தி ஃபிரண்ட் லைன் இதழ் நேர்காணல்.

இந்தியாவின் உள்நாட்டு காலனித்துவத்தின் இரத்தக்களரி விளிம்புகளில் சோனி சோரி நிற்கிறார். சத்தீஸ்கரின் கனிம வளம் மிக்க காடுகளின் உரிமை தொடர்பாக ஆதிவாசிகளுக்கும் அரசு இயந்திரத்திற்கும் இடையே நீண்ட மற்றும் தொடர்ச்சியான மோதல்களை அவரது வாழ்க்கை கதை உள்ளடக்கியது. 2011 ஆம் ஆண்டில் அரசு அவரை மாவோயிஸ்ட் என்று முத்திரை குத்தியபோது, ​​அது ஒரு சித்தாந்தத்தை மட்டுமல்ல, ஒவ்வொரு வடிவத்திலும் எதிர்ப்பையும் குற்றமாக்குவது பற்றிய பழைய பாடப்புத்தகத்தைப் பின்பற்றியது. அவரது இரண்டு ஆண்டு சிறைவாசம், இந்தியா அதன் மிகவும் ஒதுக்கப்பட்ட உடல்களை எவ்வாறு ஒழுங்குபடுத்துகிறது என்பதற்கான ஒரு தலைசிறந்த வகுப்பாக மாறியது. சிறைச் சுவர்களுக்குள், அப்போதைய மாவட்ட காவல்துறை கண்காணிப்பாளர் அங்கித் கார்க் அவரை பாலியல் ரீதியாகத் துன்புறுத்தியதாகக் கூறப்படுகிறது – கார்க் பின்னர் ஜனாதிபதியின் துணிச்சலுக்கான காவல் பதக்கத்தால் அலங்கரிக்கப்பட்டார்.

ஆனால் பாதிக்கப்பட்டவரின் கதையை சோரி கடுமையாக மறுத்து வருகிறார். 2013 முதல் அவர் அரசு மிகவும் அஞ்சும் ஒருவராக தன்னை மாற்றிக் கொண்டார்: ஒரு வரலாற்று எழுத்தாளர், பேசும் சாட்சி. 2016 இல் நடந்த ஆசிட் தாக்குதல், சொத்துக்களை அப்புறப்படுத்தும் இயந்திரத்தை ஆவணப்படுத்துவதில் இருந்து அவரைத் தடுக்கவில்லை. அவரது சமீபத்திய சாட்சியத்தில், மார்ச் 2026 க்குள் “மாவோயிஸ்டுகளை ஒழிப்பதற்கான” இராணுவ காலக்கெடுவான ஆபரேஷன் காகர், நிலம் மற்றும் கண்ணியத்திற்கான ஆதிவாசிகளின் உரிமைகோரல்களை நீக்குவதற்கான ஒரு தந்திரம் என்று அவர் கூறியுள்ளார்.

அவசரத்துடனும் விரக்தியுடனும் சோனி பேசுகிறார், வளர்ச்சி பிரச்சாரத்திற்கும் அழிவுக்கும் இடையிலான புனிதமற்ற கூட்டணியை எடுத்துக்காட்டுகிறார். அரசு சாலைகளைப் பார்க்கும் இடத்தில், வாழ்வாதாரங்கள், கனிமங்கள், வளங்கள், ஆதிவாசிகளின் உயிர்நாடி ஆகியவற்றை வடிகட்டும் ஆக்கிரமிப்பு நரம்புகளை அவர் காண்கிறார். அதிகாரிகள் பாதுகாப்பு முகாம்களையும் அதிகரித்து வரும் பட்டாலியன்களையும் கொண்டாடும் இடத்தில், சித்திரவதை, இடப்பெயர்ச்சி, கற்பழிப்பு ஆகியவற்றின் கொடூரங்களை அவர் வரைபடமாக்குகிறார். கார்ப்பரேட் ஊடகங்கள் முன்னேற்றத்தைப் புகாரளித்து, அதன் நம்பகமான பத்திரிகையாளர்களை ஒரு பைரிக் வெற்றியைக் காட்ட அனுப்பும் இடத்தில், இந்தியாவின் பழங்குடி மக்களுக்கு வழங்கப்பட்ட அரசியலமைப்பு வாக்குறுதிகளை முறையாகத் தகர்ப்பதை அவர் ஆவணப்படுத்துகிறார். இந்த நேர்காணலில், நிலம் செல்வத்தை வைத்திருக்கும் போது மற்றும் மக்கள் மறைந்து போக மறுக்கும் போது ஜனநாயகம் இராணுவமயமாக்கப்பட்ட ஆக்கிரமிப்பாக மாறுகிறது என்று சோரி கூறுகிறார். 

மீனா கந்தசாமி: 

உங்களிடம் எனது முதல் கேள்வி, ஆர்வலர்கள் கைது செய்யப்படுவது அதிகரித்து வருவது பற்றியது. மூலவாசி பச்சாவ் மஞ்சின் (MBM) முன்னாள் தலைவர் ரகு மிடியாமி கைது செய்யப்பட்டுள்ளார். கடந்த ஆண்டு, ஆர்வலர் தலைவர் சுனீதா பொட்டம் கைது செய்யப்பட்டார். சத்தீஸ்கர் அரசு 2024 நவம்பரில் MBM-ஐ தடை செய்தது. இந்த அடக்குமுறையைப் பற்றி நீங்கள் என்ன நினைக்கிறீர்கள்?

சோரி: தினமும் ஐந்து அல்லது பத்து ஆதிவாசிகள் கைது செய்யப்படுகிறார்கள்; போலி என்கவுண்டர்கள் நடத்தப்படுகின்றன. இதன் பின்னணியில் உள்ள முக்கிய நோக்கம் ஆதிவாசிகளின் வாழ்க்கையை முடிவுக்குக் கொண்டுவருவதாகும். பஸ்தரில் யார் சண்டையிட்டாலும், அது எம்பிஎம் அல்லது சோனி சோரி அல்லது ஹிட்மே மார்கம் என யாராக இருந்தாலும், அவர்கள் நக்சலைட்டுகள் என்று முத்திரை குத்தப்பட்டு நசுக்கப்படுகிறார்கள். சுனீதாவுக்கும் இதேதான் செய்யப்பட்டுள்ளது.

சுனீதாவின் சொந்த ஊரான பிஜப்பூர் மாவட்டத்தில் உள்ள கங்கலூர் [அவர் போஸ்னரைச் சேர்ந்தவர்], சுரங்கத்திற்காக மலைகளால் நிரப்பப்பட்டுள்ளது. மத்திய மற்றும் மாநில அரசுகள் சுரங்கம் தோண்ட வேண்டும் என்றால், அதன் இலக்குகளை அடைய யாரை குறிவைக்கும்? அங்கு வசிப்பவர்கள் – ஆதிவாசிகள். நிலம் அழிக்கப்பட வேண்டும் என்றால், ஆதிவாசிகள் கொல்லப்பட வேண்டும். ஆதிவாசிகளை ஒழிக்க விரும்பினால், தடைகள் மற்றும் கைதுகள் மூலம் ஆதிவாசி தலைவர்களை குறிவைக்க வேண்டும். இவை அனைத்தும் ஆதிவாசிகளை காடுகளில் இருந்து அகற்றி, கனிம வளம் மிக்க மலைகளை பெரிய முதலாளிகளுக்குக் கொடுக்கும் அரசாங்கத்தின் நன்கு சிந்திக்கப்பட்ட உத்தியின் ஒரு பகுதியாகும். நக்சலைட் என்பது அவர்கள் கொடுக்கும் ஒரு குறிச்சொல். உண்மையான போராட்டம் காடுகளில் வாழும் நமக்கு எதிரானது.

மீனா கந்தசாமி : உள்துறை அமைச்சர் அமித் ஷா, தற்போது நடைபெற்று வரும் ஆபரேஷன் காகர் மார்ச் 31, 2026க்குள் மாவோயிசம்/நக்சலிசத்தை ஒழிக்கும் என்று பகிரங்கமாக அறிவித்துள்ளார். முந்தைய தாக்குதல் சமதான்-பிரஹார் என்று அழைக்கப்பட்டது; அதற்கு முன்பு, வேறு பெயர்கள் இருந்தன. இந்த காலக்கெடுவை நிர்ணயித்ததன் பின்னணியில், இந்த பொது அறிவிப்புக்கான காரணம் என்ன?

சோனி சோரி : உள்துறை அமைச்சர் இப்போது சொல்வது புதிதல்ல. இந்த உரையாடல் இதற்கு முன்பும் சொல்லப்பட்டதுதான். ஆனால், இந்த முறை அவர் அதை இன்னும் தீவிரமாக, மாநிலம் விட்டு மாநிலம், சர்வதேச தளங்களில், எல்லா இடங்களிலும் சொல்லி வருகிறார்.

இதற்கு முன்பு, சல்வா ஜூடும் இருந்தது. சல்வா ஜூடும் மிக மோசமாகப் பாதிக்கப்பட்டது யார்? ஆதிவாசிகள். பஸ்தர் பட்டாலியன், தண்டேஷ்வரி போராளிகள், கமாண்டோ பட்டாலியன் ஃபார் ரெசலூட் ஆக்‌ஷன் (கோப்ரா) பட்டாலியன் மற்றும் இன்னும் பல இருந்தன. காவல் முகாம்கள் அமைக்கப்பட்டன, ஆதிவாசிகளை ஒழிக்க அனைத்து வகையான படைகளும் கொண்டு வரப்பட்டன.

போலி என்கவுண்டர்கள் நடக்கும் இடங்களில், சம்பவ இடத்திற்குச் சென்று கேள்விகள் கேட்க எங்களுக்கு அனுமதி இல்லை. ஊடகங்களிடம் பேசவும், குரல் எழுப்பவும் நாங்கள் முயற்சிக்கும்போது, நாங்கள் அமைதியாகிவிடுகிறோம். அரசு முழு உலகத்துடனும் பேசுகிறது. ஆனால் பஸ்தார் மக்கள் மற்றும் சமூக சேவையாளர்களின் குரல்கள் நசுக்கப்படுகின்றன.

2026 ஆம் ஆண்டுக்குள் மாவோயிஸ்டுகள் ஒழிக்கப்படுவார்கள் என்று அமித் ஷா கூறுகிறார். இதன் பின்னணியில் உள்ள உண்மையான உத்தி என்ன? மாவோயிஸ்ட் என்ற பெயரில் யாராவது கொல்லப்பட்டால், அந்த நபரின் தலையில் 2 லட்சம், 3 லட்சம், 4 லட்சம் பவுண்டி/பரிசு பணம் இருப்பதாகக் கூறப்படுகிறது. இந்த முறையில் கொல்லப்படுவது ஆதிவாசி விவசாயிகள்தான், ஆனால் அவர்கள் மாவோயிஸ்டுகள் என்று அழைக்கப்படுகிறார்கள். கொல்லப்பட்டவர்கள் மக்களின் தலையில் 60 லட்சம் மற்றும் 1.5 கோடி பரிசுத் தொகை இருப்பதாகக் கூட கேள்விப்பட்டிருக்கிறோம். நீங்கள் அவரைக் கொன்றுவிட்டு, வெகுமதியை வழங்குகிறீர்கள்.

ஆனால் சட்டப்படி என்ன நடக்க வேண்டும்? முதலில், ஒரு பிரேத பரிசோதனை. கொல்லப்பட்ட மாவோயிஸ்ட் எந்த கிராமத்தைச் சேர்ந்தவராயினும், அதன் கிராம பஞ்சாயத்துக்குத் தெரிவிக்கப்பட வேண்டும்; குடும்பத்தினருக்குத் தெரிவிக்கப்பட வேண்டும்; கிராம மக்களுக்கு, குறிப்பாக படித்தவர்களுக்குத் தெரிவிக்கப்பட வேண்டும்.

