作者: [美] 狄倫·萊利（Dylan Riley）
出版社: 中國友誼出版公司
出品方: 後浪智慧宮
原作名: The Civic Foundations of Fascism in Europe: Italy, Spain, and Romania, 1870—1945
譯者: 黃佩映
出版年: 2025-9
頁數: 354
定價: CNY80.0
裝幀: 精裝
叢書: 智慧宮
ISBN: 9787505761179
內容簡介 · · · · · ·

狄倫·萊利以義大利、西班牙和羅馬尼亞三個案例為基礎，通過精彩的比較歷史學和政治學研究，重新概念化了兩次世界大戰之間歐洲法西斯主義的本質和起源。
從19世紀末到第一次世界大戰，志願結社在整個歐洲蓬勃發展，尤其是在鄉村非精英群體中。但這種“市民社會”的發展並沒有在義大利、西班牙和羅馬尼亞催生自由民主。相反，萊利發現它在特定的背景下破壞了這些國家新生的自由主義政權，並且成為法西斯主義崛起的核心推動力。萊利令人信服地挑戰了著名的“托克維爾命題”（強大的公民社會必然導向自由民主的發展），引入葛蘭西的文化霸權理論，為我們理解法西斯主義、理解市民社會與政權體制的關係做出了里程碑式的理論和實證研究貢獻。
目錄 · · · · · ·
目 錄
致 謝
部分組織的縮寫、全稱與中文譯名
第二版導論
第1章 兩次世界大戰之間歐洲的市民社會與法西斯主義
第2章 政黨法西斯主義：義大利，1870—1938
第3章 傳統法西斯主義：西班牙，1876—1945
第4章 國家法西斯主義：羅馬尼亞，1881—1940
第5章 思量其他可能的解釋
第6章 重思市民社會與法西斯主義
注 釋
參考文獻
出版後記

The post 歐洲法西斯主義的民眾基礎：義大利、西班牙和羅馬尼亞（1870-1945) appeared first on Asia Commune.

For many decades, tariffs have been among the most contested instruments of economic policy, from the post-war industrialisation strategies of East Asia to the neoliberal free trade regimes imposed through the World Trade Organisation (WTO). The question of whether developing countries should protect their industries or adopt unrestricted free trade agreements is critical to debates about economic development.

In South Africa, this debate is crucial. The country is confronted with crises of deindustrialisation, chronic mass unemployment, and widening inequality. The adoption of trade liberalisation, as part of South Africa’s embrace of neoliberal policies, has eroded its manufacturing base, making the country increasingly dependent on raw mineral exports and services, especially financial services.

At the same time, the global trading system itself is in turmoil. Donald Trump is showing how tariffs can be deployed as weapons, not only to protect domestic industry but to attack rivals in the Global South. This makes it even more urgent for countries like South Africa to rethink trade policy. If Washington can disregard WTO rules to defend its workers and industries, why should South Africa continue to bind itself to neoliberal trade dogma?

In this context, we should reconsider the important role tariffs can play in facilitating economic development in the Global South, and South Africa in particular.

The role of tariffs in economic development

Tariffs—taxes on imported goods—have long been used by states to promote and protect local industries. Neoliberal economic theory condemns tariffs as market distortions. Yet virtually all of today’s advanced economies have relied heavily on tariffs and other protectionist measures during their development.

In the 19th century, the United States imposed some of the highest tariff barriers in the world, shielding its infant industries from British dominance. Germany did the same under Bismarck, combining tariffs with state support for heavy industry. Similarly, in the 20th century Japan and South Korea used tariffs and import restrictions, along with state-led industrial policy, to climb the economic ladder.

Economist Ha-Joon Chang coined the phrase “kicking away the ladder” to describe how industrialised countries deny developing nations the same policies and tools they once used to achieve their own economic success. 

Tariffs can serve several developmental functions:

1. Protecting infant industries: Emerging domestic firms often cannot compete with established multinationals. Tariffs provide breathing space to build productive capacity.
2. Encouraging industrial diversification: By raising the cost of imports, tariffs create incentives for local production across a wider range of goods.
3. Supporting employment: A protected industrial base can provide jobs in manufacturing, often better paid and more secure than primary commodity sectors.
4. Generating state revenue: Especially in the Global South, tariffs historically provided a key source of finances for the state.

The neoliberal free trade agenda

Since the 1980s, neoliberalism has rolled back tariff protections in favour of ‘free trade’. Structural adjustment programmes imposed by the IMF and World Bank forced many developing countries to liberalise trade as a condition for loans. The establishment of the WTO in 1995 consolidated this agenda at a global level, locking countries into binding commitments to reduce tariffs, eliminate subsidies, and open markets.

The WTO free trade agenda is reinforced by a web of bilateral and regional free trade agreements. For example:

• NAFTA (1994) integrated the US, Mexico, and Canada into a free trade zone. Far from uplifting Mexico’s industrial base, it led to the collapse of many small farmers (especially maize producers), while US corporations relocated to Mexico for cheap labour, undermining wages and labour rights.
• The EU’s Economic Partnership Agreements (EPAs) with African, Caribbean, and Pacific countries forced open African markets to European goods. This undermined local industries and restricted policy space for industrialisation. In Southern Africa, the EU-SADC EPA has entrenched Europe’s access to African resources while limiting the region’s ability to use tariffs to support domestic production.

The neoliberal case against tariffs is based on supposed levels of greater efficiency and on comparative advantage: countries should specialise in what they can produce most cheaply and import what others produce more efficiently. Yet in practice, this model locks developing countries into low-value, resource-based production, while global value chains remain dominated by multinational corporations headquartered in the North and in China.

For South Africa, the embrace of free trade in the post-apartheid era has had devastating consequences. Tariff reductions under the WTO, coupled with liberalisation through the EU-SADC EPA, left local industries exposed to cheap imports from China and Europe. Textiles, clothing, footwear, dairy and electronics industries dramatically contracted, wiping out hundreds of thousands of jobs. The idea that South Africa would grow its economy through exports was a non-starter. Instead, the country’s economy has become even more dependent on mineral exports, financialisation, and services.

South Africa’s crisis of deindustrialisation is getting worse. Manufacturing’s share of GDP has declined from around 25% in the early 1990s to under 12% today. Between 2008 and 2024, there was a 19.6% decline in employment levels in manufacturing, amounting to a loss of 400,000 jobs. The local steel industry, which is critical for rebuilding vital infrastructure, is in disarray, with production plunging between 2006 and 2024 from 9.7 million tonnes to just 4.7 million tonnes. 

The result is our chronic unemployment. An economy that cannot provide dignified work for the majority is not politically, socially, or economically sustainable.

Using tariffs for re-industrialisation

So, should South Africa revisit the use of tariffs as part of a progressive industrial policy? Tariffs alone are not a complete solution. They must be part of a broader state-led development programme, guided by working-class interests rather than profit maximisation. But they can play a crucial role in re-industrialisation:

1. Strategic protection of key sectors: Tariffs can shield priority industries (e.g., steel, renewable energy components, agro-processing, machinery) from import competition.
2. Supporting regional value chains: Instead of competing in low-wage races to the bottom, tariffs could help foster regional industries within SADC, building economies of scale.
3. Conditional protection: Tariffs should be linked to clear performance requirements – investment in jobs, technology, and skills – to avoid merely subsidising inefficiency.
4. Defensive tariffs against dumping: South Africa faces waves of cheap imports, especially from China. Protective tariffs can defend local jobs and prevent deindustrialisation.

This requires confronting the constraints of the WTO and EU trade agreements. South Africa needs to reclaim policy space. This will inevitably put it in conflict with global capital and Northern states. Here, alliances with other developing countries—the BRICS, African Union, and progressive blocs—are essential.

Is import substitution an option?

Tariffs can shield priority industries (e.g., steel, renewable energy components, agro-processing, machinery) from import competition.

Import substitution industrialisation (ISI)—producing domestically what was previously imported—was a key strategy in many developing countries during the mid-20th century, including apartheid South Africa. While this had mixed results, it demonstrated that tariff protection could build industrial capacity.

Critics argue that ISI often produced inefficient industries, dependent on state protection, with little incentive to innovate. In Africa, ISI sometimes led to small, fragmented markets and reliance on imported capital goods. But Brazil and Mexico built significant industrial bases, while India developed a diversified economy.

For South Africa, a selective, strategic import substitution approach remains possible: 

• Renewable energy equipment: Tariffs could support local production of solar panels and wind turbines, linked to a just transition strategy.
• Agro-processing: Tariffs on processed foods could encourage local value addition in agriculture, supporting small farmers and food sovereignty.
• Public procurement: Combined with tariffs, state procurement could guarantee demand for locally produced goods, such as rail rolling stock or pharmaceuticals.

The key is not a blanket return to ISI, but a new strategically-directed protectionism—using tariffs flexibly to build capacity, create jobs, and support a democratic, sustainable economy.

