ආර්ථික වශයෙන් පාරිසරික බිඳවැටීම, වැඩිවන දරිද්‍රතාවය, පුලුල්ව පැතිරුනු කුසගින්න සහ ගැඹුරු වන අසමානතාවයන්, ඉඩම් සහ ජනතාව සූරාකෑමේ නව ආකෘති සහ ඉහළ යන මර්දනය සහ මානව හිමිකම් උල්ලංඝනය කිරීම් වැනි එකිනෙකට බැඳී ඇති අර්බුදවල උග්‍රවීමෙන් බේරීමට බිලියන සංඛ්‍යාත ජනතාවක් යන්තම් එදිනෙදා ජීවිතය ගැටගසා ගන්නාවූ තීරණාත්මක සන්ධිස්ථානයක අපි සිටිමු. අපි ජීවත් වන්නේ අයුක්තිය සහ අසාධාරණ ලෙස සූරාකෑම සාමාන්‍යකරණය කළ, අක්‍රිය පද්ධතියකින් පවත්වා ගෙන යන සහ යටත් විජිත අතීතයක සිට පැවත එන පීඩාකාරී පදනම් මත ගොඩනගා ඇති ලෝකයක ය.

ගෝලීය දකුණ කිසිදා නිම නොවන ණය චක්‍රයක සිරවී සිටී. සහන සඳහා වන ඉල්ලීම් නොසලකා හරිනු ලැබේ; නැතහොත් ජීවිතයට වඩා ප්‍රාග්ධනය සහ ලාභයට වරප්‍රසාද ලබා දෙන ව්‍යාජ මූල්‍ය විසඳුම් සමඟ සපුරාලනු ලැබේ. මිනිසුන්ට සහ ග්‍රහලෝකයට සේවය කරන නව ගෝලීය පද්ධතියක් ගොඩනැගීම සඳහා තීරණාත්මක පියවර අවශ්‍ය වන සන්ධිස්ථානයක අපි සිටිමු.

ගෝලීය දකුණේ පීඩිත ජනතාව සහ ප්‍රජාවන්, ගෝලීය පාලකයින් ලෙස ගෝලීය උතුරේ අධිකාරි බලය සංකේන්ද්‍රණය කර ගෙන ඇති නිස්සාරණවාදයට සහ තියුණු වී ඇති අසමාන බල සබඳතාවලට එරෙහිව දිගටම සටන් කරමින් සිටින අතර, ඇත්ත වශයෙන්ම යටත් විජිත ආධිපත්‍යය යළි ප්‍රතිස්ථාපනය කරමින් ඇත.

සාධාරණ සහ තිරසාර අනාගතයක් සඳහා වන අරගල හුදකලා භාවයට පත්වී ඇති අතර ස්වල්ප දෙනෙකුගේ අවශ්‍යතා සපුරාලීම සඳහා ගොඩනගා ඇති ගෝලීය ආර්ථික පද්ධතියක පැවැත්ම සඳහා, අපගේ සම්පත් සහ අපගේ ජනතාව ගොදුරු කර ගනිමින් සිටිති.  ධනවත් රටවල ආණ්ඩු, ප්‍රභූ පැලැන්තිය සහ මහා ව්‍යාපාර සඳහා ගෝලීය දකුණේ ජනතාවගේ ශ්‍ර‍මය, ධනය සහ පරිසර පද්ධතිවල ගැඹුරු වෙනස්කම් ඒකාකාරව ඉල්ලා සිටී. මෙම ගමන් මඟේ සැබෑ වෙනසක් වර්තමානයේ මෙන්ම අනාගතයේ අපගේ පැවැත්මට ඇති එකම යතුර වන අතර

එය සිදුවිය හැක්කේ ගෝලීය දකුණ වහල්භාවයේ තබා ගන්නා පීඩාකාරී සහ අසමාන තත්වයන් පවත්වා ගෙන යන්නාවූ පද්ධති සහ ව්‍යුහයන් විසුරුවා හැරීමෙන් පමණි.

ගෝලීය දකුණු රටවල් මුහුණ දෙන ප්‍රධාන ගැටළු සහ අභියෝග බොහොමයක හදවත ණය අර්බුදයයි. ගෝලීය දකුණ කෙරෙහි ආර්ථික හා දේශපාලන බලය ක්‍රියාත්මක කිරීම සඳහා “ණය“ ආයුධයක් ලෙස භාවිතා කරන අතර, තිරසාර නොවන, අසාධාරණ සහ නීත්‍යානුකූල නොවන ණය විශාල වශයෙන් ගෝලීය දකුණේ එකතු වී ඇති අතර අපගේ ජනතාව කිසිදා නිම නොවන ණය චක්‍රයකට කොටු කර ඇත. සහන සඳහා වන ඉල්ලීම් නොසලකා හැරීම සහ ප්‍රාග්ධනයට සහ ජීවිතයට වඩා ලාභයට වරප්‍රසාද ලබා දෙන ව්‍යාජ මූල්‍ය විසඳුම් ඉදිරිත් කිරීම  දිගටම කරගෙන යයි. 

කිසිවෙකුට තම ණය ගෙවීම පැහැර හැරීම හෝ මානව හා පාරිසරික අයිතිවාසිකම් ඉටු කිරීම පැහැර හැරීම අතර තෝරා ගැනීමක් කිරීමට බල නොකළ යුතුය. මිනිසුන් සහ පරිසරය ආරක්ෂා කරන නව ගෝලීය පද්ධතියක් ගොඩනැගීම සඳහා තීරණාත්මක පියවරක් ලෙස ණය අවලංගු කිරීම සහ ප්‍රතිව්‍යුහගත කිරීම අවශ්‍ය වන සන්ධිස්ථානයක අපි සිටිමු.

අද, අපි අතපසු කළ නොහැකි තීරණාත්මක අවස්ථාවක් අද්දර සිටිමු: 

කෙසේ වෙතත්, ගෝලීය ප්‍රතිපත්ති සම්පාදනයේ දී අයුක්තිය සහ බල අසමානතාවයේ ගතිකත්වයන් කිසිදා නොවූ විරූ ලෙස ප්‍රචලිතව පවතින අතර ඒ සඳහා ගෝලීය දකුණේ රටවලට කෙරෙන බලපෑම් භයානක ලෙස ක්‍රියාත්මක වෙමින් පවතින බව අපි දැඩි ලෙස සැලකිල්ලට ගතයුතු වන්නෙමු. මෙම තීරණාත්මක මොහොත තුළ, උතුරේ රටවල් ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදල වැනි ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී ආයතන ආරක්ෂා කරමින්, ණය අර්බුදයක් උග්‍ර‍ කිරීම සඳහා නායකත්වය දෙමින්, මහත් ව්‍යසනයකට මඟ පාදමින් සිටිති. ණය බරින් පීඩාවට පත්ව ඇති රටවල් විසින් කල් පවතින, දිගුකාලීන බලපෑම් සහිත සැබෑ පරිවර්තනයක් සඳහා කරන ඉල්ලීම් නොසලකා හරිති.

විශේෂයෙන්, යුරෝපීය සංගමයේ රටවල් ගෝලීය දකුණේ ජනතාවගේ ජීවිත හා අයිතිවාසිකම් අහිමි කරමින් සුපුරුදු පරිදි ව්‍යාපාරික ණය ප්‍රතිපත්ති ආරක්ෂා කරමින් සිටිති. බහුපාර්ශ්විකත්වය තවදුරටත් දුර්වල කිරීමට කටයුතු නොකරන ලෙස අපි යුරෝපීය සංගමයට සහ අනෙකුත් සංවර්ධිත රටවලට අභියෝග කරමු. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අවකාශයන්ට සහාය දීම සහ ලෝකයේ වැඩි ජනතාවක් ජීවත් වන ගෝලීය දකුණේ රටවල හඬට සහ අවශ්‍යතාවලට ගරු කිරීමට ක්‍රියා කරන ලෙස ගෝලීය උතුරෙන් ඉල්ලා සිටිමු. පරිවර්තනය වූ ලෝකයක, අතිමහත් බහුතරය සඳහා නීති රීති තීරණය කිරීමට සහ පැනවීමට රටවල් අතලොස්සකට අවකාශ නොමැත.

ගෝලීය දකුණට යුක්තිය ඉටු කරන ලෙස අපි දැඩි ලෙස ඉල්ලා සිටිමු!

පෘථිවි ගෝලයේ පැවැත්ම තීරණය වන මෙම අවසාන අදියරේදී, ගෝලීය දකුණේ නියෝජනය සහ හඬ උපරිමයෙන් සහතික කරන ලෙස අපි ඉල්ලා සිටිමු. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීව, විනිවිදභාවයෙන් සහ යහපත් විශ්වාසයකින් යුතුව සිදු කළ යුතු සාකච්ඡා අඩපණ කිරීමට ගෝලීය උතුර විසින් දරන ඕනෑම උත්සාහයක් අපි ප්‍රතික්ෂේප කළ යුතු අතර එය හෙළිදරව් කර ප්‍රතිරෝධය දැක්විය යුත්තෙමු.

• ගෝලීය ආයතනවල තැන්පත් කර ඇති යටත් විජිත උරුමයන් ආපසු ලබා ගැනීමට සහ ලාභයට වඩා ජීවිතය (මිනිසා, සියළුම සත්වයන් සහ පරිසරය) අගය කරන නව රාමු සහ ක්‍රියාවලීන් ක්‍රියාත්මක කිරීමට අවශ්‍ය නිර්භීත, ව්‍යුහාත්මක ප්‍රතිසංස්කරණ සඳහා අපි ඉල්ලා සිටිමු. 
• ගෝලීය උතුර ඔවුන්ගේ ඓතිහාසික වගකීම් වසන් කිරීමට සහ වන්දි ගෙවීම සඳහා වන සාධාරණ ඉල්ලීම මග හැරීමට හිතාමතා දරන උත්සාහයන්ට අපි විරුද්ධ වෙමු.
• ස්වෛරී ණය පිළිබඳ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සහ සාධාරණ එක්සත් ජාතීන්ගේ නව සම්මුතියක් ස්ථාපිත කිරීම සඳහා අන්තර් රාජ්‍ය ක්‍රියාවලියක් සඳහා එකඟතාවයක් සඳහා බල  කෙරෙන නව ජාත්‍යන්තර ව්‍යාපාරයක් ගොඩනඟමු!
• ගෝලීය උතුරේ රජයන් විසින් තම නිදහසට දක්වන කරුණු සහ හිස් පොරොන්දු ප්‍ර‍තික්ෂේප කරමු.
• ණය උගුලේ හිරවී ඇති සියලුම රටවල් සඳහා තිරසාර නොවන සහ නීත්‍යානුකූල නොවන රාජ්‍ය ණය අවලංගු කිරීම සහ අනිකුත් අවශ්‍ය සහන ලබා දෙන ලෙස අපි ඉල්ලා සිටිමු. 
• ණයහිමියන්ගේ ලාභ සහ බලවත් ප්‍රභූ පැලැන්තියේ අවශ්‍යතා සහතික කිරීම කේන්ද්‍ර කරගත් වඩාත් පක්ෂග්‍රාහී, අදූරදර්ශී විසඳුම් අපි ප්‍රතික්ෂේප කරමු.
• ණය අර්බුදය තවත් උග්‍ර කරන සහ සූරාකෑමේ ගතිකත්වය ශක්තිමත් කරන වඩාත් වෙළඳපොළ පදනම් කරගත් සහ නවීන යාන්ත්‍රණ අපි ප්‍රතික්ෂේප කරමු.

ශත වර්ෂ ගණනක් තිස්සේ ගෝලීය උතුරේ රටවල් විසින් කරගෙන යන සූරාකෑම සහ බලහත්කාර මංකොල්ලය එරෙහිව  අව්‍යාජ ජාත්‍යන්තර සහයෝගීතාවයක් සඳහා පෙළ ගැසෙමු.

By Sunil Silva

මැඩ්ලීන් නිදහසේ යාත්‍රාවට සහයෝගය දැක්වීමට සහ ගාසා තීරය අවහිර කිරීමට විරෝධය පෑමට කොල්ලුපිටිය ලිබර්ටි වටරවුමට එන්න.

