Originally From: https://www.blast-info.fr/

Salomé Saqué

After Donald Trump’s victory, a question haunts many of us: how could so many people elect someone who talks nonsense, lies daily, and yet his supporters don’t seem to hold him accountable for those lies? At its core, these are broader questions : how has conspiracy thinking gained so much ground in recent years? What can be done about those, an ever-growing number, who live in parallel realities? Repeating the facts is no longer enough, so how do we address this? This is one of the questions highlighted by author Naomi Klein. In her latest essay, she delves into this parallel world—a whole underground realm of disinformation and conspiracies that, according to her, feeds off the silence and failures of the so-called progressive world. In this book, she explains that the causes progressives stand for have now become dormant and have been usurped, replaced by distorted doubles. And to discuss this, she is on the set of Blast.

Republished From: https://www.blast-info.fr/emissions/2024/naomi-klein-disaster-capitalism-and-alternative-facts-wlMXMjuGRieOAC_-eT7qjQ?fbclid=PAY2xjawG-Kp1leHRuA2FlbQIxMQABprNa1M473u3XQQlbiEGTcSSdq4rmw0b1-nn8wGUnBN-qNVDJG-6J7SUacw_aem_KD1DYjK7gJ_oaXPWHJzQBg

The post Naomi Klein, disaster capitalism and alternative facts appeared first on Asia Commune.

Here are 10 lessons from the book:

1. The Interconnectedness of Culture and Imperialism: Said argues that culture is deeply intertwined with imperialism. Imperial powers often use culture as a tool for domination, while imperial processes shape cultural production and representation.

2. Imperialism’s Influence on Literature and Art: Said demonstrates how imperialism influences literature, art, and other forms of cultural expression. He examines how colonial experiences are reflected and contested in works of fiction, poetry, and visual art.

3. Challenging Eurocentrism: Said challenges Eurocentric perspectives that dominate Western discourse on culture and history. He argues for a more inclusive approach that acknowledges the contributions of non-Western cultures and societies.

4. The Legacy of Colonialism: Said highlights the enduring impact of colonialism on contemporary culture and politics. He examines how colonial legacies continue to shape power dynamics, identity formation, and cultural representations in postcolonial societies.

5. Resistance and Subversion: Despite the pervasive influence of imperialism, Said emphasizes the agency of marginalized groups in resisting and subverting colonial power structures. He explores how artists, writers, and activists engage in acts of cultural resistance and critique.

6. The Politics of Representation: Said analyzes the politics of representation in colonial and postcolonial contexts. He examines how stereotypes, Orientalist narratives, and other forms of cultural essentialism are used to justify imperial domination and perpetuate unequal power relations.

7. The Importance of Context: Said underscores the importance of considering historical and political contexts when interpreting cultural texts. He argues against ahistorical readings that overlook the complex relationships between culture, power, and imperialism.

8. Cross-Cultural Encounters: Said explores the dynamics of cross-cultural encounters between imperial powers and colonized peoples. He examines how these encounters shape cultural exchange, hybridity, and the construction of identities.

9. The Role of Intellectuals: Said discusses the role of intellectuals in challenging imperial ideologies and advocating for social justice. He calls upon intellectuals to critically engage with dominant narratives and to support movements for decolonization and self-determination.

10. Toward a Postcolonial Future: Said offers insights into the possibilities of a postcolonial future characterized by justice, equality, and cultural pluralism. He encourages readers to envision alternative futures that transcend the legacies of imperialism and foster genuine dialogue and understanding among diverse peoples.

These lessons from Edward W. Said’s “Culture and Imperialism” shed light on the complex interplay between culture, power, and imperialism, inviting readers to critically reflect on their own cultural assumptions and historical contexts.

Comments:

Maxine Dixon

It’s okay if you restrict what Said said to literature and art Too many of his disciples who are also post modernists apply these ideas of cultural expression to science However science is not cultural expression It isa method for discovering the truth

That means it’s criterion is truth and it is universal I am also of tge view that secular liberal democracy is infinitely preferable to tribalism or theocracy Said wrote about literature He was talking about colonialism in a very particular context z too many post modernist’s is that contrary to their assumptions they treat said as universally applicable

Literature is a special case of cultural expression Cannibalism was a form of cultural expression and quite rightly the British colonial authorities stopped it because it was revolting

Gerard Flood

His teachings were certainly not controversy-free! “Few academics have enjoyed the influence of Edward Said (1935–2003), the father of “post-colonialism”, and a dominant figure across the board in left-wing postmodernism. Yet fewer public intellectuals, even among gurus of the Left intelligentsia, have been more inaccurate or perverse in their influence.” …. but also, “An important reason why this astonishing hypocrisy became common is because Edward Said gave it legitimacy. By all accounts, it should be noted, he was personally a fine human being, but his intellectual legacy was perverse and destructive.” – by William Rubinstein, who held chairs at Deakin University and at the University of Wales, and is now an adjunct professor at Monash University. http://quadrant.org.au/…/the-middle-eastern-fantasies…/

Republished From: https://www.facebook.com/groups/1212328889160688/permalink/2058208171239418/?rdid=QUH5ZsRPwcmqrduQ&share_url=https%3A%2F%2Fwww.facebook.com%2Fshare%2Fp%2FVL8txSCzQfoNLSeG%2F

The post “Culture and Imperialism” appeared first on Asia Commune.

සමස්තයක් වශයෙන්, සංවිධිත ශ්‍රමය එනම් වෘත්තීය සමිති ලොව පුරා කම්කරුවන්ගේ අයිතිවාසිකම් සහ අවශ්‍යතා වෙනුවෙන් පෙනී සිටීමේ වැදගත් බලවේගයක් ලෙස දිගටම පවතී. කෙසේ වෙතත්, කම්කරු ව්‍යාපාරය සඳහා උදාවී ඇති නව අවස්ථා සහ නව අභියෝග යන දෙකටම මුහුණ දෙමින්, ආර්ථික, සමාජීය සහ තාක්ෂණික ප්‍රවණතාවල  වෙනස්වීම්වලට ප්‍රතිචාර වශයෙන් ශ්‍රම සංවිධානයේ භූ දර්ශනයද විකාශනය වේ. විවිධ රටවල් සහ විවිධ කර්මාන්ත හරහා කම්කරුවන් අතර සම්බන්ධීකරණය සහ සහයෝගීතාව ගොඩනැගීමේ උත්සාහයන් තුලින් (ස්වයංක්‍රීය කම්කරු හා ජනතා කොමියුන ගොඩනැඟීම මඟින්) කම්කරු අයිතිවාසිකම් උල්ලංඝනය කිරීම්වලට විසඳුම් සෙවීමට සහ ලොව පුරා සාධාරණ සේවා කොන්දේසි ප්‍රවර්ධනය කිරීමට හැකි ජාතික, කලාපීය සහ ජාත්‍යන්තර ව්‍යාපාරයක් ගොඩනැඟීම වඩාත් වැදගත් වී ඇත. එමගින් ලෝක කම්කරු පංතියේ සහ පීඩිත ජනතාවගේ ස්වයං සංවිධානය සහ ස්වයං පැවැත්ම සඳහා අරගලය කිරීම අද දවසේ කාර්යය භාරය වී ඇත.

2024 මැයි දිනය වන විට, ලෝකයේ සංවිධිත ශ්‍රමයේ ( වෘත්තීය සමිති තුළ සංවිධාන ගතවූ) තත්ත්වය කලාපීය, ජාතික සහ ප්‍රාදේශීය සාධක මත පදනම්ව බරපතල වෙනස්කම්වලට භාජනයවී ඇත. නිදසුනක් වශයෙන් ලංකාවේ සංවිධිත කම්කරු ජනතාව විවිධ දේශපාලන ප්‍ර‍වනතාවයන්ට (“ වම සහ දකුණ යන දෙකටම අයත් පාලක පංති ප්‍ර‍භූන් යටතේ) අයත් ඊනියා වෘත්තීය සමිති යටතේ භේද භින්නවී ගොස් ඇත. නැතහොත් එම වෘත්තීය සමිති මෙහෙයවන පාර්ලිමේන්තුවාදී දේශපාලන පක්ෂවල න්‍යාය පත්‍ර‍යන්ට අනුව ක්‍රියා කරති. 

ඒ අතර “ස්වාධීන“ වෘත්තීය සමිති ලෙස පෙනී සිටින සංවිධාන තුළ තවත් අතලොස්සක් පමණ වන කම්කරුවෝ සම්බන්ධවී සිටිති. මෙම බොහෝ “ස්වාධීන සමිති“ පදනම්වී ඇත්තේ විදේශ ආධාර ලබන රාජ්‍ය නොවන සංවිධාන මතය. 

මෙම දෙපාර්ශවයටම අයත් වෘත්තීය සමිති නායකත්වයන් එකිනෙකා පරයා විවිධ ප්‍ර‍දර්ශනීය ක්‍රියාකරකම්වල යෙදෙන නමුත් කම්කරු ජනතාව පහළ මට්ටමෙන් ශක්තිමත් බලවේගයක් ලෙස ගොනු කිරීමට වෙහෙස නොවෙති. 

ඉහළ මට්ටමෙන් (එනම් නායකත්ව මට්ටමෙන්) එක්සත් වැඩ පිළිවෙලකට ඒමටද මෙම වෘත්තීය සමිති නායකත්වයන්ට නොහැකි වී ඇත්තේ ඔව්හු විවිධ දේශපාලන ප්‍ර‍වණතාවයන්ගේ  නැතහොත් විදේශ රාජ්‍ය නොවන සංවිධානවල උවමනාවන්ට අනුව ක්‍රියා කරන හෙයිනි. සමහර වෘත්තීය සමිති තම සාමාජිකත්වය පවා (වැඩිකර ගැනීමට)  පුළුල් කිරීමට බිය වනුයේ එසේ කළහොත්,  වෙනත් දේශපාලන පක්ෂවලට අයත් කොටස් විසින් තම වෘත්තීය සමිතියේ නායකත්වය අල්ලා ගත හැකිවේය යන බියෙනි. 

මේ අතර සුළු ධනේශ්වර ජනප්‍රියවාදී හා පාර්ලිමේන්තුවාදී දේශපාලන පක්ෂ උත්සාහ කරනුයේ දැනට වෙනත් වෘත්තීය සමිති තුළ සංවිධාන ගතවී ඇති කම්කරුවන්, එම සමිතිවලින් කඩාගෙන තම පක්ෂයට අනුබද්ධ සමිතිවලට බඳවා ගැනීමට මිස තවමත් සංවිධාන ගතවී නැති (අසංවිධිත) කම්කරුවන් වෘත්තීය සමිති තුළට ගෙන ඒම නොවේ. ඔව්හු කම්කරුවන්ගේ ප්‍ර‍ශ්න ගැන කථා කරනුයේ ඊළඟට එළඹෙන ජනාධිපතිවරණයේදී හෝ මහා මැතිවරණයේදී හෝ වත්මන් ධනපති රාජ්‍ය යන්ත්‍ර‍ය මෙහෙයවීමේ බලය අත්පත් කර ගැනීමටය. 

මෙම තත්ත්වය යටතේ 2024 මැයි දිනය හුදු පාර්ලිමේන්තුවාදී දේශපාලන පක්ෂවල ප්‍ර‍දර්ශනයක් වශයෙන් ශ්‍රී ලංකාව තුළ දැකිය හැකි වනු අතර සංවිධිත හා අසංවිධිත කම්කරුවන් ස්වාධීන බලවේගයක් වශයෙන් ගොනු කිරීමේ උත්සාහයක් නොවනු ඇත. 

එහෙත් අද අපට අවශ්‍ය වි ඇත්තේ කම්කරු පංතිය ඇතුළු සියළුම වැඩ කරන ජනතාවගේ ස්වායත්ත (independent) බලවේගයක් ගොනු කිරීමේ දිසාවට යොමුවූ හා ඒ සඳහා පීඩිත ජනතාව පෙළගස්වන දේශීය, කලාපීය සහ ජාත්‍යන්තර වැඩ පිළවෙලකි. එම කර්තව්‍යය ඉටු කළ හැකි මාධ්‍යය වනුයේ කම්කරු හා අවශේෂ පීඩිත ජනතාවගේ ස්වයං ක්‍රියාකාරිත්වය මත පදනම්වූ කම්කරු ජනතා කොමියුන ගොඩනැඟීම හා එම කොමියුන කලාපීය හා ජාත්‍යන්තර ජනතා ව්‍යාපාර සමඟ බද්ධ කිරීමෙනි.

