත්වය දීමේ කාර්යයේ දී මම සාර්ථක උනේ නැහැ. ප්‍රායෝගික දේශපාලන ක්‍රියාකාරිත්වයේ දී මම හිටියේ තරමක් පිටුපසින්. නායකත්වය දීමේ දී මෙය සැලකිය යුතු තරම් දුරකට බලපෑවා. ව්‍යාපාරයට නායකත්වය දීමේ දී සාමුහික නායකත්වය අත්‍යවශ්‍ය සාධකයක් වුවත් අනුහස්භාවී නායකත්ව පුද්ගලයින්ගේ හැකියාවන් තවමත් නායකත්වය දීම පිළිබඳ කාරණයේ දී තීරණාත්මක ලෙස බලපානවා. නමුත් හැම විටම එවන් නායකයින් බිහි වන්නේවත් ගොඩ නැගෙන්නේවත් නැහැ. ඒ නිසා සුවිශේෂී අවධාරණයකින් යුතුව සාමුහික කැපවුණු නායකත්වයක් ගොඩ නැගීමට ක්‍රියා කළ යුතු වෙනවා. මෙහි දී අප හැකියා සම්පන්න, කාර්යක්ෂම හා කැපවුණු සාමුහික නායකත්වයක් ගොඩ නගා ගැනීමට සමත් උනේ නැහැ. මෙහිදී නායකත්වය වෘත්තීය විප්ලවවාදීන් සමූහයකින් සමන්විත වීමත් අත්‍යවශ්‍ය සාධකයක් ලෙසයි මම දකින්නේ. නමුත් අපගේ නායකත්ව මණ්ඩලය ප්‍රමාණවත් තරම් වෘත්තීය විප්ලවවාදීන් පිරිසකගෙන් සමන්විත වූයේ නැති බවත් පැවසිය යුතු යි. සැකෙවින් ගත් කල මේවා තමයි අපේ ඉදිරි වර්ධනයට බාධා කළ ප්‍රමුඛ බාධක ලෙස මම දකින්නේ. බාහිර බාධකත් තිබුණා. නමුත් අභ්‍යන්තර බාධක ජය ගත්තා නම් බාහිර බාධක ජය ගත හැකිව තිබූ බවයි මගේ අදහස.

උතුරේත් දකුණේත් තරුණයන්ගේ අරගල මර්දනයේදී රාජ්‍ය සියඅපරාධකාරිත්වය මනා ලෙස පෙන්නුම් කර තිබෙනවා.යුධඅපරාධ,මනුෂත්වයට එරෙහිව කෙරුණු අපරාධ,මානව හිමිකම් කඩකිරීම්,අතුරුදන් කිරීම්, පැහැර ගැනීම්, මරා දැමීම්, ස්ත්‍රීන්ට එරෙහිව ලිංගිකබලහත්කාරී අපරාධ, දෙමළ සහ මුස්ලිම් ජනයාට එරෙහිව ගෙනයන රාජ්‍ය ප්‍රචණ්ඩත්වය, PTA වැනි අමානුෂික පනත් යොදා ගැනීම වැනි දේඅත්දකින්න පුළුවන්. මේ ගැන උතුරට සාපේක්ෂව දකුණේ ප්‍රමාණවත්එරෙහිවීමක් හෝ යුක්තිය පතා අඛණ්ඩ මැදිහත් වීමක් නැහැ නේද ?