පීඩනයට එරෙහිව නැගීසිටින නිර්භීත මිනිසුන් යාත්‍රා කරද්දී, අපි ඉටිපහන් දල්වා
– ඊශ්‍රායලයේ අත්පත් කරගැනීම සහ අවහිරය අවසන් කිරීමටත්
– පලස්තීනය නිදහස් කිරීමටත්
ඉල්ලා සිටිමු.

ලිබර්ටි වටරවුම- කොල්ලුටිය

  ජූනි 9 සඳුදා ප.ව. 5,

ඔබගේ ධජ සහ කොඩි රැගෙන එන්න.

The National Liberation Army of Ukraine (ЗСУ) carried out a series of large-scale drone attacks on air bases of Putin’s army on the territory of the Russian Federation on June 1, 2025. That series of attacks, which the Ukrainians have dubbed “Operation Spider Web,” destroyed around 40 aircraft, a percentage that is equivalent to almost 40% of Putin’s aircraft fleet. Ukraine has dealt an extraordinary blow! A coup that encourages and stimulates the national liberation revolutions that are developing in Kurdistan, Palestine, Syria, Yemen, Georgia, Chashemyra, etc., where the militias of armed activists confront the regimes and dictatorships that oppress them.

The image shows the areas of the attacks carried out by the Ukrainian army

These attacks are a military feat typical of partisans and guerrillas of the peoples who fight for their liberation facing the invaders who oppress them! Long live the Ukrainian army’s Operation Spider’s Web! Putin out of Ukraine! Marxists are for the triumph of Ukraine against Putin’s capitalist oligarchy. Down with the dictatorship of Putin’s capitalist oligarchy, oppressive and murderous of the peoples of Ukraine, the Russian Federation, and Syria. Through the so-called “Operation Spider Web”, the ЗСУ aimed to attack the invader’s air bases located more than 1500 kilometers from the border in areas hitherto considered impenetrable with long-range and low-cost drones. Ukrainian forces attacked the Belaya air base in the Irkutsk region; Olenya Air Base in Murmansk Region; the Dyagillevo air base in the Ryazan region; and Ivanovo Air Base in the Ivanovo region. The ЗСУ sources confirmed that Ukrainian drone operators attacked 41 strategic aircraft, including A-50 long-range radar detection aircraft and Tu-95 and Tu-22M3 strategic bombers.

These bombers were used by the invaders to launch cruise missiles against Ukraine’s civilian population, families, children, the elderly, in addition to attacking schools, kindergartens, hospitals and critical infrastructure in the country. While Putin’s capitalist oligarchy bombs children and cities, the Ukrainian army strikes on exclusively military targets. But not only the planes destroyed by Ukraine were used to assassinate Ukrainian citizens, Putin’s capitalist dictatorship used those planes to hit the peoples of Chechnya, or the Syrian peoples in Aleppo when they were fighting against the Assad dictatorship. Therefore, “Operation Spider Web” is not only an operation for the national liberation of Ukraine, but it is also an operation that contributes to the national liberation struggle of many peoples because it is a blow to the apparatus of repression of the state of the Russian Federation that acts as a gendarme in defense of capitalism in different regions.

Ukraine’s Revolution Hits Trump’s Plans

Trump launched a plan to support the dictatorships and reactionary regimes of the world by making agreements with Maduro, with Putin, with Xi Jinping, or the sinister government of the state of Israel. At the same time, Trump’s objective is to stop the revolutions, struggles and uprisings that are sweeping the world by various dictatorships seeking to reach peace agreements with the aim of preventing them from being cornered by the revolution and the uprising of the peoples. For this reason, “Operation Spider Web” means a hard blow to Donald Trump’s policy that seeks to reach a peace agreement with Putin that means a surrender of Ukraine and the acceptance of the loss of its territory, impunity for the war criminals who murdered thousands of Ukrainians, and the kidnapping of thousands of Ukrainian children.

The operation inflicted some $7 billion worth of damage on Russia. The entire operation was long and patiently planned by the government of Ukraine and the leadership of the ЗСУ that established a plan for the placement of FPV drones that were transferred to the Russian Federation inside trucks, then stored in transports that drove those cargo units with retractable roofs. The plan included parking the trucks near Russian air bases and opening the roofs of the trucks for the launch of the FPVs. Ukrainian President Volodymyr Zelensky confirmed that the operation used 117 drones and destroyed 40 percent of Russia’s strategic cruise missile carriers.

Zelensky said Ukrainian authorities withdrew from Russia people who “helped” Ukraine with the operation before the operation was launched. That is to say, many Ukrainian, Russian, Kazakh and various nationalities collaborated with the operation, doing the tasks of truck drivers, guards, arming and disarming the elements that were part of the operation, without which the entire operation would have been impossible. In fact, one of the barracks attacked is located on the border with Kazakhstan, which highlights the existence of a network of collaborators from the local population that made the attack possible. Another attack was carried out in Siberia, 5,000 km from the front line, which highlights the existence of a deep network of partisans who act in coordination within the Russian Federation based on the hatred that exists towards Putin in the various republics. If it had not had the collaboration of these Ukrainian, Russian, Kazakh partisans, etc., the operation of “Operation Spiderweb” could not have been carried out.

For this reason, “Operation Spider’s Web” is another slap in the face of the 99% of the world left that supports the “Decoupling Theory” that aims to show the war in Ukraine as a struggle between “imperialisms” of Russia and China against NATO. This operation of the Ukrainian army, carried out with Russian and Ukrainian civilian collaborators who took on the courageous task of infiltrating enemy territory to carry out surveillance, intelligence, mechanics, and conspiracy with the support of families, friends, in a network of resistance that penetrated deep into the vast territory of the Russian Federation thousands of kilometers away for months, it can only be carried out when a people is carrying out a revolution.

“Operation Spiderweb” shows that the war in Ukraine is a revolutionary war, for national liberation. It is not a war between “imperialisms” as the bourgeois opinionologists, imperialist public opinion and the reformist, campist and Stalinist left try to present it. Regardless of the fact that it is headed by a bourgeois leadership, embodied in the capitalist government of Zelensky with a pro-imperialist stance, and with an army that also has a bourgeois and pro-imperialist leadership, Ukraine has been fighting for its independence from the Russian Federation since 2014 with the Revolution of Dignity, and then, against Putin’s invasion since 2022. Marxists do not define revolutions by the ideologies of their leadership, but by the tasks carried out by the working class and the people. The Ukrainian army is an army of National Liberation, which carries out a revolution with overwhelming majority support from the people whose will for independence is unbreakable. Without the existence of that revolution and that unbreakable will, an action like “Operation Spiderweb” that has shaken the world would have been impossible.

The policy of Trump and NATO to provide weapons in a limited way, under pressure from the European peoples who massively support Ukraine, is suffering a severe blow. Now Trump and European imperialism are seeking to force a peace agreement to allow Putin to continue carrying out genocide against the Ukrainian people with impunity. But “Operation Spider Web” shows that it is impossible to divert the Ukrainian revolution because the people are determined to resist and continue the struggle.

Drones are the Molotov cocktail of the 21st century

The entire attack operation was a great maneuver orchestrated and organized down to the smallest detail. To divert the attention of Putin’s security services and authorities, the ЗСУ organized the blowing up of 4 railway bridges, two in the Bryansk region, one in the Kursk region, and one in Melitopol, after which, due to the panic caused by the attacks on the bridges, the attention of the authorities was diverted, which facilitated the attacks with swarms of drones. A large part of the capitalist press, opinionologists, are “surprised” by Ukraine’s resistance actions, and by the development of drones, a cheap and simple artifact, whose military use has been very important by the partisans and the National Liberation Army of Ukraine.

We can define that during the twentieth century the “Molotov cocktail” was the tool of the partisans, guerrillas and activists who faced counterrevolutionary regimes, fascism, invasions and aggressions, a homemade incendiary bomb whose purpose was the expansion of the flammable liquids it contains. This type of incendiary bombs originated in the Spanish Civil War, more specifically in the Battle of Seseña in 1936, showing the popular ingenuity to manufacture weapons with low resources to face more powerful armies. But if the Molotov cocktail was the tool of the partisans, and guerrillas in the twentieth century, drones are the weapon of the partisans and guerrillas of the twenty-first century.

Putin’s Defense Ministry has acknowledged the attacks that Ukrainian forces carried out with FPV drones on air bases. And although the Ministry of Defense claimed that Russian forces repelled all the attacks, the truth is that the drone attack based on the development of cutting-edge computer technologies completely unsettled Putin’s high command. The security services and the ЗСУ they were able to launch FPV drones near Russian air bases, they were able to evade Putin’s electronic warfare systems, they were able to attack directly on Russian territory at close range from the bases, which allowed drone operators to operate effectively, taking advantage of the surprise effect. It is such a hard blow that it may, at least temporarily, limit Russia’s ability to carry out drone and long-range missile attacks on Ukraine. Russia is likely to struggle to replace the aircraft that Ukrainian forces damaged and destroyed, also for economic reasons as publications such as Forbes reported in September 2023 that a single A-50 aircraft costs approximately $500 million.

In that sense, the Ukrainian revolution, the Syrian revolution, and the Palestinian revolution are deeply related. Like Putin’s army, during Israel’s invasion of Gaza the Israeli army suffered the destruction of hundreds of vehicles, tanks, bulldozers, as well as much of its logistics and military equipment, in the urban guerrilla war that Palestinian militias in Gaza implemented against an infinitely superior army, which forced the withdrawal of the Israeli army. The direct antecedent that we find of this strategy of urban guerrilla warfare in the 21st century is the Iraq War of National Liberation where NATO was defeated, along with other Wars of National Liberation such as that of the Kurds in Rojava who defeated ISIS troops in the battle of Kobane. or in Syria where the militiamen defeated the dictatorship of Bashar Al-Assad. But today the Palestinian partisans and militiamen massively possess two types of weapons that the guerrillas or militiamen of Iraq did not have massively available 20 years ago.

On the one hand, Palestinian or Ukrainian militiamen or guerrillas massively use missile launchers, or rocket launchers that rest on the shoulder and cause enormous destruction to the occupying troops. Although these weapons already existed 20 years ago, in the Iraq War they were not used massively by the militiamen because only mercenaries provided by NATO such weapons, such as the mujhaideen of Afghanistan, or other mercenaries of the imperialist armies, will be able to access this type of weapon. Iraqi militiamen could only access this type of weaponry stolen from NATO headquarters, or buying them on the black market, which at that time was being limited by the trade blockade imposed by imperialism on Iraq. But now it is different, and this weaponry has massively reached the Palestinian guerrillas, or Houthis, just as we see it acting with this weaponry to the Ukrainian partisans in the fight against Putin’s occupying troops.

Other weapons that are being used massively by Palestinian, Houthi, Syrian and Ukrainian militiamen are drones. Both aerial drones and submarines have had a great development in the Ukrainian National Liberation War, it is a new type of weapons that appeared in the civil war in Yemen by attacking Saudi Arabian oil facilities, such as in the second half of 2022 when they appeared spectacularly in Ukraine by hitting the Kremlin and Moscow buildings. The characteristic of this type of weaponry is that they are easy to build because they are made of simple materials, and they allow flying without being detected by radars or anti-missile surveillance systems, which allows them to evade the surveillance of the sophisticated defense systems of the occupying armies.

Both techniques represent a technological change in the urban guerrilla wars that characterize the 21st century, and are diametrically opposed to the guerrilla wars of the 20th century that took place mainly in the countryside. The technical evolution of Gaza’s urban guerrilla warfare is being copied from the Ukrainian revolution where partisans massively employ both types of weapons, allowing militiamen to face or defeat an army superior in quantity and quality of resources.

Let’s support the hard struggle of the Ukrainian revolution

The blow of “Operation Spiderweb” does not in any way mean that Ukraine has triumphed. On the contrary, the struggle of the Ukrainian people is very hard and difficult, enduring the permanent invasion and bombardment of an infinitely superior enemy from a military point of view. Ukrainian authorities recently reported that Putin has deployed 125,000 troops to the borders of Sumy and Kharkiv provinces, two provinces where invading forces are conducting offensive operations seeking to take advantage of the farce of “peace negotiations” and prolong the war for additional gains on the battlefield.