Towards an alternative

The goal of a progressive strategy on tariffs should not be to protect capitalists at home while exploiting workers, but to use trade policy to build a more just and sustainable economy. This means:

• Democratising trade policy: Workers, unions, and communities must have a say in which sectors are protected and how tariffs are used.
• Linking tariffs to broader industrial strategy: Tariffs alone cannot deliver development; they must be part of coordinated, public-led investment in skills training, infrastructure, and redistribution.
• Prioritising the working class and environment: Tariff protection should not entrench monopoly profits but deliver jobs, decent wages, and green industrialisation.
• Building South-South solidarity: South Africa should push for regional and global alternatives to neoliberal trade. 

The neoliberal project has sought to delegitimise tariffs, portraying them as outdated and inefficient. Yet history shows that they have been central to every successful industrialisation story. For South Africa, trapped in a deindustrialising cycle and mass unemployment, tariffs remain a vital tool.

The challenge is to reclaim trade policy for the people, not for capital. This means using tariffs strategically to protect and expand key industries, foster regional integration, and build a green, labour-intensive economy. Import substitution, in a selective and strategic form, can be part of this project.

Brian Ashley is a member of Zabalaza for Socialism and serves on the Amandla! editorial collective.

Tags: Economic Partnership Agreements (EPAs) | Import Substitution Industrialisation (ISI) | NAFTA | Public Procurement | Re-industrialisation | Renewable Energy | SADC | Tariffs | World Trade Organisation (WTO)

SOURCE:

https://www.amandla.org.za

The post Can tariffs help rebuild our economy? appeared first on Asia Commune.

මම ඊයේ (2025/10/22) ඔබට කිව්වේ. හෝමාගම අධිකරණයේ තියෙන නඩුවට සාක්ෂි දීමේ බලාපොරොත්තුවෙන් යනවා කියලා. මගේ අරමුණට ඔබේ ආදරය නොඅඩුව ලබාදී තිබිණ. ස්තූතියි ඔබ සැමගේ ආදරයට සහ ධෛර්යය

මේ එම සිද්ධිය පිළිබඳව පසුවදනයි. මෙය කීම කෙතරම් ගෝචරදැ’යි නොදනිමි. එහෙත් මෙම අවනඩුව ඔබ හා බෙදා ගත යුතුයැ’යි සිතමි.ඒ මාගේ මානසික ඒකාග්‍රතාවය වෙනුවෙනි.

කඩින්කඩ ඇදහැලෙන වැස්සේම සුපුරුදු පරිදි බෑගය යාබද කඩේ තබා.  අධිකරණය පරිශ්‍රයට හුදකලාවම ඇතුල් වීමි. සමහර දිනවල කවුරුන් හෝ තනිවට සිටියත්, අද මා උසාවියට ගියේ තනිවමය.මට උසාවිය යාබද මාධ්‍ය සඟයන් පිරී සිටි කාලය මතක්වේ. යුක්තිය ඉටුවන තුරා මෙය මට සජීවී වුවත්, ඉස්පාසුවක් නැතිව  අපූරු පුවත් ගෙනෙන, පුවත් මවන මාධ්‍ය ලෝකයට මෙම මාධ්‍යවේදියා පරණ පුවතක් වී ඇති’යයි මා මටම පවසා ගතිමි. මම  උසාවි යන්නට පටන් ගත්තාට පසු මෙම උසාවිය ගොඩනැගිලි තුනකට මාරුවී ඇත. 2011දී හෙබියාස් කෝපස් නඩුවට එන කාලයේදී මෙතන තිබුණේ පුංචි ශාලා දෙකක් සහ ගොඩනැගිල්ලක් සමන්විතව තිබුණු උසාවියයි.ලොකු ගේට්ටුවක් තිබුනත්, එය වසා දමා තිබුන අතර ඇතුල්වීමේ ප්‍රවේශය වූයේ අඩි හතරක පමණවූ ගේට්ටුවකිනි.ඊට ටික කලකට පසු උසාවිය යාබද තිබූ තවත් නිවසක් වැනි ගොඩනැගිල්ලක ට ගෙන ගොස් තිබූ අතර, මෙම අංගසම්පූර්ණ පස්මහල් උසාවි සංකීර්ණයට ගෙනාවේ 2017වසරේ මුල් කාලයේදී පමණය. එසේ ගොඩනැගිලි දිනෙන් දින සුව පහසු වුවත් එදාසේ අදත් මම යුක්තිය පසුපස හඹා යන්නෙමි. වෙනස නම් එදා මහෙස්‌ත්‍රාත් අධිකරණයට පැමිණි මා, මේඅද පියවර මනින්නේ මහාධිකරණයට වීමයි.

ආරක්‍ෂක නිලධාරීනිය හා වදනක් දොඩා, ශරීර පරීක්ෂාවෙන් පසුව අධිකරණයට ඇතුළුවී පියගැට පෙල නගින මට මහෙස්‌ත්‍රාත් අධිකරණය පෙනේ. මා මොහොතක් එදෙස බලා සිටිද්දීම සුසුමක් පිට වූයේ  ඇයිදැයි නොදනිමි. මගේ උසාවි ජීවිතේ වැඩි කාලයක්  ගතකල උසාවිය මහෙස්‌ත්‍රාත් අධිකරණයයි. විවිධාකාර අත්දැකිම්, හිංසනයන්ද ලද තැනත් එතැනයි. හමුවූ කිසිවෙකු පිලිබදව අහිතක් නැතත්, සදාකල් මා බැතියෙන්  සිහිපත් කරන ගෞරවනීය මිනිසුන්ද හමුවූ බව පමණක්‌ සනිටුහන් කරමි. ඔවුන් වෙනුවෙන් මා හදපිරි බැතිය පිරිනමන්නට දිනයක් එතැයි සිතමි. 

 බොහෝ බලාපොරොත්තුවෙන් උසාවි ශාලාවට ඇතුල් වුවද,එදිනත් තවත් බලාපොරොත්තු බිදවැටුන දවසක් විය. ප්‍රගීත්ගේ පලමු පැහැරගෙන වදකගාරයකට ගෙනගොස්, පසුදා මුදාහැරීම සිදුවෙන්නේ. 2009. අගෝස්තු 27 වනදාය. ප්‍රගීත්ට සිදුවූ අපරාධයේ මූලාරම්භය මෙම සිදුවීම වන අතර එය සිදුවී වසර 16ක් ගතවී ඇත. දින නම් 6000කට ආසන්න කාලයකි.

එම සිදුවීමට නීතිපතිතුමා 2019 දී අපරාධ නඩුවක් ගොනුකරන ලද අතර,එම නඩුව ප්‍රථම වතාවට විවෘත අධිකරණයේ විභාග වූයේ 2019/12/09දාය. පැ.සා 1 වන මගේ සාක්ෂිය ගැනීම ආරම්භ කලේ 2023ඔක්තෝම්බර් 20 දාය.එදින මගේ සාක්ෂිය ආරම්භ කර, එදින ප්‍රගීත්  මට දුරකථනයෙන් පැවසූ දේ සම්බන්ධයෙන් මා මගේ ප්‍රකාශය දෙද්දී විත්තියේ නීතිඥවරුන් විසින් විරෝධතාවයක් ගෙනාවේය. ඔහු නැති බැවින් මාගේ සාක්ෂිය ගත නොහැකි බව පවසමින් ගාලගෝට්ටියක් කරමින් ඊති ප්‍රශ්ණයක් මතුකරමින් සිය විරෝධය දැක්වූ අතර, මාගේ සාක්ෂි ගැනීම නැවතුනි.ඊට පසු නඩු දිනයක ලිඛිත දේශන සඳහාද අවසර ඉල්ලා ලිඛිත දේශනද ගොනු කර තිබූ අතර,අවසානයේ 2024. අප්‍රේල් මාසයේ පැවති නඩු දිනයේදී එවකට සිටි පුර්වගාමී ගරු විනිශ්චයකාරතුමා විත්තියේ විරෝධතාව ප්‍රතික්ෂේප කර,මාගේ සාක්ෂිය මෙහෙයවීමට සදහා පැමිණිල්ලට අවසර ලබාදෙන  බවට නියෝගයක් ලබාදෙන ලදී. 

ඒ අනුව යළිත් වතාවක් 2025/මැයි 27 වන දින නීතිපති දෙපාර්තමේන්තුවේ ජ්‍යෙෂ්ඨ නීතීඥවරයා යළි මාගේ සාක්ෂිය මෙහෙයවීම ඇරඹීය. යළි පෙර පරිදිම ප්‍රගීත් මට කරපු ප්‍රකාශය ලබාදෙන මොහොතේ ඔවුන් පෙර ඊතල ප්‍රශ්නයම මතුකර සාක්ෂිය මෙහෙයවීම කඩාකප්පල් කරන ලදී. ඊයේ දිනයේදී යලිත් වතාවක් ලිඛිත දේශන ලබාදීමට අවසර ඉල්ලූ අතර ගරු අධිකරණය එම අවසරය ලබාදෙන ලදී.