ඔව්.. අපට සාපේක්ෂ වශයෙන් එහෙම කියන්න පුළුවන්. නමුත් යුද අපරාධ, මනුෂත්වයට එරෙහිව කෙරුණු අපරාධ, මානව හිමිකම් කඩ කිරීම්, අතුරුදන් කිරීම්, පැහැර ගැනීම්, මරා දැමීම්, ස්ත්‍රීන්ට එරෙහිව ලිංගික බලහත්කාරී අපරාධ, දෙමළ සහ මුස්ලිම් ජනයාට එරෙහිව ගෙන යන රාජ්‍ය ප්‍රචණ්ඩත්වය, PTA වැනි අමානුෂික අනපනත් ආදියට එරෙහිව උතුරේ උනත් ජනතාව බලමුළු ගැන්වූ ප්‍රබල අරගලයක් ඇති උනා කියලා මම දකින්නේ නැහැ. උතුරේ අරගලය ප්‍රධාන කොටම එල්ල උනේ යුදමය වශයෙන් හමුදාවට හා පොලීසිවලට විරුද්ධව බලය සඳහා මිස මානව හිමිකම් පිළිබඳ ප්‍රවේශයකින්ම නොවෙයි. අනෙක් අතට බොහෝ විට සිදු උනේ ඔබ සඳහන් කළ අපරාධ ක්‍රියාවලට එරෙහි අරගලයකට වඩා එකට එක කිරීමක්. නිදසුන් ලෙස ආණ්ඩුව පැත්තෙන් උතුරේ කෙරුණ එවන් අපරාධයකට එරෙහිව උතුරේ අරගලය පැත්තෙන් කෙරුණේ බෝම්බ පිපිරවීමක් වැනි ක්‍රියාකාරකමක් මිස ඒ අරාධවලට එරෙහිව සැබෑ අරගලයක් නොවෙයි. ඒවාට එරෙහිව ජනයා බලමුළු ගැන්වීමක් නොවෙයි. එල්ටීටීඊය පැත්තෙන් ගත් කල ඒවාට එරෙහිව පැන නැගුණ ජනතා ක්‍රියාකාරකම් පාලනයකට පවා නතු කිරීමේ තත්ත්වයක් පැවතුනා. ඒවාට තහංචි දැමුණා. අනෙක් අතට යුද අපරාධ, මනුෂත්වයට එරෙහිව කෙරුණු අපරාධ, මානව හිමිකම් කඩ කිරීම්, අතුරුදන් කිරීම්, පැහැර ගැනීම්, මරා දැමීම් වැනි අපරාධ ගත්තොත් ආණ්ඩුව පැත්තෙන් තරම් නොවුනාට ඒවා උතුරේ අරගලය පැත්තෙනුත් සිදු උනා. රාජ්‍යය පැත්තෙන් සිදුවූ අපරාධවල දරුණු බවේ හා ප්‍රමාණයේ සුවිශාලත්වය නිසා උතුරේ ජනයාගෙන් ඒවාට විරුද්ධත්වයක් ඇති වූනේ නැහැ. 87/89 කාලයේ දකුණෙත් එවැනි තත්ත්වයක් පැවතුනා. රාජ්‍ය හා රාජ්‍ය අනුග්‍රහය ලද අපරාධ හා ත්‍රස්තවාදය සමග ජවිපෙ පැත්තෙනුත් අපරාධ හා ත්‍රස්තවාදී රැල්ලක් මුදා හැරුණා. ඒ නිසා මනුෂත්වයට එරෙහිව කෙරුණු අපරාධ, මානව හිමිකම් කඩ කිරීම් ආදිය අඩු වැඩි වශයෙන් එකිනෙකට හිලව්වන තත්ත්වයක් ඇති වීමෙන් ඒවාට එරෙහි ප්‍රබල ක්‍රියාකාරකම් මතු වීම යටපත් වුණ බවයි කිව හැක්කේ.

සංවාද සටහන : ඉෂංඛා සිංහආරච්චි

Republished From: https://vivaranalk.com/%e0%b7%80%e0%b7%83%e0%b6%b1%e0%b7%8a%e0%b6%ad-%e0%b6%af%e0%b7%92%e0%b7%83%e0%b7%8f%e0%b6%b1%e0%b7%8f%e0%b6%ba%e0%b6%9a-%e0%b6%af%e0%b7%81%e0%b6%9a-%e0%b6%b4%e0%b7%84%e0%b6%9a-%e0%b6%af%e0%b7%9a/

The post වසන්ත දිසානායක:  දශක පහක දේශපාලනයේ ආපසු හැරී බැලීමක්.. appeared first on Asia Commune.

Editor: Ji Hengge is a young revolutionary communist on the Chinese
mainland who uses a pseudonym for security reasons. We interviewed him in
mid-January and asked him to talk about the contradictions of the Chinese
government’s shift from a COVID zero strategy to openness over the past
three years and its impact on the grassroots peoples, as well as the prospects
for the working class struggle.

1.What is your assessment of the CCP’s changing zero COVID response
throughout 2020, 2021 and their present abandonment of the strategy? How does
their response fit into Xi and the CCP’s broader state-building project?