We must support the revolution in Ukraine with all our might. The triumph of Ukraine is vital for the triumph of the world revolution, and the struggle for the national liberation of the peoples of the world. Moreover, the Ukrainian revolution is part of the European socialist revolution. We reject the farce of the peace meetings promoted by Donald Trump, we reject Zelensky’s pro-imperialist and treacherous policy that seeks to make the Ukrainian people trust NATO criminals. The Ukrainian partisans, and guerrillas, and the armed people are the only guarantee of victory, far from the officials, liars and swindlers of Europe’s bourgeois political parties that fill their mouths talking about “supporting” Ukraine but continue to finance Putin’s government by buying its oil, gas and minerals. It is the Ukrainian activists and guerrillas who are changing the world, defeating all attempts by Putin and world imperialism to defeat the Ukrainian revolution, and it is they who will end up imposing their own rule in the struggle against capitalism and for global socialism.

Source by : www.revolucion.org.es

Rebecca Lee Kunz (Cherokee Nation of Oklahoma), Coyote Skin – Dusty Paws, 2022.

Greetings from the desk of Tricontinental: Institute for Social Research.

Reading documents from the United Nations Environment Programme (UNEP) makes me morose. Everything looks terrible. This is largely due to the social processes set in motion by capitalism, including the harsh use of nature and the reliance on carbon-based fuels. For example:

1. One million of the estimated eight million species of plants and animals on the planet are threatened with extinction.
2. The main threat to a majority of species at risk of extinction is biodiversity loss caused bythe capitalist agribusiness system of food production.
3. Agricultural production – currently accounting for more than 30% of the world’s habitable land surface – is responsible for 86% of projected losses in terrestrial biodiversity because of land conversion, pollution, and soil degradation.

These are three out of hundreds of points that could be made from as many scientific documents. It is important to emphasise the fact that environmental degradation has not been caused by humans in general, but by a certain system of organising society which we call capitalism.

Michael Armitage (Kenya), Dandora (Xala, Musicians), 2022.

The problem with the term Anthropocene (which began to be used first by scientists, then by social scientists) is that it implies that humans – as an undifferentiated whole – have created the ecological crisis we are facing. This subtly downplays the role of the capitalist system and its accompanying class and national divides. However, data shows that humanity is using the equivalent of about 1.7 Earths to sustain our current consumption levels. In other words, we are consuming natural resources 75% times faster than nature can regenerate them each year. Unless we find another habitable planet, there is no arithmetic way to solve the problem. This is not a matter of the climate alone, but also of the environmental stress we have placed on the Earth (such as through deforestation, overfishing, overuse of fresh water, and soil degradation).

If we break this undifferentiated concept of humanity down by country, clear divisions emerge. If everyone lived like an average person in the United States, then we would need five Earths. If everyone lived like an average person in the European Union, we would need three Earths. If everyone lived like an Indian, we would need 0.8 Earths. If everyone lived like a person from Yemen, we would need 0.3 Earths. An undifferentiated concept of humanity disguises the great differences across the world and suppresses the need of some peoples – such as in Yemen – to increase their consumption in order to have a dignified life.

The concept of the Anthropocene masks more than it reveals.

Roger Botembe (Democratic Republic of the Congo), Les Initiés, 2001.

In a few months, private jets will land in Belém, Brazil, for COP30. Situated at the estuary of the Amazon River, Belém is an ideal location for the thirtieth year of the Conference of Parties to the United Nations Framework Convention on Climate Change (UNFCCC). Over the past quarter century, the Amazon region has suffered from terrible deforestation, with the Brazilian Amazon alone experiencing total forest loss of 264,000 square kilometres from 2000 to 2023 – equivalent to the combined area of New Zealand and the United Kingdom. Brazilian President Lula da Silva’s intensive programme of conservation has made considerable advances in reversing this trend, but it needs to go further. Holding COP30 in Belém will be a strong message not only to save the Amazon but to highlight the future of the planet and of humanity.

Our team in Brazil is currently working on a series of publications on the capitalist crisis of climate and the environment to be distributed at COP30. It is already clear from our analysis that there is no solution to be found in ‘green capitalism’; as Jason Hickel wrote in one of our Pan African newsletters, it is capitalism itself that is the problem we face. Below, please find some preliminary demands that go beyond the façade of green capitalism.

Jagath Weerasinghe (Sri Lanka), Celestial Underwear, 2003.

1. Climate and environmental discussions must be democratised. There is no room for closed-door meetings financed by corporations that have a vested interest in environmental and climate destruction. For instance, COP29 in Baku, Azerbaijan, was partly funded by oil companies such as ExxonMobil, Chevron, Octopus Energy, the State Oil Company of the Republic of Azerbaijan, and TotalEnergies as well as the US Chamber of Commerce and the World Economic Forum (itself partly funded by the US government). He who pays the piper calls the tune, an adage that is not meaningless when it comes to money and power. Such a UN conference must be funded by governments and transparent about the conversations taking place in all meetings.

2. The world’s governments must strengthen their own agreements and treaty obligations. It is important to note that due to the pressure from the US and EU, none of the major climate agreements adopted strong language for compensation, or what is known as ‘loss and damage’ (i.e., climate reparations). Contributions to the loss and damage fund are voluntary, as reflected by a number of processes and treaties from the 1992 UNFCCC to the 2013 Warsaw International Mechanism, 2015 Paris Agreement, 2021 Glasgow Climate Pact, and the 2022 Loss and Damage Fund agreement.

Denilson Baniwa (Brazil), Awá uyuká kisé, tá uyuká kurí aé kisé irü [quem com ferro fere, com ferro será ferido], 2018.

3. There must be a fair energy transition plan that is democratically shaped. Such a plan must include ending governments subsidies for private carbon-based fuel companies. Instead those funds must be used to promote a new energy matrix and protect communities from the adverse impact of the climate and environmental catastrophe.

4. The global economy must be reshaped through agrarian reform. Such a reform must emphasise a science-based and democratic form of agriculture that protects the soil, water, and air. Governments must carry out studies to assess what it means to restructure agriculture in order to address the climate and environmental catastrophe. We need new forms of agroclimatic mapping and data to help us understand how to harness local communities’ knowledge to protect the natural ecosystem while finding ways to sustainably use natural resources for the benefit of all. Such a mapping exercise will help us better understand how to combat deforestation and promote reforestation, how to properly harness water resources for our own consumption and energy, and how to regulate mining activities to draw resources from the earth without causing catastrophic social and environmental destruction. Can we, for instance, pledge to reach net-zero deforestation by 2027?

Sebastião Salgado (Brazil), Valley of Javari Indigenous Territory, State of Amazonas, Brazil, 1998.

The photograph above is by our friend Sebastião Salgado (1944–2025), who died on 23 May. Salgado portrayed the working class and peasantry with dignity and without romanticising their exploitation. He was always in solidarity with their struggles and organisations. After the 1996 Eldorado do Carajás Massacre, which killed nineteen activists connected to the Landless Workers’ Movement (Movimento dos Trabalhadores Rurais Sem Terra, or MST) in South Pará, Salgado, alongside the singer Chico Buarque and the writer José Saramago, created a book called Terra (Land), the proceeds of which went to the MST. This, alongside Salgado’s donation of some of his photographs, helped the MST build its Florestan Fernandes National School.

Salgado greatly enjoyed the work of Tricontinental and would occasionally send a note of appreciation for the materials we produce. We bow our heads in respect for his great contributions to humanity.

In 1843, a man named Julio Cezar Ribeiro de Souza was born in Belém,on the other side of the Amazon from the Vale do Javari that Salgado photographed. Souza loved to watch birds fly, and it was this close observation of nature that provided him with the inspiration to invent the steerable hot air balloon, mimicking birds’ aeronautics. Perhaps we need to cultivate this ethos: nature does not need to be conquered; it must be learned from and lived through.

Warmly,

Vijay

මෙම ගැටුමේ ආසන්නතම ප්‍රේරකය වූයේ අප්‍රේල් අග දී කාශ්මීර සටන්කාමීන් විසින් පහල්ගම් හි (Pahgalagam) සිදු කරන ලද ත්‍රස්ත ප්‍රහාරය වන අතර එහිදී සංචාරකයෝ 26 දෙනෙකු මිය ගියහ. මෙම වෙඩි තැබීම මෙහෙයවූ බවට ඉන්දීය රජය විසින් පකිස්ථාන රජයට චෝදනා කළේය. පකිස්ථානය චෝදනා ප්‍රතික්ෂේප කළ අතර ඒකාබද්ධ පරීක්ෂණයක් ආරම්භ කිරීමට ඉදිරිපත් වූ නමුත් ඉන්දීය දේශපාලන අධිකාරිය එයට ඇහුම්කන් නුදුන් අතර යුද්ධය සඳහා බෙර වාදනය කිරීමට පටන් ගත්තේය. පකිස්ථාන හමුදා ඉහළ අණදෙන නිලධාරියා ප්‍රකාශ කළේ තම රට ඕනෑම ආක්‍රමණයකට එරෙහිව ප්‍රතිප්‍රහාර එල්ල කරන බවයි; එමඟින් න්‍යෂ්ටික ගැටුමක හැකියාව මතු විය. ඉදිරි දින හතර තුළ දෙපාර්ශ්වයම වෙඩි හුවමාරුවක යෙදුන අතර එමඟින් 31 දෙනෙකු මිය ගියහ.

මැයි 7 වන දින ඉන්දියාව පකිස්ථානය තුළ ඇතැයි කිවූ ඊනියා ‘ත්‍රස්තවාදී ස්ථාන’ වෙත මිසයිල ප්‍රහාරයක් එල්ල කිරීමත් සමඟ ගැටුම ඇති විය. අවම වශයෙන් එක් දරුවෙකු ඇතුළුව සිවිල් වැසියන් දුසිම් දෙකකට වැඩි පිරිසක් මිය ගියහ. පකිස්ථාන හමුදාව ප්‍රතිචාර දැක්වූයේ PL-15 මිසයිල වලින් සන්නද්ධ චීනයේ නිෂ්පාදිත J10 ගුවන් යානා යෙදවීමෙනි – එහි එක් තේරුමක් වූයේ, අවම වශයෙන් එක් මට්ටමකට, මෙම අවස්ථාව, බටහිර රටවලට එරෙහිව චීන මහජන සමූහාණ්ඩුවේ හමුදා දෘඩාංග පරීක්ෂා කිරීමක් වන බවයි. සටනේදී ඉන්දියානු ජෙට් යානා පහක් බිම හෙළන ලද බවට වාර්තා පැතිරෙන්නට පටන් ගත් විට, සමහර ආරක්ෂක විශ්ලේෂකයින් සඳහන් කළේ ගැටුමේ සැබෑ ජයග්‍රාහකයා චීනය බවයි.

මෙම ආරම්භක වටයේ ගැටුම් වලින් පසුව දෙපාර්ශ්වයම වහාම තම තමන් ජයග්‍රහණය කළේයයි ප්‍රකාශ කළහ. එහෙත් මැයි 8 වන දින ඉන්දියාව ඊශ්‍රායලයේ නිෂ්පාදිත ඩ්‍රෝන යානා විශාල සංඛ්‍යාවක් පකිස්ථාන භූමියට යැවූ විට කඩිනම් සාකච්ඡා හරහා විසඳුමක් පිළිබඳ බලාපොරොත්තු සුන් විය. පකිස්ථාන හමුදාව කියා සිටියේ සිවිල් හෝ හමුදා යටිතල පහසුකම් වලට හානි කිරීමට පෙර ඒවා සියල්ලම පාහේ විනාශ කළ බවයි. නමුත් දින දෙකකට පසු ප්‍රහාරය වේගවත් කරන ලද අතර, තවත් ඉන්දියානු ඩ්‍රෝන යානා සහ මිසයිල පකිස්ථානයේ ප්‍රධාන නගරවල ජනාකීර්ණ සිවිල් ප්‍රදේශවලට පහර දෙන ලදී. මෙම අවස්ථාවේදී පකිස්ථාන හමුදා නායකත්වය තමන්ගේම ගුවන් සහ ඩ්‍රෝන ප්‍රහාරවලින් ප්‍රතිප්‍රහාර එල්ල කිරීමට තීරණය කළ අතර, ඒවායින් සමහරක් ඉන්දියානු ගුවන් කඳවුරු ඉලක්ක කර ගත්හ. න්‍යෂ්ටික යුද්ධයක් ඇතිවීම පිළිබඳ කතා හදිසියේම සත්‍යයක්වීමට යන බවක් පෙනෙන්නට තිබූ අතර භීතිය පැතිරෙන්නට පටන් ගත්තේය.