ලෝක තත්ත්වය:

1. සංවර්ධිත රටවල්: 

හොඳින් ස්ථාපිත කම්කරු ව්‍යාපාර සහ කම්කරුවන් සඳහා ශක්තිමත් නීතිමය ආරක්ෂාවක් ඇති රටවල, සංවිධානාත්මක කම්කරු ව්‍යාපාර (සංවිධිත ශ්‍ර‍මය) අඛණ්ඩව සැලකිය යුතු කාර්යභාරයක් ඉටු කරයි. මෙම රටවල් තුළ වෘත්තීය සමිති බොහෝ විට සාමූහික කේවල් කිරීමේ ගිවිසුම් ඇතිකර ගන්නා අතර කම්කරුවන්ගේ අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් පෙනී සිටීම සහ කම්කරු ප්‍රතිපත්ති සැකසීමටද සහභාගී වේ. කෙසේ වෙතත්, වෘත්තීය සමිති සාමාජිකත්වය අඩුවීම, වෘත්තීය සමිති විරෝධී නීති සම්පාදනය සහ ගිග් වර්ක් ( gig work) හා උප කොන්ත්‍රාත් වැනි අවිනිශ්චිත රැකියා ඉහළ යෑම වැනි අභියෝග වැඩිවෙමින් පවතී.

2. සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල්:

බොහෝ සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල, ඒකාධිපති පාලන තන්ත්‍රවල මර්දනය, කම්කරු නීති නිසි ලෙස ක්‍රියාත්මක නොකිරීම සහ සේවා යෝජකයන්ගේ ප්‍රතිරෝධය වැනි බාධකවලට සංවිධානාත්මක ශ්‍රමය (වෘත්තීය සමති) මුහුණ දෙයි. මෙම අභියෝග මධ්‍යයේ වුවද, සමහර සංවර්ධනය වෙමින් පවතින රටවල වෘත්තීය සමිති, කම්කරුවන් සංවිධානය කිරීමේදී, විශේෂයෙන්ම නිෂ්පාදන සහ සේවා වැනි ප්‍රධාන අංශවල වැදගත් ජයග්‍රහණ ලබාගෙන ඇත. ඔවුහු බොහෝ විට වඩා හොඳ වැටුප්, වැඩිදියුණු කළ සේවා කොන්දේසි සහ අවිධිමත් ආර්ථික පිළිවෙත් හමුවේ කම්කරුවන් සඳහා සමාජ ආරක්ෂණය වෙනුවෙන් පෙනී සිටිති.

3. නැගී එන ආර්ථිකයන්:

ශීඝ්‍ර කාර්මිකකරණයට සහ ආර්ථික වර්ධනයට ලක්වන රටවල් සංවිධානාත්මක ශ්‍රමය සඳහා අවස්ථා මෙන්ම නව අභියෝග යන දෙකටම මුහුණ දී ඇත. එක් අතකින්, ශ්‍රම බලකායේ ව්‍යාප්තිය සහ නව කර්මාන්තවල නැගීම මගින් වෘත්තීය සමිති සංවිධානය කිරීම සහ සාමූහික කේවල් කිරීම සඳහා විභවයන් නිර්මාණය කරයි. අනෙක් අතට, ආර්ථික සංවර්ධනය හඹා යාමේ දී කම්කරු අයිතිවාසිකම් සම්මුතියකට යට විය හැකි අතර, නැගී එන ආර්ථිකයන්හි කම්කරුවන් බොහෝ විට අඩු වැටුප්, අනාරක්ෂිත සේවා කොන්දේසි සහ සමාජ ආරක්ෂණ ක්‍ර‍ම නොමැතිවීම හෝ ඒවා කපා හැරීම වැනි ගැටළු වලට මුහුණ දෙයි.

4. ගෝලීයකරණය සහ සැපයුම් දාම(Supply Chains): 

ධනපති ආර්ථිකයේ ගෝලීයකරණය සහ භාණ්ඩ බෙදා හැරීමේ සැපයුම් දාම මඟින් නව රැකියා අවස්ථා සහ නව අභියෝග යන දෙකම ඉදිරිපත් කරමින් සංවිධානාත්මක ශ්‍රමයේ (වෘත්තීය සමිති ඇතුළු) භූ දර්ශනය නැවත සකස් කර ඇත. මෙහි ප්‍ර‍තිඵලයක් වශයෙන් බහුජාතික සමාගම් දේශසීමා හරහා ක්‍රියාත්මක වන අතර, වෘත්තීය සමිති සංකීර්ණ ගෝලීය නිෂ්පාදන ජාලයන් තුළ කම්කරුවන් සංවිධානය කිරීමේ අභියෝගයට මුහුණ දී ඇත. මෙම කාර්යයේදී සම්ප්‍ර‍දායික “වාමාංශිකයන්“ හා සභාග දේශපාලනය නිසා දූෂිතවී ඇති වෘත්තීය සමිති මෙම තත්ත්වයට මුහුණදීමට නොහැකිව අන්ද මන්දව සිටින අතර ඔව්හු සංවිධානගත නොවීම ගැන කම්කරුවන්ට වරද පැටවීමට හෝ/නැතහොත් කම්කරු පංතිය නව තාක්ෂණය හමුවේ අත අතුරුදහන් වෙමින් ඇතැයි වැනි මනෝමූල අදහස් පැවසීමට හෝ පටන්ගෙන ඇත. කම්කරු පංතියේ සංයුතිය වෙනස්වීම අනුව නව සංවිධාන විධි ක්‍ර‍ම නවෝත්පාදනය (Innovation) සඳහා පංති සහයෝගිතාවාදී දේශපාලනය නිසා දූෂිතවූ වෘත්තීය සමිති සංවිධානවලට හා “වාමාංශික“ යන් වශයෙන් පෙනී සිටින කොටස්වලට නොහැකි වී ඇත. ඔව්හු සම්ප්‍ර‍ායික සංවිධාන හා සම්ප්‍ර‍ායික අරගල පිළිවෙත්වල සිරකරුවන් බවට පත්වී ඇත. එසේ නැතහොත් මාක්ස්-ලෙනින්වාදය දේවභාෂිතයක් ලෙස නැවත නැවත ජප කරමින් සිටිති. 

5. තාක්ෂණය සහ ස්වයංක්‍රීයකරණය:

 තාක්‍ෂණික දියුණුව සහ ස්වයංක්‍රීයකරණය මගින් කම්කරුවන් ඉටු කරන කාර්යයන්ගේ ස්වභාවය පරිවර්තනය කර ඇති අතර සංවිධිත ශ්‍රමය සඳහා නව අභියෝග එල්ල කර ඇත. ස්වයංක්‍රීයකරණය මඟින් ඵලදායිතාව සහ කාර්යක්ෂමතාව වැඩි දියුණු කළ හැකි අතර, එමගින් රැකියා විස්ථාපනය සහ සම්ප්‍රදායික රැකියා සබඳතා ඛාදනය වීම පිළිබඳ කනස්සල්ල ද මතු කරයි. මෙම වෙනස්කම් වලට අනුගත වන්නේ කෙසේද යන්න පිළිබඳව ලොව පුරා වෘත්තීය සමිති පොරබදමින් සිටින අතර, තාක්‍ෂණික ප්‍රගතියෙන් කම්කරුවන්ට ප්‍රතිලාභ ලැබෙන බව සහතික කිරීම සඳහාවූ නව ප්‍රතිපත්ති සහ සේවා කොන්දේසි වෙනුවෙන් පෙනී සිටීම අද ලෝක කම්කරු ව්‍යාපාරයේ කාර්යයභාරය වී ඇත. මෙම නව තාක්ෂණය සහ ස්වයංක්‍රීයකරණය භාවිතය මගින් ලෝක කම්කරු ප්‍ර‍ජාවගේ වැඩ කරන කාලය ( සතියකට වැඩ කරන දින ගණන හෝ පැය ගණන) අඩු කිරීමට හැකියාව ඇති අතර එමගින් ඉතිරි වන කාලය වැඩිදුර අධ්‍යාපනය, සංස්කෘතික, ක්‍රීඩා වැනි කටයුතු සඳහාත්, තම පවුලේ සහ සමාජයේ අවශ්‍යතා සඳහාත් යොදා ගැනීමට හැකි වන්නේය. එමඟින් වඩාත් සාමකාමී සහ සෞඛ්‍ය සම්පන්න ලෝකයක් ජනිත කිරීමටත් නව තාක්ෂණය භාවිතයට ගත හැකි වන්නේය.

• විල්ප්‍ර‍ඩ් සිල්වා විසිනි

The post 2024 මැයි දිනය: කම්කරු කොමියුන මත පදනම්වූ නව ජනතා ව්‍යාපාරයක් සඳහා එක්වෙමු! appeared first on Asia Commune.

සමාජවාදීන් පරම්පරා ගණනාවක් තිස්සේ රුසියානු විප්ලවයෙන් මෙන්ම ලෝකයේ අන් රටවල විප්ලවවාදී ව්‍යාපාරයන්ගෙන් ආභාසය ලබාගෙන ඇති නමුත්, ඒවායින් උකහාගත් බොහෝ පාඩම් අපගේ කාලයට ගැලපෙන පරිදි නිවැරදිව භාවිතයට ගැනීමට අසමත්වී ඇත. අද ඉතා ගැඹුරු අර්බුදයට ගොස් ඇති වත්මන් ධනපති ක්‍ර‍මයේ වෙනසක් ඇති කිරීමට නම්, අපි ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සමාජවාදය පිළිබඳ න්‍යාය සහ භාවිතය පිළිබඳව බැරෑරුම් ලෙස සලකා බැලිය යුත්තෙමු.

ලොවපුරා සමාජවාදි විප්ලවවාදීන් අවුරුදු සියයකට වැඩි කාලයක් රුසියානු විප්ලවයේ දේශපාලන සෙවනැල්ල යටතේ ජීවත් වූහ. 1917 ආදර්ශය අනුව යමින්, පරම්පරාවෙන් පරම්පරාවට සමාජවාදීන් බොල්ෂෙවිකයන්ගේ මූලික දේශපාලන පාඩම් ලෙස ඔවුන් වටහාගත් දේ ක්‍රියාත්මක කිරීමට සහ ඉගෙන ගැනීමට උත්සාහ කළහ.

මිලියන සංඛ්‍යාත ක්‍රියාකාරීන් මෙම ව්‍යාපෘතියට සිය දායකත්වය ලබා දී ලොව පුරා වැඩ කරන ජනතාව වෙනුවෙන් ජයග්‍රහණ දිනා දීම සඳහා වැදගත් කාර්යභාරයක් ඉටු කළද, ලෙනින්වාදී පක්ෂ, දියුණු ධනේශ්වර ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය පැවති රටවල් තුළ තමන්ගේම විප්ලවයක් කිරීමට කිසි විටෙකත් ආසන්න වී නැත. බොල්ෂෙවික්වරුන්ගේ ආනුභාව සම්පන්න ආදර්ශයේ ඛේදවාචකය වූයේ, ඔවුන් ඉතා ඉක්මනින් ස්ටැලින්වාදයේ බිහිසුණුභාවයට ගොදුරු වීම පමණක් නොව, පාර්ලිමේන්තු ප්‍ර‍ජාතන්ත්‍ර‍වාදී සන්දර්භයන්ටවත් නුසුදුසු නිලධාරිවාදී ප්‍රවේශයක් අනුගමනය කිරීම ය.

එහෙත් රුසියානු විප්ලවයෙන් ඉගෙන ගැනීමට කිසිවක් නොමැති බව මින් අදහස් නොවේ. 1917 දී ජයග්‍ර‍ණයටයට පත් වූ රුසියානු විප්ලවවාදී ව්‍යාපාරය වැදගත් හා කල් පවත්නා පාඩමක් ලෝක කම්කරු පංතියට ලබාදී ඇත. එනම් “ධනවාදය සදාකාලික නොවේ, එය පෙරළා දැමිය හැකිය“ යන්නයි. අත්තනෝමතික මර්දනකාරී පාලනයක් යටතේ ඊට එරෙහිව සංවිධානය වීම සහ වර්තමාන සුභසාධන රාජ්‍යයන් අතර නාටකාකාර වෙනස්කම් තිබුණද, රුසියාවේ මහජන කම්කරු ව්‍යාපාර තුළ සමාජවාදය මුල් බැස ගැනීමට හේතු සාධකවූ, රුසියානු සමාජවාදීන්ගේ ප්‍රබෝධමත් සහ කැපී පෙනෙන ලෙස සාර්ථක වූ ප්‍රයත්නයන්ගෙන් ඉගෙන ගැනීමට බොහෝ දේ ඉතිරිව තිබේ.