Ji Hengge: When the Covid-19 first emerged in late 2019 and January 2020, the
Chinese government adopted a policy of concealing the Covid-19 until the end of
January 2020, when the Covid-19 was no longer under control, and then suddenly
shifted to strict zero measures, which were gradually changed to a “dynamic zero-
Covid-19″ strategy by April 2020. Since then, the Chinese government has lifted
lock-down measures in non-infected areas and has resumed transport, work and
school life to some extent. The dynamic zero Covid-19 strategy had a better effect in
2021, allowing China to avoid a widespread infestation of Delta and to ensure to some
extent a recovery of economic activity, but at that time the problem of over-proofing
was manifested in individual areas (e.g. Xinjiang and Ruili, Yunnan). In 2022, with
the spread of the faster-spreading Omicron variant, the dynamic zero Covid-19
strategy is seriously challenged, with many regions relying on universal nucleic acid
testing to monitor and avoid Covid-19 infection, and with significant resources
devoted to containment and nucleic acid testing without a substantial boost in medical
resources. In the first half of 2022, as a result of the Covid-19 pandemic in Shanghai,
which brought production and life to a halt, many more people died from the
lockdown measure than from Covid-19. The government’s gross violations of human
rights and serious disruptions to productive activities everywhere in order to achieve
the dynamic zero Covid-19 strategy provoked discontent among the general public
and capitalists against the dynamic clearance policy, and this discontent finally
erupted into an anti-lockdown social movement in November 2022. The government
was pressured by social protests on the one hand, and by the economic crisis on the
other, so it quickly abandoned the dynamic zeroing policy again.
Covid’s initial concealment is a sign of the bureaucracy that has always been present.
The pandemic brought about by the concealment triggered a public outcry against the
government, and a strategy of lockdown and zero Covid-19 strategy was embarked
upon to appease the public and to compete with the West for “system” advantage. In
addition, the sequestration brought about by the zero Covid-19 strategy also served as
an exercise in the Xi regime’s intense control over society, and the comprehensive
grasp and monitoring of personal information has never reached such a high level.
Today the government has abandoned dynamic zero Covid-19 strategy, mainly to
meet the needs of normal capitalist functioning.

2.How has the Chinese economy’s fortunes changed throughout the pandemic?
For a while, zero COVID could be sustained with a relative degree of economic
growth. But now the economic situation has turned bad for the Chinese ruling
class. In what way is that influencing the decision to abandon zero COVID?

What economic challenges do they now face? And what consequences does this
have for the global economy?

Ji Hengge: Before the pandemic, China’s economic growth had already declined, with
a large number of factories closing and workers losing their jobs, and many
manufacturing companies moving to Vietnam as average profit margins fell, so the
pandemic simply exacerbated China’s economic crisis.
During the pandemic, China’s recession became more pronounced, with some quarters
experiencing negative growth, something that had not happened since the Reform and
Open of the country in 1978. At the same time, the economic problems that preceded
the pandemic continue to be severe, such as a more pronounced decline in
manufacturing, the near bursting of China’s key pillar industry, the real estate bubble,
and the continued decline in real estate investment. In addition, the restaurant, tourism
and retail sectors were also hit hard by the lockdown measures during the pandemic,
which increased the petty bourgeoisie’s resentment of the government.
The economic recession and severe unemployment had already severely impacted on
the stability of the regime, with growing discontent among the working people and a
backlash from capitalists against these policies that affected normal business,
especially when an anti-lockdown social movement broke out in November,
prompting a decision at the highest level of the CCP to abandon the zero Covid-19
strategy.
In addition, data suggest that the Omicron variant is less harmful than Delta and the
original Covid-19 virus, leading the leaders of the Party and State to believe that
abandoning the zero Covid-19 Strategy at this time would not pose a very serious
public health crisis.
The abandonment of the zero Covid-19 strategy will lead to a recovery in industries
such as catering and tourism, and a small recovery in manufacturing, but the
fundamental problems that triggered the economic crisis have not been solved, and
the decline in industry and real estate in particular will continue. On the other hand,
since the US-China trade war, China has sought to vigorously develop its high-tech
industries, particularly the chip industry, in order to break the technological barriers
imposed by the US, but progress in this regard has been limited. So the Chinese
economy will show a slow growth in the next few years, and may have negative
growth at individual times.
The current recession in China will push domestic monopoly capital to increase its
export of capital, which will intensify competition with other countries in terms of
trade and investment, and this will also lead to increased political confrontation. At
the same time, China’s large state-owned monopoly capital groups will become
stronger during the crisis and the monopoly of the Chinese economy will increase
further. The real estate crisis, on the other hand, will increase the level of financial
risk in China, which will make international financial capital less stable.