ඊළඟට සිදු වූ දේ පිළිබඳ මතවාද විවිධාකාර වේ. එක් මතයකින් කියැවෙන්නේ, ඉන්දියාව තම ගුවන් ආධිපත්‍යය තහවුරු කිරීමට ගත් උත්සාහය ව්‍යර්ථ කිරීමෙන් පසු, පකිස්ථානය විසින් සටන් විරාමයක් පිළිගැනීමට ඵලදායී ලෙස තම අසල්වැසියාට බල කළ බවයි. තවත් සමහරු කියා සිටින්නේ පකිස්ථානය කොන් වී ඇති බවත්, ගැටුම දිගටම පැවතුනහොත් න්‍යෂ්ටික විකල්පය භාවිතා කිරීමට එහි සූදානම සංඥා කළ බවත්, එමඟින් එය සටන අවසන් කිරීමට සාකච්ඡා වේගවත් කළ බවත්ය. කෙසේ වෙතත්, ඩොනල්ඩ් ට්‍රම්ප් සමාජ මාධ්‍ය ඔස්සේ නිවේදනය කළ ගිවිසුමට මුවාවී, (වොෂින්ටනය සමඟ පිටුපසින් කළ සාකච්ඡා) අවසානයේ බිඳෙනසුලු සාමයක් ඇති කිරීමට හැකි විය. ඉන්දියාවේ විචාරකයින් චෝදනා කළේ තම රජය, ඇමරිකානු පීඩනයට යටත් වී එහි කිසිදු යුද අරමුණක් සාක්ෂාත් කර නොගත් බවයි. එහෙත් පාකිස්තානයේ වාතාවරණය සතුටුදායක විය. එහි බොහෝ දෙනෙක් විශ්වාස කරන්නේ චීනයේ සහාය ලබන ගුවන් හමුදාව දැන් සාර්ථකව හමුදා සමතුලිතතාවය නැවත ස්ථාපිත කර ඇති බවත් කලාපීය ආධිපත්‍යය සඳහා ඉන්දියාවේ හිමිකම් පෑම අඩපණ කර ඇති බවත්ය.

කාශ්මීරයේ ආධිපත්‍යය සම්බන්ධයෙන් දශක ගණනාවක් තිස්සේ පැවති මත භේදාත්මක ආතතියෙන් පසුව, වරින් වර ප්‍රචණ්ඩත්වය පුපුරා යාමෙන් පසුව මෑත ගැටුම ඇති විය. 1947 දී ඇතිවූ බෙදීමෙන් පසු ඉන්දියාව සහ පාකිස්තානය යන දෙකම මුස්ලිම් බහුතරයක් වෙසෙන මෙම භූමිය (කාෂ්මීරය) තුළ තම ආධිපත්‍යය තහවුරු කර ගැනිමට උත්සාහ කළහ – ඉන්දියාව ප්‍රදේශයෙන් තුනෙන් දෙකක් අත්පත් කර ගත් අතර පකිස්ථානය ඉතිරි තුනෙන් එක හිමිකර ගත් අතර – එතැන් සිට එය ලෝකයේ වඩාත්ම මිලිටරිකරණය වූ කලාපයක් බවට පත් කර ඇත. මෙලෙස දෙපාර්ශවයම වාඩිලාගෙන සිටින නිම්නයේ දශක හතරක කෝපය හා කැළඹීමෙන් පසුව, 1987 මැතිවරණවලදී ඉන්දීය හමුදාව විසින් සිදු කළ බව කියන මැති්වරණ දූෂණ නිසා මහා කෝලාහල මාලාවක් ඇති කළේය. ඒවා 1989 දී ලෞකික (Secular) ස්වාධීන රාජ්‍යයක් ස්ථාපිත කිරීමට උත්සාහ කරන ජම්මු සහ කාශ්මීර විමුක්ති පෙරමුණ (JKLF) විසින් මෙහෙයවන ලද සන්නද්ධ කැරැල්ලකින් අවසන් විය. 1990 දශකය පුරාම, මෙම භූමියේ සටන් කරන බොහෝ කණ්ඩායම් පකිස්ථානය පුරා සටන්කාමී කඳවුරුවල පුහුණුව ලබා ගත්හ. ඉන්දීය හමුදාව මෙම නොසන්සුන්තාවයට ප්‍රතිචාර දැක්වූයේ නීති විරෝධී ඝාතන, ලිංගික ප්‍රචණ්ඩත්වය සහ වධහිංසා පැමිණවීම් ඇතුළත් කුරිරු ප්‍රති-කැරලිකාර උපාය මාර්ගයකිනි.

2001 දී, පාකිස්තානය විසින්ම කාශ්මීර සටන්කාමී කණ්ඩායම් මර්දනය කිරීමට උත්සාහ කළ අතර ඒවා ත්‍රස්තවාදී සංවිධාන ලෙස නම් කරන ලද නමුත් එය කාශ්මීරයේ ස්වයං නිර්ණ අයිතිය සඳහා නිල සහයෝගය දිගටම පවත්වා ගත්තේය. (තේරීමක් ලබා දෙන්නේ නම්, කාශ්මීර ජනයා‍ගෙන් අතිමහත් බහුතරයක් පාකිස්තානයට එක්වීමට කැමැත්තක් දක්වනු ඇතැයි පාකිස්තානය සැමවිටම විශ්වාස කර ඇත; නමුත් පකිස්ථානයේ පවතින උද්ධමනය සහ මර්දනය පිළිබඳ අතෘප්තිය නිසා කාශ්මීරයට වෙනම රාජ්‍යයක් ඉල්ලා සිටින ජාතිකවාදී බලවේගවල මතය ශක්තිමත් වී ඇති බැවින් මෙය තවදුරටත් නිශ්චිත නොවේ.) තවමත්, මෙම සටන් කරන කාශ්මීර කණ්ඩායම්වල මූලයන් පාකිස්තානයේ පවතින අතර, එමනිසා ඒවා විසුරුවා හැරීම දුෂ්කර වන්නේය. මෙම දුෂ්කරතාවය ඉන්දීය රාජ්‍යය විසින් වටහා ගන්නා ලද්දේ ත්‍රස්තවාදයට එරෙහිව සටන් කිරීමට පාකිස්තානය දක්වන අකමැත්තක් ලෙස වන අතර එය දෙරට අතර සතුරුකම ගැඹුරු කළේය.

2019 දී මෝදි රජය විසින් කාශ්මීර රාජ්‍යයට සැලකිය යුතු ස්වයං පාලනයක් ලබා දුන් විධිවිධානයක් වන 370 වන වගන්තිය අහෝසි කිරීමත් සමඟ මෙම ගැටළුව ගෝලීය වශයෙන් උණුසුම් මාතෘකාවක් බවට පත්විය. මෙය කාශ්මීරයේ දේශපාලන තත්ත්වය සාමාන්‍යකරණය කිරීමේ උත්සාහයක් පමණක් බව දිල්ලිය ප්‍රකාශ කළ නමුත් බොහෝ කාශ්මීර වැසියන් එය දුටුවේ ඔවුන්ගේ අනන්‍යතාවයට සහ සිවිල් නිදහසට සෘජු ප්‍රහාරයක් ලෙසය. ඊට එරෙහිව ඇතිවූ ප්‍රතිරෝධය මැඩපැවැත්වීමට මෝදි රජය විසින් තීව්‍ර කරන ලද මර්දනයකට කාශ්මීර වැසියන් මුහුණ දුන් අතර, එය පසුගිය වසර හය තුළ බොහෝ මහජන විසම්මුතිය මැඩපැවැත්වීමට සමත් විය. තත්වය ස්ථාවර කර ඇති බවත් මතභේදාත්මක භූමියේ පිළිවෙල යථා තත්ත්වයට පත් කර ඇති බවත් පවසමින් මෝදි පාලනය ජයග්‍රහණය තහවුරු කිරීමට සමත් විය.  පහල්ගම් ප්‍රහාරවලින් මෙම මතය අඩපණ වී ඇත.

මෙම ගැටුමට පසුබිම වන තීරණාත්මක සාධක තුනකි. පළමු සහ දිගුකාලීනව පවතින සාධකය වනුයේ, කාශ්මීර ජනතාවගේ ස්වයං නිර්ණ අයිතිය ප්‍රතික්ෂේප කිරීමයි. දෙවැන්න දිල්ලියේ සහ ඉස්ලාමාබාද්හි පාලන තන්ත්‍රයන්ගේ ස්වභාවයයි, මේ දෙකෙහිම ඔවුන්ගේ දේශපාලන පදනම (නීත්‍යානුකූලභාවය) දුර්වල වී ඇති බැවින් වඩ වඩාත් ඒකාධිපති ක්‍රමවේදයන් වෙත ගමන් කර ඇත. තෙවැන්න, එක්සත් ජනපදය සහ චීනය අතර නව සීතල යුද්ධය වන අතර එය ලෝක පද්ධතිය තුළ කලාපයේ භූමිකාව නැවත හැඩගස්වා ඇත. මෙම අන්තර් සම්බන්ධිත ගතිකත්වයන් එක්ව ඉන්දියාව සහ පකිස්ථානය ව්‍යසනය කරා තල්ලු කර ඇත. 

ඓතිහාසිකව ඒවා වර්ධනය වූයේ කෙසේද?

ස්වාධීන ඉන්දියාව මුලදී ‘නිර්මාණශීලී’ (Dirigiste) රාජ්‍යයක් වූ අතර, යටත් විජිත විරෝධී අරගලයෙන් මතුවූ ශක්තිමත් සංවර්ධනවාදී සහ සමානාත්මතා ආචාර ධර්ම මගින් මෙහෙයවනු ලැබීය. නේරුගේ ප්‍ර‍තිපත්තිවලට අනුව අභිලාෂකාමී කාර්මික ප්‍රතිපත්තියක් මෙන්ම රටේ ගොවි ජනතාවට රාජ්‍ය සහයෝගය සහ විදේශ කටයුතු සඳහා නොබැඳි ප්‍රවේශයක් ඇතුළත් විය. ඔහු 1955 බන්ඩුං සමුළුවේදී (Bandung Conference) ප්‍රමුඛ භූමිකාවක් භාර ගත් අතර පලස්තීන ප්‍ර‍ශ්නය වෙනුවෙන් ප්‍රධාන උපදේශකයෙකු බවට පත්විය. එහෙත්, ආරම්භයේ සිටම, මෙම දැක්ම විවිධ නොගැලපීම් වලින් පීඩා වින්දාය. නේරු සහ ඔහුගේ කොංග්‍රස් පක්ෂය ඉඩම් ප්‍ර‍්නය, කුල ප්‍ර‍ශ්නය හෝ කාර්මික සබඳතා රැඩිකල් ලෙස ප්‍රතිව්‍යුහගත කිරීමක් සිදු කිරීමට අසමත් විය. ගොවීන්ගේ සහ කම්කරුවන්ගේ අරගල – විශේෂයෙන් කොමියුනිස්ට්වාදීන් විසින් මෙහෙයවන ලද අරගල – ප්‍රචණ්ඩ ලෙස මර්දනය කරන ලදී. තුන්වන ලෝකයේ සහයෝගීතාවය සඳහා ඉන්දියාවේ කැපවීම, චීනය සමඟ (1962) සහ පකිස්ථානය සමඟ (1965-71) යුද්ධ මෙන්ම 1948 සිට කාශ්මීරය සම්බන්ධයෙන් ඉන්දියාව අනුගමනය කරන එහි නිර්ලජ්ජිත යටත් විජිත සම්බන්ධතාවය මගින් අඩපණ විය. එවැනි ප්‍රතිවිරෝධතා හේතුවෙන් දකුණේ සහ වමේ යන දෙපාර්ශවයෙන්ම  දැඩි විරෝධයක් ඇති කළ අතර, එමගින් පන්තිය, කුලය සහ ආගම මත පදනම් වූ නව ව්‍යාපාර සඳහා මග පෑදූ අතර, එය අවසානයේ නේරුගේ එකඟතාවයන් ඉරා දැමීය.