සම්ප්‍ර‍දායික වශයෙන්, සමාජවාදීන්ගේ කාර්යභාරය වනුයේ වත්මන් ධනවාදයේ පවතින පද්ධතිවලට අභියෝග කිරීම, විවේචනය කිරීම සහ සමානාත්මතාවය, ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය සහ සමාජ සාධාරණත්වය සඳහා ප්‍රමුඛත්වය දෙන විකල්ප ආර්ථික හා සමාජ විධිවිධාන වෙනුවෙන් පෙනී සිටීමයි.

නිෂ්පාදනය, බෙදා හැරීම සහ හුවමාරු කිරීමේ මාධ්‍යයන් සමස්ත ප්‍රජාවට අයිති හෝ ප්‍ර‍ජා සංවිධාන විසින් නියාමනය කරනු ලබන සමාජයක් වෙනුවෙන් සමාජවාදීහු පෙනී සිටිති. විශේෂිත සන්දර්භයන් අනුව ඔවුන්ගේ කාර්යභාරය වෙනස් වන නමුත් සාමාන්‍යයෙන් ඇතුළත් වන්නේ:

1. **ආර්ථික සමානාත්මතාවය සඳහා පෙනී සිටීම**: 

සමාජවාදීන් බොහෝ විට ආදායම් සහ ධන අසමානතාවය අඩු කරන ප්‍රතිපත්ති සහ පද්ධති සඳහා උද්ඝෝෂණ කරති. මෙයට ප්‍රගතිශීලී බදුකරණය, ධනය යලි බෙදා හැරීම හෝ සෞඛ්‍ය හා අධ්‍යාපනය වැනි සමාජ සේවා සැපයීම හෝ ඇතුළත් විය හැක.

2. **කම්කරුවන්ගේ හා පීඩිත ජනතාවගේ අයිතිවාසිකම් වෙනුවෙන් පෙනී සිටීම**: 

සමාජවාදීන් සාමාන්‍යයෙන් කම්කරුවන්ගේ හා පීඩිත ජනතාවගේ අයිතිවාසිකම් සහ අවශ්‍යතා සඳහා ප්‍රමුඛත්වය දෙයි. කම්කරුවන් සූරාකෑමෙන් ආරක්ෂා කරන, සාධාරණ වැටුප් සඳහා පෙනී සිටින සහ කම්කරු සංගම් පිහිටුවීමට සහාය දෙන කම්කරු නීති පද්ධතියක් සඳහා සමාජවාදීහු අරගලය කරති.

3. **සමාජ සුභසාධන වැඩසටහන්**: 

රැකියා විරහිතයන්, වැඩිහිටියන් සහ ආබාධිතයන් ඇතුළු සමාජයේ වඩාත්ම අවදානමට ලක්ව ඇති සාමාජිකයින් සඳහා ආරක්ෂිත වැඩ පිළිවෙලක් සැපයීම සඳහා සමාජ සුබසාධන වැඩසටහන් පුළුල් කිරීම හා ප්‍රවර්ධනය කිරීම ‍සඳහා සමාජවාදීහු නිරන්තරයෙන්ම ක්‍රියා කරති.

4. **මහජන අයිතිය සහ පාලනය**: 

සෞඛ්‍ය සේවා, ප්‍රවාහනය, බලශක්තිය සහ උපයෝගිතා වැනි ප්‍රධාන කර්මාන්ත සහ සේවාවන් ජනසතු කිරීම හෝ පොදු අයිතිය යටතේ පවත්වා ගැනීම හෝ වෙනුවෙන් සමාජවාදීහු පෙනී සිටිති. මෙම සම්පත් පුද්ගලික ලාභය සඳහා නොව සමස්ත සමාජයේ අවශ්‍යතා සඳහා භාවිතා කිරීම සහතික කළ යුතු බව ඔවුහු විශ්වාස කරති.

5. **ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සහභාගීත්වය**: 

බොහෝ සමාජවාදීන් දේශපාලන හා ආර්ථික ක්ෂේත්‍ර දෙකෙහිම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී තීරණ ගැනීමේ වැදගත්කම අවධාරණය කරයි. ඔවුහු කම්හල්වල සහ සේවා ස්ථානවල ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්නාහ. එහිදී කම්කරුවන්ට තම සේවා ස්ථානවල කළමනාකරණය සහ මඟපෙන්වීම මෙන්ම ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී සහභාගීත්වය ඉහළ නැංවීම සඳහා පුළුල් දේශපාලන ප්‍රතිසංස්කරණ වෙනුවෙන් හඬ නඟනු ඇත.

6. **ජාත්‍යන්තර සහයෝගීතාවය**: 

සමාජවාදීහු බොහෝ විට දේශසීමා හරහා කම්කරුවන් සහ පීඩිත කණ්ඩායම් අතර ජාත්‍යන්තර සහයෝගීතාවයට සහාය දක්වති. ඔවුහු අධිරාජ්‍යවාදයට විරුද්ධවත්, සාධාරණ වෙළඳ ප්‍රතිපත්ති වෙනුවෙන්ද පෙනී සිටින අතර ගෝලීය වශයෙන් සමාජ සාධාරණත්වය සහ විමුක්තිය සඳහා වූ ව්‍යාපාරවලට සහාය දක්වති.

මේ ආකාරයෙන් සමාජවාදය අපේක්ෂා කරන ඕනෑම සංවිධානයක් වේ නම්, ඔවුන්ගේ හෝ එම සංවිධානයේ කාර්ය විය යුත්තේ කම්කරු පන්ති බලය ගොඩනැගීමට කටයුතු කිරීම ය. සමාජවාදය සඳහා වූ උපාය මාර්ගයක් වශයෙන් මෙම කාර්ය ඉටු කරන්නේ කෙසේද යන්න අද අප හමුවේ ඇති ගැටළුව වන්නේ ය.

සාමාන්‍යයෙන් කම්කරු පංතිය සංවිධාන වනුයේ වෘත්තීය සමිති තුළය. එහෙත් වෘත්තීය සමිති යනු ස්වභාවයෙන්ම ප්‍රතිසංස්කරණවාදී සංවිධාන වන්නේය.‍ වෘත්තීය සමිතියක අරමුණ වනුයේ ධනපති සූරාකෑම අවසන් කිරීම නොව, වැටුප් වැඩිකර ගැනීම, වඩා හොඳ සේවා තත්ත්වයන් ලබා ගැනීම සහ වඩා හොඳ ප්‍රතිලාභ ලබා ගැනීම ය.‍ වෙනත් වචනවලින් කිවහොත් වඩාත් වාසිදායක තත්වයන් යටතේ ශ්‍ර‍ම ශක්තිය විකිණීම වන්නේය. 

එනමුත්, වෘත්තීය සමිති යනු ප්‍රාග්ධනයේ ආධිත්‍යයට එරෙහිව සිට ගන්නා වූ පළමු බලඇණියද වන්නේය. වත්මනේ බොහොමයක් වෘත්තීය සමිති පාලනය කරනු ලබන්නේ වෘත්තීය සමිති නිලධාරි ස්ථරයක් විසිනි. ඔව්හු බොහෝ විට උනන්දු වනුයේ කම්කරුවන්ගේ අවශ්‍යතාවයන් ලබා දෙනවාට වඩා  තමන්ගේ ප්‍රතිලාභ වැඩිකර ගැනීමටය.‍ මෙම වෘත්තීය සමිති නිලධාරිවාදය ලෝකයේ බොහෝ රටවල මෙන්ම ශ්‍රී ලංකාව තුළ ද අසාමාන්‍ය මට්ටමට වර්ධනය වී ඇත. 

එපමණක් නොව ලෝකය පුරාම වෘත්තීය සමිති සාමාජිකත්වයද ඓතිහාසිකව ඉතා පහළ මට්ටමකට ඇද වැටී ඇත. එහෙත් ලොව පුරා තවත් මිලියන ගණනක් කම්කරුවෝ ඉහත කී දුර්වල තත්ත්වයන් නොතකමින් තමන්ගේ බල මධ්‍යස්ථාන වශයෙන් වෘත්තීය සමිතිවල සාමාජිකත්වය දරති. වෘත්තීය සමිති යනු, පාලකයන් සමඟ ප්‍රශ්න ඇති වූ විටත්‍, තම අයිතීන් රැක ගැනීමට අවශ්‍ය වූ විටත්, හොඳ වැටුප් තත්වයන් ලබාගැනීමටත් කම්කරුවන් ඒකරාශි වන්නා වූ සංවිධාන වන්නේය. එමෙන්ම මෙම කම්කරුවන් සමාජවාදී හා විප්ලවවාදී දේශපාලනයට අවතීර්ණ වනුයේ ද මෙම ප්‍රාථමික පන්ති අරගල හරහා වන්නේය. අරගල කිරීම සඳහා කම්කරුවන් ගොඩනඟා ගන්නා වූ කම්කරුවන්ගේ ස්වභාවික සංවිධාන තුළ අප සහභාගි නොවන්නේ නම්, අර්ථවත් අත්දැකීම් ලබාගැනීමටත්, සහෝදර කම්කරුවන් සමග අදහස් හුවමාරු කර ගැනීමටත් ඇති අවස්ථාවන් අප මඟ හැරියා වන්නේය. එමනිසා මෙම සංසිද්ධීන් දෙක කෙරෙහි අපි යළිත් අවධාරණය කළ යුත්තේය. එනම්‍, වෘත්තීය සමිතිවල ස්වභාවයෙන්ම පවතින ප්‍රතිසංස්කරණවාදී ලක්ෂණයන් හා කම්කරුවන්ගේ සංවිධාන සමඟ බද්ධ වී කම්කරු අරගලවලට සහභාගී වීමේ අවශ්‍යතාවයත් ය. 

ඊළඟට මතුවන ප්‍රශ්නය වනුයේ වෘත්තීය සමිති පන්ති අරගල සංවිධාන බවට හරවන්නේ කෙසේද? යන්නයි.‍ එහි පළමු පියවර වනුයේ වෘත්තීය සමිති තුළ පවතින නිලධාරිවාදී නායකත්වයට එරෙහිව අරගලයයි. නිලධාරිවාදය අනිවාර්යයෙන් පැවතිය යුතු යක්ෂයෙක් හෝ වෘත්තීය සමිතිවල වර්ධනයේදී නොවැලැක්විය හැකි ලෙස පැන නගින තත්වයක් හෝ නොවන බව තේරුම් ගැනීම මෙහිදී ඉතා වැදගත් වන්නේය. 

වෘත්තීය සමිති නිලධාරිවාදය යනු සමාජ ස්ථරයක් තුළ මතුවී ඇති පුද්ගල භාවයක් වන අතර විශේෂිත අරමුණු ඉටුකිරීමට කුලියට ගන්නාවූ පුද්ගලයෝ වන්නාහ. යම් සැලකිය යුතු ප්‍රමාණයකට වර්ධනය වූ සෑම ‍වෘත්තීය සමිති සංවිධානයකටම ස්ථිර පරිපාලන කාර්ය මණ්ඩලයක් අවශ්‍ය වන්නේය. එහෙත් ප්‍රශ්නය මතුවනුයේ මෙම කාර්ය මණ්ඩලය විසින් නියෝජනය කිරීමට සහ සේවය ලබාදීමට බලාපොරොත්තු වන්නා වූ කම්කරුවන්ගෙන්‍, එනම් පෙරටු බලඇණියෙන් වෙන්ව වැඩි වැඩියෙන් ස්වාධීනවීමට වෘත්තීය සමිතියේ කාර්ය මණ්ඩලය පටන් ගත් විට මෙම නිලධාරීවාදය ඉස්මතු වන්නේය. ඊට හේතුව වනුයේ විප්ලවීය අවස්ථාවන්හිදී හෝ සංවිධානයවීමේ අවස්ථාවකදී හැර අන් වකවානුවලදී කම්කරුවෝ අඛණ්ඩ වැඩ වර්ජනයේ නොයෙදෙන නිසාවෙති. 