3.The abandonment of zero COVID is a huge attack on the working class. Has
there been any resistance to the abandonment of zero COVID so far? What
prospects do you see for working class resistance in the coming period?

Ji Hengge: The abandonment of the zero Covid-19 strategy was not met with mass
resistance from the working class, and some workers would fight against the company
for full pay for the period of leave due to the infection, but these struggles were
sporadic and did not lead to mass collective resistance. In general, many people in
China are fearful of abandoning the closure control measures because the Chinese
government has long publicised the high mortality rate or serious sequelae of Covid-

19. This, coupled with the fact that since December the pandemic has led to a large
    number of deaths among the elderly, the Chinese government has not prepared
    adequately for the abandonment of the lockdown, resulting in a severe shortage of
    basic medicines such as antipyretics in many major cities and a serious overcrowding
    of hospitals with fever patients. But these brought mainly emotional catharsis, not a
    realistic movement of resistance.
    But because of the impact of the November demonstrations, many people are aware of
    the power of struggle for change, so working class resistance that begins for a variety
    of reasons will increase in intensity and scale. In early January, for example, workers
    at a pharmaceutical factory in Chongqing triggered a strike involving 20,000 people
    after the factory fired more than 10,000 workers without consulting them and owed
    them wages due to a drop in orders from medical companies following the
    abandonment of the zero-Covid-19 strategy. This is another massive worker protest
    since the Foxconn workers’ demonstration in Zhengzhou in November. It is important
    to note that collective actions of more than 1,000 workers are rare during 2015-2021.
    It is foreseeable that working class protests will be more frequent in the coming years,
    although due to political repression and the lack of a socialist political orientation,
    most of the demands of the protests will be mainly in the economic sphere and it
    remains to be seen to what extent workers will be organised in the protests.
    Actively observing the workers’ movement in the coming years and intensifying
    propaganda will be the urgent task facing revolutionary communists in Mainland
    China.
    2023-1-12

The post The contradictions of the Chinese government’s shift from a COVID zero strategy to openness over the pastthree years and its impact on the grassroots people… appeared first on Asia Commune.

采访者 唐·萨曼莎（Don Samantha）

陈先森 译、李明 校

戈尔巴赫·丹尼斯出生于乌克兰东部一个名叫Kryvyi Rih的工业城镇，那时乌克兰仍属于苏联。他所有讲俄语的家庭成员都在当地的采矿和工程企业工作。他16岁时去基辅的一所大学学习，后来留在那里做记者。在大学里，戈尔巴赫·丹尼斯在政治上的观点从他小时候的乌克兰民族主义转变为共产主义/无政府主义。他曾是乌克兰一些左派组织的成员，目前他是一家乌克兰网站Commons团队的成员，该网站从左翼视角分析社会。在基辅当了十年记者后，他决定改行，便进入布达佩斯的一所大学，然后在巴黎被录取为博士生。他正在他的博士论文中研究乌克兰工人阶级的政治态度。

1. ​在这个悲伤的时刻，作为亚洲工人阶级的一员，我们反对俄罗斯的入侵，并呼吁立即从乌克兰撤出所有俄罗斯军队。

那么，你能否向我们详述你的家庭、社会关系以及你的工人阶级社会活动家们，朋友们？

他们在乌克兰还好吗？你还在和他们沟通吗？我们迫切想知道这些人如今生活的最新情况。

　　作为东欧家庭的典型，我的很多家人早在入侵之前就已经离开了乌克兰：他们在世界上许多不同的国家生活和工作。我的岳父和我的姨妈在基辅东郊的住房地窖里躲了大约两个星期，但后来他们终于设法撤离了。现在他们在波兰，我计划让他们尽快搬到法国。