එහි ප්‍රතිඵලය වූයේ මුස්ලිම්වරුන් සහ පකිස්ථානය කෙරෙහි ගැඹුරු සතුරුකම මත පදනම් වූ දක්ෂිණාංශික හින්දු ජාතිකවාදී සංවිධානයක් වන භාරතීය ජනතා පක්ෂයේ ජයග්‍රහණයයි. 1984 මැතිවරණයෙන් ආසන දෙකක් පමණක් දිනාගත් භාරතීය ජනතා පක්ෂය, අයෝධ්‍යාවේ ඓතිහාසික හින්දු කෝවිල පිහිටි ස්ථානයේ ඉදිකර ඇති බව කියන මුස්ලිම් පල්ලියක් විනාශ කිරීමට මැර කණ්ඩායම් මෙහෙයවීමෙන් පසුව ජාතික වශයෙන් ප්‍රසිද්ධියට පත්විය. 1990 දශකයේ මුල් භාගයේදී කොංග්‍රස් නායකත්වයෙන් යුත් රජය ආර්ථිකය ලිහිල් කර, (විවෘත ආර්ථිකයට අවතීර්ණවීම) රාජ්‍යය ව්‍යවසායන් බිඳ දැමූ විට, බොහෝ බලගතු ව්‍යාපාරික කණ්ඩායම් සංවිධානාත්මක වාමාංශික බලවේගවලට විකල්පයක් ලෙස හින්දු ජාතිකවාදයේ මෙම පුනර්ජීවන වික්‍රියාව සමඟ පෙළ ගැසුණි. එම භූමිකාවේදී මුස්ලිම්වරුන් දහසකට වැඩි පිරිසක් ඝාතනය කිරීමට අනුබල දුන් බවට විශ්වාසදායක ලෙස චෝදනා ලැබූ ගුජරාටයේ හිටපු මහ ඇමති නරේන්ද්‍ර මෝඩි, මෙම ‘හින්දුත්ව-ආයතනික සන්ධානය’ (Hindutva-Corporate Alliance) මූර්තිමත් කළ අතර සහ 2014 දී අගමැති ලෙස තේරී පත් විය.

මේ අනුව, මයික්‍රොසොෆ්ට් සහ ඇමේසන් සිට සිටිබෑන්ක් සහ ජේපී මෝගන් චේස් දක්වා බහුජාතික සමාගම්, ඉන්දියාවේ ප්‍රභූ පැලැන්තිය සමඟ සමීප සබඳතා වර්ධනය කර ගත් අතර එහි නැගී එන වෙළඳපොළ තුළ ඔවුන්ගේ ආයෝජන වැඩි කළහ. එහි බලපෑම වූයේ රටේ ආර්ථිකය ගෝලීයකරණය කිරීම සහ එහි දේශපාලනය වොෂින්ටනය දෙසට නැවත යොමු කිරීමට උපකාර කිරීමයි. එය 2025 මුල් භාගයේදී මෝඩි-ට්‍රම්ප් රැස්වීමේදී අවසන් වූ අතර එහිදී නායකයින් දෙදෙනා ‘ඇමරිකානු-ඉන්දියා ප්‍රධාන ආරක්ෂක හවුල්කාරිත්වයක්’ (US- India Major Defence Partnership) අත්සන් කළහ. මෙලෙස, ඉන්දියාව කලාපීය ප්‍රති-මල්ලවයෙක් (Counter-weight) බවට පත් කිරීමෙන් චීනය තවදුරටත් කොන් කිරීම තම ඉලක්කය බව ඇමරිකාව පැහැදිලි කර ඇත – දිල්ලිය සම්පූර්ණයෙන්ම මෙම පිළිවෙත වැළඳගෙන ඇත. ඇමරිකාව සමඟ කෘතඥ වීමෙන් ඉන්දියාව කලාපයේ අසමසම බලවතා ලෙස ස්ථාපිත කළ හැකි බව මෝඩිගේ රජය බලාපොරොත්තු වේ. මෙය, ඊශ්‍රායලය සහ ඉන්දියාව අතර සමීප සම්බන්ධතාවයකට හේතු වී ඇති අතර, චීනයේ Belt and Road Initiative  එරෙහිව ‘ඉන්දියා-මැදපෙරදිග-යුරෝපීය ආර්ථික කොරිඩෝව’ ගොඩනැගීමේ සැලසුම් ද මීට ඇතුළත් වේ. බොහෝ හින්දුත්ව ආධාරකරුවන් පහල්ගම් ප්‍රහාරය ‘අපගේ ඔක්තෝබර් 7’ ලෙස හැඳින්වූ අතර එහි ප්‍රතිඵලයක් ලෙස පකිස්ථානය ‘ගාසාවට අඩු කරන ලෙස’ ඉල්ලා සිටියේය.

1954 සහ 1955 දී ඇමරිකා එක්සත් ජනපදය සමඟ SEATO සහ CENTO හමුදා ගිවිසුම් අත්සන් කළ දා සිට පාකිස්තානය ද එක්සත් ජනපදය ප්‍රමුඛ කඳවුරේ ස්ථිරව සිටී. ඇමරිකාවේ කොමියුනිස්ට් විරෝධී උපාය මාර්ගයේ ඉදිරි පෙළ රාජ්‍යයක් ලෙස, සීතල යුද්ධ කාලය පුරාම පාකිස්තානය සැලකිය යුතු ප්‍රමාණයේ ඇමරිකානු ආධාර වලින් ප්‍රතිලාභ ලැබීය. පකිස්ථාන රජයේ ආරම්භයේ සිටම එක්සත් ජනපද ආධිපත්‍යයට ඇතිවූ එකම බරපතල අභියෝගය වූයේ 1977 දී ප්‍රචණ්ඩකාරී එක්සත් ජනපද පිටුබලය ලත් කුමන්ත්‍රණයකින් පෙරලා දැමූ සුල්ෆිකාර් අලි භූතෝගේ වාමාංශික රජයයි. එතැන් සිට, පාකිස්තාන ආර්ථිකය මැද පෙරදිග අධිරාජ්‍යවාදී යුද්ධවලින් ලබාගත් කුලී මත දැඩි ලෙස රඳා පවතී. මෙම උරුමයේ අඳුරුතම අංගයක් වූයේ 1980 ගණන්වල සෝවියට් පිටුබලය ලත් ඇෆ්ගනිස්ථාන රජයට එරෙහිව සටන් කරන සටන්කාමී සංවිධාන සඳහා කඳවුරක් බවට පකිස්ථානය පත් කළ CIA සහාය ලත් රහසිගත මෙහෙයුමක් වන ඊනියා ‘ඇෆ්ගන් ජිහාඩ්’ ය. ඇමරිකානු ඩොලර් සහ සෞදි අනුග්‍රහයෙන් පෝෂණය වූ දහස් ගණනක් පකිස්ථානුවන්, මද්‍රසා සහ ජිහාඩ් (Madrassahs & Jihadi) පුහුණු කඳවුරු සිය ගණනක් ඇතුළත් ඉස්ලාමීය සටන්කාමීන්ගේ ගෝලීය ජාලයකට සම්බන්ධ වූහ.

පකිස්ථාන දේශපාලනඥයන්, දේශපාලනයේ මිලිටරිකරණය සහ ආරක්ෂකකරණය සාධාරණීකරණය කිරීම සඳහා ඉන්දියානු ආක්‍රමණශීලී තර්ජනය නිතිපතා භාවිතා කර ඇති අතර, ඕනෑම සැලකිය යුතු විපක්ෂ බලවේගයක් දිල්ලියේ නියෝජිතයෙකු ලෙස හංවඩු ගැසීමසට ක්‍රියා කරති. මෙම ගතිකය දේශපාලනය කෙරෙහි හමුදාවේ ග්‍රහණය දැඩි කර ඇති අතර, විශේෂයෙන් බලුකිස්තානය සහ කයිබර් පක්තුන්ක්වා යන නොසන්සුන් පළාත්වල විසම්මුතිය (වෙනස් මත දරන්නන්) මර්දනය කර දැමීමට එයට ඉඩ දී ඇත. කෙසේ වෙතත්, ‘ත්‍රස්තවාදයට එරෙහි යුද්ධය’ ආරම්භ වීමත් සමඟ, එක්සත් ජනපදයේ කලාපීය ප්‍රමුඛතා වෙනස් විය. ඉස්ලාමීය සටන්කාමීත්වය තවදුරටත් කොමියුනිස්ට්වාදයට එරෙහිව ප්‍රයෝජනවත් කූඩුවක් (Cudgel) නොවන්නේය; එය දැන් මානව වර්ගයාගේ අවසාන සතුරා වී ඇත. මේ අනුව, පකිස්ථාන හමුදාවට ඉස්ලාමීය හමුදාවන්ට සහාය දීමේ ප්‍රතිපත්තිය ආපසු හැරවීමට සහ ඔවුන්ට එරෙහිව සටන් කිරීමට පටන් ගැනීමට සිදුවිය. මෙය පහසු කාර්යයක් නොවීය, මන්ද ඒ වන විට සටන්කාමීන් පාකිස්තානයේ රාජ්‍ය ආයතන, සිවිල් සමාජය සහ ජාත්‍යන්තර අවි ජාලයන් තුළ ගැඹුරින් මුල් බැසගෙන තිබුණි. 2001 සහ 2018 අතර සිවිල් ජීවිත 40,000 ක් බිලිගනිමින්, ප්‍රති-කැරැල්ල (Counter-insurgency) ඉක්මනින්ම ලේ විලක් (Blood Bath) බවට පත්වීය.

ඇමරිකානු අරමුණු වෙනස් වීමත් සමඟ චීනය සමඟ පකිස්ථානයේ උපායමාර්ගික සබඳතා ද වැඩි වැඩියෙන් ආතතියට පත්ව ඇත. 1962 චීන-සෝවියට් භේදයෙන් සහ චීන-ඉන්දියානු යුද්ධයෙන් පසුව, පකිස්ථානය තම නැගෙනහිර අසල්වැසියාට එරෙහිව සටන් කිරීමේ මාධ්‍යයක් ලෙස චීනය (PRC) සමඟ සමීප සබඳතා වර්ධනය කර ගැනීමට පටන් ගත්තේය; නික්සන් යටතේ චීනය සමඟ තමන්ගේම සහයෝගීතාවයක් ඇති කර ගැනීමට පටන් ගත් වොෂින්ටනය එයට බාධාවක් නොවීය. 2015 වන විටත්, පකිස්ථානයට තවමත් මෙම ලෝක බලවතුන් දෙදෙනා අතර වරප්‍රසාදිත ස්ථානයක් හිමි කර ගැනීමට හැකි වී තිබුණි: ඇෆ්ගනිස්ථානයේ එක්සත් ජනපද හමුදා කඳවුරු වෙත නේටෝ සැපයුම් සඳහා මූලික මාර්ගය ලෙස ක්‍රියා කරන අතරම බහු බිලියන ඩොලර් චීන-පකිස්ථාන ආර්ථික කොරිඩෝවට (CPEC) සම්බන්ධ වී සිටියේය. එහෙත් පසුගිය දශකය තුළ මෙම ප්‍රවේශය හා එහි ගමන් මඟට බාධා වූ බව පෙනේ, මන්ද පකිස්ථානය චීනය සමඟ ඇති උපායමාර්ගික සම්බන්ධතාවය අතහැර බටහිර රටවල් සමඟ සෘජුව පෙළගැස්වීමට එක්සත් ජනපදයේ නිරන්තර පීඩනයට මුහුණ දී තිබීමයි. පකිස්ථාන ප්‍රභූ පැලැන්තිය, එහි බටහිර ගැති සහ චීන ගැති කණ්ඩායම් වශයෙන් දෙකට බෙදී ඇත – මෙම තත්ත්වය දිගුකාලීන සැලසුම් කිරීම සඳහා රාජ්‍යයේ හැකියාවට තර්ජනයක් එල්ල කරයි.