කම්කරු පන්ති අරගලය අනිවාර්යෙන්ම ප්‍රසාංගික  වන්නේය. දිනකට පැය අටක් හෝ ඊට වැඩියෙන් වැඩ කරන බොහෝ කම්කරුවෝ වැඩපළට යෑමට හා ඒමටත්, තමා සහ තම පවුලේ සාමාජිකයන් රැක බලා ගැනීමටත් යෙදී සිටිති. එබැවින් වෘත්තීය සමිති නිලධාරීහු තම කාර්යභාරයන් අරගලයන් නොමැති අවධිය තුළ ද අඛණ්ඩව කරගෙන යති. මේ අතර හදිසියේ මතුවන තත්වයන් යටතේ ක්ෂණිකව ක්‍රියාකිරීමේ අවශ්‍යතාවය මතු වූ විට වෘත්තීය සමිති නිලධාරීහු හදිසි හා ක්ෂණික ක්‍රියාකාරකම්වලට බාධකයක් බවට පත්වෙති.

වෘත්තීය සමිති නිලධාරීහු ඔවුන්ගේ ක්‍රියාකාරකම් විසින්ම ගොඩ නගන ලද ජීවිතයකට හිමිකම් කියන විශේෂිතවූ ස්ථරයකින් සමන්විත පුද්ගලයෝ වෙති. ඔව්හු වෘත්තීය සමිතිය තුළ සංවිධානය වී සිටින කම්කරුවන්ට වඩා වෙනස් වෙති. ඔවුන් නියෝජනය කරනු ලබන කම්කරුවන්ට වඩා ඉහළ වැටුප් ඔවුහු නිරන්තරයෙන්ම ලබා ගනිති. ඔවුනට එම වැටුප ගෙවනුයේ වෘත්තීය සමිතියෙනි. මෙම තත්ත්වය විසින් අවිනිශ්චිත භාවයන්  හා ප්‍රතිවිරෝධයන් ගණනාවක් නිර්මාණය කරති.‍ 

පළමුවෙන්ම ඉහළ මට්ටමේ වෘත්තීය සමිති නිලධාරීන්ගේ ජීවිතය, කතාව සහ ඔවුන් නිවාඩු කාලය ගත කරන ආකාරය වැඩපොළේ ක්‍රියාකාරී කම්කරුවන්ගේ ජීවිතවලට වඩා සම්පූර්ණයෙන්ම වෙනස් වන්නේය. ඉහළ මට්ටමේ වෘත්තීය සමිති නිලධාරීන් සහ පළපුරුදු වෘත්තීය සමිති සංවිධායකයන් ඉහළ මට්ටමේ වැටුප් ලබන පුද්ගලයෝ වෙති. එමෙන්ම ඔවුන්ගේ ජීවන මට්ටම් හා භාවිතා කරන මෙවලම්, යාන වාහන, ගේ දොර ආදී මට්ටමෙන් ගත් විට ද වැඩපොළේ සටන් කරන ක්‍රියාකාරී කම්කරුවන්ගේ ජීවිතවලට වඩා වෙනස් ජීවිත ගත කරති.

දෙවනුව වෘත්තීය සමිති නිලධාරීන් සිය සාමාජිකයන්ට වඩා අඩුවෙන් මුදල් ඉපදූවද, ඔව්හු ධනපතියාගේ වැඩපොළේ විනයට යටත් නොවෙති. ඕනෑම සාමාන්‍ය සේවකයෙකුට මුහුණදීමට සිදුවන වැඩපොළේ පරම බලධාරිත්වයට ඔව්හු යටත් නොවෙති. 

තවදුරටත් වෘත්තීය සමිති නිලධාරීන්ගේ වැටුප් සහ දීමනා කිසියම් කළමනාකාරීත්වයක් සමඟ ඇතිවන ගණුදෙනුවක් වශයෙන් තීරණය නොවෙති. මෙහි ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන් වෘත්තීය සමිති නිලධාරීන්ගේ වැටුප් කිසියම් පාර්ශවයක් සමඟ කෙරෙන කේවෙල් කිරීමේ ක්‍රියාදාමයක ප්‍රතිඵලයක් නොවෙති.

මෙම තත්ත්වය තුළ සමාජවාදය අපේක්ෂා කරන සෑම ක්‍රියාදරයකුගේම ප්‍ර‍ධාන කර්යභාරයක් වනුයේ වෘත්තීය සමිති නිලධාරිවාදය අවසන් කිරීම සඳහා අඛණ්ඩ අරගලයක යෙදීමය.

එහෙත් මෙම කාර්යභාරය ඉටු කිරීම කම්කරු පංති ක්‍රියාධරයන්ට ලෙහෙසි පහසු කටයුත්තක් නොවේ.

ප්‍රබල වමේ ව්‍යාපාරයක් යළි ගොඩනැගීමට නම් අප විසින් සිදු කර ඇති පැරණි වැරදිවලින් වැළකී වසර ගණනාවක් හෝ දශක ගණනාවක් තිස්සේ අප විසින් දරන ලද සම්ප්‍රදායික මතයන් කිහිපයක් අලුතින් සලකා බැලිය යුතුය. මෙම ලිපියේ පරමාර්ථය වමේ ව්‍යාපාරය යළි ගොඩනැගීම සඳහා සැලැස්මක් සැපයීම නොවේ. අප මුහුණ දෙන සියලුම ප්‍රශ්නවලට පිළිතුරු සැපයීමට තනි පුද්ගලයෙකුට නොහැකිය. එබැවින් මෙම ලිපිය, ඉදිරි වසර කිහිපය තුළ අප මුහුණ දිය යුතු ගැටළු, අප විසින් ඉටු කළ යුතු කාර්යයන් සහ අප විසින් වර්ධනය කළ යුතු සංවිධාන ව්‍යුහයන් පිළිබඳ සාකච්ඡාවකට දායක වීමට ගත් උත්සාහයකි. ලංකාව ආශ්‍රයෙන් මේ පිළිබඳව අදහස් දැක්වීමක් මීලඟ ලිපියෙන් සාකච්ඡා කෙරේ. 

– විල්ප්‍ර‍ඩ් සිල්වා විසිනි –

The post වත්මන් අර්බුදය හමුවේ සමාජවාදීන්ගේ කාර්යභාරය කුමක්ද? appeared first on Asia Commune.

බොල්ෂෙවික් වාදය මාක්ස්වාදයේ ඉහළම ඓතිහාසික ප්‍රකාශනය විය.‍ බොල්ෂෙවික් වාදයේ ධජය යටතේ කම්කරු පන්තිය සිය පළමු ජයග්‍රහණය 1917 දී සාක්ෂාත් කර ගන්නා ලද අතර පළමුවන කම්කරු රාජ්‍යය ද රුසියාවේ පිහිටුවන ලදී.

1917 බොල්ෂෙවික් විප්ලවය සිදුවන අවධියේ රුසියාව පසුගාමී ඌන සංවර්ධිත රටක් විය. කම්කරු පන්තියට අමතරව සෝවියට් දේශය තුළ කෝටියක් ගොවීන් ද,විවිධ ජාතීන් ද, පීඩනය, අන්ත දුගීබව සහ අනවබෝධය උරුම කරගෙන ජීවත් වූහ.

විප්ලවය දියුණු කාර්මික රටවලට පැතිර යාමට අපොහොසත් වීම, නව කම්කරු රාජ්‍යයේ වර්ධනය කෙරෙහි පමණක් නොව, විසි වන සියවසේ මුළු ඉතිහාසය කෙරෙහි බෙහෙවින් බලපෑවේය.

1917 විප්ලවයෙන් ජනිත වූ මේ තරුණ කම්කරු රාජ්‍ය නොදියුණු වූත්, ඌන සංවර්ධිත වූත් රටක් වූවා පමණක් නොව, හුදකලා වූත්, හෙම්බත් වූත් රටක් ද විය. යුද්ධයෙන් හා විප්ලවයෙන් අනතුරුව කම්කරු රාජ්‍යයට දීර්ඝකාලීන හා බිහිසුණු සිවිල් යුද්ධයකට මුහුණ පාන්නට සිදුවීම නිසා පක්ෂයේ සිටි හොඳම විප්ලවවාදී කේඩර විශාල පිරිසක් ජීවිතක්ෂයට ද පත්විය. “විප්ලවයේ පාවාදීම“ කෘතියේ ට්‍රොට්ස්කි සඳහන් කර ඇති ආකාරයට විප්ලවයට බටහිරින් (දියුණු කාර්මික රටවල කම්කරුවන්ගෙන්) උදව්වක් නොලැබිණ. විප්ලවයෙන් බලාපොරොත්තු වූ සෞභාග්‍ය උදාවනවා වෙනුවට, අන්ත දුගීභාවය දිගු කලක් පැවතින. තවද කම්කරු පන්තියේ ඉතාමත් දියුණු කොටස් සිවිල් යුද්ධයෙන් මරණයට පත් විය; නැතහොත් ඔවුන් පියවර කිහිපයක් ඉහළට ගමන් කිරීම නිසා ජනතාවගෙන් ඈත්විය.

කම්කරුවන් වෙහෙසට පත්ව සිටි අතර, ජනතාව රටේ නායකත්වයෙහි ක්‍රියාශීලීව සහභාගී වීමෙන් ඈත් කරනු ලැබීය. කම්කරුවන්ගේ මෙම ප‍්‍රතික්‍රියාවන් නිසා නාගරික හා ග්‍රාමීය සුළු ධනේශ්වර ස්ථරයන් අතර අසාමාන්‍යය අපේක්ෂාවන් ජනිත විය. ජාත්‍යන්තර දේශපාලන තත්ත්වය ද මෙයට සමාන රූපීව වර්ධනය විය.

බල්ගේරියානු නැගිටීම යටපත් කිරීම, 1923දී ජර්මන් කම්කරුවන් පරාජිතව පසු බැසීම, එස්තෝනියාවේ තැත් කරන ලද නැගිටීම අසාර්ථක වීම, එංගලන්ත මහා වැඩවර්ජනය ද්‍රෝහී ලෙස දිය කර හැරීම හා 1926දී පෝලන්ත කම්කරු පක්ෂයේ අයහපත් ක්‍රියා කලාපයත්, 1927දී චීන විප්ලවයේ බිහිසුණු ඝාතනයත් ආදිය නිසා ලෝක විප්ලවය පිලිබඳව සෝවියට් ජනතාව තුළ පැවති විශ්වාසය බිඳවැටුණු අතර ජනතාවගේ එකම ගැලවුම් කරුවන් ලෙසින් නිලධාරී පැලැන්තියට මුළුමනින්ම නැගී සිටීමට අවස්ථාව ලැබිණ.

ජර්මන් ප්‍රතිගාමීන් කාල් ලීබ්නෙක්ට් සහ රෝසා ලක්සම්බර්ග් ඝාතනය කළාක් මෙන්ම, සෝවියට් සංගමයේ සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදියෙකු වූ දොරා කප්ලාන් ලෙනින්ට වෙඩි තබන ලදී. වෙඩි තැබීමෙන් පසුව වසර කිහිපයක් ජීවත් වුවද, ලෙනින්ට සම්පූර්ණ සුවය ලැබුණේ නැත. ඔහුගේ දුර්වල සෞඛ්‍ය තත්ත්වය නිසා පක්ෂය තුළ හෝ පොදු ජන කටයුතුවල හෝ ක්‍රියාශීලී වීමට ඔහුට ඉඩ නොලැබුණ අතර‍, ප්‍රතිගාමීත්වයේ වර්ධනය පිළිබඳව, අනතුරු ඇඟවූ ලෙනින් ස්ටාලින් වෙනුවට පක්ෂයේ ලේකම් වශයෙන් වෙනත් අයකු පත් කරන්නැයි ඉල්ලීමක්ද කළේය. ළදරු කම්කරු රාජ්‍යයේ දේශපාලන බලය කම්කරු පන්තියෙන් උදුරා ගත් නව නිලධාරි පැලැන්තියේ නායකයා වශයෙන් ස්ටැලින් ජනිත විය.

මේ සියලු සිද්ධීන් හේතුකොට ගෙන ඇති වූ ප්‍රතිඵල ඉතා බලගතු විය.‍ ලෙනින් විසින් විප්ලවයේ ආයුධය වශයෙන් බිහි කළ බෝල්ෂෙවික් පක්ෂයේ ස්වරූපය සහ ස්වභාවය වෙනස්වීම එක් ප්‍රතිඵලයක් විය.