ஆனால் அவர்கள் இதில் எதையும் செய்வதில்லை. அவர்கள் பிரேத பரிசோதனை செய்வதில்லை. அவர்கள் செய்தித்தாள்களில் தகவல்களை அச்சிடுவதில்லை. ஒரு நபர் கொல்லப்பட்ட பிறகு, அவரைப் பிடிப்பதற்கான வெகுமதித் தொகை அறிவிக்கப்படுகிறது. இதனால்தான் இங்கு ஒவ்வொரு நாளும் இவ்வளவு இரத்தக்களரி நடக்கிறது. ஒரு நபரைக் கொன்று பணத்தை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். சரணடைந்து பணத்தை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள்.

மத்திய மற்றும் மாநில அரசுகளுக்கு எனது கேள்வி என்னவென்றால், பணம் எங்கிருந்து வருகிறது? இதற்கு உங்களிடம் கணக்கு இருக்கிறதா?

இந்த இராணுவமயமாக்கலில், தோட்டாக்கள் பறப்பதை இன்னும் நிறுத்தவில்லை. அமித் ஷாவும் மத்திய அரசும் மாவோயிஸ்டுகளை எதிர்கொள்ள விரும்பினால், அப்பாவி ஆதிவாசிகளைக் கொல்லாமல், காடுகளையும் மலைகளையும் அழிக்காமல், சுற்றுச்சூழலுக்கு தீங்கு விளைவிக்காமல் இதைச் செய்ய வேண்டும். மலைகள் எரிகின்றன, ஆறுகள் அழிக்கப்படுகின்றன, ஆதிவாசி குழந்தைகள் கொல்லப்படுகிறார்கள். அவர்கள் மாவோயிஸ்டுகளை ஒழிப்பதாகக் கூறுகிறார்கள், ஆனால் இது மாவோயிஸ்டுகளை அல்ல, ஆதிவாசிகளை அழிப்பதாகும்.

வெகுமதிப் பணம் மக்களின் பணமா இல்லையா? இதற்கான கணக்குகள் எங்கே? யார் அதை ஒதுக்குகிறார்கள், யார் அதை தணிக்கை செய்கிறார்கள், எங்கே செய்யப்படுகிறது? இந்தத் தகவலை வெளிக்கொணர நான் தயாராக இருக்கிறேன். இந்தக் கேள்விகளுக்கான பதில்களைப் பெற விண்ணப்பங்களை தாக்கல் செய்தால், நான் நக்சலைட் என்று முத்திரை குத்தப்பட்டு கொல்லப்படுவேன் அல்லது சிறையில் அடைக்கப்படுவேன். ஆனால் நாங்கள் கொல்லப்படுவதற்கோ அல்லது சிறையில் அடைக்கப்படுவதற்கோ பயப்படவில்லை, ஏனென்றால் எங்கள் போராட்டம் எங்கள் காடுகளுக்கும் மனிதகுலத்திற்கும் ஆகும்.

 மீனா கந்தசாமி : 2,500 பேர் கொண்ட ஒரு பட்டாலியன் பஸ்தாருக்கு கொண்டு வரப்பட்டு அங்கு முகாம்களைத் திறக்கப்படுவதாக நான் படித்தேன். வான்வழி கண்காணிப்பை மேற்கொள்ள பீப்பாய்க்கு அடியில் கையெறி குண்டுகள், ஆளில்லா வான்வழி வாகனங்கள் மற்றும் ட்ரோன்கள் போன்ற புதிய ஆயுதங்கள் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. இந்த நடவடிக்கைகள் அனைத்தும் கிராம மக்களின் வாழ்க்கையை எவ்வாறு சீர்குலைக்கின்றன?

சோனி சோரி : 

கிராம மக்கள் தூங்க முடியாமல் தவிக்கின்றனர். முகாம்களை அமைத்த பிறகு, இராணுவத்தினர் கிராமங்கள் மீது குண்டுவீசித் தாக்குகின்றனர். ஆதிவாசி விவசாயிகள் வயல்களுக்குச் செல்லவோ, தண்ணீர் எடுக்கவோ, விறகு அல்லது டெண்டு இலைகளைச் சேகரிக்கவோ முடியாது. பீஜாப்பூரில் இதுதான் தற்போதைய நிலைமை.

நான் சில்கருக்கு அப்பால் உள்ள ஒரு கிராமத்தில் இரவு தங்கியிருந்தேன். அதிகாலை 1 மணியளவில் குண்டுகளின் சத்தம் என்னை எழுப்பியது. என்னுடன் இருந்த ஒரு கர்ப்பிணிப் பெண், இது ஒரு தினசரி நிகழ்வு என்றும், தனது வயிற்றில் உள்ள குழந்தை கூட இந்த சத்தங்களால் தொந்தரவு செய்யப்பட்டதாகவும் கூறினார். அவள் தன் வயிற்றைத் தொட்டு குழந்தை அமைதியற்றதா என்று என்னைப் பார்க்கச் சொன்னாள். குண்டுவீச்சு சுற்றுச்சூழலிலும் நிலத்திலும் ஏற்படுத்திய தாக்கத்தின் புகைப்படங்கள் மற்றும் வீடியோக்கள் என்னிடம் உள்ளன. நீங்கள் மக்களை மட்டுமல்ல, சுற்றுச்சூழலையும் கொல்கிறீர்கள். எனவே இது எங்களுக்கு மட்டுமல்ல, முழு நாட்டிற்கும் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த விஷயம்.

ஏன் எல்லா இடங்களிலும் துணை ராணுவம் இருக்கிறது? அவர்களில் பலர் தேவையா? அரசாங்கம் ஏன் பேச்சுவார்த்தையில் ஈடுபடவில்லை? மாவோயிஸ்டுகளுடன் பேசுவதற்கு முன், பஸ்தார் மக்களிடம் ஏன் பேசவில்லை? ஆனால் அரசாங்கம் இந்த பேச்சுவார்த்தையை வெளிப்படையாக நடத்த விரும்பவில்லை.

அரசு பணம் கொடுப்பதை நிறுத்தும் நாளில், ஆதிவாசிகளுக்கு எதிரான அட்டூழியங்களும் நின்றுவிடும். நீங்கள் நம்பமாட்டீர்கள், மக்கள் இறந்து கிடக்கிறார்கள் – 4 லட்சம் வெகுமதியுடன் ஐடு, 3 லட்சம் வெகுமதியுடன் ஹிட்மா, 2 லட்சம் வெகுமதியுடன் ஜோகா; அவர்களைக் கொன்ற பிறகு துணை ராணுவப் படைகள் நடனமாடுகின்றன – அவர்கள்  டிஜேக்கள் வரவழைத்து மற்றும் ஒலி பெருக்கி  வைத்து கொண்டாடுகின்றனர். ஏனெனில் அவர்களுக்கு பணம் கிடைப்பதன் காரணமாக.

 மீனா கந்தசாமி: இது மிகவும் அதிர்ச்சியளிக்கிறது. இந்தியாவில், இராணுவம் தான் நிலத்தின் பாதுகாவலர் என்ற பரந்த கருத்து உள்ளது. இங்கே, இராணுவம் நம் நாட்டு மக்களைக் கொன்று கொண்டாடுகிறது. ஆனால் இந்தச் செய்தி பஸ்தருக்கு வெளியே உள்ள மக்களைச் சென்றடையவில்லை. பெண்களும் குழந்தைகளும் கூட தாக்கப்படுகிறார்கள், இல்லையா?

சோனி சோரி : 

குழந்தைகள் துப்பாக்கிச் சூட்டை எதிர்கொள்கின்றனர். இந்திராவதி நதிப் பகுதியில், நான்கு குழந்தைகள் துப்பாக்கிச் சூட்டில் காயமடைந்தனர். எங்களிடம் பதிவுகள் உள்ளன.

ஒரு வயதுடைய தாய்ப்பால் கொடுக்கும் குழந்தை இருந்தது. துணை ராணுவப் படையினர் கிராமத்தை அடைந்தபோது, தந்தை குழந்தையுடன் காட்டுக்குள் ஓடிவிட்டார். குழந்தை கூச்சலிட்டால், தான் பிடிபடுவோம் என்று நினைத்தார். குழந்தையுடன் ஒளிந்து கொண்டார். அவர்கள் அதைப் பிடித்து கொன்றனர். அவர்கள் குழந்தையை வேறொரு கிராமத்திற்கு அழைத்துச் சென்று அங்குள்ளவர்களிடம் கொடுத்தனர். ஒரு குழந்தை உணவளிக்க வேண்டியிருப்பதால் அதன் தாயைத் தேடி வருவதாக எனக்கு ஒரு அழைப்பு வந்தது.

துணை ராணுவ நடவடிக்கையின் போது காயமடைந்த குழந்தைகளை நாங்கள் சந்தித்தபோது, அவர்களின் காயங்களில் புழுக்கள் இருந்தன. துணை ராணுவத்தினர் என்கவுண்டர்களைச் செய்யும்போது, வெகுமதித் தொகையைப் பெறுவதற்காக இறந்த உடலை முகாம்களுக்குக் கொண்டு வருகிறார்கள். ஆனால் தோட்டாக்கள் குழந்தைகளைத் தாக்கினால், அந்த விஷயத்தில் அவர்களுக்கு பணம் கிடைக்காததால் அவர்கள் குழந்தைகளை முகாம்களுக்குக் கொண்டு வருவதில்லை. பெண்கள் அல்லது குழந்தைகள் அல்லது முதியவர்கள் மீது தவறுதலாகத் தாக்குதல் நடந்ததா என்று ஏன் விசாரணை நடத்தப்படவில்லை?

அவர்கள் குழந்தைகளை இறக்க விட்டுவிடுகிறார்கள், மேலும் இந்தத் தகவல்கள் அனைத்தும் புதைக்கப்படுகின்றன. நீங்கள் அவர்களை எதிர்கொள்ளும்போது, குழந்தைகள் துப்பாக்கிச் சூட்டில் கொல்லப்பட்டதாகக் கூறுகிறார்கள். உங்களுக்கும் குழந்தைகள் உள்ளனர்; அவர்களின் உயிர்கள் உங்களுக்கு முக்கியமானதாக இருக்க வேண்டும். ஆனால், இவர்கள் ஆதிவாசி குழந்தைகள் – அவர்களின் மரணம் எந்த வித்தியாசத்தையும் ஏற்படுத்தாது.

ஒரு பெண்ணை வீட்டிற்குள் நுழைந்த பிறகு, காவல்துறையினர் அவளைத் தொட வேண்டுமானால் பின்பற்ற வேண்டிய நடைமுறைகளை நிர்ணயிக்கும் ஒரு நிறுவப்பட்ட விதி புத்தகம் உள்ளது. இங்கு அவை பின்பற்றப்படுவதில்லை. பெண்கள் தானியங்களை அரைக்கும்போது, துணி துவைக்கும்போது அல்லது வீட்டு வேலைகளில் ஈடுபடும்போது அதிகாலையில் துணை ராணுவத்தினர் எந்த வீட்டிற்கும் நுழைகிறார்கள். அவர்கள் தங்கள் ஆடைகளைக் கிழிக்கிறார்கள், சேலைகளைக் கழற்றுகிறார்கள், அவர்களைத் தாக்குகிறார்கள், பாலியல் பலாத்காரம் செய்ய முயற்சிக்கிறார்கள் – இதுபோன்ற பல வழக்குகள் உள்ளன.

சுதாவின் வழக்கை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள் – துணை ராணுவத்தினர் அவளை அவரது வீட்டிலிருந்து அழைத்துச் சென்றனர். கிராமத்தில் உள்ள மற்ற பெண்கள் துணை ராணுவத்தினரிடம் அவளை விட்டுவிடுமாறும், தேவைப்பட்டால் அவள் மீது வழக்குப் பதிவு செய்யுமாறும், ஆனால் அவளை அழைத்துச் செல்ல வேண்டாம் என்றும் கெஞ்சினார்கள். அவர்கள் அவளை வலுக்கட்டாயமாக காட்டுக்குள் அழைத்துச் சென்று, அவள் வீட்டிலிருந்து வெகு தொலைவில் இல்லாத காட்டிற்குள் அழைத்துச் சென்று, அவள் இறக்கும் வரை பலமுறை பாலியல் பலாத்காரம் செய்தனர். எந்த தோட்டாக்களும் சுடப்படவில்லை. அவள் கடைசி மூச்சை விட்டபோது, ஒரு நக்சலைட்  உடன் சண்டை நடந்ததாக  கூறினர்.