එහි දිගුකාලීන භූ දේශපාලනික ස්ථාවරය වඩ වඩාත් අස්ථාවර වෙමින් පවතින බැවින්, පකිස්ථාන පාලන තන්ත්‍රය, දේශීය පෙරමුණේ ද ගැඹුරු අර්බුදයකට මුහුණ දී තිබේ. බලශක්ති මිල ගණන්වල අසීමිත ඉහළ යාම සහ IMF විසින් පනවන ලද සෞඛ්‍ය සහ අධ්‍යාපන අයවැය සඳහා දැඩි කප්පාදු ඇතුළු අහස උසට නැඟෙන උද්ධමනය සමඟ එය පොරබදමින් සිටී. ඉම්රාන් ඛාන් සහ ඔහුගේ PTI පක්ෂය පසුගිය වසරේ මැතිවරණය ජයග්‍රහණය කිරීමට නියමිතව තිබියදී, රජය ඔහුව ධුරයෙන් ඉවත් කර තබා ගැනීම සඳහා අමානුෂික වංචාවන්ට යොමු විය. ඛාන් ඇතුළු විරුද්ධවාදීන් සිරගත කිරීමෙන් සහ සමාජ මාධ්‍ය වෙබ් අඩවි තහනම් කිරීමෙන් ඇති වූ විරෝධතා සහ විවේචන සමඟ එය කටයුතු කළේය. මේ සියල්ල බෙදුම්වාදී බලුච් විමුක්ති හමුදාව (Baloch Liberation Army) සහ ෆෙඩරල් රාජ්‍යය පෙරලා දැමීමට කැපවී සිටින ආගමික අන්තවාදීන්ගේ සටන්කාමී සංවිධානයක් වන පකිස්ථාන ටෙහ්රීක්-ඊ-තලේබාන් (Tehreek-e-Taliban Pakistan) යන කණ්ඩායම්වල ප්‍රහාර තීව්‍ර කිරීමට පදනම සැකසීය.

ඒ අනුව,  මෑත කාලීන ගැටුම් පුපුරා යාම තේරුම් ගැනීමට නම්, අප විසින් මෙම (Over lapping) අතිච්ඡාදනය වන අංග කිහිපයක් දෙස බැලිය යුතුය. 

• ඉන්දියාව විසින් කුරිරු ලෙස මර්දනය කරනු ලැබුවද, පකිස්ථානය විසින් බොහෝ දුරට අතහැර දමා තිබුණද, කාශ්මීර ජනතාව ස්වයං නිර්ණ අයිතිය අත්හැරීම ප්‍රතික්ෂේප කරන අතර, ප්‍රචණ්ඩකාරී සහ අවිහිංසාවාදී ආකාරවලින් ප්‍රතිරෝධය දිගටම කරගෙන යයි. ඔවුන්ට එරෙහි ඉන්දියානු විරෝධත්වය, විවිධ ‘බාහිර’ කණ්ඩායම්වලට දඬුවම් කිරීම මත පදනම් වූ හින්දු-ජාතිකවාදී දේශපාලනය පදනම් කරගත් පාලක භාරතීය ජනතා පක්ෂයේ මැතිවරණ දේශපාලනය සමඟ පැහැදිලිවම සම්බන්ධ වේ. 
• ඒ සමඟම, පකිස්ථානය මිලිටරිවාදයට දෙසට තවදුරටත් ඇදී ගොස් ඇති අතර, අභ්‍යන්තර විරුද්ධවාදීන්ට එරෙහි මර්දනයය වේගවත් කර ඇති අතර උත්තරීතර තීරණ ගැනීමේ බලය ලෙස හමුදාවේ භූමිකාව තහවුරු කර ඇත. එය රාජ්‍යයේ ඉහළම මට්ටම්වල බලගතු පුද්ගලයන් සහිත ( A HAWKISH CONSENSUS) පදනමක් ඇති කර තිබේ. 
• අවසාන වශයෙන්, චීනයට එරෙහිව බලකොටුවක් බවට ඉන්දියාව පත් කිරීමට එක්සත් ජනපදය අධිෂ්ඨාන කරගෙන සිටින අතර, චීනය, පකිස්ථානය ඇතුළු රටවල් සමඟ උපායමාර්ගික සන්ධාන ගොඩනඟා ගැනීමෙන් බටහිර රටවල් විසින් වටලෑම වැළැක්වීමට උත්සාහ කරති. මෙම ගතිකතාවයන් දැනටමත් නොසන්සුන්ව පවතින ඉන්දියා-පකිස්ථාන සම්බන්ධතාවය තවදුරටත් අස්ථාවර කර ඇත.

මෙම යුධකාලීන උද්යෝගය පාවිච්චි කරමින්, රටවල් දෙකෙහිම ජනතාව පීඩාවට පත් කර ඇති ගැඹුරු වන සමාජ ප්‍රතිවිරෝධතාවලින් ජනතාවගේ අවධානය තාවකාලික වෙනතකට යොමු කළ හැකිය. පුද්ගලීකරණය සහ නියාමනය ඉවත් කිරීම මත පදනම් වූ මෝඩිගේ ආර්ථික න්‍යාය පත්‍රය මඟින්, ඉන්දියානුවන්ගෙන් බහුතරයකට කිසිවක් ලබා දීමට අපොහොසත් වී ඇත. අද වන විට, රටේ ධනවත්ම 1% ධනයෙන් 40% ක් හිමිකරගෙන සිටී. ගොවීන් ශක්තිමත් ප්‍රජා ප්‍රතිරෝධයක් සංවිධානය කරමින් සිටියදී, ආයතනික ප්‍රාග්ධනයේ අධික බලයට විරෝධය දැක්වීම සඳහා වෘත්තීය සමිති ජුනි 6 වන දින මහා වැඩ වර්ජනයක් කැඳවා තිබුණි. විශේෂයෙන් කාශ්මීරයේ මුස්ලිම්වරුන් සහ විරුද්ධවාදීන්ට එරෙහිව මර්දනය දිගටම කරගෙන යාම හැර වෙනත් ප්‍රතිචාරයක් රජයට නැත. එහිදී මෑත සතිවල දී පුළුල් ‘ප්‍රති-කැරලි’ මෙහෙයුමක කොටසක් ලෙස පුද්ගලයින් අත්අඩංගුවට ගෙන හෝ පැහැරගෙන ගොස් ඇත.

අනෙක් අතට, පකිස්ථානය, නිරුවත් මැතිවරණ වංචාවකින් පමණක් බලයට ඇලී සිටිය හැකි හමුදාවක් විසින් මෙහෙයවනු ලබන, ප්‍රොක්සි යුද්ධ සහ කෙටි කාලීන සුපිරි සූරාකෑමට ඇබ්බැහි වූ, වඩාත් කුලී රාජ්‍යයක් ලෙස පවතී. රටේ ප්‍රභූන් දැන් එහි ස්වාභාවික සම්පත් වැඩි වැඩියෙන් විකුණා දමා ජාත්‍යන්තර පතල් සමාගම්වලට එහි ඉඩම් විවෘත කිරීමට සැලසුම් කරමින් සිටින්නේ, වැඩි වැඩියෙන් විදේශ ආයෝජන මගින් පවතින ආර්ථික සර්පිලාකාරය නවතා දමනු ඇතැයි යන අපේක්ෂාවෙනි. පසුගිය වසරේ, මෙම වැඩසටහනේ අනුවාදයක් සින්ද් පළාතේ හඳුන්වා දෙන ලද අතර, එහිදී රජය විදේශීය ප්‍රාග්ධනය ආයතනික ගොවිතැන් අංශයට පොළඹවා ගැනීම සඳහා ඉන්දු ගඟේ ඇළ මාර්ග හයක් හරවා යැවීමට උත්සාහ කළේය; පසුව එය මහජන ව්‍යාපාරයක් විසින් පරාජය කරන ලද අතර එමඟින් මිලියන ගණනක් සාමාන්‍ය ජනතාව වීදිවලට ​​ඇද දමන ලදී. මෙම තත්වය නැවත ඇතිවීම වළක්වා ගැනීම සඳහා, රජය කොල්ලකෑමට උත්සාහ කරන අනෙකුත් ප්‍රදේශවල මර්දනය වේගවත් කරමින් සිටී. මෙම ඉඩම් අත්පත් කර ගැනීමේ න්‍යාය පත්‍රය හඬ නගා විවේචනය කර ඇති ගිල්ගිට්-බෝල්ටිස්තානයේ හිමාලයානු කලාපයේ කුඩා දේශපාලන පක්ෂයක් වන අවාමි ක්‍රියාකාරී කමිටුව වැනි කණ්ඩායම් තහනම් කර ඇති අතර ඔවුන්ගේ ක්‍රියාකාරීන් අත්අඩංගුවට ගෙන ඇත. එවැනි බලහත්කාර ක්‍රම මගින් රජයට තම විවේචකයින් නිහඬ කළ හැකිද යන්න තවමත් පැහැදිලි නැත. ඉදිරි වසරවලදී, කැමැත්තෙන් තොරව පතල් කැණීමට එරෙහි අරගලය හමුදා පාලනයට එරෙහි ප්‍රධාන අරගලයක් බවට පත්වීමට ඉඩ ඇති බවට සැකයක් නැත.

මෙම දරිද්‍රතාවය, අසමානතාවය, කොල්ලකෑමට එරෙහිව නැඟී සිටින විරුද්ධවාදීන්ට දැඩි ලෙස සැලකීම, නැත්නම් මර්දනය තම එකම පිළිවත කරටගන ඇති ඉන්දියාව සහ පකිස්ථානය යන රටවල් දෙකම,  මෑත සතිවල ප්‍ර‍ාරය කරන ‘ජාතික සමගිය’ පිළිබඳ කතිකාව කලාපයේ යථාර්ථයන්ට කොතරම් දුරට නොගැලපෙනවාද යන්න පෙන්නුම් කරයි. එවැනි ගැටළු කළමනාකරණය කිරීමේදී, මෙම රාජ්‍යයන් දෙකම බාහිර යුද්ධ කිරීමේ සිට (විදේශීය ප්‍රතිවාදීන්ට වඩා) අභ්‍යන්තර ප්‍ර‍තිවාදීන් ඉලක්ක කර ගනිමින් ‘ඇතුළත සතුරා’ එනම්, සිය රටේම ජනතාව සමඟ සටන් කිරීමට පහසුවෙන් මාරු විය හැකිය. විදේශයන් සමඝ මිලිටරි ගැටුම් උත්සන්න වීම තම රටතුළ රාජ්‍ය බලය දැඩි කිරීම සමඟ සම්බන්ධ වේ. බිලියන දෙකක ජනතාවක් සිටින මෙම කලාපයේ, විශ්මයජනක ලෙස ජනගහණයෙන් 40% ක් තවමත් දරිද්‍රතා රේඛාවට පහළින් ජීවත් වන අතර, ඌන සංවර්ධනයේ සහ වාර්ගික ගැටුම්වල බර දරා සිටිති. යුද්ධයට තුඩු දෙන තත්වයන් වෙනස් කළ හැක්කේ මෙම ජනතාව විසින් ඔවුන් සූරාකන්නන් සමඟ සටන් කිරීම සඳහා එක්සත්ව පෙළ ගැසීමෙන් පමණි. 

එවැනි ජනතා පෙළගැසීමක් ඉන්දියාව හා පකිස්ථානය තුළට පමණක් සීමා නොවී අවම වශයෙන් සමස්ත දකුණු ආසියානු කලාපයේ පීඩිත ජනතා පෙළ ගැසීමක් දක්වා ගමන් කළ යුතුව ඇත.