ලෙනින් ඉතාමත් උසස් කොට සැලකූ සහ පක්ෂයේ සුභසිද්ධියට අත්‍යාවශ්‍ය වූ ප්‍රජාතන්ත්‍ර මධ්‍යගතවාදය විනාශයට පත්වී අහෝසි විය.

යුධ තත්වය යටතේ පක්ෂ අභ්‍යන්තර කණ්ඩායම් පැවතීම තාවකාලිකව අත්හිටවනු ලැබූ නමුත් ස්ටාලින් යටතේ එම අත්හිටුවීම සාමාන්‍ය තත්වයක් බවට පත්විය. ලෙනින්ගේ මරණයට ආසන්න කාලයේදී සිනොවියෙව් සහ කමනෙව් සමඟ ඉතාමත් කිට්ටුව හා සහයෝගයෙන් ක්‍රියා කළ ස්ටාලින්ගේ ඒකායන ව්‍යායාමය වූයේ සංවිධානය සාමාන්‍ය සාමාජිකයන්ගේ පාලනයෙන් ඉවත් කිරීමය.

ලෙනින්ගේ මරණයෙන් පසුව එතෙක් ඉතාමත් සුපරීක්ෂාකාරීව ක්‍රියාත්මක වූ පක්ෂ සාමාජිකයන් බඳවා ගැනීම වඩා ලිහිල් කරන ලදී. කම්කරුවන්, ලිපිකරුවන්, සුළු නිලධාරීන් ඇතුළු බොහෝ දෙනෙකු පක්ෂයට ඇතුල් කරන ලදී. කම්කරු පංතියේ පෙරටු ඇණිය අත්දැකීම්වලින් හා ස්වාධීනත්වයකින් තොර පිරිසකගේ සංවිධානයක් දක්වා පිරිහුණි. මියගිය ලෙනින්ගේ නාමයෙන් සිදුකරන ලද මෙම සියලු ක්‍රියාවලින් බෝල්ෂෙවික් පක්ෂයට මාරාන්තික ප්‍රහාරයක් එල්ල විය.‍ ප්‍රජාතන්ත්‍ර මධ්‍යගතවාදය වෙනුවට, නිලධාරී පැලැන්තියේ මධ්‍යගත භාවය ආදේශ කරන ලදී.

බොල්ෂෙවික් පක්ෂය තුළ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය අහෝසි වීමත් සමඟම සෝවියට් සභාවල‍, වෘත්තීය සමිතිවල, සමූපකාර සංවිධානවල, සංස්කෘතික හා ක්‍රීඩා සමාජවල ද‍ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය අහෝසි‍ විය.

ධනේෂ්වර සමාජයක රාජ්‍ය යනු පාලක ධනපති පන්තියේ මර්දනකාරී ආයුධය වන්නේය. ධනේශ්වර රාජ්‍ය විප්ලවයෙන් පෙරලා දැමීමෙන් පසු තත්වය කුමක්ද? පෞද්ගලික දේපල අයිතිය නැති කිරීමෙන් පසු පෞද්ගලික දේපල ක්‍රමය ආරක්ෂා කළ රජයක අවශ්‍යතාවය අහෝසි විය. ඒ වෙනුවට සෝවියට් සභාවල සංවිධානය වූ ජනතාව තුලින් බලය ක්‍රියාත්මක විය. ධනපති රාජ්‍ය වෙනුවට කම්කරු රාජ්‍යයක් ඇති විය.

නිලධාරී පැලැන්තියේ ජනිත වීමත් සමඟ සෝවියට් සභා වලින් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය අහෝසි වූ අතර ඒවායින් තවදුරටත් ජනතාව නියෝජනය නොවීය.‍ සෝවියට් සභා වලට නියෝජිතයන් පත් කිරීම ද නිලධාරිවාදී ලෙසට ඉහලින්ම කරන ලදී. සෝවියට් සභා වලින් ජනතාවගේ අදහස් හා අයිතීන් පිළිබිඹු නොවීම ප්‍රශ්නයක් නොවීය.‍ මේ අනුව සෝවියට් සභා ද නිලධාරිවාදයේ ආයුධ බවට පිරිහිණි. කම්කරු පන්තියේ සහ ජනතාවගේ දේශපාලන බලය නිලධාරී පැලැන්තිය විසින් උදුරා ගන්නා ලදී. ඒ අනුව සෝවියට් කම්කරු පන්තියේ දේශපාලන අයිතිය නැවත ලබා ගැනීම සදහා අරගලයක් කිරීම අත්‍යාවශ්‍ය වී තිබුණි. මෙය කළ හැකිව තිබුණේ දේශපාලන විප්ලවයකින් පමණි. මේ නිසා සෝවියට් රුසියාව තුළ දේශපාලන විප්ලවයක් සිදු කිරීම ට්‍රොට්ස්කිවාදී ක්‍රියාමාර්ගයේ මූලික අංගයක් වී තිබුණි.   

ඔක්තෝබර් විප්ලවයෙන් පසු ලෙනින්, දෙවන ජාත්‍යන්තරය විසුරුවා හරින ලදී. එයට සම්බන්ධ වූ පක්ෂ මුළුමනින්ම කුණුවූ තත්ත්වයකට පත්වී තිබිණ. දෙවන ජාත්‍යන්තරයට සම්බන්ධ වූ විශාලම පක්ෂයක් වූ ජර්මන් සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පක්ෂය ආරම්භයේදීම යුද්ධය හෙළා දුටුවේ නැත.‍ අධිරාජ්‍යවාදී යුද්ධයට පක්ෂපාතීත්වය දක්වමින්, ජර්මන් සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී පක්ෂය ‍යුද්ධය සඳහා මුදල් අනුමත කරන ලදී,

ස්ටාලින් යටතේ තුන්වන ජාත්යන්තරය ද පිරිහුණි. තම තමන්ගේ රටවල පන්ති සතුරා විනාශ කර දමන ලෙසට ජාත්‍යන්තර කම්කරු පන්තියට ආයාචනා කරනු වෙනුවට, ස්ටාලින් 1924 දී සෝවියට් රුසියාවේ තනි රටක සමාජවාදය ගොඩනැගීම පිළිබඳව අලුත් සහ විනාශකාරී න්‍යායක්.ඉදිරිපත් කරන ලදී. මෙම න්‍යාය නිසා විප්ලවය පතුරුවා හැරීම සහ සමාජවාදය ගොඩ නැංවීම වෙනුවට සෝවියට් රජය සහ නිලධාරීවාදය කුමන තත්වයක් තුළ හෝ රැක ගැනීමට ක්‍රියා කිරීම ලෝකයේ අනිකුත් රටවල කොමිනියුස්ට් පක්ෂවල කර්තව්‍ය බවට පත්විය.

ප්‍ර‍ජාතන්ත්‍රවාදීව වාද-විවාද පැවැත්වීම සහ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදීව තීරණ ගැනීම ජාත්‍යන්තරයෙන් අහෝසි වීමත් සමඟම මොස්කව් වලින් ලැබෙන “දේශපාලන නියෝග“ ක්‍රියාත්මක කිරීමට ලෝකයේ අනිකුත් රටවල කොමියුනිස්ට් පක්ෂවලට සිදුවිය. සියලුම ස්ටැලින්වාදී පක්ෂ සෝවියට් නිලධාරි පැලැන්තියේ විදේශික ප්‍රතිපත්තියේ ඕනෑ එපාකම් අනුව ක්‍රියාකරන නිලධාරිවාදී ඒජන්තවරුන් බවට පත්වී තිබුණි.

තමන්ගේ රටවල පංති සතුරා විනාශ කිරීමට ක්‍රියා කිරීම වෙනුවට වෙනත් දෙයක් කිරීම කොමියුනිට්ස් පක්ෂවල කාර්යය බවට පත්වී තිබුණි.සෝවියට් විදේශ ප්‍රතිපත්තියට හිතවත්කම් දක්වන ඕනෑම පක්ෂයක් සමඟ සන්ධාන ගොඩ නැංවීමට අනිකුත් රටවල කො‍මියුනිට්ස් පක්ෂ සූදානම් වී සිටියහ. මේවා මහජන පෙරමුණ වශයෙන් හැඳින්වූ අතර තුන්වන ජාත්‍යන්තරයේ සියලුම පක්ෂවල මූලික කටයුත්ත මෙම සන්ධාන පිහිටුවීම විය.1930 ගණන්වල ප්‍ර‍ංශ අධිරාජ්‍යවාදීන්ට විරුද්ධව සටන් කළ නිදහස් කාමීන්ට බෝම්බ හෙළීම සඳහා අහස් යානා යැවූ ප්‍ර‍ංශ කැබිනට් මණ්ඩලය තුළ කොමිනියුස්ට් ඇමතිවරයෙකු විය. 1964 සිට ශ්‍රී ලංකාවේ ඇතිවූ සභාග ආණ්ඩු තුළ කොමියුනිස්ට් ඇමතිවරු මෙන්ම සමසමාජ ඇමතිවරුද (කලින් ට්‍රොට්ස්කිවාදීන්වූ) අධිරාජ්‍යවාදීන්ට හා ධනපති පංතියට අවනතවූ හා ජනතාවගේ ප්‍ර‍ජාතන්ත්‍ර‍ හා මානව අයිතීන් යටපත් කිරීමේ හා මර්දනකාරී පාලන තන්ත්‍ර‍යන්ට ක්‍රියාකාරීව දායක වී ඇත. 

ස්ටාලින්වාදී ජාත්‍යන්තර අපරාධ සවිස්තරව ගෙන හැර දැක්වීම මෙවැනි ලිපියකින් හෝ කතාවකින් හෝ පමණක් කළ නොහැක. 1920 ගණන්වල සිට 1930 ගණන් දක්වා තුන්වන ජාත්‍යයන්තරයේ ක්‍රියාමාර්ග වෙනස් කරවීමට ට්‍රොට්ස්කි උත්සාහ කළේය. එහි ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන්, පළමුවෙන්ම ට්‍රොට්ස්කි සහ තවත් වාම විරුද්ධවාදීන් සෝවියට් කොමියුනිස්ට් පක්ෂයෙන් නෙරපීය. අනතුරුව 1928 දී අල්මා අටා වලට ද පසුව සෝවියට් සංගමයෙන් පිටතටද ඔහුව පිටුවහල් කරන ලදී.

පැසිස්ට්වාදය බිහිවීමට හේතු වූයේ ද තුන්වන ජාත්‍යයන්තරයේ වැරදි සහ අවස්ථාවාදී ප්‍රතිපත්තීන් ය.‍ ස්පාඤ්ඤයේ මහජන පෙරමුණ එහි කම්කරු පන්තියේ පරාජයට හේතුවක් වූ අතර, ප්‍රැන්කෝගේ මතු වීමටත්, වසර පනහක් පමණ කාලයක් ස්පාඤ්ඤ ජනතාව මර්දනයටත්, යුරෝපය පුරා නිදහස නැති වීමටත් එය හේතු විය. 

චීනයේ කොමියුනිස්ට් පක්ෂය ශක්තිමත් නොකරන ලද අතර ස්ටාලින් විසින් කුවෝමින්ටෑන් ධනපති පක්ෂය සහ චියෑංකායි ෂෙක්ගේ හමුදාව පුහුණු කරවීමටත්,  රුසියානු ජෙනරාල් මාර්ෂල් බ්‍රරෝඩීන් යවන ලදී. ඔව්හු ශක්තිමත් වූ පසු 1927දී කොමියුනිස්ට් පක්ෂයට පක්ෂපාතීව සිටි ජනතාවත්, නගරත් මර්දනය කළෝය. ශ්‍රී ලංකාවේ කොමිනිස්ට් පක්ෂය බ්‍රිතාන්‍ය අධිරාජ්‍යවාදීන්ට සහයෝගය දැක්වූ අතර ට්‍රොට්ස්කිවාදීන්ට විරුද්ධව පොලිස් ඔත්තු කරුවන් සේ ක්‍රියා කරන ලදී. 