அவரது உடல் தண்டேவாடா மருத்துவமனைக்கு கொண்டு வரப்பட்டது. அவர் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டதாக எனக்குத் தெரிவிக்கப்பட்டது. பணியில் இருந்த மருத்துவரிடம் உடலைக் காட்டச் சொன்னேன். ஒரு குண்டு கூட காயமில்லை. நான் கேட்டேன், “இது ஒரு என்கவுன்டர் என்று நீங்கள் கூறினால், அவள் மீது ஏன் குண்டு காயம் இல்லை?”

பஸ்தார் பெண்கள் என்னிடம் கூறுகிறார்கள் – சோனி அக்கா , நாங்கள் இறப்பதற்கு பயப்படவில்லை. எங்களை சுட்டு கொலை செய்ய சொல்லுங்கள் . ஆனால்  அவர்கள் எங்களை பாலியல் பலாத்காரம் மட்டும் செய்ய வேண்டாம். நாங்கள் சாகத் தயாராக இருக்கிறோம், ஆனால் பாலியல் பலாத்காரத்தைத் தாங்க நாங்கள் தயாராக இல்லை. ஏனென்றால் இங்கே, பாலியல் பலாத்காரம் மிகவும் ஆபத்தான விஷயம்.

பெண்கள் உயிருடன் சித்திரவதை செய்யப்படுகிறார்கள், துஷ்பிரயோகம் செய்யப்படுகிறார்கள், நகங்களால் அடிக்கப்படுகிறார்கள், பாலியல் பலாத்காரம் செய்யப்படுகிறார்கள், பின்னர் தோட்டாக்களால் கொல்லப்படுகிறார்கள். எத்தனை பெண்களின் காயமடைந்த மற்றும் வீங்கிய அந்தரங்க உறுப்புகளை நான் பார்த்திருக்கிறேன்! எத்தனை வீங்கிய மற்றும் காயமடைந்த தொடைகள்

பஸ்தரில் இது போன்ற சம்பவங்கள் தினமும் நடக்கின்றன. ஆனால் இதைப் பற்றிப் பேசினால், நீங்கள் ஒரு மாவோயிஸ்ட் என்று முத்திரை குத்தப்படுவீர்கள். மக்கள் கொடூரமாக அடிக்கப்படுகிறார்கள், அவர்களின் உறுப்புகள் துண்டிக்கப்படுகின்றன. ஒரு பெண் என்னிடம் கூறினார், அவர்கள் தனது கணவர், மகன், சகோதரர் உயிருடன் இருந்தபோது அவர்களின் அந்தரங்க உறுப்புகளை வெட்டினர். இங்கு பெண்கள், குழந்தைகள், சகோதரர்கள், தந்தைகள், காடு, விலங்குகள் மற்றும் பறவைகள் என எதுவும் பாதுகாப்பாக இல்லை.

அவர்கள் மக்களைச் சுட்டு, பெண்களை பாலியல் பலாத்காரம் செய்து, அவர்கள் வெளியேறச் செய்தனர். சல்வா ஜூடும் நேரத்தில், லட்சக்கணக்கான மக்கள் வாரங்கலுக்குப் புறப்பட்டனர். இவை அனைத்தும் நிலத்திலிருந்து மக்களை வெளியேற்றுவதற்காகவே செய்யப்படுகின்றன. நிலத்தை காலி செய்த பிறகு, அதை அவர்கள் தங்களுக்குப் பிடித்த பெரிய முதலாளிகளுக்குக் கொடுக்க விரும்புகிறார்கள்.

மீனா கந்தசாமி: இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு நான் பஸ்தாருக்கு வந்தபோது, மக்களுக்கு குடிநீர் , மின்சாரம் இல்லை என்பதைக் கண்டேன். பள்ளிகளும் மருத்துவமனைகளும் வெகு தொலைவில் இருந்தன. ஆனால் எட்டு வழிச் சாலையைச் சேர்ந்தது போல் தோற்றமளிக்கும் சாலைகள் கட்டப்பட்டு வந்தன. துணை ராணுவப் படையினர், வங்கி, பொது விநியோகம் (ரேஷன் கடை), அங்கன்வாடி, பள்ளி மற்றும் மருத்துவமனை ஆகியவற்றைக் கொண்ட ஒருங்கிணைந்த மேம்பாட்டு மையங்களாக முகாம்களைக் கட்டுவதாக ஆன்லைனில் விளம்பரம் செய்தனர். இந்த நலத்திட்ட சேவைகள் அரசாங்கத்தால் வழங்கப்பட வேண்டும்; துணை ராணுவம் ஏன் இந்தப் பணிகளைச் செய்கிறது? இதை நீங்கள் எப்படிப் பார்க்கிறீர்கள்; இந்த முகாம்களைக் கட்டுவதன் நோக்கம் என்ன?

சோனி சோரி : ஒரு பஞ்சாயத்து தலைவர் மற்றும் ஒரு செயலாளரைக் கொண்ட கிராம சபைகள் இருக்கும்போது – அவர்கள் சட்டத்தின்படி உயர்ந்தவர்கள் – துணை ராணுவப் படைகள் ஏன் சாலைகளைக் கட்டுகிறார்கள்? எங்கள் குழந்தைகளை பள்ளிக்கும், சந்தைக்கும், சந்தைக்கும் அழைத்துச் செல்லும் சாலைகளை எங்களுக்குக் கொடுங்கள். ஆனால், காடுகளில் வாழும் ஆதிவாசிகளுக்காக இந்தப் பெரிய சாலைகள் கட்டப்படவில்லை. இந்த சாலைகள் கனிம வளம் நிறைந்த மலைகளுடன் தொடர்பை ஏற்படுத்துவதற்காகவே. மலைகளைச் சுரண்டி, கனிமங்களை பிரித்தெடுத்த பிறகு, அவற்றை பெரிய சாலைகள் வழியாகக் கொண்டு செல்வார்கள்.

ஆதிவாசிகளிடமிருந்து ஒரு துண்டு நிலமோ அல்லது வளமோ பறிக்கப்படாது, சுரங்கம் எதுவும் நடக்காது, நிலம் சுரண்டப்படாது, சுற்றுச்சூழல் அழிக்கப்படாது என்று மத்திய அரசோ அல்லது அமித் ஷாவோ எழுத்துப்பூர்வமாகக் கூற முடியுமா? பஸ்தாரின் அனைத்து ஆதிவாசிகளையும் ஒன்றிணைக்கும் சவாலை ஏற்கவும், மாவோயிஸ்டுகளுடன் கூட பேசவும் நான் தயாராக இருக்கிறேன். ஆனால், ஆதிவாசிகளின் ஒரு துண்டு நிலம் கூட பறிக்கப்படாது என்று உறுதியளித்த பிறகு, அரசாங்கம் முதலில் எங்களிடம் பேச வேண்டும்.

மீனா கந்தசாமி : வளர்ச்சி என்ற பெயரில் அனைத்து அட்டூழியங்களும் நடத்தப்படுகின்றன. இந்த “வளர்ச்சிப் பேச்சு” பற்றி நீங்கள் எப்படிப் பார்க்கிறீர்கள்? 

சோனி சோரி : நாங்கள் நிறுவனங்களை எதிர்க்கிறோம். உதாரணமாக, NMDC (தேசிய கனிம மேம்பாட்டுக் கழகம், ஒரு பொதுத்துறை நிறுவனம்) இந்தப் பகுதியில் 75 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக சுரங்கம் தோண்டி வருகிறது. இது வருங்கால சந்ததியினருக்கு நல்லது என்று நாங்கள் நினைத்தோம்; எங்கள் மக்களுக்கு வேலைகள், மருத்துவமனைகள், பள்ளிகள் கிடைக்கும்; எதிர்காலம் அனைவருக்கும் பாதுகாப்பானதாக இருக்கும். இன்று, மலைகள் குழிகளாக உள்ளன, ஆனால் மலைகளுக்குக் கீழே வாழும் மக்கள் இரும்புத் தாது சுரங்கங்களில் இருந்து சிவப்பு, விஷம் கலந்த தண்ணீரைக் குடிக்க வேண்டிய கட்டாயத்தில் உள்ளனர். குழந்தைகள் உயிர்வாழ முடியாது; விவசாய நிலங்கள் அழிக்கப்படுகின்றன. அவர்கள் சிறிய வன விளைபொருட்களை விற்று வாழ்கிறார்கள். சுரங்கம் இப்படித்தான் செய்தால், மக்கள் ஏன் இதற்கு எதிராக எதிர்ப்பு தெரிவிக்க மாட்டார்கள், சொல்லுங்கள்?

பிடியாவில் பள்ளிக்கூடம் இல்லை. மாவோயிஸ்டுகள் பள்ளிகள் கட்ட அனுமதிப்பதில்லை என்று அவர்கள் கூறுவார்கள். மருத்துவமனைகள் இல்லை. மாவோயிஸ்டுகள் மருத்துவமனைகள் கட்ட அனுமதிப்பதில்லை என்று அவர்கள் கூறுவார்கள். மக்களிடம் நிலச் சான்றிதழ்கள் இல்லை. மாவோயிஸ்டுகள் நிலச் சான்றிதழ்கள் செய்ய அனுமதிப்பதில்லை என்று அவர்கள் கூறுவார்கள். அங்கன்வாடிகள் இல்லை. மாவோயிஸ்டுகள் அங்கன்வாடிகள் அமைக்க அனுமதிப்பதில்லை என்று அவர்கள் கூறுவார்கள். எந்த தெருக்களிலும், பாதைகளிலும், கிராமங்களிலும் மின்சாரம் இல்லை. மாவோயிஸ்டுகள் மின் கம்பங்கள் அமைக்க அனுமதிப்பதில்லை என்று அவர்கள் கூறுவார்கள்.

அனைத்து கிராம சாலைகளும் நடைபாதை அமைக்கப்பட வேண்டும்; மின்சாரம், மருத்துவமனைகள், தண்ணீர் இணைப்புகள் மற்றும் குழந்தைகளுக்கான வசதிகள் இருக்க வேண்டும். வளர்ச்சி அங்கு தொடங்குகிறது. இதற்குப் பிறகுதான், பெரிய சாலைகள் வர வேண்டும். ஆனால் அவர்கள் பெரிய சாலைகளைப் பற்றி மட்டுமே பேசுகிறார்கள்.

முகேஷ் சந்திரகர் போன்ற ஒரு பத்திரிகையாளர் சாலை வசதிகள் இப்பகுதியில் இல்லை என்ற பிரச்சினையை எழுப்பியபோது, அவர் கொல்லப்பட்டார். அவரை வளர்ச்சிக்கு எதிரானவர் என்று சொல்வீர்களா? உண்மையைச் சொல்பவர்கள் ஒடுக்கப்படுகிறார்கள். அவர் உண்மையை வெளிக்கொணர்ந்தார்.

நாங்களும் வளர்ச்சியை விரும்புகிறோம், ஆனால் அவர்கள் பேசும் வளர்ச்சியை அல்ல. முதலில் எங்கள் அடிப்படை உரிமைகளை எங்களுக்குக் கொடுங்கள். அதன் பிறகு அவர்கள் வளர்ச்சியைச் செய்ய முடியும். ஆனால், அவர்கள் செய்ய விரும்புவது இந்த நிறுவனங்களுக்கு சேவை செய்வதை மட்டுமே.

(நேர்காணல் கண்ட தோழர் .மீனா கந்தசாமி ஒரு பெண்ணியக் கவிஞர் மற்றும் எழுத்தாளர். கடந்த பத்தாண்டுகளாக எழுதப்பட்ட அரசியல் கவிதைகளின் தொகுப்பான “நாளை யாரோ ஒருவர் உங்களை கைது செய்வார்கள்” என்பது அவரது சமீபத்திய வெளியிடப்பட்ட படைப்பாகும்.)