　　至于朋友和同志，他们中的一些人也逃离了战争：要么逃往乌克兰西部（遭受空袭，但远离前线）或欧盟。其他人仍然留在那里：他们中的大多数现在要么是领土防御部队的一部分，要么是组织志愿活动（帮助疏散人员，带来食物，药品和其他援助，协调流离失所者的住房等等）。许多地方的日常经济活动已经停止，日常生活完全服从战争：例如，铁路疏散难民并确保运输急需的货物，基辅地铁作为防空洞使用，许多企业（如果不是大多数企业）关闭。

　　互联网在所有未被占领的地区仍然运行良好，我每天都与乌克兰同志互动。

　　在被俄罗斯人杀害的人中，有一个人是我认识的：一名去被占领区拍照的记者。其他人到目前为止还活着，当然他们过得并不好。

2. 乌克兰是欧洲和俄罗斯的边境。 它怎会受到影响？

　　在其独立存在的前二十年中，乌克兰存在于这两个帝国之间，欧盟和俄罗斯对乌克兰经济同样重要。它在政治上也保持不结盟状态。在个人层面，数百万普通乌克兰人在俄罗斯和前苏联其他国家曾经并且仍然有亲戚，但他们也形成了对欧洲的共同理想，对他们来说欧洲是经济福祉和法治的象征。加入欧盟已成为一个非常流行的想法，特别是因为那里的乌克兰移民工人数量开始增长。

　　欧盟并不真正愿意将乌克兰纳入其结构。对于它来说，乌克兰作为一个贫穷的外部邻国就好。欧盟的政策是提出与其他类似项目不相互排斥的经济合作（例如，如果你愿意，你可以与俄罗斯保持同样的关系）。

　　相反，俄罗斯制定了一个更紧密一体化的项目，在这个项目中，它将在经济和政治上占据主导地位。加入这样一个项目与乌克兰经济的利益相矛盾，因为这意味着切断与西方的联系，屈从于俄罗斯资本家的经济利益。然而，让乌克兰加入这个新联盟对俄罗斯来说很重要：没有乌克兰，它在经济和政治上都是不完整的。这就是2014年欧洲独立广场革命的背景，这场革命导致俄罗斯首次入侵乌克兰，吞并克里米亚并支持东部的分离主义运动。

　　乌克兰和俄罗斯之间的战争就是这样开始的。在这场冲突的八年中，乌克兰不得不切断与俄罗斯的大部分经济联系，并在经济和政治上更多地转向西方，以保护自己。

　　俄国政府计划将俄罗斯控制的分离主义实体作为自治单位重新植入乌克兰来改变这种局面。这将为普京提供工具来控制乌克兰政府做出的所有重要决定。当这种情况显然不会发生时，普京决定进行全面入侵，将战争带到以前没有受到影响的地区。他的目标是颠覆乌克兰政权，建立一个傀儡政府。如果做不到这一点（对整个乌克兰的控制），普京希望分裂乌克兰，并攫取该国的一部分。

　　欧盟和美国在外交上支持乌克兰，但他们多次明确表示不会与俄罗斯开战。因此，乌克兰受益于西方的道义支持，但它并没有真正获得多少资金或武器。自2月24日入侵开始以来，乌克兰从欧盟获得了10亿欧元的援助，但在此期间，欧盟每天向俄罗斯购买10亿欧元的石油和天然气。

3.您能否向我们简要介绍俄罗斯与乌克兰与列宁，托洛茨基的关系，以及与他们之后的约瑟夫·斯大林的关系？

　　乌克兰社会主义者在1917年革命中组建了几个乌克兰政府，他们对列宁和布尔什维克持有不同的看法。他们中的一些人主张建立一个或多或少的紧密联盟，另一些人则主张建立一个独立的社会主义国家。然而，列宁是民族自决权的坚定推动者，特别是在乌克兰问题上。他亲自撰写了羞辱俄罗斯沙文主义和民族主义的文章，他的政府发起了一场大规模的“乌克兰化”运动：在这个社会主义共和国中肯定乌克兰语言和文化。这种政治倾向也是托洛茨基的政治倾向，他也写了很多关于乌克兰自决的重要性的文章。

　　在斯大林的领导下，“乌克兰化”政治受到限制，1933年，他发起了一场反对乌克兰知识分子的运动，当时正值大饥荒：乌克兰等粮食产区的人为饥荒。与丘吉尔在孟加拉的政策类似，斯大林从农民手中夺走了粮食，农民因此大量死亡（约400万受害者）。乌克兰在苏联仍然是一个形式独立的共和国，但它在更大程度上被征服了，特别是在第二次世界大战期间斯大林转向民族主义之后（拒绝将《国际歌》作为官方国歌，在苏联建立了以俄罗斯人为主导的民族等级制度等）。