1964 දී මෙම පංති සහයෝගිතා පිළිවෙතට අවතීර්ණවූ ශ්‍රී ලංකාවේ සමසමාජ පක්ෂය සහ කොමියුනිස්ට් පක්ෂය, සිරිමාවෝ බණ්ඩාරනායකගේ නායකත්වයෙන් පැවති ධනපති ශ්‍රී ලංකා නිදහස් පක්ෂය සමග සභාග දේශපාලනයට අවතීර්ණවීම නිසා කම්කරු පංති හා පීඩිත ජනතා ව්‍යාපාරය පරාජයට පත්වී අද පවතින දුර්වල තත්ත්වයට පත්වූවා පමණක් නොව රටේ ජනවාර්ගික සමගිය නැතිවී වසර 30 ක් පුරා දිග හැරුණු ජනවාර්ගික යුද්ධයකටද, විශාල ජීවිත හා දේපළ හානියකටද හේතු සාධක විය. අද ශ්‍රී ලංකාව මුහුණ දී ඇති දේශපාලන, සමාජ-ආර්ථික අර්බුදයටත්, මර්දනකාරී හා දූෂිත ධනපති ආණ්ඩු පාලනයටත් ශ්‍රී ලංකාවේ වමේ ව්‍යාපාරය විසින් අනුගමනය කරන ලද මෙම ස්ටාලින්වාදී පිළිවෙත් හේතු සාධක වී ඇත.

මෙම ස්ටාලින්වාදී නැතහොත් නිලධාරිවාදී පිළිවෙත් හුදෙක් සෝවියට් හිතවාදී කොමියුනිස්ට් පක්ෂවලට පමණක් සීමාවූ කාරණයක් නොවේ. ස්ටාලින්වාදය විවේචනය කළ හා තවමත් විවේචනය කරන ට්‍රොට්ස්කිවාදී කණ්ඩායම් හා ඔවුන් නායකත්වය දෙන වෘත්තීය සමිති වැනි අනිකුත් බහුජන සංවිධාන තුළද ඉතා නග්න ආකාරයෙන් අනුගමනය කරනු ලැබුවේත්, තවමත් අනුගමනය කරනුයේත් ස්ටාලින්වාදී හා නිලධාරිවාදී පිළිවෙත් වන්නේය. මේ සදහා දැක්විය හැකි එක් උදාහරණයක් වනුයේ වෘත්තීය සමිති තුළ පවතින යාවජීව නායකත්වයන් ( ජීවිතයේ අවසානය දක්වාම ප්‍ර‍ධාන ලේකම් වශයෙන් කටයුතු කිරීම) වැනි තත්ත්වයන්ය. එපමණක් නොව මෙම බොහෝ සංවිධාන තුළ වෙනස් මත දැරීමට ඇති මූලික ධනපති ප්‍ර‍ජාතන්ත්‍රවාදී අයිතියටවත්  අවකාශ නොමැත. මෙම ස්ටාලින්වාදී පිළිවෙත්වලින් නොමිදෙන තාක් කල්, යළි වමේ ව්‍යාපාරයක් ගොඩනැගීම සිහිනයක්ම පමණක් වන්නේය.  

• විල්ප්‍ර‍ඩ් සිල්වා විසිනි –

The post ස්ටාලින්වාදී පිළිවෙත්වලින් නොමිදෙන තාක් කල්, යළි වමේ ව්‍යාපාරයක් ගොඩනැගීම සිහිනයක්ම පමණක් වන්නේය! appeared first on Asia Commune.

“අවිනිශ්චිත දීර්ඝ කාලයක් තුළ හා අනවරතයෙන් ඇතිවන්නා වූ අරගල මගින් සියලු සමාජ සම්බන්ධතාවයන් පරිවර්තනය වේ. සමාජය දිගින් දිගටම එහි හැව ඉවත දමයි.“ (ට්‍රොට්ස්කි – නොනවතින විප්ලවය).

ලෙනින්ගේ ස්ථාවරය.

1917 අප්‍රේල් මාසය වනතුරු ලෙනින් මීට වඩා වෙනස් මතයක් දැරුවේය. රුසියාවේ ජාතික ධනේශ්වරයට රුසියානු ධනේශ්වර විප්ලවයේ කර්තව්‍යයන් ඉටු කරගැනීමට නොහැකි බැව් ලෙනින්ද පිළිගත්තේය. එහෙත් එළඹෙන විප්ලවයේ නායකත්වය දරනු ලබන්නේ කෙබඳු සමාජ බලවේගයක් හෝ බලවේගයන් ද යන ප්‍රශ්නය පිළිබඳ ලෙනින් ට්‍රොට්ස්කිට වඩා වෙනස් මතයක් දැරීය. ලෙනින් ගේ මතය අනුව එළඹෙන විප්ලවය ධනේශ්වර විප්ලවයක් වූ අතර එහි නායකත්වය සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය (එනම් කම්කරු පන්තියේ දේශපාලන සංවිධානය) හා ගොවිජන පක්ෂයත් අතර ඇතිවන සභාගයක් විසින් දරනු ඇත. මෙයින් අදහස් වූයේ කම්කරු පන්තිය හා ගොවි ජනයාගේ පුරෝගාමිත්වයෙන් ඇතිවන්නා වූ රුසියන් විප්ලවය ධනේශ්වර පන්තිය නොමැතිව හෝ ඔවුනට එරෙහිව ඇති වූවත්, එහි ප්‍රතිඵලය වන්නේ ධනේශ්වර සමාජයක වර්ධනය ඇරඹීම බවයි. මේ අනුව ලෙනින් ඉදිරිපත් කළ සටන් පාඨය වූයේ “කම්කරු පන්ති ආඥාදායකත්වයක් සඳහා“ යන්න නොව “කම්කරුවන්ගේ හා ගොවීන්ගේ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආඥාදායකත්වයක් සඳහා‍“ යන්නයි. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ආඥාදායකත්වය යනු ධනේශ්වර රජයකි. ලෙනින් එවකට දැරූ මතය නම් ධනේශ්වර අදියර මඟහැර ඉදිරියට යෑමට එළඹෙන විප්ලවයට නුපුළුවන් බවයි. (සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ ද්විත්ව උපායන් යන ඉංග්‍රිසි කෘතියේ – එකතු කළ වෙළුම් 9, 42 පිටුව).

මෙම විග්‍රහය පිළි නොගත් පාවුස් නූතන ඉතිහාසය මුළුල්ලේම ගොවි ජනයා තමන්ටම ආවේණික වූ දේශපාලන පක්ෂයක් ගොඩනැගීමට අපොහොසත් වූ බව පෙන්වා දුන්නේය. තවද, සාමාන්‍යයෙන් “ගොවි ජන පක්ෂ“ වශයෙන් හැඳින්වෙන පක්ෂ ඇත්තෙන්ම ධනේශ්වර (ග්‍රාමීය බුද්ධිමතුන්ගේ හා වෙළෙඳුන්ගේ) පක්ෂ බවත්, ඒවා ගොවින්ගේ ඡන්ද ලබාගන්නා නමුත්, ඔවුනගේ සමාජ ආර්ථික උවමනාවන් ඉටු නොකරන බවත් පෙන්වා දුන්නේය. එසේ හෙයින් විප්ලවයට සාර්ථක නායකත්වය දිය හැක්කේ කම්කරු පන්ති පාක්ෂික ආණ්ඩුවකට පමණක් යැයි තර්ක කළේය. එනමුත් එම ආණ්ඩුව ධනේශ්වර ආර්ථික රාමුවක් තුළ හා ධනේශ්වර රාජ්‍ය පදනමක් මත ක්‍රියාකරන බව පාවුස් ගේ මතය විය.

ඇලෙක්සැන්ඩර් පර්වුස්, ඔහුගේ සැබෑ නම ඊශ්‍රායල ලසරෙවිච් ගෙල්ෆාන්ඩ්, රුසියානු විප්ලවවාදියෙකු සහ මාක්ස්වාදී න්‍යායාචාර්යවරයෙකි. ඔහු 19 වැනි සියවසේ අගභාගයේ සහ 20 වැනි සියවසේ මුල් භාගයේ රුසියානු විප්ලවවාදී ව්‍යාපාරයේ වැදගත් කාර්යභාරයක් ඉටු කළේය.

පර්වුස්ගේ කැපී පෙනෙන දායකත්වයක් වූයේ රුසියාව වැනි ඌන සංවර්ධිත ධනේශ්වර ආර්ථිකයන් ඇති රටවල ධනේශ්වර අවධියක් හරහා නොගොස් සමාජවාදී විප්ලවය සාක්ෂාත් කරගත හැකි බවට තර්ක කළ “නොනවතින විප්ලවය” යන සංකල්පය වර්ධනය කිරීමයි. මෙම අදහස පසුව ලෙනින් සහ ට්‍රොට්ස්කි කෙරෙහි බලපෑවේය.

නමුත් ලෙනින්ගේ හා පාවුස්ගේ ස්ථාවරයන්හි තිබූ ප්‍රතිවිරෝධතාවයන් ට්‍රොට්ස්කි වටහා ගත්තේය. ගොවි ජනයා විප්ලවයේ ඉතා වැදගත් කර්තව්‍යයක් ඉටුකරන බව ට්‍රොට්ස්කි පිළිගත් නමුත්, විශේෂයෙන්ම විප්ලව අවස්ථාවකදී ඔවුනට ධනේශ්වරයෙන් හෝ කම්කරු පන්තියෙන් ස්වාධීන වූ දේශපාලන බලවේගයක් වශයෙන් ක්‍රියා කිරීමට නුපුළුවන් බැව්‍ තර්ක කළේය. පැවැත්මෙන් ගොවි ජනයා විසිරී ගොස් සිටින්නා වූ ජන සමූහයක් වූ අතර ඔවුන්ගේ පන්ති වුවමනාවන් එකාකාර නොවීය. තවද, සුළු භාණ්ඩ නිෂ්පාදකයින්ට අනුරූප වූ චරිතාංගයන්ගෙන් යුතු ගොවි ජනයා, මූලධනය හා වැටුප් ශ්‍රමය අතර වැනෙනසුලු ගුණාංගයන් පිළිබිඹු කළහ.‍ ගොවි ජනයාට ස්වාධීන දේශපාලන බලවේගයක් වශයෙන් ක්‍රියා කිරීමට නුපුළුවන් වූයේ මේ නිසාය

මේ නිසා ඊනියා ගොවි ජන පක්ෂ හා සමග කම්කරු පන්ති පක්ෂ ඇතිකරගන්නා වූ සභාගයන්ගේ ප්‍රතිඵලය වන්නේ ධනේශ්වර‍ය හා සභාගයක් ඇතිකර ගැනීමයි. එළඹෙන විප්ලවය කම්කරු පංති නායකත්වයකින් සංයුක්ත වුවහොත් පමණක්, කම්කරු පන්තිය වටා ගොවි ජනයා සංවිධාන කළහොත් පමණක්, එම විප්ලවයේ කර්තව්‍යයන් සම්පූර්ණයෙන් සාර්ථක කර ගැනීමට හැකිවනු ඇත.

පාවුස්ට හා ලෙනින්ට ප්‍රතිවිරුද්ධ අදහස් දැක්වූ ට්‍රොට්ස්කි, එබඳු විප්ලවයක් කම්කරු පංති නායකත්වයකින් යුතුව සිදු වුවහොත්, එනම් කම්කරු පන්තිය ඇත්තෙන්ම රාජ්‍ය බලය අල්ලා ගැනීමට සමත් වුවහොත්, කම්කරු පන්තිය හුදෙක් ධනේශ්වර ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී කර්තව්‍යයන් පමණක් ඉටු කිරීමට සීමා වේ යැයි සිතීම තාත්වික නොවන බැව් පෙන්වීය. රාජ්‍ය බලය අල්ලා ගන්නා කම්කරු පන්තිය, ධනපතියන්ගේ සූරාකෑම තවදුරටත් පවත්වාගෙන යෑමට අවකාශ දෙතැයි සිතීම පවා අසීරු බැව් ට්‍රොට්ස්කි පෙන්වීය. එනම්, කම්කරු පන්තිය විප්ලවයකට නායකත්වය දී, පැරණි රජය පොඩිපට්ටම් කර, නව රජයක් පිහිටුවා ඊට පසු දින හෝ දිනකින්, දෙකකින් පැක්ටරි වලට පෙරළා ගොස් සංවර කම්කරුවන් ලෙස ක්‍රියා කිරීමට එකඟ වේ යැයි සිතීම අසීරුය.