මේ සම්බන්ධව ප්‍රශ්ණ රාශියක් මතුවටත් ඒ සියලු ප්‍රශ්න සිත තුල ගුලිකර ගනිමි.  නීතිය සියල්ලන්ටම සමාන යැයි කියා ව්‍යවස්ථාවේ තිබුණත් එය එසේම දැ’යි යන ප්‍රශ්නය පමණක් නීතිවේදින්ද අවධානයට යොමු කරමි. 

 යුක්තිය පමාකිරීම යනු මිනිසෙකු ගෑස්කුටීරයක දමා ටිකින් ටික මරනවා වැනි සාහසික අපරාධයකි. ඛේදනීය තත්ත්වය නම් එය සිදුවන්නේ සංස්ථාපිත රාමුවක් තුල වීමයි.

@highlight  Ekneligoda Forum – එක්නැලිගොඩ සංසදය Free Prageeth Ekneligoda Sandya Priyangani Ekneligoda වදන් රස්තියාදුව

The post බොහෝ බලාපොරොත්තුවෙන් උසාවි ශාලාවට ඇතුල් වුවද,එදිනත් තවත් බලාපොරොත්තු බිදවැටුන දවසක් විය. appeared first on Asia Commune.

Circa un anno fa siamo stati tra i primissimi a denunciare il DDL 1004, promosso dai senatori leghisti Romeo, Pirovano e Bergesio, mirante a “contrastare gli atti di antisemitismo”, presentato in Senato il 30 gennaio 2024, a genocidio in corso, per contrastare la lotta contro lo stato di Israele e i suoi protettori, e arginare o minare il movimento di sostegno al popolo e alla resistenza palestinese.

https://pungolorosso.com

In tutta Europa si moltiplicano i provvedimenti di polizia e anche le disposizioni legislative di nuovo conio per stroncare ogni forma di critica e, tanto più, di aperta contrapposizione all’azione colonialista e genocida dello stato di Israele. E l’Italia del governo delle destre tra le più islamofobe e arabofobe d’Europa non poteva mancare di essere … Leggi tuttoEcco il nuovo DDL-bavaglio, apprestato per colpire ogni forma di critica (e tanto più di lotta) allo stato di Israele e al sionismo

Il Pungolorosso

Nel frattempo, visto l’allargamento del movimento per la Palestina, il governo Meloni ha ritenuto quello strumento di criminalizzazione dell’anti-sionismo insufficiente, incompleto. Ed eccone una nuova versione più articolata e indurita, presentata il 6 agosto 2025, proprio quando il genocidio era arrivato al suo acme, finalizzata a rafforzare la protezione legale e politica dei suoi autori e dei suoi complici.

Il DDL 1627-Gasparri, infatti, ricorre ad una formula ancora più solenne di quella del DDL 1004 (che comunque resta in campo) nell’adottare “l’integrale definizione operativa di antisemitismo approvata nell’Assemblea plenaria dell’IHRA (International Holocaust RemembranceAlliance) svoltasi a Bucarest il 26 maggio 2016″: questa volta non è la singola legge a far propria questa definizione, bensì “la Repubblica italiana“. E, a differenza del DDL leghista, parla di adozione “integrale”, inclusi cioè anche le “spiegazioni” e gli “esempi” che la corredano. Le spiegazioni e gli esempi tolgono ogni dubbio in merito al fatto che non degli ebrei semplicemente si tratta, bensì delle “istituzioni comunitarie ebraiche”. La prima e fondamentale di tali istituzioni è, ovviamente, lo Stato di Israele – che dal 2018 si è auto-denominato stato degli ebrei, dunque in termini confessionali e di apartheid (i non ebrei residenti in Israele, ossia i milioni di palestinesi, non sono cittadini come gli altri).

Val la pena ricordare almeno alcuni degli undici “esempi contemporanei di antisemitismo” fatti dall’IHRA per esplicitare il reale contenuto di quella famigerata “definizione operativa”:

-“Negare agli ebrei il diritto all’autodeterminazione, per esempio sostenendo che l’esistenza dello stato di Israele è una espressione di razzismo”. [Viceversa negare il diritto all’autodeterminazione dei palestinesi, essi stessi semiti, non è anti-semitismo perché ci sono, a proposito di razzismo!, i semiti di serie A e i semiti “sub-umani”.]

-“Applicare due pesi e due misure nei confronti di Israele richiedendo un comportamento non atteso da e non richiesto a nessun altro stato democratico” [esempio nostro: se ovunque le democrazie hanno legislazioni anti-terrorismo, perché Israele non potrebbe averne una che considera terroristi tutti i palestinesi e adotta nei loro confronti reclusione amministrativa, tortura ogni altro tipo di arbitrio? se gli Stati Uniti possono incenerire in un sol colpo decine di migliaia di iracheni con le bombe aerosol sulla strada da Kuweit City a Bassora, o prima centinaia di migliaia di giapponesi con le atomiche a Hiroshima e Nagasaki, perché non può farlo anche Israele?]

-“Fare paragoni tra la politica israeliana contemporanea e quella dei nazisti” – è vietato farlo anche se diversi ministri del governo Netanyahu hanno dichiarato le proprie simpatie per l’ideologia fascista, e perfino per il nazismo, e anche se le efferatezze dell’esercito e del regime carcerario sionisti mimano e perfino superano quelle dei nazisti.

Chiaro?

Ma il DDL Gasparri, un allievo del gerarca fascista Almirante, va oltre. E per non lasciare vie d’uscita a qualche magistrato, dirigente scolastico o rettore che fossero ancora attestati a difesa del diritto di criticare lo stato genocida, suprematista, razzista in questione, ecco il comma 2 dell’art. 2 del nuovo DDL, in cui si afferma di voler e dover “contrastare [tutte] le manifestazioni di antisemitismo, incluso l’antisionismo“.

Oh, finalmente siamo al punto! L’Italia dell’accoppiata Mattarella-Meloni va, dunque, al di là della stessa definizione operativa dell’IHRA, stabilendo apertamente che l’anti-sionismo è “anti-semitismo”. Con le pesanti conseguenze penali che ne derivano: il DDL Gasparri interviene sull’articolo 604-bis relativo alla “discriminazione razziale etnica e religiosa”, e include tra le fattispecie di reato la “negazione del diritto all’esistenza dello Stato di Israele” – per questo comportamento, la pena ordinaria (da 2 a 6 anni) è “aumentata fino alla metà”…

Né basta: la totale complicità con l’apparato di distruzione e di morte sionista è tale che il DDL-Gasparri arriva ad imporre l’obbligo di delazione in particolare a carico ai docenti delle scuole, nel caso in cui essi siano a conoscenza di lezioni o di comportamenti degli studenti a contenuto “antisemita”, e non si attivino a denunciare – vedi la denuncia dei Docenti per Gaza che riportiamo qui sotto.

Agli apparati culturali sionisti, già dominanti nei mass media italiani, vengono spalancate le porte di corsi di “formazione iniziale” e di “formazione continua” per militari, magistrati, pesonale di carriera prefettizia, forze di polizia, “docenti di ogni ordine e grado e docenti e ricercatori universitari” – per tutti costoro “lo studio della cultura ebraica e israeliana” (attenti: e israliana…) diventerà obbligatorio. Massimo sarà, poi, l’impegno statale nella prevenzione a cui sono chiamati di concerto i Ministeri della Difesa, della giustizia, dell’interno, dell’istruzione e della università e della ricerca.

Ce n’è abbastanza per mettere in moto una campagna di massa, un’iniziativa di lotta contro questa legge che intende mettere il bavaglio alla mobilitazione al fianco del popolo e della resistenza palestinese. Anche in questo caso la tendenza è internazionale, e richiede un coordinamento a carattere internazionale. Noi ci siamo!

E non è neppure il caso di aggiungere, crediamo, che la mobilitazione necessaria contro questo DDL dev’essere parte della ripresa della mobilitazione a sostegno della causa della liberazione palestinese, che non troverà certo soluzione con il piano Trump.

============

Qui di seguito la presa di posizione dei Docenti per Gaza e, per documentazione, il testo del DDL 1627.

https://www.docentipergaza.it/2025/10/docenti-per-gaza-denuncia-la-deriva-autoritaria-in-italia/embed/#?secret=rSDp1pHa1a#?secret=p32HwDZnTl

DISEGNO DI LEGGE n. 1627

Art. 1.

(Adozione integrale della definizione operativa di antisemitismo dell’Alleanza internazionale per la memoria dell’Olocausto)

1. La Repubblica italiana, in attuazione della risoluzione 2017/2692 (RSP) del Parlamento europeo, del 1° giugno 2017, sulla lotta contro l’antisemitismo, adotta l’integrale definizione operativa di antisemitismo approvata nell’Assemblea plenaria dell’Alleanza internazionale per la memoria dell’Olocausto (International Holocaust Remembrance Alliance – IHRA), svoltasi a Bucarest il 26 maggio 2016.