By Sunil Silva

Source: https://newleftreview.org/sidecar/posts/towards-disaster?pc=1680

මීට වසර සියයකට පෙර, එනම් පළමු ලෝක යුද්ධය අවසන් වීමෙන් පසු, බ්‍රිතාන්‍ය අධිරාජ්‍යය සහ එහි ප්‍රංශ සගයා විසින් පැරණි ඔටෝමාන් ආධිපත්‍යය දැරූ අරාබි ලෝකය බිඳ දමා නව රටවල් (ඉරාකය, ලෙබනනය, සෞදි අරාබිය), ප්‍රධාන මර්මස්ථාන සහ මුරපොලවල් (ගල්ෆ් රාජ්‍යයන්, දකුණු යේමනය) සහ රූකඩ රාජ්‍යයන් (ඊජිප්තුව, ඉරානය) නිර්මාණය කළ අතර, එමගින්, දෙවන ලෝක යුද්ධයෙන් පසු ඊශ්‍රායලය ගොඩනැඟීමේ මූලික අත්තිවාරම් දැමූහ.

එයින් වසර සියයකට පමණ පසු, කොමියුනිස්ට් කඳවුර බිඳවැටීමෙන් අනතුරුව, ජයග්‍රාහී එක්සත් ජනපදය විසින් අරාබි ලෝකය බෝල්කනීකරණය කිරීමට සහ එහි ආධිපත්‍යයට ඇති සියලු සැබෑ සහ පරිකල්පිත තර්ජන ඉවත් කිරීමට වේගයෙන් පියවර ගත්තේය. මැද පෙරදිග විනාශ කරන ලද 21 වන සියවසේ යුද්ධවල ප්‍ර‍තිවිපාක ඕනෑම ප්‍රමිතියකින් සලකා බැලුවද, භයානක ශේෂ පත්‍රයක් සපයයි. වොෂින්ටනයේ අධිරාජ්‍ය උපායමාර්ගිකයින් ඔවුන් නිර්මාණය කළ මෙම තත්ත්වය දෙස බලන්නේ කෙසේද? ඒකාධිපති-ජාතිකවාදී අරාබි ඒකාධිපතිත්වයන් යටතේ තිබූ තත්වයට වඩා ‘නිදහස’ සහ ‘ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය’ දුරස්ථවී ඇත. ධවල මන්දිරයේ සහ පෙන්ටගනයේ සිටින වඩාත්ම නරුම පුද්ගලයන්ට පවා ඔවුන් නිර්මාණය කර ඇති අවුල ප්‍රසිද්ධියේ සාධාරණීකරණය කිරීම දුෂ්කර ය.

පසුගිය වසර පුරාවටම, බටහිර රටවල් විසින් ඔවුන්ගේ සදාකාලික පක්ෂපාතී ප්‍රතිප්‍රහාරකයා වන ඊශ්‍රායලය හරහා ක්‍රියා කරමින්, අරාබි ලෝකයේ වඩාත්ම පීඩනයට ලක්ව  සිටින පලස්තීන ජනතාව අඛණ්ඩව සිදුවන ම්ලේච්ඡ ප්‍රහාරයට ලක් කර ඇත. මධ්‍යකාලීන යුගයේ ඇතිවූ කුරුස යුද්ධ කුරිරු විය; නමුත් දෙපාර්ශ්වයේම ආයුධවල තාක්ෂණික උසස් බවක් නොවූ නිසා අරාබිවරුන්ට තමන්ගේම භූමයේ සිටිමින් සටන් කිරීමේ හැකියාවක් තිබුණි. මෙවර ඊශ්‍රායලය සහ එහි බටහිර සහචරයින් පලස්තීනුවන් කුසගින්නේ තබා මරා දමමින් සිටිති. පාළු වීදිවල සැරිසරන බල්ලන් විසින් ළදරු සිරුරු ගිල දමනු ලබන රූප මෙම විනාශයේ රුදුරු ස්වභාවයේ බියකරු සංකේතයකි. අනාගතයේදී ඇතිවිය හැකි නීතිමය අපහසුතාවයන් වළක්වා ගැනීම සඳහා, ජන සංහාරයේ අර්ථ දැක්වීම වෙනස් කිරීමට ඇති අවශ්‍යතාවය ට්‍රම්ප්ට ඒත්තු ගැන්වීමට බ්‍රිතාන්‍ය අගමැතිට දැන් අවශ්‍යවී ඇත. බටහිර ශිෂ්ටාචාරය, ම්ලේච්ඡත්වය මත ක්‍රියාත්මක වේ. මෙහි කුතුහලය දනවන කරුණ නම්, ට්‍රම්ප්, ඔහුගේම ප්‍රකාශ අනුව විනිශ්චය කරන විට, බ්‍රිතාන්‍ය කම්කරු පක්ෂයේ නායකයාට වඩා ඝාතනය කිරීමට එතරම් උනන්දුවක් නොදක්වන  බව පෙනීයාමයි.

බැලූ බැල්මට, කලාපයේ ඇමරිකානු ආධිපත්‍යය සම්පූර්ණයෙන්ම පාහේ ස්ථාපිතවී ඇත. එක්සත් ජනපදය විසින් බෙදීම, අත්පත් කර ගැනීම, මිලදී ගැනීම සහ පාලනය කිරීමේ ගෝලීය ප්‍රතිපත්තියක් අනුගමනය කළේය. යුගෝස්ලාවියානු සිවිල් යුද්ධයෙන් ආරම්භ වූ මෙය, දැන් බ්‍රිතාන්‍යය සහ යුරෝපා සංගමයේ බොහෝ රටවල සහාය ඇතිව ගෙනයන ඇමරිකානු උපාය මාර්ගයේ නිත්‍ය අංගයක් බවට පත්ව ඇත. 1945 දී හිට්ලර්ගේ පරාජයෙන් පසු ලෝකයේ පොහොසත්ම බලශක්ති කලාපයේ එනම් මැදපෙරදිග, බටහිර රටවල් ලබා ගෙන ඇති ජයග්‍රහණ විශ්මයජනකයි. මෙම කලාපය පිළිබඳ කෙටි සමීක්ෂණයක් කිරීම මඟින් අහිමි වී ඇති දේ මෙන්ම එය ගමන් කරන දිශාව තේරුම් ගැනීමට හැකිවේ.

මේ සඳහා අප කළ යුත්තේ, පසුගිය දශක ගණනාවක කාලය තුළ සව්දි අරාබිය, ඊජිප්තුව, ලිබියාව, සිරියාව, ඉරානය, ඊශ්‍රායලය සහ පලස්තීනය ඇතුළු කලාපය තුළ දිග හැරුණු දේශපාලන ක්‍රියාවලිය විමසා බැලීමයි.

ආදරණීය සහෘදයිනි, අප මේ වචන ලියූ දා සිට හැම මොහොතක් පාසාම ඛේදවාචක වැඩි වී ඇත. පලස්තීනය පිළිබඳ ප්‍ර‍ශ්නයේදී, වසර ගණනාවක් තිස්සේ අප විශ්වාස කළේ විකල්ප දෙකක් ඇති බවයි; එකම ප්‍රමාණයේ රාජ්‍ය දෙකක් හෝ සැමට සමාන අයිතිවාසිකම් ඇති තනි රාජ්‍යයක්ය. සියොන්වාදය එතරම් නම්‍ය වී තිබුනේ නම්, දෙකම සම්පූර්ණයෙන්ම සතුටුදායක නොවුනත්, ඒ දෙකම කළ හැකිව තිබුණි. එහෙත් බෙන් ගුරියන්, මොරිස්, බෙගින්, ෂැරොන්, නෙතන්යාහු අවසානයේ ජය ගත්හ. එක්සත් ජනපදය ගිවිසුමක් හරහා බලහත්කාරයෙන් කටයුතු කරනු ඇතැයි යන කුමන්ත්‍රණය දිගටම බලාපොරොත්තු වූ අතර අවසානයේ ඔස්ලෝහිදී යටත් විය. ඊශ්‍රායලය දැන් හැසිරෙන්නේ මහා සාතන්ගේ කනිෂ්ඨ හවුල්කරුවෙකු ලෙසය. ජනතාවගේ නායකයින් මරා දැමිය යුතුද? රටවල් බෝම්බ හෙලීම, බෙදීම සහ නැවත බෝම්බ හෙලීම අවශ්‍යද? එය කරන්න. ඒ සඳහා, ඊශ්‍රායලයට තවත් පලස්තීනුවන් ගිල දැමීමට සිදුවේ. මිලියන එකහමාරකට සරණාගතයින් වීමට අවශ්‍ය නැතිනම්, සියොන්වාදීන්ට ඔවුන්ව තොග වශයෙන් සමූලඝාතනය කිරීමට ඉඩ දෙන්නේද? සියල්ලට පසු, අවසානයේදී, පලස්තීනුවන් වීම ඔවුන්ගේ වරදකි.

මූලාශ්‍ර‍: https://newleftreview.org/issues/ii151/articles/tariq-ali-conquered-lands

ඉඩම් අත්පත් කර ගැනීම් පිළිබඳ අල් ජසීරා පුවත් සේවයේ තොරතුරු සටහන (2024)

මෙම සිතියම 2024 දී ඊශ්‍රායලය විසින් ඉඩම් අත්පත් කර ගැනීම්වල සැලකිය යුතු වැඩිවීම පෙන්නුම් කරයි, බටහිර ඉවුරේ පලස්තීන ඉඩම් වර්ග කිලෝමීටර් 23.7 (වර්ග සැතපුම් 9.15) කට වඩා අත්පත් කර ගෙන ඇත – එය පසුගිය දශක දෙක තුළ අත්පත් කරගත් මුළු ඉඩම් ප්‍රමාණය ඉක්මවා යයි. විශේෂයෙන්, ජෝර්දාන් නිම්නයේ එක් අත්පත් කර ගැනීමක් වර්ග කිලෝමීටර් 12.7 (වර්ග සැතපුම් 4.9) ක් වූ අතර එය 1993 ඔස්ලෝ ගිවිසුමෙන් පසු විශාලතම තනි අත්පත් කර ගැනීම සනිටුහන් කරයි. මෙම ක්‍රියාමාර්ග බොහෝ විට පලස්තීන ප්‍රජාවන්ගේ වියදමින් ඊශ්‍රායල ජනාවාස සහ යටිතල පහසුකම් පුළුල් කිරීමේ පුළුල් උපාය මාර්ගයක කොටසකි.

වඩාත් සවිස්තරාත්මක ගවේෂණයක් සඳහා…

පාසැල් විෂය මාලාව සංශෝධනය කරන බවට ඉඟි පහළ වී ඇතත් පාසැල් විෂය මාලාව සංශෝධනය කළ යුත්තේ ඇයි සහ සංශෝධනය විය යුතු වන්නේ මොනවාද යන්න පිළිබඳ සමාජ කතිකාවක් ඇති තිරීමට අධ්‍යාපන බලධාරීන් තවමත් පියවර ගෙන ඇති බවක් නො පෙනේ. ඒ එසේ වුව ද හුදෙක් ඉගෙන ගැනීම පමණක් නො ව හරියට සිතන්නේ කෙසේද යන්නත් දැන ඉගෙන ගැනීමේ ඉඩ කඩ අපේ පාසැල් වල විෂය මාලාවට ඇතුලත් විය යුතු යැයි අධ්‍යාපනඥයින්ට යෝජනා කිරීමට මම කැමැත්තෙමි. ඒ අනුව දැනුම් න්‍යාය (Theory of Knowledge) මූලික විෂයක් ලෙස පාසැල් වලට හඳුන්වා දීම විචක්ෂණශීලී, කල්පනාකාරී, වගකිවයුතු සහ සබුද්ධියෙන් මෙහෙයවිය හැකි අනාගත පරපුරක් බිහිකිරීම සඳහා කරන වැදගත් ආයෝජනයකි. Theory of Knowledge හෙවත් දැනුම් න්‍යාය දැනටමත් (උසස් පෙළට මඳක් සමාන) ජාත්‍යන්තර බැකලොරෙ පාඨමාලාවේ මූඛ්‍ය විෂයකි. හුදෙක් කරුණු කටපාඩම් කරන, විභාගයෙන් ගොඩයාම ඒකායන අරමුණ කරගත් සිසු දරුවන් බිහිකරණු වෙනුවට විචාරශීලී කුසලතා වඩවන, ප්‍රශ්න කරන සහ මුලාවේ නොවැටී තමන්වටා ඇති ලෝකය වටහා ගැනීමට හැකි දරුවන් බිහිකිරීමට නම් Theory of Knowledge හෙවත් දැනුම් න්‍යායෙන් ඔවුන් සන්නද්ධ කළ යුතුය.