මේ තත්ත්වය තුළ බලය අත්පත් කරගන්නා කම්කරු පන්තිය, ධනේශ්වර ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ කර්තව්‍යයන්වල සිට නිෂ්පාදන මාර්ග ජනසතු කිරීම ඇතුළු සමාජවාදී කර්තව්‍යයයන් ඉටු කිරීම කරා නොනැවතී ගමන් කරන බැව් ට්‍රොට්ස්කි පෙන්වා දුන්නේය. අනෙක් අතට කම්කරු පන්තිය බලය අත්පත් කර ගැනීමට අසමත් වුවහොත්, ප්‍රතිවිප්ලවය රජයන අතර‍, කාර්මිකකරණය හා නවීකරණය කිරීමේ කාර්යයන් පරිපූර්ණ ලෙස ඉටු කර ගැනීමට නුපුළුවන් වනු ඇත.

1917 අප්‍රේල් තීසිසයෙන් ලෙනින් සිය අතීත ස්ථාවරය අත්හැර එළඹෙන විප්ලවයේ සටන්පාඨය, කම්කරු පන්ති ආඥාදායකත්වය වශයෙන් පිළි ගත්තේය. එහෙත් පැරණි විග්‍රහය අනුව සිතීමට හා ක්‍රියා කිරීමට පුරුදු පුහුණු වී සිටි පැරණි බොල්ෂෙවික් නායකයින් මෙම අදහසට පහසුවෙන් දිනාගැනීමට ලෙනින් සමත් වූයේ නැත. රුසියානු විප්ලවයෙන් මෙන්ම, මෙතෙක් ඇතිවූ සෑම විප්ලවයකින්ම ට්‍රොට්ස්කි ගේ මේ න්‍යාය සනාථ වී ඇත.

නොනවතින විප්ලවයේ සෙසු නියමයන්.

නොනවතින විප්ලවය පිළිබඳ න්‍යායයේ දෙවන අංශය සමාජවාදී විප්ලවයේ ස්වරූපය පැහැදිලි කිරීමක් වේ. “අවිනිශ්චිත දීර්ඝ කාලයක් තුළ හා අනවරතයෙන් ඇතිවන්නා වූ අරගල මගින් සියලු සමාජ සම්බන්ධතාවයන් පරිවර්තනය වේ. සමාජය දිගින් දිගටම එහි හැව ඉවත දමයි.“ (ට්‍රොට්ස්කි – නොනවතින විප්ලවය). මේ සෑම පරිවර්තනයක්ම ඊට කලින් ඇති වූ පරිවර්තනයන් තුළින් බිහි වේ. මෙය පරිවර්තනය වෙමින් පවත්නා සමාජය තුළ වසන විවිධ කණ්ඩායම් අතර ඇතිවන ගැටුම් තුළින් බිහිවන ක්‍රියාදාමයක් බැවින්, ඒවා දේශපාලන ස්වරූපයක් ගනී. ආර්ථිකයේ, විධික්‍රමයන්ගේ, විද්‍යාවේ, පවුලේ, සදාචාරයේ හා දෛනික ජීවිතයේ ඇතිවන්නා වූ විප්ලවයන් නිසා සමාජයේ සමතුලිතතාවයක් ඇති නොවේ.

කම්කරු විප්ලවය සාර්ථක වන්නේ කම්කරු පන්ති අරගලය අවුරුදු හෝ දශක ගණනාවක් මුළුල්ලේ විහිදුනු දැවැන්ත ක්‍රියාදාමයක් බවට පත්වීමෙනි. මෙම ක්‍රියාදාමයෙහි සියලුම මානුෂික සම්බන්ධතාවයන් සචේතනිකව හා ක්‍රමානුකූලව වෙනස් කරනු ලැබේ.‍ ධනේශ්වර පන්තිය රාජ්‍ය බලය අත්පත් කර ගත් පසු පසුගාමී පන්තියක් බවට පත්වන නමුත්, කම්කරු පන්තිය බලය අත්පත් කර ගැනීම හා සමඟ සිදුවන්නේ සමාජයේ විප්ලවීය පරිවර්තනය ඇරඹීම මිස අවසන් වීම නොවේ. එම ක්‍රියාදාමය අවසන් වන්නේ කම්කරු පන්තිය අන් සියලුම පන්තීන් හා සමග චුත වූ විටය.

නොනවතින විප්ලවයේ තෙවන අංශය නම්, සමාජවාදී විප්ලවයේ අන්තර්ජාතික ස්වරූපයයි. එය වත්මන් ආර්ථිකයේ ස්වරූපය හා මනුෂ්‍ය සමාජයේ ව්‍යුහය තුළින් එළඹෙන්නකි. ප්‍ර‍ජාතන්ත්‍රවාදය වියුක්ත මූලධර්මයක් නොව ලෝක ආර්ථිකයේත්‍, නිෂ්පාදන බලවේගයන්ගේ ජගත් වර්ධනයේත්, පන්ති සටනෙත්, අන්තර්ජාතික පරිණාම පරිමාණයේත් න්‍යායික හා දේශපාලන පිළිබිඹුවකි.

සමාජවාදී විප්ලවය ජාතික රාමුවක් තුළ ඇරඹෙන නමුදු එය හුදු ජාතික රාමුවක් තුළ, එනම් එක රටක සීමාවන් තුළ සම්පූර්ණ කළ නොහැක. කම්කරු පන්ති විප්ලවය ජගත් විප්ලවීය ක්‍රියාදාමයකි. ලෝක පරිමාණයෙහි ධනේශ්වරය තීරණාත්මක ලෙස පරාජය කරන තුරු එක් රටක සීමාවන් තුළ ජයග්‍රහණය වන කම්කරු පන්ති විප්ලවයන් නිරතුරුවම අන්තරායට ලක් වේ.

ලංකාවෙ‍න් නිදසුන්.

ලංකාවේ දේශපාලන ඉතිහාසය නිරීක්ෂණය කිරීමේදී නොනවතින විප්ලවය පිළිබඳ න්‍යායයේ ගැබ් වී ඇති මූලික විග්‍රහයන් සනාථ වන බැව් පැහැදිලිය.

1. ලංකාවේ කම්කරු පන්තිය ජනිත වූයේ ලාංකික ධනේශ්වරයේ නැගීම තුළින් නොව අධිරාජ්‍යවාදී ක්‍රියාදාමය (වතු ආර්ථිකය) තුළිනි. මේ වනවිට ඊනියා නිදහසින් වසර 75 ක් ගතවී ඇති නමුත්, ඉන්දියාවේ ටාටා, බිර්ලා හෝ අදානි, අම්බානි වැනි හෝ එකදු ධනපතියෙක් හෝ ධනපති සමාගමක් මෙතෙක් බිහිවී නැත.

2 දෙවනුව, මෙතෙක් බලය දැරූ එකදු ධනේශ්වර රජයක්වත් මෙරට පරිපූර්ණ ලෙස කාර්මිකකරණය කිරීමට හෝ ජාතික සමගිය ගොඩනැගීමට හෝ කෘෂිකර්මයේ නියම ප්‍රතිසංස්කරණයක් කිරීමට හෝ සමත් වී නැත.‍ එනම් ලංකාවේ ජාතික ධනේශ්වරයට, ධනේශ්වර විප්ලවයේ ප්‍රධාන කර්තව්‍යයන් ඉටු කරගැනීමට නොහැකි බැව් ඔප්පු කර ඇත.

3. තවද, මෙරට (ශ්‍රී ලංකාව) නාමික වශයෙන් නිදහස් වන නමුදු, අධිරාජ්‍යවාදයෙන් ස්වාධීනව ක්‍රියා කිරීමට ලාංකික ධනේශ්වරය සමත් වී නැති බවද පැහැදිලිය. මෙරට පැවැති සෑම ආණ්ඩුවක්ම අධිරාජ්‍යවාදීන්ට ගැති වූහ. අධිරාජ්‍යවාදී ආණ්ඩුවලින් හා ආයතනවලින් විශාල පරිමාණයේ ණය ලබාගැනීම නිසා අධිරාජ්‍යවාදීන්ගේ සිතැඟියාවන්ට අනුව සිය ආර්ථික පිළිවෙත් සකස් කිරීමට මෙම ධනේශ්වර ආණ්ඩු වලට සිදුවී ඇත. නිදසුනක් වශයෙන් වත්මන් රජය විදේශ ණය ප්‍ර‍තිව්‍යුහගත කිරීම සඳහා ජාත්‍යන්තර මූල්‍ය අරමුදලට සම්පූර්ණයෙන් අවනතවීම, දුගී ජනතාවගේ සහනාධාර කප්පාදුව, අත්‍යවශ්‍ය භාණ්ඩ හා සේවාවල මිල අසීමිතව වැඩි කිරීම මගින් ජනතාව මත වක්‍ර‍ බදු වැඩි වැඩියෙන් පැටවීම, රජයේ සංස්ථා විසුරුවා හැරීම හා පුද්ගලික සමාගම් බවට පත් කිරීම ආදිය රාජ්‍ය මර්දනය යොදා ක්‍රියාත්මක කරන අතර විදේශීය හා දේශීය ආයෝජකයන්ට බදු සහන ලබාදීම අධිරාජ්‍යවාදීන්ගේ උවමනාව නිසා ගනු ලැබූ පියවරයන්ය. තවද ලාංකික ආර්ථිකය ලෝක වෙළඳපොළ හා කිට්ටුවෙන් බද්ධ වීමේ ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන් ලාංකික ධනේශ්වර‍ය, අධිරාජ්‍යවාදී කනිෂ්ඨ සහචරයෙක් වශයෙන් ක්‍රියා කරති.

4. ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී අයිතීන් සහතික කරනවා හෝ ආරක්ෂා කරනවා වෙනුවට සෑම ධනේශ්වර ආණ්ඩුවක්ම දිරි ගෙන ඇත්තේ ඒවා තව තවත් සීමා කිරීමටයි. 1950 දී වතුකරයේ ඉන්දීය සම්භවයෙන් යුතු කම්කරුවන්ගේ පුරවැසි අයිතිය අහෝසි කිරීම, 1978 ව්‍යවස්ථාවෙන් අතුරු මැතිවරණ අහෝසි කිරීම, 1980 දී අත්‍යාවශ්‍ය සේවා පනත සම්මත කර වැඩ වර්ජන අයිතිය බෙහෙවින් සීමා කිරීම, ත්‍ර‍ස්තවාදය වැළැක්වීමේ විශේෂ විධි විධාන පනත ගෙනඒම, මෑතකදී ගෙන එන ලද මාධ්‍ය නිදහසට එරෙහි පනත සමහර නිදසුන් ය.

5. ආර්ථික හා දේශපාලන ක්ෂේත්‍රයේ පමණක් නොව‍, ධනේශ්වර ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී විප්ලවයේ කර්තව්‍යයන් පරිපූර්ණව ඉටු නොවීම නි‍සා, සමාජ සම්බන්ධතාවයන්හි මෙන්ම, සංස්කෘතික ක්ෂේත්‍රය ‍තුළද පවත්නා පසුගාමී තත්ත්වය අපට නිරීක්ෂණය කළ හැක. විශේෂයෙන් පුද්ගලික නිදහස පිළිබඳව පවත්නා පසුගාමී අදහස් මෙන්ම, බොහෝ ධනපතියන් කම්කරුවන් කෙරෙහි තවමත් දක්වන රදළ ආකල්පයන් මීට නිදසුන්ය. 

සංස්කරණය: විල්ප්‍ර‍ඩ් සිල්වා

(මෙම ලිපිය සංස්කරණය කරනු ලැබූයේ 1980 මුල් භාගයේදී විප්ලවීය මාක්ස්වාදී පක්ෂයේ දේශපාලන අධ්‍යාපන වැඩ සටහන් සඳහා සකස් කරන ලද ලියවිලි ආශ්‍රයෙනි.)

The post නොනවතින විප්ලවයේ න්‍යාය සිහිනයක්ද? (දෙවන කොටස) appeared first on Asia Commune.

COLONIALISM, APARTHEID AND neoliberalism remain foundational in shaping the inherited dualistic, unequal and racially divided land and agrarian structure. And we still have that same structure some 29 years into South Africa’s democratic dispensation. At the heart of this structure is the domination of the food system by a few large capitalist farms and other large players in the entire agricultural value chain.

The core features of this inherited land and agrarian structure are a combination of land dispossession, cheap black labour, massive state subsidisation and support of white-controlled, commercialised, and capital-intensive agriculture. Racist land and agricultural laws and policies prevented the development of black agriculture and ultimately led to its systematic reduction into survivalist subsistence.