2. Ai sensi della definizione di cui al comma 1 e ai fini della presente legge, per « antisemitismo » si intende una specifica percezione degli ebrei che può essere espressa come odio nei loro confronti, le cui manifestazioni, di natura verbale o fisica, sono dirette verso le persone ebree o non ebree, i loro beni, le istituzioni delle comunità ebraiche e i loro luoghi di culto.

3. Le istituzioni della Repubblica, nel rispetto del principio di leale collaborazione, adottano misure per la prevenzione e la repressione delle manifestazioni di antisemitismo di cui al comma 2.

4. La Conferenza unificata di cui all’articolo 8 del decreto legislativo 28 agosto 1997, n. 281, si riunisce con cadenza biennale per analizzare la situazione dell’antisemitismo in Italia e per condividere le migliori pratiche.

Art. 2.

(Iniziative di formazione)

1. I Ministeri della difesa, della giustizia, dell’interno, dell’istruzione e del merito e dell’università e della ricerca promuovono corsi di formazione iniziale e progetti di formazione continua destinati ai militari, ai magistrati, al personale della carriera prefettizia, alle Forze di polizia, ai docenti delle scuole di ogni ordine e grado e ai docenti e ricercatori universitari. I corsi e i progetti di cui al presente comma sono specificamente dedicati allo studio della cultura ebraica e israeliana e all’analisi di casi di antisemitismo, nonché, con specifico riferimento alle Forze di polizia, alla formazione in materia di redazione dei verbali di denuncia di atti di antisemitismo. A tale scopo, il Ministro dell’interno, di concerto con il Ministro della giustizia, adotta, entro un anno dalla data di entrata in vigore della presente legge, con proprio decreto, una « Guida pratica di lotta contro l’antisemitismo », contenente informazioni sulla legislazione vigente, indicazioni operative, modelli di verbali di denuncia e criteri per la definizione degli elementi costitutivi dei reati e delle circostanze aggravanti connesse a motivi di antisemitismo.

2. Il Ministro dell’istruzione e del merito istituisce, presso le scuole di ogni ordine e grado, corsi annuali di formazione rivolti agli studenti, al fine di favorire il dialogo tra generazioni, culture e religioni diverse, e di contrastare le manifestazioni di antisemitismo, incluso l’antisionismo. 3. All’attuazione del presente articolo si provvede nei limiti delle risorse umane, finanziarie e strumentali disponibili a legislazione vigente.

Art. 3.

(Prevenzione e segnalazione di atti razzisti o antisemiti in ambito scolastico e universitario e relative sanzioni)

1. Con regolamento da adottare ai sensi dell’articolo 17, comma 1, della legge 23 agosto 1988, n. 400, su proposta del Ministro dell’istruzione e del merito, di concerto con i Ministri dell’università e della ricerca, dell’interno e della giustizia, sono definite le misure volte alla prevenzione e alla tempestiva segnalazione di atti a carattere razzista o antisemita nell’ambito scolastico e universitario, anche attraverso il coordinamento tra le istituzioni e le amministrazioni interessate.

2. Nei casi di violazione dei doveri di prevenzione e segnalazione di cui al comma 1, si applicano:

a) nei confronti del personale scolastico, le sanzioni di cui all’articolo 492 [censura, sospensione e la destituzione] del testo unico delle disposizioni legislative vigenti in materia di istruzione, relative alle scuole di ogni ordine e grado, di cui al decreto legislativo 16 aprile 1994, n. 297;

b) nei confronti dei docenti e ricercatori delle università, il procedimento disciplinare e le sanzioni di cui all’articolo 10 della legge 30 dicembre 2010, n. 240.

Art. 4.

(Modifica al codice penale e disposizioni in materia di giustizia riparativa)

1. All’articolo 604-bis del codice penale sono aggiunti, in fine, i seguenti commi:

« La stessa pena si applica qualora la propaganda, l’istigazione o l’incitamento si fondano, in tutto o in parte, sull’ostilità, sull’avversione, sulla denigrazione, sulla discriminazione, sulla lotta o sulla violenza contro gli ebrei, i loro beni e pertinenze, anche di carattere religioso o culturale, nonché sulla negazione della Shoah o del diritto all’esistenza dello Stato di Israele o sulla sua distruzione.

Per i reati commessi ai sensi del quarto comma, se l’offesa è recata con l’uso, in qualsiasi forma, di segni, simboli, oggetti, immagini o riproduzioni che esprimano, direttamente o indirettamente, pregiudizio, odio, avversione, ostilità, lotta, discriminazione o violenza contro gli ebrei, la negazione della Shoah o del diritto all’esistenza dello Stato di Israele, la pena è aumentata fino alla metà ».

2. Ai reati di cui all’articolo 604-bis del codice penale, come modificato dal comma 1 del presente articolo, si applicano le disposizioni di cui al capo II del titolo II del decreto legislativo 10 ottobre 2022, n. 150, in materia di giustizia riparativa. 

SOURCE:

https://pungolorosso.com

The post Mobilitiamoci contro il DDL Gasparri, che criminalizza l’anti-sionismo appeared first on Asia Commune.

Suzi Weissman interviews Tom Alter

Contact the Committee to Defend Tom Alter for more information and to get involved in this important defense work.

On October 12 Suzi Weissman interviewed Professor Tom Alter, a tenured professor at Texas State University and author of Toward a Cooperative Commonwealth the Transplanted Roots of Farmer Labor Radicalism in Texas for KPFK’s “Beneath the Surface” program. A popular professor, he was fired on the basis of a well-known neo-fascist’s filming of an online conference where he was discussing different methods of movement organizing.

Suzi Weissman: Welcome to “Beneath the Surface.” I’m Suzi Weissman. Professor Tom Alter, a tenured historian at Texas State University, was fired on September 10th after he was accused of inciting violence in a video of him speaking at a socialist conference. His remarks about organizing and defending workers was secretly recorded and doctored by a self-described fascist influencer who launched an online smear campaign.

Within days, Texas state President Kelly Damphousse fired Alter for, “jeopardizing the health and safety of the university community,” violating both due process and First Amendment protections, not to mention the protections offered by tenure. Tom’s case is emblematic of what he calls the new McCarthyism sweeping higher education. It’s a far-right campaign of repression aimed at purging left and liberal educators. But it’s also a story of resistance. A mass solidarity campaign followed his firing, with students, unions, civil rights organizations and colleagues rallying to his defense.

On September 27th, a Texas judge ordered his reinstatement, which is pending the decision of the university president. Tom is joining us today to discuss the case, the far-right assault on academic freedom, and why the fight for free speech must be collective and not just individual. Tom, welcome to the show.

Tom Alter is associate professor of history at Texas State University and a member of Texas State Employees Union and the American University of University professors, otherwise known as AAUP. He’s the author of the book Toward a Cooperative Commonwealth the Transplanted Roots of Farmer Labor Radicalism in Texas. What a great topic. Welcome to the show. Sorry about what happened to you and solidarity with you.

Can you walk us through what happened, your talk, who you were speaking to, who recorded it, and what happened?

Tom Alter: Thank you so much for having me on. And yes, this is a story of resistance. I was invited to give a talk on September 7th as part of a Revolutionary Socialism conference, specifically on building revolutionary organization today. There’s a crisis on the left of organizing and trying to get us together to regroup, to fight all the assaults that we are facing as working-class people. On Sunday, September 7, at an online conference, I was giving a historical overview as well as offering my views on different modes of organizing today.

I was speaking from my home office via zoom on my own time on a Sunday morning. Not exactly prime time. I identified myself as a member of Socialist Horizon — a new, honestly small socialist organization – and as a member of the Texas State Employees Union, the union that represents all state employees in Texas. I did not identify myself in any capacity as a faculty member or employee of Texas State University.

Unbeknownst to the conference organizers, a self-described fascist, who also describes herself as an anti-communist cult leader, filmed the conference. This person has horribly anti-Semitic views, saying that Jewish people chose to die in the Holocaust and Hitler went to heaven. It’s just a really icky rabbit hole.

SW: Why don’t we name her? I was going to ask you more about her, but her name is Karlyn Borysenko.

TA: Yeah. Yeah. And so, she filmed the conference. She filmed my talk. At the end of my presentation, there was a question and answer period where both I and the other speaker gave our slight concluding remarks followed by a short break. During the break, someone who knew me and knew that I taught at Texas State asked me a question about what it’s like teaching there. That’s when my employment came up.

SW: So, somebody in the audience asked you a question unrelated to the actual session?

TA: Correct. There were numerous sessions throughout the day, and rather than having everyone go offline for ten minutes and hoping to get everyone back, there was an official break. I was getting ready to get a glass of water and be ready for the next session, when someone happened to ask me really innocent question. He was curious about what it’s like teaching at Texas State. I answered him, and that became the gotcha moment for the self-described fascist.