දැනුම න්‍යාය දැන ගැනීම යනු සංකල්ප සහ කරුණු ඉගෙනීම නොවේ. ඒ වෙනුවට එමගින් කෙරෙන්නේ අප දන්නා යැයි අප පවසන දේ අප දන්නේ කෙසේදැයි විමර්ශනය කිරීමට හැකි කුසලතා සිසු දරුවන්ට ඇති කර දීමයි. AI හෙවත් කෘත්‍රිම බුද්ධිය යොදා ගන්නා සිසු දරුවෙකුට අද ඉතා පහසුවෙන් තමන්ට අවශ්‍ය ආකාරයට ඕනෑම විෂයක් පිළිබඳ තොරතුරු අන්තර්ජාලයෙන් සංයුක්ත කර ගත හැකිය. ඒ අනුව ගුරුවරයෙකුගේ වැඩි මැදහත්වීමකින් තොරවම කරුණු කාරණා ස්වොත්සාහයෙන් සොයා ගැනීම අද එදාට වඩා ඔවුන්ට පහසුය. එහෙත් ඉන් නිසි ප්‍රයෝජන ගැනීමට නම් විචාරශීලීව එම තොරතුරු විමසා සත්‍යාපනය කොට භාවිතා කිරීමේ හැකියාව ඔවුන් ට ඇති කළ යුතුය. බොහෝවිට සමාජ මාධ්‍ය හා ඇතැම් ජනමාධ්‍ය මගින්ද පතුරවන දුස්තොරතුරු සත්‍යාපනයට ලක් කිරීමේ හැකියාව දැනුම් න්‍යාය ප්‍රගුණ කළ තැනැත්තෙකුට නිතැතින්ම ඇතිවේ. එනිසා සමාජ මාධ්‍ය හා ජනමාධ්‍ය අව භාවිතා කළ නොහැකි සහ රැවටිල්ලට ලක් කළ නොහැකි අනාගත සමාජයක් ගොඩකැගීමට නම් දැනුම් න්‍යාය දැන ඉගෙන ගත් දරුපරපුරක් බිහි කළ යුතු වෙ.

ඒ අනුව දැනුම් න්‍යාය (Theory of Knowledge) පාසැල් සිසුන්ට දැන ඉගෙන ගැනීමට ඉඩ සැලසීමෙන්

– විවේචනාත්මක ඇගයීමේ කුසලතාව ඇති

– වැරැදි තෙරතුරු සහ ප්‍රචාර හඳුනා ගැනීමට හැකි

– බහුවිධ දෘෂ්ටි කෝන අවබෝධ කර ගැනීමට හැකි

– තර්ක කිරීමේ සහ සංවිචාරණය කිරීමේ කුසලතා ඇති කරගැනීමට හැකි

සහ විවේචනාත්මක චින්තනය සහ විවිධ දෘෂ්ටිකෝණ ගැන සාවධානව සලකා බැලීමේ හැකියාව නිසා සදාචාරීය සහ දැනුවත් පුරවැසි සමාජයක් අනාගතයේ දී බිහි කරදිමට පාසැල් අධ්‍යාපනයට දායක විය හැකිය.

දැනුම් න්‍යාය මානව දැනුමේ විවිධ අංශ අටක් මත පදනම් වේ. ඒවා නම් ගණිතය, ස්වාභාවික විද්‍යා, මානව විද්‍යාව, ඉතිහාසය, කලාව, සදාචාරය, ආගමික දැනුම් පද්ධති, සහ ස්වදේශික දැනුමයි. දැනුම් න්‍යාය මේ විවිධ අංශ ඒවා ට ආවේනික දැනුම අත්පත් කරගන්නේ සහ වලංගු නරගන්නේ කෙසේද යන්න විචාරශීලීව සාකච්ඡාවට ලක් කරයි. මේ විවිධත්වය තුළින් විවිධ දැනුම් පද්ධති වල ශඛ්‍යතා සහ දුරුවලතා තේරුම් ගැනීමට සිසුන්ට අවස්ථාව සැලසේ.

දැනුම් න්‍යාය (Theory of Knowledge) යනු දර්ශනවාදය හෝ ඒ සම්බන්ධ ඥනවිබාගය (Epistemology) නොවේ. දැනුම් න්‍යාය මගින් සිසුන්ට උගන්වන්නේ සිතිය යුත්තේ කුමක්ද යන්න පමණක් නොව, සිතන්නේ කෙසේද යන්නයි. එය ඔවුන්ගේ ම චින්තන ක්‍රියාවලිය පිළිබඳ දැනුවත් මෙනෙහි කිරීමකට ඔවුන් පොළඹවන අතර සිසුන්ගේ බුද්ධිමත් ස්වාධිනත්වය වර්ධනය කරයි. අප විසින් ගොඩ නැගිය යුත්තේ කෙබඳු ජන සමාජයක් ද යන කාරණයේදී අන් කවරකටත් වඩා බුද්ධිමය ස්වාධිනත්වයෙන් යුත් සමෘධ ස්ත්‍රී පුරුෂයන් ඇති සමාජයක් ගොඩ නැගීම ප්‍රමුඛ විය යුතු නොවේ ද?

උපුටාගෙන නැවත පළ කිරීම: විජයානන්ද ජයවීරගේ පේස්බුක් පිටුවෙනි.

https://www.facebook.com/wijayananda.jayaweera

Maksud Mirmuhamedov (Tajikistan), Hearth, 2020.

Dear friends,

Greetings from the desk of Tricontinental: Institute for Social Research.

I have written this newsletter before. In fact, I could write this newsletter every year when a new Global Report on Food Crises is published. The report rests on four points:

1. The number of people who are hungry is greater now than last year.
2. The amount of food produced this year is greater than that produced last year.
3. There is enough food to feed the total world population, and more.
4. How do we explain why people are hungry?

Sao Sreymao (Cambodia), Left Over, 2017.

Let’s add in the data.

Point no. 1: 733 million people faced chronic hunger in 2023, according to studies from the Food and Agriculture Organisation (FAO), World Food Programme, World Health Organisation, International Fund for Agricultural Development, and United Nations Children’s Fund.

Point no. 2: The world’s farmers and agribusinesses produced 11 billion metric tonnes of food (including meat, fish, and 9.6 billion metric tonnes of primary crops – such as maize, rice, and wheat) in 2022, as the FAO reports.

Point no. 3 is made clear by asimple calculation with one premise.

Premise: A person eats one tonne or 1,000 kilograms of food per year (the FAO standard for global average food consumption is 2,800 kilocalories per person per day).

Calculation: If one tonne of food is needed for one person, and there are eleven billion tonnes of food produced, then there is enough food for eleven billion people.

Conclusion: There are currently eight billion people on the planet. Therefore, there is enough food for all the people on the planet, with enough surplus to feed an additional three billion.

Latif Eshraq (Afghanistan), Farkhunda, 2017.

Point no. 4: How do we explain why people are hungry?

There are many reasons for the acuteness of hunger, but none of them can be attributed to a lack of food due to population growth, as Malthusians, who believe that population growth outstrips food production, allege.

There are at least three reasons why near famine persist in many parts of the world.

1. First, wars destroy agricultural and food distribution systems. This is the most obvious creator of hunger. This is the reason why there is famine in Sudan, a country that has the largest land area for farming in all of Africa and – if there were no war – could become the breadbasket of Africa. Despite the war, Sudan is the world’s largest exporter of oily seeds (groundnuts, safflower, sesame, soybean, and sunflower). Around 80% of the world’s gum Arabic is produced in Sudan’s countryside. But most fields cannot be tended, and many of the farmers have been forced off the land or forced to pick up a gun because of war.

K. C. S. Paniker (India), Words and Symbols, 1968.

2. Second, an ugly old habit of waste remains with us. One-fifth of all our food is lost or wasted (the equivalent of one billion meals a day), two-thirds of all consumption-level waste takes place in the richer countries, and 60% of global food waste happens at the household level. In the richer countries, most food waste happens at the retail and consumer stages largely because of the high level of processing and packaging as well as plate waste in households and restaurants. In the poorer countries, most food waste takes place at the point of production (due to bad weather, pests, and disease) and in storage (due to poor facilities with inadequate refrigeration and inefficient transportation systems).

Alioune Diagne (Senegal), XALÉ TEY – Enfants d’aujourd’hui, 2020.

3. Third, the main reason why people do not eat is that they do not have the money to eat. Inequality, in other words, is the engine of hunger. Let us once more list the facts:
   • Over 700 million people in the world live on less than $2.15 per day and cannot afford to buy food.
   • 3.4 billion people live on less than $5.50 per day, which makes it unlikely that they can afford to eat.
   • In 2023, the world’s total wealth was approximately $432 trillion. Of that, the top 1% of the global adult population collectively owned 47.5% of the world’s total wealth, equivalent to $213.8 trillion (an average of $2.7 million per person). The bottom 50%, or 4 billion people, owned less than 1% of global wealth or $4.5 trillion ($1,125 per person). The yawning gap of wealth inequality continues to increase every year.
   • Those with lower incomes simply cannot afford to eat because the inflation of food and fuel prices consume their budgets.
   • Hunger rates among women are higher than among men because when there is less food in a household, women eat less. In women-headed households, hunger rates are higher.
   • While indigenous peoples constitute less than 5% of the world’s population, they represent 15% of the extreme poor and suffer higher rates of hunger than other communities.

As the FAO argued in 2021, ‘Poverty remains the main cause of food insecurity worldwide, as people lack the resources to access adequate food, even when it is available’.

Aubrey Williams (Guyana), Hymn to the Sun V (Olmec-Maya and Now), 1984.

A newsletter like this, resting on statistics, cannot explain the damage that poverty does to the human spirit. The sullenness of poverty produces a kind of fatalism which makes it difficult for the impoverished person to explain their situation. Cold statistics alone do not explain to the impoverished the reality of their circumstances, which they already know very well. Sometimes, it is poetry that is best able to articulate the capitalist structure of poverty and the impact it has on the human spirit.

Nicolás Guillén (1902–1989) was one of the greatest Cuban poets both before and after the revolution. In 1931, he published the poem ‘Caña’ (Sugarcane) in his collection Sóngoro Cosongo, a title based on the sound of the Afro-Cuban drums:

Isn’t that the truth?

Saïdou Dicko (Burkina Faso), La branche de la liberté (The Branch of Liberty), 2018.

If you want to end hunger, you must end poverty. In 2021, the Chinese people ended absolute poverty in their country. By November 2025, the people of Kerala, India, will have ended extreme poverty – one year ahead of their target date. Vietnam is on the road to eliminating absolute poverty. This was also the ambition of Burkina Faso under Thomas Sankara (1949–1987) and has been reborn under the country’s new leader, Captain Ibrahim Traoré. Not through charity or foreign aid, but through self-reliance. At the National Conference for the Committees for the Defence of the Revolution in Ouagadougou on 4 April 1986, Sankara declared, ‘We must succeed in producing more – producing more, because it’s natural that he who feeds you, also imposes his will’. In 2023, Traoré raised Sankara’s spirit and said, ‘Our predecessors taught us one thing: a slave who cannot assume his own revolt does not deserve to be pitied. We do not feel sorry for ourselves, we do not ask anyone to feel sorry for us. The people of Burkina Faso have decided to fight, to fight against terrorism, in order to relaunch their development’. The people of Burkina Faso, today, he added, are asking the following questions:

We do not understand how Africa, with so much wealth on our soil, with generous nature, water, sunshine in abundance – how Africa is today the poorest continent. Africa is a hungry continent. And how come there are heads of state all over the world begging? These are the questions we are asking ourselves, and we have no answers so far.

But they will soon have answers, and when they do, they will ask new questions, and then history will move forward.

Warmly,

Vijay