இந்த நேர்காணல் தற்போது தி ஃபிரண்ட் லைன் இதழில் வெளிவந்தது.

நன்றி -தி ஃபிரண்ட் லைன் இதழ்

BY SEVVILAM PARITHI (TAMILNADU)

The post மத்திய இந்தியாவில் என்ன நடக்கிறது? appeared first on Asia Commune.

The post Register for Socialism 2025 by April 25! appeared first on Asia Commune.

The post शहादत दिवस पर उदयपुर में सभा का आमंत्रण appeared first on Asia Commune.

El 8 de marzo de 2025, Mahmoud Khalil fue arrestado por agentes del Departamento de Seguridad Nacional (DHS, por sus siglas en inglés) y se encuentra bajo custodia del Servicio de Inmigración y Control de Aduanas (ICE, por sus siglas en inglés). Mahmoud es un activista argelino de origen palestino que participó en el Campamento de Solidaridad con Gaza el año pasado. Las autoridades amenazan con deportar a Mahmoud, pero miles de personas salieron a las calles de la ciudad de Nueva York el 10 de marzo, marchando para exigir la liberación inmediata de Mahmoud Khalil.

Los agentes del DHS que lo esperaban a él y a su esposa en su residencia en la Universidad de Columbia, dijeron que su visa de estudiante estaba siendo revocada de acuerdo con la reciente orden ejecutiva de Donald Trump y las directivas posteriores para deportar a los activistas estudiantiles pro-Palestina. Cuando el abogado de Mahmoud le explicó que él reside en Estados Unidos con una tarjeta verde, los agentes le dijeron que también la revocarían y lo detuvieron. Mahmoud desapareció después de su detención, y su familia y su abogado no pudieron localizarlo durante horas. Cuando su esposa fue a visitarlo a un centro de detención de Nueva Jersey, le dijeron que lo habían trasladado a un lugar desconocido.

Ahora se ha informado que Mahmoud ha sido enviado a una instalación de ICE en Louisiana. El arresto de Mahmoud es un ejemplo de cómo el gobierno pretende detener el movimiento de solidaridad con Palestina que a su vez es parte de la 3ª Intifada, la movilización mundial unida a la lucha del pueblo palestino. En 2024, la Intifada y las movilizaciones a favor de Palestina han golpeado políticamente al imperialismo de Estados Unidos, y a su política de apoyo a Israel. Esa es la razón por la que el gobierno de Trump quiere detener las movilizaciones pro-palestinas en las universidades que persiguen a los activistas pro-Palestina, buscando suprimir el derecho a la protesta y nuestros derechos democráticos. Algunas autoridades universitarias están trabajando mano a mano con estos ataques, permitiendo que ICE opere en sus campus

La respuesta del pueblo a la política de Trump

El movimiento de solidaridad con Palestina es sólo una expresión de la revolución americana del siglo XXI en la que crece la rabia de los jóvenes que no ven ningún futuro bajo el capitalismo. El movimiento de solidaridad con Palestina y la Intifada están desacreditando a todas las instituciones capitalistas, las universidades, una vez vistas como faros de la libre investigación, ahora están expuestas como lo que siempre fueron: empresas impulsadas por el lucro y bastiones de la ideología capitalista. Los manifestantes piden a Mahmoud , pero van más allá uniendo las luchas de los los inmigrantes, el movimiento estudiantil, las universidades y el movimiento pro-Palestina en general. Sin quieres saber más sobre la revolución americana del siglo XXI haz click aquí.

La indignación explotó inmediatamente después de la detención de Mahmoud con una petición que circuló en línea para exigir su liberación inmediata, que ya ha recibido más de un millón de firmas. También se han anunciado protestas en Nueva York en Chicago y otras ciudades, sobre la base de un llamado nacional de organizaciones de derechos palestinos, organizaciones de derechos democráticos, estudiantes, profesores, que están planeando una huelga y otras acciones para continuar la lucha. La detención de Mahmoud Khalil se produce tras la expulsión de activistas estudiantiles propalestinos del Barnard College, una universidad hermana de la Universidad de Columbia, lo que la hace más necesaria que nunca la amplia solidaridad.

Más tarde, Donald Trump acudió a las redes sociales para decir que el arresto de Khalil sería el primero de muchos como parte de una campaña que busca intimidar a los activistas y al pueblo. En respuesta, los estudiantes y profesores en el campus están comenzando a luchar y el sindicato de trabajadores, Student Workers of Columbia, publicó una carta a la administración de Columbia instándolos a oponerse a los ataques de la administración Trump y, entre otras cosas, a establecer “Columbia como un campus santuario para los no ciudadanos; negarse a cooperar con las autoridades de inmigración que investigan a los estudiantes, profesores y personal…”. Los profesores entraron en la lucha, encabezando una conferencia de prensa para denunciar el arresto de Mahmoud.

La lucha por la libertad de Mahmoud logra sus primeros triunfos

La lucha de Mahmoud por la libertad y las movilizaciones inmediatas han logrado sus primeras victorias. Desde la detención de Mahmoud el sábado por la noche, ha habido protestas y paros en todo el país, incluidas acciones como mítines y sentadas organizadas por grupos como Voz Judía por la Paz, que ocupó con éxito la Torre Trump. 

Tres millones de personas han firmado una petición en línea para pedir su liberación. Como resultado, un juez bloqueó temporalmente la deportación, y el tribunal celebró una audiencia para decidir si el traslado a un centro de detención federal en Luisiana violó la ley.

Es la primera victoria que la deportación de Mahmoud fuera bloqueada temporalmente. Demuestra el inmenso poder de la campaña democrática para liberarlo, y que la 3ª Intifada sigue viva porque la lucha del pueblo palestino continúa más allá del alto el fuego en Gaza. Pero para detener definitivamente su deportación, necesitamos que todos nos pongamos de pie en nuestros lugares de trabajo, universidades y en las calles. Debemos construir un movimiento solidario: si tocan a uno de nosotros, nos levantamos todos. Desde este punto de vista, la política de Trump está fracasando: esperaba que encarcelar a Mahmoud detendría el movimiento por Palestina y el movimiento en las universidades, en cambio, hay un resurgimiento. Desde La Marx US hacemos un llamado a la Libertad de Mahmoud Khalil, uniéndonos y organizando una lucha unida contra Trump y su política.

The post Libertad a Mahmoud Khalil ! appeared first on Asia Commune.

Information from SOCIALIST ALTERNATIVE

The post socialist alternative appeared first on Asia Commune.

කාල් මාක්ස් සහෝදරයාගේ ප්‍රාග්ධනය කෘතිය පිළිබඳ අධ්‍යාපන සාකච්ඡාව…..

32 වන පරිච්ඡේදය: ප්‍රාග්ධන සමුච්චනය සදහා ධනවාදයේ ඇති  ඓතිහාසික ප්‍රවණතාවය

මාර්තු  23  ඉරිදා පස්වරු 7.00ට

මෙහයවිම – අනිල් රාජකරුණා සහෝදරයා

“පංති සටන පෙරට ගැනිමට සියලුම සහෝදර, සහොදරියෝ සම්බන්ධ වන්න”

ZOOM තාක්ෂනය ඔස්සේ පහත සබැඳියාව හරහා සම්බන්ධ වෙන්න.

Marxist University. is inviting you to a scheduled Zoom meeting.

Topic: ප්‍රාග්ධනය – අනිල් සහෝදරයා

Join Zoom Meeting
https://us06web.zoom.us/j/81343639426?pwd=biLwz9IJftu1UloijAlBnp7w56nEbd.1

Meeting ID: 813 4363 9426
Passcode: 183723

මාක්ස්වාදී විශ්වවිද්‍යාලය / Marxists university 

The post කාල් මාක්ස් සහෝදරයාගේ ප්‍රාග්ධනය කෘතිය පිළිබඳ අධ්‍යාපන සාකච්ඡාව….. appeared first on Asia Commune.

නියමිත දිනට පෙර අද දින නිකුත් වුණා!

 පිටු 860 

 මිල රු.4600/=

මගෙන් මිලදී ගන්නේ නම් 30% වට්ටම අඩු කොට රු.3220/=

මගේ නිවසට පැමිණ මිල දී ගන්නේ නම් හෝ පිටපත් 5ට වැඩියෙන් ගන්නේ නම් හෝ: 40% වට්ටම අඩු කොට: රු.2760/=

මගේ ජංගම ගිණුම් අංකය : මහජන බැංකුව මූලස්ථාන ශාඛාව 033 100 1917 89 747

ලිපිනය: 405 බී , රබර්වත්ත පාර,

මෝදරවිල, පානදුර.

දුරකථනය: 038-2237470

The post නියමිත දිනට පෙර අද දින නිකුත් වුණා! appeared first on Asia Commune.

31 පරිච්ඡේදය – කාර්මික ධනපතියාගේ බිහිවීම

මාර්තු 16 ඉරිදා පස්වරු 7.00ට

මෙහයවිම – අනිල් රාජකරුණා සහෝදරයා 

“පංති සටන පෙරට ගැනිමට සියලුම සහෝදර, සහොදරියෝ සම්බන්ධ වන්න”

ZOOM තාක්ෂනය ඔස්සේ පහත සබැඳියාව හරහා සම්බන්ධ වෙන්න.

Marxist University. is inviting you to a scheduled Zoom meeting.

Topic: ප්‍රාග්ධනය – අනිල් සහෝදරයා

Join Zoom Meeting

https://us06web.zoom.us/j/89020116423?pwd=d4Nvmntihxzv52VVphCA5QQuPTH6Db.1

Meeting ID: 890 2011 6423

Passcode: 201001

මාක්ස්වාදී විශ්වවිද්‍යාලය / Marxists university

The post කාල් මාක්ස් සහෝදරයාගේ ප්‍රාග්ධනය කෘතිය පිළිබඳ අධ්‍යාපන සාකච්ඡාව….. appeared first on Asia Commune.

Rocio Navarro (Mexico), Watering Day, 2024.

Dear Friends,

Greetings from the desk of Tricontinental: Institute for Social Research.

March is the month of International Working Women’s Day, a day deeply rooted in the socialist movement. Most of the world now only calls 8 March ‘International Women’s Day’, excluding the word ‘working’ from its title. But work is a fundamental part of women’s daily lives. According to UN Women’s annual report Progress on the Sustainable Development Goals: The Gender Snapshot 2024, 63.3% of women worldwide participated in the labour force in 2022. However, due to the appalling state of social protections and labour regimes, by 2024 nearly 10% of women were living in extreme poverty. The same report warns that, at the current pace, it could take 137 years to eradicate extreme poverty among women. The goal of life should not be merely to exit absolute poverty but to emancipate people from the burdens of induced necessity.

One report from the United Nations Development Programme (UNDP) estimated that it takes women in sub-Saharan Africa forty billion hours a year to collect water, equivalent to the annual labour time of the entire French workforce. The estimated funding gap for building water infrastructure in all of sub-Saharan Africa is $11 billion, which, according to Oxfam, is equivalent to less than two days of earnings for the world’s billionaires. Given that sub-Saharan African countries pay a total of $447 million a day servicing their debt, it would take 25 days of this debt service to construct adequate infrastructure to pipe water into every home in the region. And yet, the world shrugs off the imperative to liberate African women from the onerous and anachronistic work of carrying water for kilometres on end when a piped system could be funded by a fraction of the massive social wealth generated on the planet. Such a project would require industrial growth to manufacture these pipes and water systems, creating jobs and lifting people out of the poverty wages that continue to asphyxiate women around the world.

Suad al-Attar (Iraq), Untitled, 1966.

Many of the women who walk for kilometres to bring water back home live in rural areas and work as agricultural workers or small farmers. For them, the hours spent on this activity – and on social reproductive care work in general – reduce their productivity on farms, where their productivity rates are on average 24% less than those of men (a key finding of the UN Food and Agricultural Organisation’s 2023 report The Status of Women in Agrifood Systems). Reliable data on women in agriculture is scarce, largely because in many parts of the world women are not seen as farmers but merely as helpers in the fields. This attitude creates the conditions for significant wage disparities, withwomen agricultural workers earning, on average, 18.4% less than men.