SW: Was it a planted question?

TA: I don’t think the person who asked the question had any intention whatsoever of trying to out me. It was purely innocent question. The person was originally from Texas and just asked questions about his home state.

SW: How did you find out what Borysenko was doing?

TA: Some people were familiar with this Borysenko character. She proclaims that she infiltrates conferences. Well, really, these are online conferences open to the public. So, she’s really not infiltrating. What she’s doing is recording them against the wishes of people that are participating, often taking comments out of context.

She used a comment I made about different modes of organizing out of context. I commented that direct action anarchists, such as at Cop City, are literally putting themselves on the line, putting their bodies on the line. while their direct action organizing is laudable without sound organizational structures – which anarchists don’t have — how does one expect to overthrow the U.S. government, the most bloodthirsty, profit driven organization in the history of the world?

I was asking a question, not making a statement calling for the overthrow of the U.S. government. But this wannabe media influencer, self-described fascist, took that and started a campaign saying, here’s a Texas State University professor calling for overthrowing the U.S. government!

I heard about it and decided not to give it any air. This is ridiculous — just let it pass. It wasn’t getting many views. Well, someone made a complaint to the Texas State University president Kelly Damphousse. He went online and announced that I was immediately terminated for inciting violence, that I was a danger to the health and safety of the campus community.

I got a group text from local community activists while I was at my son’s soccer practice. I’m involved in activism in my community here in San Marcos, and they wanted to have an emergency meeting for me. And I said don’t worry about it. I know about online fascists. We’re just not going to give it any air. And they responded: You’ve been fired.

SW: In the Texas State Tribune article about your case, it says that once you were fired by the president of the university, the Texas State University system Chancellor commended the firing.

TA: Yes.

SW: And this is before any due process, any discussion. You were summarily fired.

TA: Yes. Summarily fired. As I mentioned, other people found out before me that I was fired. When I went home, there was an email that had been sent at 5:11 Central Time to my personal email. I was immediately locked out of my Texas State email. I haven’t got access back to it yet. I’ve been locked out of my office on campus.

Basically, the university president and hence the chancellor just capitulated to a self-described fascist with no due process. You can be fired if you have tenure, but there’s a process to be followed, a very strict process. It’s also state law in Texas. The university president violated Texas state policy on tenure, broke state law and violated federal constitutional rights. (There was an anti-tenure bill that was passed in the state of Texas a couple of years ago. It gives the state legislature control over tenure not the universities, which should control the process.)

SW: This is pretty horrific. And of course you’re not the only one. I want you to talk a bit more about what tenure means. How does it protect you? How does it protect all of us in academia?

TA: Tenure exists to protect professors from exactly this kind of assault — but it isn’t automatic. It takes a rigorous six-year process to earn it. It is earned through one’s contributions to the academic field that you’re a part of. In my case, it was History. I’ve published articles and a book on my specialty, Growing Radicalism and Working Class Movements. It’s also earned through service to the university and a good teaching record. I had all those things.

Tenure allows you to pursue different historical research topics that may be controversial or push boundaries; it gives you the ability to pursue those subjects without being fired. Now, if you’re not fulfilling your research, not fulfilling your teaching responsibilities, not providing service to the university — basically the kind of grunt work that makes universities move — If you’re not doing that, then there’s a process to remove someone from tenure. But I had met all those things. I also have, as all Americans, free speech.

Texas is one of those employment-at-will states where the management can fire you immediately. But tenure is like a contract you have with the university. And so, it isn’t a not an employee at will. I have a contract with the university through my tenure, and so they can’t just summarily fire me. There has to be a process. That’s what tenure does. It gives you the academic freedom to pursue different topics that may be controversial without facing repercussions.

SW: Your firing is part of a much larger attempt to transform higher education in this country, which, as we know, has been a fight forever. But it’s been also protected for the longest time. Under the Biden administration, this repression began against Palestine solidarity activism. And that has reached professors, staff and students. Then Trump has turned that incipient McCarthyism into something much more full blown in an attempt to purge the universities, not just of left wing and liberal professors, but to control the content of what is being taught. Maybe you could say a bit about what they’re doing and why you think that’s happening?

I understand a second Texas professor has been fired. Every time I open Facebook, there’s a case of someone either suspended or fired. It’s fairly widespread.

TA: Yes. There was a Texas A&M University professor fired for teaching gender identity to an early childhood development education class. One of the students did not like hearing gender there is a spectrum. This professor was trying to teach future educators that there are different types of children in their classrooms.

This has been an ideological assault on higher education. Universities are classical liberal institutions, meaning that in a free and democratic society you can have open debate, discussion, and learn from different perspectives. Students learn different perspectives. Sometimes it reinforces their preconceived ideologies and at other times it opens people up to different ideas. That’s not always what the far right wants. They’re seeking to control one of the basic institutions of a democratic society, which is a liberal arts university. If you weaken liberal institutions, it’s very dangerous. It’s eroding the basic foundations of a democratic society.

SW: Is your case precedent setting, that is, will it be a precedent for professors nationally? We’re seeing how far too many universities are complying in advance. This also speaks, I think, to the administrative reorganization of colleges and universities altogether. It used to be that those who ran the administration of a university came from the faculty, and now they hire people who have never been faculty members, but were trained as administrators, either as provosts, presidents, deans, whatever. They’ve created this bureaucratic layer that all of us in academia know all too well.

TA: Yes. As you mentioned, there are quite a few professors and academics under attack across the country. We’ve seen it at the University of North Carolina. We’ve seen it at Rutgers University and many other places.

Where my case is different — precedent setting as you say – is that in those other cases there was some form of process. Often the process is flawed. It might have been predetermined from the beginning, but there was a process and that’s what tenure is supposed to have. Mine did not have any process. That is completely unprecedented as far as we know.

Of course there could be a case out there, so I’m not going to speak in absolute terms. But as far as we know, mine is possibly the only case where a tenured professor was fired without any process.

But if you go back to the 1950s, and the height of the original McCarthyism, tenured professors were let go, but they went through some process. It was usually a kangaroo court, but there was a process. Mine had no process.

SW: People are beginning to talk about the new McCarthyism. Those who went through that period point out that it was a period of mass intimidation. When you combine these new cases with the other aspects of the Trump assault on democratic rights, on the Constitution, it is similar. Now there is also the detention and deportation of anyone who looks Latino or speaks Spanish. Can you talk compare the two, maybe looking at the lineage of repression and resistance in the state of Texas? What might you say from your own research?

TA: Going back to the early 1900s, the Texas Socialist Party was the second largest socialist party of any state, right after Oklahoma. Hallettsville, Texas, a little dinky town between Austin and Houston, had the third largest socialist newspaper in the country — and the first repressed under the Espionage Act and the mass censoring that was going on when the United States entered World War One.

Jump ahead. You get ahead into the 1950s and Texas legislature passed an anti-communist act. They said you could not be a member of the Communist Party, the governor wanted to pass a law that Communists should be executed. They didn’t go that far. But they said you cannot be a member of the Communist Party and hold a government job or run for office. The Supreme Court cases eventually came in and corrected that.

So, there’s a long history of repression in Texas. And like today it’s also tied to broader fights. in the 1950s, it was tied to the civil rights movement. Today the repression that’s going on in academia, can’t be separated from the ICE raids and the attacks on immigrants that are going on. They are literally kidnaping people off the streets. This is a multi-pronged attack on our democratic rights; the academic aspect is just one front.

You mentioned the Biden administration initiated attacks on Palestinian activists and free speech. That’s why I’ve seen a lot of broad support. People understand it as an attack on democratic rights. And it’s not just about my getting my job back, but that it would be a real blow to democratic rights if we don’t win this case. That’s why so many people have rallied around it.

SW: On September 27th a Texas judge reinstated you pending a university decision. Can you talk about how that happened? What was the role students, unions, the AAUP, DSA, all kinds of organizations played? If you Google Tom Alter, the first thing you see are all of the declarations in solidarity with you against the actions of Texas. Tell us about the campaign.

TA: I was fired on a Wednesday evening. And on the next morning, students at Texas State University were out protesting. They protested five school days straight. Immediately, my union, the Texas State Employees Union, came to my defense. They provided the ground game in organizing. Then the American Association of University Professors provided me with a lawyer, and a lot of the national connections.

I’m a labor historian, so I’m part of the Labor and Working Class History Association. They immediately issued a statement in my defense. That’s been followed by a plethora of other academic associations: the American Historical Association’s Organization of American Historians, the Alliance for Texas History. The academic world has spoken.

The labor movement has spoken, students have spoken, and faculty have spoken. We’ve even had elected officials here in San Marcos — representatives from the city, county and state level — coming out to speak for freedom of speech and democratic rights. And so, the support has just been amazing. We’ve got like the academic world, the labor movement, students free speech advocates on our side.