　　对普京来说，他怀念被列宁摧毁的俄罗斯帝国，因此乌克兰作为一个独立的国家是不可接受的。他指责列宁和托洛茨基破坏了帝国，人为地创造了乌克兰。现在他想纠正这个错误，把它变成俄罗斯的一个省，就像沙皇统治时期一样。斯大林作为一名政治领导人更容易被普京接受，因为他恢复了俄罗斯的帝国性质。当普京说苏联解体是一场灾难时，他指的正是帝国力量的这一层面，而不是对工人阶级的尊重或苏联时代相对的社会平等。

4.你是一名社会研究者，你正在法国攻读工人阶级政治博士学位，你也是一名左翼记者。那么，你能告诉我战前和现在乌克兰劳动人民的真实情况吗？以及现在与东欧工人阶级的团结是怎样的？

　　即使在战前，乌克兰工人也不是世界上最幸福的人。贫困程度相当高，经济不平等一直在加剧，许多人不得不离开国家到其他地方工作。没有一个强大的政治组织可以代表工人的集体利益。尽管如此，仍有一些激进的工会在1990年代及以后组织了令人印象深刻的罢工，特别是在2017年至2020年期间。例如，独立矿工工会要求将铁矿的工资从目前的300美元左右提高到1000美元。上一次大罢工是在新冠病毒大流行的不利政治经济背景下举行的：尽管经济状况不稳定，但当许多企业裁员时，矿工们在地下呆了42天，并获得了重大让步。

　　今天，这些人大多参加战争。我所知道的所有工会今天都作为紧急组织运作，分发物资援助并帮助组织乌克兰城市的自卫。统治阶级利用这种情况来推进其议程：最近议会通过了一项法律，使得在战争时期解雇工人变得更加容易。当然，战争并没有使乌克兰工人的生活变得更容易。除了来自资本家的攻击之外，现在他们还必须同时击退来自另一个国家统治阶级的攻击。

　　其他国家的工人阶级目前正在发起或已经开展许多团结倡议。例如，我们来自波兰工会Inicjatywa Pracownicza（工人倡议）的同志非常积极地帮助波兰边境的乌克兰人。德国、瑞士和法国的工会正在组织援助车队，仿照1990年代对波斯尼亚工人的援助。我们也感到高兴的是，我们同俄国社会主义运动（RSD）的俄国同志们的想法相似，他们也谴责这场战争，并呼吁打败俄国帝国主义者。

5.今天世界上有一些社会主义国际组织。我认为我们必须有一个由世界上所有工人组成的国际，以实现他们作为一个阶级的梦想。你有什么想法吗？

　　当然，我同意社会主义只能在全球范围内实现，工人运动不能局限于一个国家的限制。在不同国家的社会主义者之间建立有意义的联系是极其重要的：我们东欧人对南亚工人的斗争仍然知之甚少，恐怕反过来的情况也是如此。只有学会交流实践理论，进行有效的协调，才能战胜资本主义制度。仅仅领导孤立的斗争和阅读旧的理论书籍是不够的。

6. 您能告诉我们这场冲突最近的历史背景是什么吗？

　　我已经简要描述了上述背景。明斯克协议本应将分裂领土重新纳入乌克兰，作为普京的影响力杠杆，但双方都没有执行。在乌克兰，这在政治上几乎是不可想象的：当政府起草法律草案，修改宪法，允许将分离主义行刑队合法化为“人民民兵”，并允许分离主义领导人当选为议会议员时，发生了大规模抗议活动，民族主义者在议会大厦杀害了一名军事警卫。无论如何，乌克兰拒绝采取第一步，理由是在分离主义地区组织选举之前，俄罗斯首先需要将国家边界的控制权交给乌克兰边防军——否则，在无法保证程序正确的情况下，所有选举都将毫无意义。俄罗斯拒绝这样做，然后最终根据自己的法律组织了自己的选举，使得协议的这一点完全无效。它还拒绝撤离重型火炮。最后一点是2022年2月，就在入侵乌克兰之前，普京正式承认了分离主义国家——这结束了明斯克协议。鉴于他无法在政治上征服乌克兰，他决定在军事上这样做。