In an effort to counter this patriarchal outlook, the United Nations General Assembly adopted a resolution declaring 2026 the International Year of the Woman Farmer. The hope is not only for there to be many events highlighting women’s role in the agrifood systems but also for progressive governments – the only ones who will lead on this issue – to drive policy agendas to battle the discrimination faced by women in agriculture and ensure that they gain leadership roles in peasant and farmer unions.

Tarsila do Amaral (Brazil), A Caipirinha (The Caipirinha), 1923.

The term ‘agrifood systems’ expands the idea of agriculture. The UN Food and Agricultural Organisation (FAO) defines agrifood systems as ‘compris[ing] the entire range of actors and their interlinked activities that add value in food and non-food agricultural production and related off-farm activities such as food storage, aggregation, post-harvest handling, transportation, processing, distribution, marketing, disposal, and consumption’. This definition highlights a clear gender disparity: since women are excluded from positions that are higher in the value chain (such as transport, processing, distribution, storage, and marketing), they earn less than men in the totality of the industry.

In many parts of the Global South, women play a key role in agrifood systems, and agriculture is a key part of their income (in sub-Saharan Africa, 66% of women’s employment is in agriculture compared to 60% of men’s, while in South Asia the number rises to 71%, with men at 47%). In these parts of the world, women rely on their underpaid roles in agriculture to provide for their families and themselves. When employment declines, women first struggle to feed their families and then go hungry. Countries that provide data to multilateral organisations show that there are far more women going hungry in the world than men, which is caused by a combination of the informal labour regimes for women in agriculture and the patriarchal system of food consumption in households.

Raquel Forner (Argentina), Fin-Principio (End-Beginning), 1980.

Agricultural systems are among the first to beimpacted by climate catastrophes, and – no surprise – women are often the ones tasked with defending their farms and families from this impact. The data in FAO’s 2024 report The Unjust Climate is difficult to digest. First, when extreme climate events occur (such as heatwaves and floods), women increase their work time ‘by about four, three, and one minutes for each additional day of extreme precipitation, temperature, and dry spell, respectively, relative to men’. Taking an average of such increases, women work 55 minutes longer than men to accommodate for the losses due to extreme climate events. Second, an increase of 1°C (1.8 °F) in long-term average temperatures ‘is associated with a 23.6% reduction in farm incomes and a 34% reduction in total incomes of female-headed households compared to male-headed households’. In times of heat stress, women farmers seek employment away from their family farms and hire out their labour as agricultural or domestic workers for lower remuneration, further diminishing their earnings.

Third, during times of heat stress, the data shows that women reduce their livestock holdings at rates higher than male-headed households and therefore lose livestock-related earnings and the productivity associated with livestock used in agricultural work. Finally, the FAO report shows that poor households lose 4.4% of their total incomes relative to well-off households during times of flood (the annual aggregate loss to poor households across the Global South due to floods is $21 billion). The main conclusion of this FAO study is that while climate catastrophes impact all poor farmers, the impact is gendered, contributing to the ever-widening gap between women and men farmers.

Zina Amour (Algeria), Scène de famille (Family Portrait), 1967.

What can one do about such circumstances? Organisations like the UN offer one word as a panacea: empowerment. But how are women to gain power? Countless resolutions emphasise that it is important to ‘hold governments accountable’ and ‘put women in positions of authority’, but this verbiage does not get to the heart of the problem: namely, that in rural areas the unionisation of all agricultural workers is often discouraged through legal shenanigans and violence. In 1975, the International Labour Organisation adopted the Rural Workers’ Organisations Convention, whose Article 3 noted: ‘All categories of rural workers, whether they are wage earners or self-employed, shall have the right to establish and, subject only to the rules of the organisation concerned, to join organisations of their own choosing without previous authorisation’. This convention has been largely set aside. Political violence against agricultural union organisers is a routine matter across the world, yet it is barely noted in the media. A complete list of all the murdered rural trade unionists could fill the entire internet, from Doris Lisseth Aldana Calderón of Guatemala in 2023 to Subhkaran Singh of India in 2024.

Liang Baibo (China), 责任均匀的解释 (An Explanation of Even Responsibility), 1938.

There is no substitute for organising farm and agricultural workers into unions to build power and exercise their rights. In 2022, women of Brazil’s Landless Workers’ Movement (Movimento dos Trabalhadores Rurais Sem Terra, MST) released the powerful ‘Open Letter of Love and Struggle from Landless Women’ (we have a wonderful dossier on the MST itself, available here), part of it reproduced below:

How many times have we boiled water, cared for children, organised our ancestral lands into spaces for nurturing life, built houses of the impossible, and broken the silence before anyone noticed? We set off in the early hours of the morning as accomplices and, through fire, we stop the trains of death, the trucks full of poison, and the sowing of transgenic seeds. Muddied, we cry and bury our dead. In struggle and prayer, we strengthen ourselves to defend our bodies and our land. From the soul, we prepare the ointment, the remedy, the cure. We plant resistance to the beat of ancestral drums, which summon us to march once more. Wearing chita fabric, coloured with a mix of fury, fear, and joy, we fight for our right to exist. Let it be known that now is the time to shake the earth – because women in struggle will not surrender! The month of March calls on us to keep forging new possibilities of existence, confronting the logic of devastation that each day destroys life and violates our bodies and nature. …

If the powerful think that we will succumb, it is because they have not realised that we are creators, germinators of peoples and seeds. Wherever there are women, there can also be hope, collective organisation, struggle, boldness, and rebellion. We face many challenges, but we will remain on the front lines because history also belongs to us, and we will forge it in the streets, in the struggle, and in the fields. Our strength comes from the many fighters who have fallen but who live on within us. They are the rays of a sun that insists on rising even in times of war, a sun that shakes us and makes us boil.

Warmly,

Vijay

The post Twenty-Five Days of Debt-Service Payments Could Emancipate African Women from 40 Billion Hours of Water Harvesting: The Eleventh Newsletter (2025) appeared first on Asia Commune.

Millones creen que Cuba es un país socialista, pero esa creencia ya no se sustenta en ningún hecho de la realidad. Cuba es un país capitalista, y si todavía hay honestos activistas o dirigentes que creen que Cuba es un país socialista es el producto de un engaño que llevan adelante los oligarcas que conducen el actual régimen que gobierna Cuba y se autotitula “socialista”, sumado a la propaganda de los mentirosos gobiernos capitalistas del mundo que también afirman que Cuba es un país “socialista”, y en tercer lugar por los dirigentes del 99% de la izquierda mundial que afirman exactamente la misma mentira.´ 

Los gobiernos capitalistas dicen que Cuba es “socialista” para desprestigiar al socialismo mostrando la horrorosa situación en la que vive el pueblo cubano, intentando demostrar con ese ejemplo que el capitalismo es el mejor sistema social. Contribuye a esta confusión la política del régimen castrista que está encabezado por un partido que se llama “Comunista”, propagandiza la idea de que lleva adelante el “socialismo”, y utiliza la figura del revolucionario Che Guevara.

Pero la realidad es que Cuba desde hace mas de 20 años volvió al capitalismo, y en este trabajo vamos a explicar cómo se produjo todo este proceso. El socialismo es un sistema destinado a favorecer los intereses de la abrumadora mayoría de la población, la clase trabajadora y el pueblo, los más humildes, los pobres, los más vulnerables. Pero nada de eso sucede en Cuba donde los más pobres y vulnerables son aplastados sin misericordia por un pequeño grupo de oligarcas que se han hecho millonarios. 

Un siniestro y repudiable bloqueo del imperialismo de Estados Unidos contra Cuba desde hace 65 años ha afectado la vida de millones de cubanos, pero el mejor aliado del bloqueo ha sido la política de los stalinistas dirigentes del Partido Comunista de Cuba (PCC) que se han negado sistemáticamente a desarrollar la revolución latinoamericana para derrotar el bloqueo imperialista y sacar al pueblo cubano del aislamiento. El castrismo contribuyó al aislamiento del pueblo cubano con su estrategia stalinista de “socialismo en un solo país” siguiendo las directivas del stalinismo de Moscú a lo largo del siglo XX. Dicha estrategia, lejos de construir una Cuba socialista, terminó llevando a Cuba hacia el capitalismo convirtiendo a la nomenclatura del PCC en capitalistas millonarios a expensas del hambre del pueblo.

Raúl Castro y Barak Obama

En éste artículo veremos como fue que Cuba dejó de ser un estado obrero y volvió hace ya mas de 20 años al capitalismo. Veremos en profundidad el entramado empresarial de funcionarios del PCC que se han apoderado de la economía de la isla, y han convertido a Cuba en un estado burgués. La dictadura ha privatizado la economía de Cuba sobre la base de una brutal represión con persecución, asesinatos, cárcel, torturas y exilio al pueblo, lo que ha convertido la isla en un infierno de cruel desigualdad, brutales condiciones de explotación para la clase obrera y sometimiento para la población. Ya en la nueva Constitución impuesta por el régimen en 2019 se promulga explícitamente la “propiedad privada de los medios de producción”, abandona el planteo de la superación de los regímenes de explotación de unas personas sobre otras, y elimina la frase del artículo número 5 de la vieja Constitución que hacía alusión a “sociedad comunista”. 

GAESA el consorcio empresarial de los oligarcas

La dictadura de Cuba es una oligarquía de militares que se han convertido en millonarios empresarios controlando el principal holding capitalista del país llamado Grupo de Administración Empresarial Sociedad Anónima (GAESA) que se encuentra en manos de las Fuerzas Armadas Revolucionarias (FAR). Las FAR controlan el Ministerio de Defensa de las Fuerzas Armadas Revolucionarias (MINFAR), y GAESA es un conglomerado de holdings de 57 empresas que depende del MINFAR, según el informe de la Oficina Económica y Comercial de la embajada de España en La Habana.

GAESA controla la industria del turismo con el Grupo de Turismo Gaviota que posee parte importante de los hoteles de 4 y 5 estrellas de Cuba. El grupo incluye la agencia de viaje Gaviota Tours, las Marinas Gaviota Cuba, la agencia de alquiler de autos Transgaviota y la empresa de insumos y servicios hoteleros AT Comercial S.A. Tiene 83 instalaciones hoteleras que suman unas 29.000 habitaciones. Gaviota tiene suscriptos acuerdos de administración y comercialización con 14 cadenas capitalistas internacionales, entre ellas, el hotel Four Points Sheraton de La Habana, gestionado por la cadena Starwood que fue adquirida por el grupo estadounidense Marriott.

Sede de GAESA en La Habana

La facturación anual del Grupo Gaviota llega a los US$700 millones de dólares, y en su patrimonio declaró activos por U$S4.261 millones de dólares, una cifra que triplica el presupuesto anual de salud en Cuba. En 2023, el gobierno solo destinó 1.750 millones de pesos cubanos a programas sociales y de salud, una cantidad significativamente menor que la manejada por esta empresa del conglomerado militar. Mientras los oligarcas de la nomenclatura militar cubana se hacen millonarios, la escasez de alimentos y medicinas afecta a toda la población, con farmacias desabastecidas y apagones constantes. 

A esta formación social en la cual una oligarquía acumula millones, y el pueblo no tiene acceso a los medicamentos los stalinistas, reformistas, socialdemócratas, campistas, y ex guerrilleros, lo llaman “socialismo”. GAESA controla también las empresas de otras ramas de la producción como Tecnotex y Tecnoimport que se dedican a la importación y exportación, la empresa TRD Caribe que se controla cadenas de venta de divisas, la empresa Unión de Construcciones Militares que controla la rama de construcción, la empresa Almest que controla la industria inmobiliaria, Zdimsa que es la compañía responsable de la Zona de Desarrollo Integral Mariel. Además, GAESA controla la empresa Almacenes Universales abocada a los servicios portuarios, aduanales, de transporte y de venta al mayor.

Informe de la Oficina Económica y Comercial de la embajada de España en La Habana, .