SW: And also, international solidarity.

TA: As well as international solidarity, trying to keep track of it all. There are members of the Argentinian National Congress that have chimed in with letters of support. That has been a real positive of this. It’s been a unifying moment for the broad left — and we know the left tends to be fractured. My talk was critical about different parts of the left yet the whole spectrum of the left as well as liberals came together to defend this assault on all of our rights. And so that’s been great.

A judge ordered my reinstatement so I’m back on the payroll and health care benefits. But the university did not put me back in the classroom. It has proceeded with charges against me so now I’m going through the process, which they had disregarded. But in Texas, and especially at Texas State; it’s deeply flawed. There’s no faculty governance. The university president basically has the final say. I had a hearing with him on Monday, October 6th, and there was supposed to have been an announcement by the end of the week, but that hasn’t happened.

SW: You were suspended from teaching. What has happened to your classes?

TA: I was teaching a couple classes, and I was also a faculty advisor for a few student organizations, including the Young Democratic Socialists of America. They’ve been great. They’ve stepped up completely. And I’ve also been advising a number of graduate students on their master’s thesis. So, while it’s been totally disruptive, there’s a lot of great faculty in the history department and they’ve stepped in.

SW: Where does the case stand and what do you think might be the outcome?

TA: Yes. I had a hearing with the Texas State University president, Kelly Damphousse, where I was offered to the opportunity to present my side of the case. I explained I was not advocating the overthrow of the U.S. government. I was talking about a hypothetical revolutionary party and a hypothetical revolutionary situation. And I was not engaging in partisan political activity, which means usually running for election.

I thought that the hearing went well, was asked good questions. But now we’ve been waiting close to a week without any decision. So, we’re waiting to hear the outcome, which will either be reinstated and be a victory for all those that defend free speech and democratic rights. Or I could be terminated.

SW: In which case there will also be a giant campaign?

TA: There will be a giant campaign. The academic world is enraged about what’s happened to me. There’s also a lawsuit that’s pending. Hopefully the university president will come to his senses and rule on the side of democratic rights, and I won’t be terminated. But if they proceed, there’s a lawsuit and a broader campaign for free speech. The fight for free speech and democratic rights does not end.

SW: What collective strategies do you see as important to defend free speech and rebuild solidarity on campus? I think somewhere I read that you said, “use your rights or lose them.”

TA: I used my rights and then lost them but still keep on using free speech rights. I’ve gotten where I am so far with my campaign because of the broad support. I encourage people to join the union, join other political organizations that match things that you hold dear to your heart. Organize. Contribute what you can. Now is the time to fight back.

We learn about things from the past. We hold those up and we’re like, wow, look at the great battles of the labor movement, the fights for civil rights. Well, history has been thrust upon us. Now we’re in one of those moments, whether we chose to be or not. What we do now is important.

The fight didn’t start with me, and it doesn’t end with me. It keeps on going for all of our rights until we’re free. And we truly have transformed society. And we’re no longer have giant corporate universities or corporations controlling our daily lives.

SW: Tom Alter, thank you so much for all of that. We wish you all the best and solidarity. Of course, We wish you the best, Tom.

TA: Thank you. Thank you so much.

Tom Alter was informed on October 13 that he has been fired from Texas State University. He wrote the following message:

I stand in opposition to Texas State University’s attack on democratic rights that are protected by the Texas and United States Constitutions as well as the academic freedom that was once the hallmark of Texas higher education.

To be clear, my termination is part of a broader political attack being carried out by the authoritarian far-right to crush democracy and democratic institutions in the United States in general and Texas in particular. But the charges leveled against me by the Texas State University administration do not stand up to the facts; I have truth on my side and I look forward to my day in court.

My termination, in clear violation of my First Amendment rights to freedom of speech, association, and of assembly brings shame, embarrassment and a heavy blow to the academic reputation of Texas State University. This hurts not only faculty, staff, current students and alumni but the San Marcos community as well.

This fight did not start with me and it does not end with me. I want to thank my unions, the Texas State Employees Union, American Association of University Professors, and Texas-AFT; the broad coalition of democratic rights supporters in the Committee to Defend Tom Alter; the Texas State chapter of the Young Democratic Socialists of America; Socialist Horizon; and all those who value basic democracy.

Love and Solidarity,

Tom Alter

SOURCE:

The post An Interview with Tom Alter: History Is Now! appeared first on Asia Commune.

The post ජීවිතය විදින්න – සරත් මද්දුමගේ appeared first on Asia Commune.

文／陳韋綸（苦勞網特約編輯）
​
加薩政府媒體辦公室表示，停火協議生效後的十天以內，以色列已至少違反協議80次，殺害了97人，並有230多人受傷。該辦公室指出：「違規行為包括直接射擊直接涉及平民、蓄意炮擊、空襲以及逮捕平民。」該辦公室認為，這些行徑反映以色列企圖破壞協議，並恢復對加薩的種族滅絕侵略。
​
10月9日，美國總統川普宣布，以色列及哈瑪斯簽署結束加薩戰爭協議的第一階段。協議重點包括：雙方停火，以色列方面解除封鎖並讓援助進入加薩、釋放2,000名巴勒斯坦囚犯、分階段撤出加薩，哈瑪斯則釋放所有俘虜（無論生死）、退出加薩治理並解除武裝。哈瑪斯同意釋放俘虜，並表示加薩治理將交由「獨立的巴勒斯坦政府」，其餘事項則應在「巴勒斯坦民族框架內解決」；哈瑪斯強調自己亦為其中一員，並將參與其中。
​
然而僅在5天之後（10/14），以色列無人機在加薩北部的加薩市發動攻擊，殺害5名返家檢查屋況的巴勒斯坦人民。3天後（10/17），以色列發起自簽署停火協議以來死傷最慘重的襲擊：以色列軍方在加薩北部攻擊了一輛汽車，殺害同一家族的11成員，其中包括7名兒童。以軍宣稱該車輛「跨越了分界線」，進入以軍駐守區域，然而該條「分界線」根本沒有明確標示，該家庭極可能在毫不知情的情況下「越線」遭襲。
​
此外，以色列亦未依協議恢復援助水準。根據協議，進入加薩的人道救援物資應回復至先前每日 600 輛卡車的水平，但以色列單方面削減一半至每日僅 300 輛，並表示將不會開放「拉法過境點」這個與埃及接壤的重要援助通道。
​
加薩政府媒體辦公室表示，實際情形是：自停火協議生效後，至今僅有986輛卡車進入加薩，平均每日不足89輛，不僅遠遠不及原承諾的每日600輛，更無法滿足加薩人民的基本需求。該辦公室怒斥以色列利用援助實施「人道主義勒索」，持續「扼殺並使巴勒斯坦人民挨餓」。

The post 10日內違反停火協議80次以色列再殺97名巴勒斯坦人 appeared first on Asia Commune.

10월 21일 화요일 낮 이집트인 정치 난민들이 인천출입국∙외국인청 앞에 모였습니다. 난민 지위 인정 촉구 행동 주간의 첫 행동입니다.

이집트인 난민들의 행동이 시작되기 전부터 다양한 인종의 이주민들이 오갔습니다. ‘IMMIGRATION’이라고 쓰인, 경찰차처럼 생긴 단속 차량도 눈에 띕니다.

출입국∙외국인청은 단지 외국인들을 위한 행정 서비스만 제공하지 않습니다. 이주민들을 단속, 사찰, 구금, 추방하는 일도 합니다. 미국의 이민세관단속국(ICE)처럼 ‘이주민 사냥’도 심심찮게 벌입니다.

인천출입국∙외국인청 건물의 5~7층은 창문의 색깔이 다릅니다. 바로 ‘보호실’입니다. 체류 자격을얻지 못했거나 단속에 걸렸거나 추방 대상인 이주민∙난민을 구금하는 시설입니다.

이런 출입국∙외국인청은 많은 이주민들에게 두려움과 분노의 대상입니다. 출입국∙외국인청에서 인종차별과 모욕을 당하기도 합니다. 난민 신청자들도 모멸감을 느끼는 경우가 부지기수입니다.

한국은 난민 인정에 매우 인색한 나라로 악명 높습니다. 그리고 한국의 출입국∙외국인청은 난민 배척의 맨 앞에 서 있습니다.

이집트인 난민들에게도 인천출입국∙외국인청은 모멸감의 기억이 짙게 서린 곳입니다.

“민주주의와 인권의 나라라고 생각했던 한국에 와서 저희는 출입국의 태도에 굉장히 놀랄 수밖에 없었습니다. 저희가 박해당했다는 증거를 제출했음에도 불구하고 의심의 눈초리로 보면서 납득할 수 없는 사유를 들며 난민 신청을 거절하는 그 태도 말입니다.