7.您能向我们解释一下1990年之前及以后的乌克兰经济吗？实际上，乌克兰的经济价值是什么？

　　1991年苏联解体后，乌克兰开始建立资本主义市场经济。第一个十年是极其艰难的，我们经历了一场比美国的大萧条要大得多的危机。事实上，乌克兰从未达到1990年的GDP水平。

　　1998年全球经济危机后，乌克兰经济开始复苏，寻找新的增长源：乌克兰依靠出口金属、化学品和食品商品，而不是在全球市场上已失去竞争力的高附加值产业（工程、机械制造）。这种新的定位在2000年代帮助实现了令人印象深刻的增长，但在大宗商品价格繁荣结束和2012年俄罗斯贸易战开始后，它便停滞不前（乌克兰依赖俄罗斯天然气，以及俄罗斯市场的工程和食品工业）。食品（谷物和葵花籽油）和金属（包括铁矿石）出口仍然是今天国民收入的主要来源。

　　经济大多是私有化的。其中大部分由寡头拥有：大资本家其聚集的经济资产使他们能够影响政治和媒体，而后面这些因素帮助他们保持经济财产。

8.如果我是对的，乌克兰已经禁止了那里的共产党。你认为这是民主吗？普京通过对乌克兰采取残酷的军事行动而违反了国际法，同时他还谈到了纳粹国家，这是什么，什么是真实的故事？

　　乌克兰共产党（CPU）在1990年代和21世纪初的乌克兰政治中发挥了重要作用。到那个十年结束时，它失去了独立性，成为地区党领导的政府联盟中较小的合作伙伴，地区党是代表乌克兰最富有的寡头的主要政治力量。其开支由一个名叫Kostiantyn Grigorishyn的寡头资助；为了换取他的经济援助，该党投票支持改善其企业条件的法律。

　　在2013年至2014年的广场起义期间，警察暴行的话题发挥了关键作用：大多数人走上街头是为了回应防暴警察残酷殴打抗议者的事件。CPU是当时政府联盟的成员。其官方报纸发表了一篇文章，将抗议者与美国的非白人人口进行了比较，据称他们“吃得好”，除了他们的卑鄙本性之外，没有理由抗议。2014年1月16日，中央政治部支持了一系列压制性法律，包括《刑法典》修正案，将“极端主义”，包括“煽动社会不和”定为刑事犯罪。自称为共产主义的政党支持新自由主义政权，发动防暴警察对付工人，并主张对阶级斗争的宣传进行刑事起诉。

　　这些是共产党在政权被推翻后被禁止参加选举的条件。不幸的是，这还不是全部：由于CPU在支持前政权方面发挥了可耻的作用，共产主义议程也受到了诋毁。2016年通过的“去共产主义”法律禁止使用所有共产主义符号。这无疑使乌克兰左翼分子的生活变得困难，这远非理想的民主状态。在2019年新总统泽伦斯基当选后，人们有很多希望他能使这种情况正常化。然而，俄罗斯的袭击使所有这些问题变得不那么重要：今天的乌克兰左翼分子承认，俄罗斯的侵略只会带来更多不民主的限制。

　　至于乌克兰国家的“纳粹”特征，这根本不是真的。的确，乌克兰有极右翼政治力量，尽管在过去十年中，他们从未在选举中获得超过2-3%的选票。民族主义者在自由派公民社会中具有影响力，但在乌克兰社会中却不受欢迎。想象一下泽连斯基，一个讲俄语并以反民族主义纲领赢得选举的犹太人，如俄罗斯宣传所描绘的那样，是一个纳粹分子，这是特别愚蠢的。

　　根据格奥尔基·季米特洛夫（Georgi Dimitrov）给出的马克思主义对法西斯主义的经典定义，它是“金融资本中最反动，最沙文主义和最帝国主义分子的公开恐怖主义独裁统治”。这个定义似乎更接近于俄罗斯资本主义政权，它对所有无政府主义和共产主义反对派发动了政治恐怖，后者持有怀念俄罗斯帝国的反动议程。它的统治意识形态是沙文主义的俄罗斯帝国主义，为其专属的“势力范围”而斗争。俄罗斯政府新闻机构最近发表的文章呼吁对乌克兰民族进行种族灭绝，据称这反正不是真的。乌克兰政府甚至没有公布过关于俄罗斯人或世界上任何其他国家的此类文章。