También operan bajo el control de GAESA la Corporación Cimex, otro importante conglomerado que abarca comercios minoristas llamado Tiendas Panamericanas, controla las estaciones de gasolina llamadas Servi-Cupet, la red de cafeterías El Rápido, las tiendas fotográficas llamadas Photoservice, una empresa naviera llamada Melfi Marine, una empresa denominada Inmobiliaria Cimex y el Banco Financiero Internacional, entre otros. 

El imperialismo de Estados Unidos cumplió un rol fundamental en la concentración y éxito económico de GAESA mediante la política de “apertura” que impulsó la Administración Obama lo cual permitió un desarrollo de la rama del turismo con un aumento de visitantes de 15% anual.

También influyeron en el crecimiento y concentración de la economía cubana a manos de GAESA otros procesos que estaban en marcha como la renegociación de la deuda externa con el Club de París y la conclusión del Acuerdo de Asociación con la Unión Europea. La “apertura” entre Cuba y Estados Unidos comenzó en los trabajos previos que fueron llevados adelante con la visita de Elon Musk, dueño de SpaceX, Tesla y X, que estuvo en Cuba en enero del 2013 con el propósito de negociar la liberación de Alan Gross, en una comitiva encabezada por el actor Sean Penn en la cual también figuraba Shervin Pishevar, inversionista en Silicon Valley.

Una oligarquía aristocrática con cargos hereditarios

Informe de la Oficina Económica y Comercial de la embajada de España en La Habana

¿Como surgió GAESA? De las propias entrañas de la nomenclatura del stalinista Partido Comunista. Los hermanos Fidel y Raúl Castro ostentaron el poder absoluto sobre todos los resortes del estado, y para abril de 1981 Raúl Castro lanzó la idea de fundar GAESA como motor de la transición al capitalismo con lo cual le encomendó la tarea de dirigir GAESA a Julio Casas Regueiro, que era su financista, y el segundo al mando de las FAR. A su vez, le solicitó a Casas Regueiro que instruyera a su yerno, Luis Alberto Rodríguez López- Calleja en comercio, inversiones, banca, y relaciones exteriores.

Al estar bajo control del MINFAR, GAESA nunca fue auditada por la Contraloría General de la República, operó siempre sin rendir cuentas ante ningún organismo independiente del estado, como una estructura opaca, completamente oculta al pueblo, siempre rodeada del más absoluto secreto. 

Así es que cuando Fidel Castro dejó la presidencia dada su avanzada edad en 2008, traspasó la misma a las manos de su hermano Raúl que asumió la presidencia de Cuba. Raúl le transmitió la Jefatura de las FAR a su hombre de confianza, el jefe de GAESA Julio Casas Regueiro. A la vez, el yerno de Raúl Castro, Luis Alberto Rodríguez López- Calleja fue designado como jefe de GAESA. La nomenclatura del PCC llevó a cabo todo un reparto de los cargos mas importantes del poder político y económico del estado en base a relaciones familiares y hereditarias, como si fueran príncipes o miembros de la nobleza.

Julio Casas Regueiro

El yerno de Raúl Castro Luis Alberto Rodríguez López- Calleja fue poco conocido fuera de los círculos del régimen, la mayoría de los cubanos no lo vieron ni en fotografías, ni los medios oficiales a pesar de ser uno de los más poderosos e influyentes personajes entre los integrantes de la alta jerarquía político- militar. Pero una de las más importantes empresas de GAESA, Nordstrand Maritime & Trading, pasó a pertenecer a Guillermo Faustino López- Callejas, el hermano del jefe de GAESA. A partir de que Raúl asume la presidencia de Cuba, y su yerno la jefatura de GAESA en 2008 comenzó un período de expansión del holding GAESA que aumentó su dominio y concentración de la economía de Cuba. GAESA absorbió la corporación CIMEX con lo cual triplicó su tamaño. Posteriormente, absorbió todos los bienes de la empresa Habaguanex, enclavada en la Habana Vieja. 

Con el concurso de Odebretch y el financiamiento del Banco Nacional de Desarrollo de Brasil, GAESA llevó adelante la ampliación y modernización del puerto de Mariel, para convertirlo en la terminal de contenedores más grande de Cuba que llevó a crear la Zona Especial de Desarrollo Mariel, en una inversión aproximada de U$S1.000 millones de dólares.

GAESA empuja a Cuba a una crisis sin salida

Luis Alberto Rodríguez López- Calleja

Sin embargo, todo el proceso de concentración alimentado por la ambición de la oligarquía capitalista de las Fuerzas Armadas de Cuba empujó al país hacia una crisis sin salida. La nomenclatura y los oligarcas de las FAR comenzaron a triangular operaciones en paraísos fiscales con empresas como Nordstrand Maritime & Trading o Acemex que pertenecen al hermano de López- Callejas, presidente de GAESA. Éstas empresas fueron registradas en paraísos fiscales como Liechtenstein o Panamá, para evadir controles fiscales y llevar adelante negocios con empresas de Estados Unidos. 

De hecho, el proceso de concentración que sufrió Cuba con el surgimiento de GAESA replicó en pequeña escala el proceso de concentración que la economía capitalista global sufrió en el régimen de acumulación de la globalización en el cual el capitalismo global se concentró alrededor de las Corporaciones Globales. GAESA implicó una privatización de los bienes de Cuba, y una concentración de la riqueza del país que pegó un salto cuando en el año 2016 el Banco Central de Cuba cedió el Banco Financiero Internacional (BFI) a GAESA, a partir de lo cual el proceso de concentración que implicó GAESA fue imparable y llevó a que el holding controle el 70% de la economía y el 95% de las finanzas del país.

Mediante todo este brutal proceso de concentración típica del capitalismo, la oligarquía de las FAR utilizando GAESA, introdujo todas las lacras del capitalismo al interior de Cuba. A medida que GAESA se fue haciendo más grande, fue tomando el control de la economía, y desarrollando una brutal desigualdad en Cuba, se fueron desarrollando también la fuga de capitales, la especulación desenfrenada, el narcotráfico, la prostitución, la trata de personas, todas las lacras que caracterizan a cualquier nación capitalista, las cuales se desarrollaron también en forma imparable.

La nomenclatura de oligarcas de la dictadura cubana siguió los mismos pasos de las oligarquías y dictaduras militares como la de Putin, Maduro o Xi Jinping pasando a controlar toda serie de negocios ilegales y operando en forma cada vez mas mafiosa. Cuando estalló el escándalo de los “Panama Papers” salió a la luz que el despacho de abogados Mossack Fonseca, experto en la creación de empresas imperialistas para 72 gobiernos capitalistas, brindó servicios a 25 compañías cubanas para lavar dinero burlando las leyes del embargo estadounidense.

Informe de la Oficina Económica y Comercial de la embajada de España en La Habana

A su vez, la expansión de la industria del turismo controlada por GAESA con enormes ganancias por los acuerdos económicos con cadenas hoteleras llevó al florecimiento de la prostitución que al igual que en todos los países capitalistas se encuentra íntimamente vinculada a la industria del turismo. La cruel situación de las mujeres en Cuba se agravó sufriendo brutales condiciones de machismo y opresión brutales, y niveles de degradación espantosos mediante la prostitución de las mujeres cubanas en busca del sustento. Las llamadas “jineteras” las mujeres que se prostituyen en Cuba para los turistas en busca de dólares así como el florecimiento del “jineterismo” se han convertido en una de las principales actividades económicas, y proveedoras de dólares de las familias cubanas, basado en la industria del “turismo sexual”. 

También vinculado a la industria del turismo bajo control de GAESA se han desarrollado otras lacras del capitalismo como la compra y trata de mujeres y niños, así como el narcotráfico y venta de estupefacientes. Pero en la medida en que GAESA se apropió del control del dinero, y sobre todo del dólar, masas de capitales salieron del país en inversiones y fuga de capitales lo cual desfinanció al estado cubano. La salida de capitales dejó sin divisas al Banco Central, y a su vez, en la medida en que se fue desfinanciando el estado, cayeron en picada las inversiones en salud, educación, subsidios y el gobierno no pudo tampoco subsidiar el peso cubano convertible, lo cual disparó la inflación que comenzó a golpear impiadosamente a la población. 

El Banco Central de Cuba, ya sin fondos suficientes para sustentar el valor del peso, no pudo hacer frente a las acreencias, lo que abrió una crisis más grave que la del “período especial” de la década de los 90’s, en la que Cuba dejó de recibir los subsidios por la implosión y desaparición de la Unión Soviética. Tras la muerte de Luis Alberto Rodríguez López- Calleja en 2022, la presidencia de GAESA recayó en la primer coronel del Ejército, Ania Lastres Morera, 

Una revolución contra la dictadura y GAESA

La expansión de GAESA a partir del año 2016, y la consolidación de la privatización de empresas y sectores de la economía, abrió una crisis económica y social de extrema gravedad. Se disparó el desabastecimiento de alimentos básicos, medicinas, combustibles, explotó una inflación descontrolada, y una crisis financiera con una dolarización de la economía basada en pesos convertibles a dólares. La crisis golpeó a la infraestructura del país, lo que llevó a los frecuentes apagones y crisis energética. La situación generó un enorme descontento social, y una oleada migratoria sin precedentes que obligó a la dictadura a presentar un plan económico denominado “Tarea Ordenamiento Económico”, que presentó el presidente Díaz- Canel el 1 de enero de 2021 . 

La Tarea del Ordenamiento Económico fue un brutal plan de ajuste contra el pueblo, similar a todos los planes de juste de los gobiernos capitalistas. Incluyó una fuerte devaluación del peso cubano, reducción de los salarios, fin de los subsidios y gratuidades a casas de abuelos, hogares de ancianos, servicios necrológicos, semi- internados, círculos infantiles, alimentos, medicamentos, electricidad, gas, servicios de ETECSA la empresa de telecomunicaciones y transporte. Todo un brutal ataque a los más pobres, vulnerables y desvalidos sectores del pueblo en favor del círculo empresarial de oligarcas que dominan GAESA.

Pero junto con la disparada de la crisis, se disparó también la revolución del pueblo de Cuba, que comenzó a salir a luchar contra la dictadura capitalista. La aplicación del brutal plan, y el agravamiento de las condiciones de vida de la población provocó en el pueblo dos reacciones: Por un lado una ola de huida al exilio de miles de cubanos entre 2020 y 2023, con más de 850.000 cubanos que emigraron buscando mejores oportunidades. Por otro lado estalló la revolución del pueblo contra la dictadura y comenzaron los levantamientos, y luchas contra la dictadura que fue creciendo a partir del año 2021. En julio del 2021 se desató el primer levantamiento del pueblo en años, de entre las más masivas movilizaciones en la historia de Cuba que se desarrollaron durante 3 días, cuyo desarrollo puedes leer haciendo click aquí.

Levantamiento de julio del 2021 en La Habana, Cuba

A partir del 2021 las protestas fueron in crescendo: Durante el 2022 se registraron más de 3.400 protestas en el país, mientras que durante el año 2023 las protestas se elevaron a 5.749 y durante el 2024 se elevaron a 8.443 por año. Este crecimiento refleja el descontento de la población con la dictadura ante el crecimiento de la pobreza, miseria, y desigualdad social, en un contexto de crecimiento de la crisis en la que ha inmerso al país la privatización que GAESA significa para la economía capitalista de Cuba. La revolución, a pesar de que millones de cubanos y de trabajadores del mundo entero creen que va contra el “socialismo” en realidad está yendo contra una dictadura capitalista.

La privatización de Cuba bajo el stalinismo

El pueblo enfrenta a la dictadura con las movilizaciones y también expresando su descontento con toda clase de acciones, entre ellas existe una silenciosa “rebelión financiera ciudadana” contra GAESA cuando miles de cubanos decidieron no enviar ni recibir mas remesas en dólares en las financieras de GAESA. Casi el 95% del flujo de remesas hacia la isla está siendo canalizada a través de una red de más de 150 “bancos informales”, con lo cual GAESA pasó de controlar U$S1.972 millones de dólares, a sólo U$S81.6 millones de dólares, un verdadero derrumbe para GAESA porque representa apenas el 4,13% del volumen total del mercado de remesas que controlaba.