“인천출입국∙관리청의 직원들은 난민 신청에 대해 어떤 결정을 내릴지 이미 정해 놓고 난민 심사를 하는 것 같습니다. 저희가 어떤 증거를 제출해도, 어떤 이야기를 해도 전혀 귀담아 듣거나 진지하게 고려하지 않습니다.”

무함마드 씨는 이렇게 호소합니다.

“한국의 법무부와 출입국은 이집트 정권이 독재 정권이라는 것을 모른다는 말입니까? 지금 이집트의 감옥에 6만 명이 넘는 정치수들이 그저 정치적 견해를 밝혔다는 이유로 수감돼 있다는 것을 모른단 말입니까?”

이집트인들은 연습해 온 한국어 구호를 목청 높여 외쳤습니다. “인천출입국 규탄한다! 정치 난민 지위 즉각 인정하라!”

이날 행동에는 엄마 손을 잡고, 아빠의 무등을 타고 온 이집트인 아기들도 여럿 있었습니다. 한국에서 태어난 난민 아이들도 많습니다.

네 아이의 아버지인 이집트인 난민은 이렇게 말합니다.

“7년이 지나도록 제 아이들은 건강보험도 없이 불투명한 미래 속에 고통받아 왔습니다.

“내 아이들은 한국에서 자랐습니다. 이미 한국 사회에서 적응하고 살아가고 있습니다. 제 아이 두 명은 한국에서 태어났습니다. 그런데 어떻게 그렇게 매몰차게 문을 닫는단 말입니까. 지난 7년간의 기다림 끝에 이런 결과가 나온단 말입니까. 저는 제 아이들이 존엄한 삶을 살기를 바랍니다.”

이집트인 난민들은 인천출입국∙외국인청장에 면담을 요구했지만 거절당했습니다.

그러나 이집트인 난민들은 포기하지 않겠다고 합니다.

“우리의 목소리를 귀담아 들을 때까지 우리의 행동을 멈추지 않을 것입니다. 정의를 쟁취할 때까지 우리의 목소리를 계속 낼 것입니다.”

이집트인들은 내일(10월 22일) 오후 2시 과천 정부청사 법무부 앞에서 항의 행동을 이어갑니다. 그리고 10월 24일 금요일에는 국회의사당 앞에서 기자회견을, 10월 26일 서울 도심에서는 집중 집회를 엽니다.

이집트인 정치 난민들의 행동에 함께 연대합시다

The post “우리는 결코 이집트의 감옥으로 돌아가지 않을 것입니다!” appeared first on Asia Commune.

Quella iniziata a Gaza non è una pace, tanto meno una pace giusta, ma solo una fragile tregua, che lo stato sionista sta già ripetutamente violando. Questo è banale. Ma cos’è realmente il piano-Trump? quali fattori lo hanno prodotto? a cosa mira? perché la resistenza palestinese ha accettato di muoversi, almeno formalmente, al suo interno? che ruolo giocano gli stati arabi coinvolti? che prospettive si aprono per l’intero Medio Oriente? in che modo il governo Meloni e la (finta) opposizione di centro-sinistra intendono infilarsi nel piano Trump? ed infine, e per molti versi soprattutto: quali compiti di lotta si pongono per il movimento per la Palestina? Queste non sono affatto questioni banali, e su di esse è urgente confrontarsi in vista della più che mai necessaria continuazione della mobilitazione contro il colonialismo sionista-occidentale, i suoi piani genocidi e schiavistici per la Palestina, e non solo.

Per questo la Tendenza internazionalista rivoluzionaria ha deciso di organizzare domenica 26 ottobre, dalle ore 10 alle ore 13, un’assemblea on line alla quale prenderanno parte organizzazioni politiche, sindacali, comitati e organismi di lotta operanti in Italia e in diversi paesi del mondo.

Il link a cui collegarsi è questo: https://meet.google.com/kot-gkjn-rpr

SOURCE:

https://pungolorosso.com

The post Quale tregua a Gaza – Quali prospettive e compiti di lotta / Assemblea on line domenica 26 ottobre – TIR appeared first on Asia Commune.

ترجمہ:عمران جاوید

انٹرنیشنل سوشلسٹ لیگ اور لیگ فار دی ففتھ انٹرنیشنل کا موقف

دنیا بھرمیں فلسطینی عوام کی حمایت میں اضافے اور صیہونی ریاست اسرائیل کی نسل کشی کی مخالفت نیزایک بڑی عوامی تحریک نے سامراج کی معاہدے کی کوششوں کو تیز کر دیا ہے کہ وہ ایک نئی لیکن غیر یقینی جنگ بندی کرادئے۔ اس کا بنیادی مقصد عالمی عوامی تحریک کو کمزور کرنا اور صیہونیت کو دوسرے طریقے سے آگے بڑھنا ہے اور یہ سب فلسطینی قیادت کے ساتھ ایک رجعت پسندانہ معاہدے کی آڑ میں کیا جا رہا ہے۔

ہم غزہ کی آبادی پر دو سال سے جاری روزانہ کی بمباری کے خاتمے اور مجرمانہ ناکہ بندی کے ممکنہ اختتام پر ان کی خوشی کو سمجھتے ہیں اوراس میں شریک ہیں۔ اس ناکہ بندی نے انہیں ایک خطرناک انسانی بحران سے دوچار کر رکھا ہے لیکن ہمیں سچ بولنا ہو گا یہ فلسطینی مزاحمت کی فتح نہیں ہے جیسا کہ مختلف تنظیمیں غلطی سے دعویٰ کر رہی ہیں حقیقت اس سے کہیں زیادہ پیچیدہ ہے۔

یہ جنگ بندی جزوی طور پر غیر معمولی طور پر توانا عالمی عوامی تحریک کا نتیجہ ہے اس کے علاوہ غزہ کی مایوس کن صورتحال کے قابو سے باہر ہونے کا خطرہ بھی ایک وجہ ہے لیکن حماس اور اسرائیل نے جس معاہدے پر دستخط کیے ہیں وہ امریکہ کی مسلط کردہ شرائط کے تحت مذاکرات کے ذریعے طے پایا ہے۔ اگر اس کے 20 نکات عملی شکل اختیار کرتے ہیں تو یہ فلسطین کی آزادی کی جدوجہد کے لیے ایک بڑا دھچکا ہوگا۔ یہ خطے میں سامراج کی پالیسی کو قبول کرنے اور صیہونی قبضے کو جائز قرار دینے کی تجویز ہے۔

اس معاہدے تک پہنچنے کے لیے سامراج کو قطر، مصر اور ترکی کا براہ راست تعاون حاصل تھا اور ساتھ ہی پوری مغربی سرمایہ دار اشرافیہ، عرب آمرانہ حکومتوں اور یہاں تک کہ روس اور چین نے بھی اس پر شادیانے بجائے۔

اگر سامراج اس معاہدے کو اس کے دوسرے مرحلے تک پہنچنے سے پہلے ناکام ہونے سے بچانے میں کامیاب ہو جاتا ہے تو اس میں اسرائیلی یرغمالیوں اور فلسطینی قیدیوں کی رہائی کے علاوہ جو پہلے ہی مکمل ہونے کے قریب ہے۔ غزہ کو ڈونلڈ ٹرمپ اور ٹونی بلیئر کی سرپرستی میں ایک کٹھ پتلی حکومت کے تحت ایک امریکی زیرِ انتظام علاقہ میں تبدیل کرنے کی تجویز بھی شامل ہے۔

اس معاہدے میں اسرائیل سے یہ مطالبہ نہیں کیا گیا کہ وہ غزہ سے اپنی فوجیں مکمل طور پر واپس بلائے یا مغربی کنارے میں اپنی نوآبادیاتی پیش قدمی کو ختم کرے۔ البتہ اس میں حماس سے کہا گیا ہے کہ وہ غیر مسلح ہو جائے اور “غیر سیاسی” فلسطینی ٹیکنوکریٹ” اور “بین الاقوامی ماہرین” کی ایک نئی حکومت کی تشکیل میں رکاوٹ نہ بنے اور نہ ہی ایک غیر ملکی فوجی قوت کے قیام میں جو پٹی کا انتظام سنبھالے گی۔