9. 您如何看待中国和印度卷入正在乌克兰进行的战争？

　　不幸的是，我们对彼此的区域知之甚少。我必须非常详细地解释乌克兰的历史，但另一方面，我不太了解中国和印度的现实，无法评论其社会的参与和态度。中国通常被认为是俄罗斯的盟友，但它似乎不愿意通过经济或军事援助明确支持它。当然，它没有卷入俄罗斯方面的战争是个好消息。看起来中国帝国主义无论如何都会受益，因为被战争削弱的俄罗斯现在已经在经济上越来越依赖中国。

　　如果俄罗斯赢得乌克兰战争，中国和印度的极端民族主义政府将受到鼓舞，对较弱的邻国和本国的少数民族进行类似的攻击。相反，如果乌克兰设法击败俄罗斯的侵略，这将是在美国在阿富汗失败之后另一个强烈的信号，帝国主义者不允许为所欲为而不受惩罚。这就是为什么我认为乌克兰战争是全球工人阶级关注的问题：我们的胜利对其他所有人来说也意味着一个更安全的世界。

10.今天，除了极少数人之外，全球左翼都隐藏着反美的口号，并且仍然与苏俄联系在一起。他们长期以来一直在重复这一点，我觉得在世界上恢复真正的社会主义受到严重影响。请代表世界工人告诉我们您的意见？

　　在左派中，对苏联可能有不同的看法：苏联在其漫长的历史中既有进步的，也有反动的元素和时期。我个人认为，即使人们可以对苏联提出所有批评，它仍然重要的是为全世界提供一个进步的项目，一个共产主义的愿景。今天的俄罗斯情况并非如此。一些生活在远离世界这一地区的国家的左翼人士认为，普京的俄罗斯在某种程度上是苏联的延续，但实际上这是其完全否定。普京复活了俄罗斯帝国的意识形态，该意识形态被普京憎恨的布尔什维克摧毁。这个帝国是他的政治理想。

　　在经济上，俄罗斯是一个狂野的新自由主义资本主义国家，极端富豪和大多数贫困人口之间存在着极端的不平等，但莫斯科和圣彼得堡等富裕城市与该国其他非常贫穷的城市之间存在着极端的不平等。激进的工会和独立的左翼运动受到严重迫害，积极分子在警局遭受酷刑，并被判处可怕的徒刑（18-20年不等）。在文化上，俄罗斯政权宣扬极端的民族主义，东正教统治，迫害少数民族，奴役妇女。我不明白这个政权对左派有什么吸引力。

　　也许他们中的一些人认为支持任何敌视美国的凶残的极右翼新自由主义独裁政权是个好主意。他们是否也支持中国、印度、伊朗、缅甸、阿富汗、巴基斯坦的政权？也许出于类似的原因，他们中的一些人会这样做。但是，我不赞同这种态度。

　　我相信，我们只有联合全世界的所有进步力量，从美国到俄罗斯、乌克兰、印度、斯里兰卡、中国等等，通过无情地与压迫政权和统治阶级作斗争，才能共同取得胜利。记住马克思提出的第一国际的基本原则是有用的：“工人阶级的解放必须由工人阶级自己来实现”。我们不能指望某个遥远的独裁者为我们完成所有的工作，克服资本主义并建立共产主义，这是一种懒惰和低效的策略。为了在全球范围内实现真正的社会主义，我们需要共同努力，在劳工和社会主义运动之间建立团结，并制定共同战略。希望正在进行的战争将使我们所有人彼此更加接近，并消除可能存在好帝国主义的幻想。乌克兰社会主义者已经与美国、英国、欧盟、巴西、墨西哥、俄罗斯和其他地方的左翼运动合作。如果我们也同南亚的社会主义者建立友好合作关系，那将是极好的。

2022年4月18日

唐·萨曼莎（Don Samantha）是斯里兰卡人。法国总工会（CGT）活动家和公共部门政治活动家。

原文链接：https://asiacommune.org/2022/04/18/interview-with-gorbach-denis-ukraine/

The post 采访乌克兰人戈尔巴赫·丹尼斯（Gorbach Denis） appeared first on Asia Commune.