La primer coronel del Ejército, Ania Lastres Morera, junto a miembros de la cúpula del ejército

Éste fenómeno supuso un duro golpe para las finanzas de la oligarquía capitalista en el poder, dado que las remesas constituían una de sus mas importantes fuente de divisas. Durante décadas, GAESA controló las remesas mediante entidades como FINCIMEX S.A. y American International Services S.A (AIS). Posteriormente, estableció ORBIT S.A. para hacerla aparentar como una empresa independiente, pero el pueblo detectó esta maniobra de la dictadura y expresó su rebelión omitiendo depositar y recibir dinero en ella.

De ese modo, los retiros del dinero de las empresas de GAESA hecho por el pueblo quebraron el monopolio de las remesas que tenía la oligarquía. La dictadura creyó que el exilio de más de 850.000 cubanos iba a traducirse en un aumento en el volumen de remesas, pero tuvo el efecto contrario, porque la mayoría de estos migrantes priorizaron la reunificación familiar y sus propios desafíos económicos en el extranjero, limitando así su capacidad de enviar dinero a sus familiares en Cuba.

Sin embargo, junto con el crecimiento de las protestas y las manifestaciones contra el régimen crecieron también las cifras de presos políticos debido a la brutal represión de la dictadura de Díaz Canel contra el pueblo. La cifra actual de presos políticos en Cuba es de 1,148, según el informe de Prisoners Defenders en noviembre de 2024, una cantidad que sube día a día en la medida en que el pueblo enfrenta a la dictadura y la represión masiva del régimen. La realidad es que la dictadura del Partido Comunista de Cuba (PCC) ha borrado todas las conquistas que el pueblo logró con la revolución cubana de 1959. 

El castrismo es la corriente política que se ha encargado de borrar esas conquista al servicio de convertirse en una clase empresarial de millonarios. La dictadura del PCC prohíbe tener actividad sindical por fuera de los sindicatos oficiales del estado que responden al PCC, prohíbe tener otra organización política, o social que no sea el PCC, o sus organizaciones afines, e impone el aplastamiento de las libertades democráticas más elementales, con miles de presos políticos que sufren aberrantes condiciones y toda una metodología sistemática de desapariciones, torturas y robos a las víctimas.

El castrismo y el stalinismo llevaron a Cuba al capitalismo

Fueron el castrismo y el stalinismo quienes impusieron un régimen totalitario contra el pueblo cubano, lo que llevó a Cuba hacia una crisis económica, sin salida, como lo explica Nahuel Moreno: “La crisis de la economía cubana, cuya razón inmediata pareciera ser el escaso desarrollo de la producción, obedece a una razón de fondo: la conducción burocrática de la economía y de la sociedad cubanas. Esa conducción burocrática se manifiesta en la falta de democracia obrera para discutir la elaboración de los planes económicos, para aplicarlos y para su evaluación crítica. Todo lo resuelve Fidel y su equipo. Esa conducción totalitaria ha llevado al desastre económico. El mismo desastre y por la misma causa que todos los otros estados burocráticos totalitarios”  (Nahuel Moreno- ¿Porqué Fidel negocia en secreto con Reagan?- 1982)

Al comienzo de la revolución cubana contra el régimen de Batista, la dirección de Fidel Castro y el Movimiento del 26 de julio no eran socialistas ni comunistas, sino que eran una dirección conservadora, Fidel Castro lideraba una formación que representaba a la vieja oligarquía del interior como lo explica Nahuel Moreno: “… el régimen de Batista se apoyaba cada vez más en la burguesía de La Habana (industriales, contrabandistas, dueños de hoteles y cabarets) en contraposición a la gran burguesía azucarera y terrateniente asentada en el interior … ” (Nahuel Moreno- La Revolución Latinoamericana- 1962) El movimiento guerrillero de Fidel Castro era débil con un poco mas de un centenar de soldados. 

Lo que detonó la revolución fue el levantamiento y protesta de la clase media urbana y del campesinado en 1958 provocado por la crisis económica como lo explica Nahuel Moreno: “…Es importante señalar que gran parte de las masas que se incorporaron al movimiento anti batistiano, crearon sus propias guerrillas independientes. Generalmente se ignora que Batista cayó por la acción de varios frentes guerrilleros que solo a último momento, Castro logró coordinar. Mientras Fidel en Las Villas contaba solo con 150 hombres, el Directorio Revolucionario tenía mil guerrilleros, y el Segundo Frente de Escambray, cinco mil…” (Ídem- Nahuel Moreno)

¿Qué había hecho el stalinismo cuando se produjo la Revolución Cubana en 1959? Había apoyado a la dictadura de Batista. Fiel a los tratados de Yalta y Postdam firmados por Stalin con el imperialismo de EE.UU, el PC cubano se dedicaba a apoyar los gobiernos imperialistas y en 1943 colocó 2 ministros en el gobierno de Batista. Tras la insurrección de masas que liquidó a la dictadura de Batista Fidel Castro formó gobierno colocando al oligarca Manuel Urrutia Lleó como Presidente provisional de la República de Cuba y su gobierno fue reconocido por los Estados Unidos. Mediante esta movida Castro buscaba que el gobierno estadounidense aprobara a Urrutia buscando llegar a un acuerdo con EE.UU, pero los choques con Urrutia hicieron imposible un acuerdo con lo cual se abrió una crisis y debieron sacarlo del gobierno.

Así lo explica Nahuel Moreno:“… El presidente de Cuba es el más grande burgués de Cuba … es Urrutia … Es el hombre del imperialismo … La etapa limitada entre la derrota de Batista y la caída del presidente Urrutia, se caracteriza por la ofensiva de la burguesía que habiendo apoyado a Castro, trata de frenar la revolución …” (Ídem- Nahuel Moreno)Pero el imperialismo comenzó a ejercer una presión brutal sobre Cuba para impedir por todos los medios el desarrollo de la revolución, intentando frenarla para que no se extienda a toda América Latina ni tampoco impacte sobre Estados Unidos, lo cual obligó al castrismo a tomar medidas para defenderse de las presiones imperialistas.

Así lo explica Nahuel Moreno: “Mientras toda la burguesía se alinea contra Castro, el gobierno, presionado por el movimiento obrero y la situación internacional, adopta una serie de medidas progresistas: instauran oficialmente las milicias armadas, se profundiza la reforma agraria, se enfrenta decididamente al imperialismo yanqui” (Ídem- Nahuel Moreno). “A mediados del año 1959, el gobierno fidelista hace la primera reforma agraria. En febrero de 1960 vende por primera vez azúcar a la URSS, a pagar 20% en divisas y el resto en petróleo. Cuando el petróleo llega, en junio de 1960, las refinerías yanquis se niegan a procesarlo. Son requisadas y Estados Unidos baja la cuota de azúcar a 700.000 toneladas. Fidel reacciona ante este atropello del imperialismo nacionalizando las refinerías de petróleo a fines de junio” (Nahuel Moreno- ¿Porqué Fidel negocia en secreto con Reagan?- 1982)

Fidel Castro y el Vice presidente de Estados Unidos Richard Nixon en 1959

Así continúa explicando Nahuel Moreno: “… Estados Unidos vuelve a bajar la cuota de azúcar. Castro, entonces, nacionaliza todos los ingenios azucareros, bancos y compañías de electricidad … Estados Unidos responde en octubre embargando a Cuba e iniciando el bloqueo … todas estas medidas revolucionarias serán las que transformarán a Cuba en el primer estado obrero de América y de occidente. La expropiación de la burguesía y el imperialismo va a permitir a los trabajadores cubanos y al gobierno castrista el superar los problemas de la salud y del analfabetismo. Cuba ha ganado el primer lugar en Latinoamérica a ese respecto …  En el año 1961 Fidel Castro y el Che Guevara, que es quien comanda la economía, fijan un plan de desarrollo industrial de cinco años, hasta 1965, que es interrumpido en 1963 … En 1963, la economía está en una situación crítica como consecuencia de la baja de los precios del azúcar, de la desorganización y del bloqueo imperialista. Debido a esto se interrumpe el plan sin ninguna discusión previa, ni consulta democrática con la clase obrera y el pueblo“ (Ídem- Nahuel Moreno)

La Revolución Cubana del 1° de enero 1959, dirigida por Fidel Castro y el Che Guevara, dio origen al primer estado obrero de la historia de América Latina. La presión del imperialismo norteamericano obligó a tomar medidas revolucionarias como la estatización de la economía, y la expropiación del capital todo lo cual permitió un enorme avance del pueblo cubano en materia de trabajo, salud, educación, erradicó la mortalidad infantil, y se constituyó en un faro y ejemplo a seguir gozando de la simpatía de millones de obreros y pobres de América Latina y el mundo. Pero Fidel Castro en lugar de enfrentar el bloqueo colocando como eje de su estrategia el impulso a la movilización del pueblo de Cuba y de todo el mundo, decidió priorizar como estrategia ir hacia un acuerdo con el stalinismo, razón por la cual viajó a la URSS entre el 27 de abril al 2 de junio de 1963, y arribó a un acuerdo con el régimen encabezado por Nikita Jrushchov.

Fidel Castro y Nikita Jkrushov en Moscú

Todas estas decisiones que tomó el régimen castrista fueron llevadas adelante sin ninguna discusión previa, ni consulta democrática con la clase obrera y el pueblo. El acuerdo implicó el apoyo económico de la URSS a cambio de que el castrismo adopte la estrategia del stalinismo del “Socialismo en un solo país“, y se integre al aparato stalinista mundial bajo la égida de Moscú. Era correcto que el régimen castrista buscara un acuerdo con otro régimen que ayudara económicamente a Cuba, pero fue una traición a la revolución adoptar la estrategia stalinista que incluyó la imposición de un régimen totalitario, condenó a Cuba al monocultivo y la dependencia económica de Cuba respecto de la URSS lo que llevó a una crisis, como lo explica Nahuel Moreno: “A partir de 1963 hasta 1972 se elabora una nueva estrategia de desarrollo, ante el fracaso de la política anterior: vuelta al monocultivo de azúcar como bajo Batista. Esta nueva política económica también es adoptada burocráticamente, sin consultar y discutir con el movimiento obrero … coincide con el compromiso de la URSS de comprar cantidades importantes de azúcar a precio fijo” (Ídem- Nahuel Moreno)

La adopción de la estrategia stalinista dejó a Cuba vulnerable y débil frente al bloqueo porque se negó a enfrentarlo con la herramienta más eficaz que existe para la defensa de cualquier estado que quiera emprender un rumbo socialista: La extensión de la revolución a toda América Latina. Esta estrategia trajo como consecuencia, en primer lugar, la crisis de Fidel Castro con el Che Guevara lo que llevó a que en 1964 el Che no se hiciera presente en la Conferencia de partidos comunistas latinoamericanos en La Habana. Al año siguiente, en la conferencia de Argel del 25 de febrero de 1965, Guevara denunció a los gobiernos stalinistas que se reivindicaban socialistas incluyendo a China, de que ninguno de esos gobiernos se estaba comprometiendo en los distintos procesos revolucionarios a nivel mundial, y denunció que los gobiernos stalinistas estaban vendiendo los productos industriales al precio del mercado internacional, reproduciendo el intercambio desigual imperialista. 

El 3 de octubre de 1965, el Partido Comunista de Cuba (PCC) celebró su congreso fundacional, a pesar de que el PCC ya existía, pero el castrismo llevó a cabo una “refundación” en la cual la dirección castrista se integró plenamente al aparato stalinista mundial.  En la dirección del “nuevo” PCC se apartartó a los viejos cuadros dirigentes, se apartó al Che Guevara, y se colocó una nueva dirección dominada por el castrismo. En ese congreso fundacional el pueblo de Cuba se enteró que el Che Guevara ya no era parte del gobierno cuando Fidel Castro leyó la famosa “Carta de despedida”, firmada por el Che Guevara. El “Che” era internacionalista, no creía en la teoría del socialismo en un solo país, y rompió con Castro y el PC, levantando la consigna:  “Crear dos, tres, muchos Vietnam!”. 