عالمی تحریک کا اثر اور حکمران طبقات کا رویہ

یہ ایک حقیقت ہے کہ صیہونیت کے 7 اکتوبر کے حماس کے حملے کا نسل کشی کے ساتھ جواب دینے پر فلسطین کے حق میں ایک ایسی بین الاقوامی عوامی تحریک کا جنم ہوا ہے جو اس سے پہلے کبھی نہیں دیکھی گئی۔ یہ عمل اپنے تاریخی مرکز یعنی بائیں بازو کے حلقوں سے آگے بڑھ کر دنیا کے اہم سامراجی ممالک میں پھوٹ پڑا ہے۔ یہ تحریک امریکہ میں بہت بڑی ہے جہاں مختلف یونیورسٹیوں میں ریڈیکل کیمپ لگائے گئے اور یہودی برادری کے اہم حصوں نے صیہونیت سے تعلق توڑ لیاہے۔ آسٹریلیا اور یورپ میں لاکھوں لوگوں نے مارچ کیا۔ یہ سب اس کے باوجود ہوا کہ سامراجی ممالک کی بڑی ٹریڈ یونینیں اور سوشل ڈیموکریٹک جماعتیں اس تحریک سے لاتعلق رہیں یا درحقیقت انہوں نےاسرائیل کی حمایت جاری رکھی۔  مشرق وسطیٰ کے حکمران طبقہ (سوائے حوثیوں کے) اپنی عوام کو سڑکوں پر آ کر صیہونیوں اور ان مغربی ممالک کے خلاف ناکہ بندی کرنے سے سختی سے روکا جو اس “نسل کشی” میں ملوث فریق کو ہتھیار فراہم کر رہے ہیں۔ گویا حکومتیں عوامی غصے اور جذبات کے مطابق کارروائی کرنے کے بجائے خاموشی اختیار کیے ہوئے ہیں اور عوام کو قابو کر رہی ہیں۔ کئی سامراجی ممالک میں فلسطینی تنظیموں پر پابندی لگا دی گئی اور ہزاروں مظاہرین کو مجرم قرار دیا گیا یا یہاں تک کہ دہشت گردی کے الزامات لگائے گئے۔ لیکن اس سب کے باوجود یہ تحریک بڑھی اور اٹلی میں حالیہ عام ہڑتال اور بندرگاہوں کی ناکہ بندی جو السمود عالمی فلوٹیلا سے اظہار یکجہتی میں کی گئی تھی اس نے دنیا کو حیران کر دیا اور ایک ایسی مثال بننا شروع ہو گئی جو پھیل سکتی تھی۔

یہ ایک حقیقت ہے کہ امریکہ اور اسرائیل ساری دنیا کی سرمایہ دار ریاستوں کی حمایت کے باوجود عالمی عوامی حمایت کھو چکے ہیں ۔ یہ وہ سب سے اہم نتیجہ ہے جو فلسطینی مقصد نے حاصل کیا ہے۔ اسرائیل تاریخ میں اس سے پہلے کبھی بھی بین الاقوامی سطح پر اتنا الگ تھلگ، بدنام اور اتنی وسیع مذمت اور تنقید کا نشانہ نہیں بنا تھا۔

تاہم نسل کشی کے گہرا ہونے کے دو سال بعد بھی فلسطینی عوام 7 اکتوبر 2023 سے پہلے کی نسبت بہتر حالت میں نہیں ہیں۔ غزہ کو تباہ کر دیا گیا ہے اور صیہونیوں نے اس پر فوجی قبضہ کر رکھا ہے۔ کم از کم 67,000 فلسطینی جانیں ممکنہ طور پر اس سے کہیں زیادہ ہلاکتیں ہو چکی ہیں جن میں 20,000 بچے بھی شامل ہیں۔ دسیوں ہزار زخمی اور معذور ہو چکے ہیں۔ مغربی کنارہ صیہونی آباد کاروں کے ہاتھوں مسلسل علاقہ کھو رہا ہے اور مشرقی یروشلم میں زندگی تیزی سے مشکل ہوتی جا رہی ہے۔

حماس کی حکمت عملی اور اس کے اثرات

حماس کے 7 اکتوبر کے اقدام نے اسرائیل اور عرب ممالک کے درمیان تعلقات کو “معمول پر لانے” کے عمل یعنی ابراہیمی معاہدوں  کو روکنے کا اپنا فوری مقصد حاصل کر لیا لیکن حماس کی یہ توقع کہ اسرائیل پر اس کے حملے سے ان کے ساتھ معاہدہ پر مذاکرات کے لیے کافی دباؤ پڑے گا وہ پوری نہیں ہو سکی۔ نہ ہی ایک وحشیانہ اسرائیلی ردعمل پرایران کی بھرپور طاقت سے جواب کی امید پوری ہوئی۔ یہ واضح ہو گیا کہ ملاؤں کا نظام صرف اپنے سرمایہ دارانہ اورطبقاتی مفادات کا دفاع کرتا ہے۔ عرب حکومتیں بھی فلسطین کی حمایت کرنے میں ناکام رہی ہیں اور موجودہ معاہدے کی حمایت کر رہی ہیں جو مزاحمت کو ہتھیار ڈالنے پر مجبور کر کے اسرائیل اور سامراج کے ساتھ تعلقات کو “معمول پر لانے” کی راہ پر واپس لانا چاہتا ہے۔

حماس کی غلط حکمت عملی کا نتیجہ نسل کشی، غزہ کی تباہی اورقبضے کی صورت میں نکلا ہے اور اب رعایتوں پر مبنی ایک ایسے معاہدے کی شکل میں سامنے آیا ہے جو 30 سال قبل عرفات کے اوسلو میں دستخط کیے گئے معاہدے کی یاد دلاتا ہے۔ یہ کوئی اتفاق نہیں ہے کہ عوامی تحریکوں کے دباؤ پر سپین اور برطانیہ جیسے کئی ممالک نے دو ریاستی حل کے فریب کو دوبارہ زندہ کیا ہے جس کا ذکر معاہدے میں ایک مقصد کے طور پر بھی نہیں کیا گیا ہے۔

صیہونیت کو شکست دینا ہی واحد راستہ ہے

جب تک فلسطین کی تاریخی سرزمین پر ایک نوآبادیاتی، توسیع پسند اور نسل کشی کرنے والی ریاست موجود ہے کوئی فلسطینی ریاست ممکن نہیں ہے۔ یہ ثابت ہو چکا ہے کہ اسرائیل کبھی بھی اس کی اجازت نہیں دے گا۔ بلکہ اس کا اہم منصوبہ فلسطینی عوام کی مکمل نسلی صفائی اور زیادہ سے زیادہ علاقوں کو فتح کر کے ایک “عظیم اسرائیل” کی تعمیر ہے۔

امن حاصل کرنے کے لیے اور جوفلسطینی عوام اور خطے کے تمام لوگوں کے لیے دیرپا ںاور انصاف پر مبنی ہو ہمیں سب سے پہلے صیہونی عفریت اوراس کی جاری نوآبادیاتی توسیع کو شکست دینا ہو گا۔ جب تک سامراجیوں کے تحت خون میں ڈوبی دہشت گرد ریاست اسرائیل موجود ہے واحد ممکنہ امن قبرستانوں کا امن ہو گا۔

صرف دریا سے سمندر تک ایک واحد، آزاد، سیکولر اور سوشلسٹ فلسطین کی تعمیر ہی سے خطے کے لوگ امن کو دوبارہ حاصل کرسکتے ہیں لیکن یہ حل نہ تو عرب سرمایہ داروں یا ایرانی ملاؤں کے ہاتھوں سے آئے گا اور نہ ہی کسی سامراجی طاقت کے ساتھ معاہدوں کے ذریعے آئے گا۔ یہ صرف عرب محنت کش عوام کے ذریعے ممکن ہے جو ایک انقلاب کی قیادت کریں جو خطے کی سرمایہ دار حکومتوں کا تختہ الٹ دیں۔ صیہونی عفریت کو شکست دیں اور پورے مشرق وسطیٰ میں سوشلسٹ جمہوریہ کی ایک رضاکارانہ فیڈریشن قائم کرے۔

۔1948 میں فورتھ انٹرنیشنل عالمی محنت کش طبقے کی تحریک کی واحد تنظیم تھی جس نے صیہونی ریاست کے قیام کے خلاف جدوجہد کی تھی۔

عرب ممالک کی بورژوا اور جاگیردار قیادت جو سامراج کے ایجنٹ ہیں ان کی وجہ سے ہم سامراج کے خلاف جدوجہد کے ایک مرحلے میں شکست کھا چکے ہیں۔ اب ہمیں اگلے مرحلے میں فتح کے لیے تیاری کرنی ہو گی یعنی فلسطین اور مشرق وسطیٰ کو یکجا کرنا ہوگا یہ مقاصد مشرق وسطیٰ کی متحد انقلابی پرولتاری پارٹی کو تعمیر کرکے ہی حاصل کیئے جاسکتے ہیں۔ آج بھی ہم اس حکمت عملی کے حامی ہیں جن تنظیموں نے اس بیان کی حمایت کی ہے۔ لہٰذا ہم ان مقاصد سے اتفاق کرنے والے لڑاکا ورکرز کو کسی فرقہ واریت کے بغیر اکھٹے اورمنظم کرتے ہوئے خطے میں انقلابی پارٹیوں کی تعمیر کرنے کی جدوجہد کا عہد کرتے ہیں

SOURCE:

https://socialist-resistance.org

The post دریا سے سمندر تک ایک آزاد فلسطین کے لیے: ٹرمپ اور اسرائیل کے معاہدہ کی بدمعاشی نامنظو appeared first on Asia Commune.