Coherente con su visión, el Che dejó sus cargos en el gobierno cubano, y si bien no llevó a cabo una polémica pública con Castro, se fue a llevar adelante una estrategia opuesta a la del castrismo. Producto de su concepción equivocada, guerrillerista, y traicionado por el Partido Comunista, el “Che” murió abandonado en Bolivia en 1967 y de este modo, pasó a ser la primera víctima de la estrategia del “socialismo en un solo país”. Pero toda la política de alineamiento al stalinismo empujó a Cuba a una crisis económica brutal como lo explica Nahuel Moreno:  ” … una consecuencia de la estrecha ligazón económica que se establece con la URSS, que obliga a Castro a plegarse incondicionalmente a las leyes del mercado mundial; ese mercado exige que Cuba produzca azúcar primordialmente y Castro ordena producir sólo azúcar. Tomar en cuenta el mercado mundial es necesario; adaptarse completamente a él es capitular al dominio imperialista, justamente lo que hace Castro. Es así como se levanta la consigna económica de lograr una zafra para el año 1970 de diez millones de toneladas … Este plan fracasa estrepitosamente ya que no se llegó ni de cerca al objetivo fijado …” (Ídem- Nahuel Moreno)

Afiche del Partido Comunista de Cuba apoyando la candidatura de Batista

El fracaso llevó al castrismo a la desesperación, y a la profundización de sus acuerdos con el stalinismo de Moscú por lo cual en 1972 Cuba se incorporó al Consejo de Ayuda Mutua Económica (COMECON) una organización de cooperación económica formada en torno a la Moscú. Esto tuvo funestas consecuencias para la revolución cubana, como lo explica Nahuel Moreno: “… En 1972, Cuba entra al COMECON … se liga así estrechamente al submercado mundial controlado por la burocracia stalinista … la entrada al COMECON refuerza la tendencia al monocultivo o a la especialización con referencia al mercado mundial … Cuba está obligada a importar el 75% de sus cereales, el 68% de su acero y prácticamente el 100% del algodón que ella utiliza … A partir de los años 70 se produce una colosal recuperación de la economía cubana que no es debida a la … entrada al COMECON y a la intensificación del monocultivo, sino a que hubo un aumento espectacular del precio internacional del azúcar, que comenzó a caer a mediados de la misma década. A partir de la caída de los precios del azúcar la economía cubana entra en una crisis aguda”. (ídem- Nahuel Moreno) Mas allá de que el stalinismo de Moscú le dio una gran ayuda a la economía castrista al comprar el azúcar a 40 centavos la libra, varias veces superior al precio mundial, el aislamiento producto de la negativa a impulsar la revolución americana dejó a Cuba dependiente y condenada al monocultivo.

 La traición de la revolución centroamericana llevó a Cuba al capitalismo

Cuba pudo haber roto aislamiento en los 70’s cuando triunfó la revolución en Nicaragua. Con las revoluciones de Nicaragua y El Salvador el imperialismo sufrió una grave derrota que abría las puertas de la revolución socialista latinoamericana, pero Fidel Castro y el régimen cubano que dirigían la revolución centroamericana plantearon la doctrina de que “Nicaragua no será una nueva Cuba” dejando claro que la postura del estado cubano no era la de extender la revolución socialista a Centroamérica. En El Salvador casi un tercio del territorio cayó en manos de los revolucionarios y las masas, pero el PC propició el asesinato de Cayetano Carpio que representaba el ala más radical del Frente Farabundo Martí. De este modo, al limitar la revolución Nicaraguense a la imposición de un estado burgués, y dejar aislada la revolución en El Salvador, el castrismo aisló nuevamente a la revolución cubana.

El aislamiento fortaleció el bloqueo del imperialismo, y llevó a un retroceso de la revolución que abrió la dinámica que le permitió a la élite del PCC convertirse en una nueva burguesía tal que como sucedió en China, en la URSS, en Vietnam y en todos los estados donde la revolución había comenzado, pero sufrió el freno del stalinismo. Se confirmó de ese modo el pronóstico de Trotsky en la Revolución Traicionada de 1937: “Un aislamiento indefinido provocaría infaliblemente, no el establecimiento de un comunismo nacional, sino la restauración del capitalismo”. Para el Marxismo el Socialismo es un proyecto internacional, no se puede construir el “Socialismo en un solo país”. Y tal como afirmó Trotsky, si la revolución no avanza en el terreno internacional, retrocede al capitalismo.

En forma paralela a la traición de la revolución centroamericana, el castrismo impuso en el terreno económico el primer plan quinquenal del periodo 1976-80 en el cual introducen cambios hacia el capitalismo que se inspiraban en las reformas económicas que se venían llevando a cabo en los países de la Europa del Este, como lo explica Nahuel Moreno:  “El tremendo fracaso de la zafra de 10 millones de toneladas del año 1970 … llevaron a la dirección castrista a adoptar orientaciones de la burocracia post stalinista. Estas nuevas orientaciones, teorizadas por economistas soviéticos, de los cuales el más conocido fue Liberman, tendían a descentralizar la conducción económica dándoles autonomía a las empresas, introduciendo el cálculo económico por establecimiento y aplicando las leyes mercantiles … se alentó la autonomía financiera, productiva y comercial de las empresas” (ídem- Nahuel Moreno)

A su vez, mientras el régimen totalitario de los Castro alentaba reformas a favor de introducir el capitalismo en la economía, aumentaba la dependencia del imperialismo tomando deuda externa de los bancos comerciales imperialistas por mas de U$S1.900 millones de dólares, la mayor parte de los cuales tenían un vencimiento cercano buena parte de la cuales era con bancos franceses y canadienses. Para 1979 la emisión de bonos convertibles fue retirada cuando los periódicos financieros suizos cuestionaron el crédito cubano y un consorcio de bancos franceses y alemanes se negó esta vez a preparar un paquete financiero. Bussines Week recordaba el 20 de enero de 1980 que Raúl Castro trazó una perspectiva más sombría: “Cuba está enfrentada al espectro del desastre económico y de la bancarrota”. La producción corriente de azúcar había caído a 5,5 millones de toneladas, bien abajo de los 7 millones que se producían en los años anteriores al ascenso de Castro al poder. 

Ante la crisis, en 1980 el régimen de Fidel Castro impuso nuevas reformas. Estas se sintetizan en dos conjuntos de medidas: Por un lado un aumento de la explotación de los trabajadores, y una ampliación de las medidas de mercado capitalista como lo explica Nahuel Moreno: “Los gerentes de las fábricas ofrecen garantías a quienes realizan un trabajo ejemplar; los salarios pagos por las granjas estatales están vinculados a la producción global y no al tiempo que los trabajadores permanecen en los campos; se evalúa el rendimiento del trabajo individual. Los que rinden por debajo del promedio son degradados o echados; los trabajadores de la industria de servicios ahora pueden buscar un segundo empleo en la empresa privada … Se han abierto más de 200 mercados donde los agricultores pueden vender su producción excedente por encima de las cuotas prefijadas por el estado … El mercado libre hará una contribución de amplio efecto para el socialismo cubano … Después de todo, esto se asemeja mucho a lo que se está haciendo en la Unión Soviética y en Hungría”. (ídem- Nahuel Moreno)

Fidel Castro y Raúl Castro

En la medida en que se introducían las reformas capitalistas, se introdujeron reformas totalitarias en el régimen político del país, como lo explica Nahuel Moreno: “La otra cara de este cambio económico fueron los cambios políticos que se dieron entre 1979 y 1980 en la cúpula del gobierno cubano y en menor grado en el PCC. O Estado de Sao Paulo comentaba que “El primero es que el poder fue nuevamente centralizado en las manos de un pequeño grupo … tres ministros fueron sustituidos en diciembre de 1979. Un mes después, once ministros fueron separados y nueve más dejaron el consejo de ministros porque sus departamentos fueron incluidos en otros. Nueve, de esos 23, eran miembros del comité central del partido y seis de ellos fueron separados del CC en el segundo congreso del PC en diciembre de 1980 (…) Esa centralización se ve ilustrada también por el hecho que el 78,7% de los miembros del comité central electo en el primer congreso del partido, en 1975, fueron reelectos en el segundo congreso, en 1980, a pesar de que el número de integrantes del comité había sido aumentado de 112 a 148”. 

 El objetivo de esta centralización refleja el intento de la burocracia castrista de controlar las fuerzas burguesas y pequeño burguesas alentadas por la apertura y desarrollo del mercado capitalista. Como siempre ese control es burocrático, sin la movilización democrática de la clase obrera. Todo se resuelve en las oficinas de los hermanos Castro. Al final del plan Quinquenal, comenzada la década de los 80’s, es que Raúl Castro propuso la formación de GAESA. Así es como la revolución fue traicionada por Fidel Castro y los dirigentes stalinistas que llevaron adelante el proceso de restauración del capitalismo en Cuba. 

El desarrollo de éste proceso que hemos analizado desembocó en la fundación de GAESA en los 80’s impulsada por Raúl Castro, cuyo dominio sobre la economía del país fue posible imponiendo una dictadura que persiguió, torturó, y asesinó a miles de activistas y dirigentes obreros y populares, aplastando los derechos de las minorías, las mujeres, los negros, y la comunidad LGTBQ. Incluso cuando emergió el Chavismo en Venezuela en los 90’s, Castro asistió personalmente a la asunción de Chávez para plantear que Venezuela no debía seguir el camino de Cuba, en un discurso planteado en la Universidad de Caracas. 

Raul Castro y el Papa en el Vaticano

El 99% de la izquierda mundial miente al afirmar que el estado cubano es un estado obrero, o en un proceso de restauración hacia el capitalismo, y rompe con el Marxismo al abandonar el análisis de clase. Lo que define si un estado es socialista o capitalista es para qué clase social trabaja el estado; si es obrero o socialista es un estado que va contra el capital y la explotación del hombre por el hombre, defendiendo los derechos de los trabajadores y el pueblo. Pero si es un estado burgués o capitalista, lo que defiende el estado es la explotación de los trabajadores y el pueblo a favor del capital, sin importar cómo se llama el partido que maneja el estado. El actual estado cubano defiende los intereses de una minoría de oligarcas millonarios, la cúpula del ejército y el PCC, y ataca los intereses de los trabajadores y el pueblo, por lo tanto es un estado capitalista. Quienes sostienen que Cuba es un estado obrero en base a analizar cuanto de propiedad estatal, y cuanto de propiedad privada existe en la formación social, llevan adelante un análisis burgués- keynesiano, sindicalista, ajeno al Marxismo porque pierde de vista el análisis de clase

Mientras Cuba era un estado obrero, el régimen stalinista de partido único del país era un régimen bonapartista burocrático. Pero cuando Cuba pasó a ser un estado capitalista, el régimen político se transformó en una dictadura capitalista, que masacra, tortura, y aplasta las libertades del pueblo en defensa del capital, y las ganancias de GAESA y las empresas. Esta dictadura capitalista es lo que está enfrentando ahora el pueblo cubano en una revolución contra el régimen totalitario que implica la lucha por libertades democráticas, por la libertad de los presos políticos, por la libertad de asociación, de movilización, de prensa, hasta derrumbar la dictadura capitalista de la oligarquía del PCC. 

Desde La Marx International poyamos incondicionalmente la lucha del pueblo de Cuba contra la dictadura capitalista del PCC. Llamamos a todos los activistas del mundo a apoyar este revolución, y a unirnos a todos lo activistas que luchan contra la dictadura, incluso junto a aquellos honestos y confundidos camaradas que creen que están luchando contra el “socialismo”. La realidad irá mostrando a todo el activismo cubano y mundial que están enfrentado una dictadura capitalista, contra todas las mentiras, sabemos que abrirán los ojos y comprenderán cuales son las consignas correctas del programa. La lucha por una Cuba socialista pasa en primer lugar por la derrota de la dictadura capitalista encabezada por el gobierno de Díaz Canel y el PCC, en el camino de la revolución latinoamericana y mundial.

The post ¿Porqué Cuba es un estado capitalista? appeared first on Asia Commune.