Going back to the late 1970s, this structure has been impacted by the rise of neoliberal globalisation. There were significant contestations within the ruling class in the pre-1994 period over the direction, content and pace of change in agricultural and economic policy. These contestations saw considerable tensions between conservative protectionist elements in the apartheid regime and modernising segments of agrarian capital. At the heart of these contestations was addressing the profitability crisis of late apartheid. Modernising segments of capital saw a resolution of this crisis through undoing the state-led agricultural system that had been built since the establishment of the Land Bank in 1912 and the passing of the Native Land Act of 1913.

Decisive moments

The 1990-1994 period of negotiations to end formal apartheid, and the first few years of the democratic government, was a decisive moment in laying a new political economy foundation to resolve the profitability crisis. The most significant moment that opened the doorway to resolution was in 1993 when the Transitional Executive Council approved a loan of $850 million from the International Monetary Fund (IMF). Whilst the IMF did not insist on its typical Structural Adjustment Policy conditionalities, it did insist that the TEC and the new democratic government must deliver a statement on economic policy. This would amount to a promise that the incoming government would pursue prudent macroeconomic policies that included a commitment to a future export-oriented economic policy and a “redistribution through growth” strategy.

A second shot was fired when the TEC accepted the industrial tariff reforms proposed in August 1993 by the General Agreement on Trade and Tariffs (GATT – a precursor to the World Trade Organisation). The reforms decimated the clothing and textile sector and also significantly affected the auto sector. In the case of agriculture, the reforms led to a situation where South Africa is one of the leading countries with the least protection for its agriculture. In other words, the new beneficiaries of land reform would have to survive in an agricultural system without the tariff protection that had cushioned white commercial farmers for more than seven decades.

The next moment was the adoption of market-based land reform by the new ANC government. This policy disabled the state from driving a pro-active, expropriation-based redistributive land reform. Instead, the state opted for the willing-buyer, willing-seller principle, and market-determined prices for land, as the core logic of land reform policy.

The final moment was the 1996 passing of the Marketing of Agricultural Products Act. In one sweeping move, this dissolved the entire system of incentives, price controls, regulations and protective measures that had benefitted white commercial agriculture since 1912. This Act effectively deregulated and liberalised agriculture. Similar to the rationalisation of trade tariffs, the Marketing Act removed the cushion of support that land reform beneficiaries would ideally need as new entrants into the agricultural sector.

The Marketing Act also removed any strategic capacity in the state to drive a redistributive agrarian reform. The logic of the Marketing Act was consistent with overall neoliberal macroeconomic policy, as contained in the Growth, Employment and Redistribution strategy released by the ANC government in June 1996.

Constraints of neoliberalism

There is a glaring contradiction. On the one hand the neoliberal deregulation and liberalisation logic of post-apartheid land reform and agricultural policies. On the other, the post-apartheid government’s rhetorical commitment to equity, redistribution and improved livelihoods. Market-based land reform and neoliberal ANC rule reproduce colonial and apartheid underdevelopment.

The neoliberal economic policy choices made by the government in 1996 imposed strict limits on agrarian reform. This denuded land reform of its full potential to transform agrarian space, combat rural poverty, and promote rural development. This means that post-apartheid land reform has failed to drive structural change that would transform investment/capital, land ownership and use, farming systems, markets, the broader value chain and employment.

In sum, post-apartheid land reform and agricultural policies have benefited large commercial farmers and other agribusinesses, instead of existing and aspirant smallholder farmers. These players have used the fact that they produce most of the country’s food, and contribute significantly to export earnings, to pressure policy-makers into believing that there are no other options for agrarian policy. These policies have also weakened the state’s ability to direct public resources towards a transformative agrarian reform agenda. The ANC simply does not trust the mass of ordinary black people with land ownership and food production.

The neoliberal economic policy choices made by the government in 1996 imposed strict limits on agrarian reform. This denuded land reform of its full potential to transform agrarian space, combat rural poverty, and promote rural development.

Broader agrarian crisis

South Africa is a broader agrarian crisis which arises out of four main structural features:

1. The continued white ownership of most agricultural land. This means that the majority of the people do not have access to land as a productive asset;
2. Biophysical limits which are increasingly exposing the agro-industrial sector as ecologically destructive and expensive;
3. The inordinate power of off-farm actors upstream and downstream of commercial farms; and
4. Deregulated and liberalised agricultural policy that contradicts even the modest current goals of market-based land reform, and exposes domestic agriculture to the capitalist global agro-food system.

Put differently, the South African agrarian structure limits the possibility for popular food sovereignty based on ecologically sustainable smallholder agriculture (in both rural and urban areas). Therefore, pro-poor land redistribution has to be used in ways that go to the roots of this agrarian crisis, in ways that enable equity, redress, universal food sovereignty, decommodification and ecological sustainability.

This crisis cannot be resolved within the confines of the current economic and agricultural system, as believed by the ANC and government. In his February 2018 State of the Nation Address, President Cyril Ramaphosa simultaneously committed his government to a constitutional amendment to allow for expropriation without compensation, whilst hoping that such an amendment would not destabilise food production and economic growth. Since then, this cautionary approach has been repeated in several ANC media statements and discussion documents.

Hidden behind the apparent rationality of this cautionary approach is the lack of a political will to envision a transformed agrarian structure and food system in South Africa. The ANC remains beholden to agrarian capital in a liberalised and deregulated capitalist economy. The combination of what appears to be a radical measure (to allow expropriation without compensation) with a commitment to a stable agricultural sector is typical of the ANC’s long-held and sustained strategy when it comes to land reform. It is a strategy of “containing contradiction”, combining a commitment to land reform with basic ambivalence about its radical transformative potential.

Another key lesson from the post-apartheid period is that land reform will not succeed unless it is accompanied by parallel policies for rural economic regeneration. For example, land restitution based on legitimate historical claims is very important. However, merely returning people to their land, without providing them with the financial and other forms of support they will need to farm successfully, will not transform rural economies or the agricultural sector in general. Where land redistribution has succeeded in transforming rural economies, other aspects of the agricultural value chain have also been restructured.

The required measures

A 2010 study by the Food and Agriculture Organisation (FAO) of the United Nations has shown that the successful development of modern agriculture, in the era before neoliberalism, was largely based on state support and on controlling the supply and pricing of major agricultural products. Land reform worked in many countries when combined with measures to increase agricultural productivity, stabilise agricultural income, and create non-agricultural jobs. Before the rise of neoliberalism in the 1970s, small and medium-sized farmers in many countries received enough support to allow them to produce most of the food their countries needed. 

As already implied above, state support played a vital role in the development of white commercial agriculture in South Africa. State support, albeit in a different form, would again play a key role in creating a context for driving a redistributive land and agrarian reform, with transformative outcomes in land ownership, investment, farming systems, employment and livelihoods.

All of this underlines how land redistribution cannot be separated from a comprehensive programme of agrarian reform. This would encompass land ownership and water resources, infrastructure, financing, input supply, support services, distribution, processing and marketing, as well as other transformative interventions that go beyond the agricultural economy.

New approach needed

We need a new approach, based on a fundamentally different, overarching transformative political economy logic and framework. Such a framework has to depart fundamentally from the neoliberalism that has dominated land reform to date. This will require a move away from the prevalent assumptions in ANC and government policy formulations that capitalist property relations should persist unchallenged, even after widespread land redistribution.

The ANC remains beholden to agrarian capital in a liberalized and deregulated capitalist economy.

The proposed transformative approach must include building new institutional capacities in the state for effective land and agrarian reform. It must also include sectoral interventions in the agricultural value chain, a conducive macroeconomic policy framework, and ensuring sufficient fiscal allocations.

All this will require some significant encroachment into the inordinate power of private capital. This is particularly the case with the rolling back and transformation of the market in land and the associated agricultural value chain.

Further, even this combination of the strategic and the concrete will not be enough to ensure transformative land redistribution. We will also need to break new ground in regenerating the key agency and power of the landless. Transformative power and action from below, so to speak.

So this approach to land redistribution combines these three dynamics: a transformative political economy framework, effective policy solutions and mass power. The approach is framed as the solidarity economy approach applied to land redistribution. This solidarity economy approach centres on what LubabaloNtsholodescribesas being about “the reconstruction of society, about rethinking power and how power is held, by whom and for whom, for what purposes”. This replaces an approach which reduces land redistribution to “a stale process concerned with technicalities around the meaning of legal words, and technical possibilities such words grant to society”.

The key measures required are:

• Radical and fast-tracked land redistribution;
• The promotion of low-risk, low-cost technologies for primary production and some value-adding;
• Increasing state support to agriculture. This would include notably greater support for low-input and small-scale primary production whilst also allowing the endogenous development of a farmer-led solidarity economy funds and resource networks;
• Subsidised production inputs and interest rates for ecologically sustainable agriculture;
• The promotion of and public investment in agricultural co-operatives for supplying, processing and marketing inputs;
• Public investment in ecologically sustainable agricultural technology, irrigation, processing, storage and transport infrastructure, geared to support smallholder production;
• Overcoming monopoly power over product markets, and limiting the exposure of primary producers to risk due to fluctuations in the market prices of inputs and outputs;
• The efficient regulation of skewed agricultural product markets as well as support for the development of alternative markets;
• Altering the agricultural labour regime towards one of self-employment, and labour-intensive and living-wage production where there is waged employment; and
• Opportunities for non-farm economic activities in rural areas, aimed at strengthening diversified livelihood strategies.

These measures are only initial steps towards a long path of transforming agriculture away from domination by large-scale industrial agriculture and towards a situation in which conditions for food sovereignty, from household to national level, may be possible and irreversible.

But these measures will not come from above. They require significant encroachments challenging the state and capital. Land occupation and the promotion of alternative production systems from below are key. The Cape Town Covid-19 land occupations and the nascent agroecology movement are showing us the way.

In Cape Town and beyond, the Covid-19 occupations saw relatively bigger plots than before, in order to accommodate a shack as well as land for a small food garden and for chickens and pigs. In addition to these larger individual plots, in some of the occupations, there is also an allocation of common land for bigger collective production of food, chicken and pigs.”

And the agroecology movement has connected a growing network of organic small farmers who use low-cost methods and are building seed banks and alternative markets.

Mazibuko Jara is a Marxist, small-scale farmer activist, trainer and popular educator based in Keiskammahoek. He is the Executive Director of the Zabalaza Pathways Institute.

Republished From: https://www.amandla.org.za/going-beyond-failed-land-and-agrarian-reform/?fbclid=IwAR3UBAdWgY4bScRXtfuwINHDbsCItUHX6BwNGpOwNR2sciNGX3Vzz1kxiU8

The post GOING BEYOND FAILED LAND AND AGRARIAN REFORM appeared first on Asia Commune.

Originally published: NewsClick.in on September 9, 2023 (more by NewsClick.in)

The twentieth century saw the emergence of public funded universities and technical institutions, while technology development was concentrated in the R&D laboratories of large corporations. The age of the lone inventor—Edison, Siemens, Westinghouse, Graham Bell—had ended with the nineteenth century.¹ The twentieth century was more about industry-based R&D laboratories, where corporations gathered together leading scientists and technologists to create the technologies of the future. In this phase, capital was still expanding production. Even though finance capital was already dominant over productive capital, the major capitalist countries still had a strong manufacturing base. In this phase of development, science was regarded as a public good and its development was largely concentrated in the university system or publicly funded research institutions. Technology development was largely regarded as a private enterprise. Science was supposed to produce new knowledge, which could then be mined by technology to produce artefacts.² The role of innovation was to convert ideas into artefacts. The system of intellectual property—patents and other rights—arose to provide protection to the useful ideas embodied in artefacts. From the beginning, patents also had a public purpose—the state-granted monopoly for a certain period was meant to ensure the eventual public disclosure of the invention: the quid pro quo being full public disclosure in lieu of a limited-term monopoly.

The transformation of this system that had existed for several centuries came about as a result of two major changes in the production of knowledge. The first relates to the way in which, under the neo-liberal order, the university system of knowledge production has been transformed into a profit-making commercial enterprise.³ Secondly, the distinction between science and technology has blurred considerably and the two are more closely integrated than before. For example, an advance in genetics can almost seamlessly lead to an artefact—a drug, a diagnostic tool or a seed—that is both patentable and marketable. Similar is the case of innovations in the field of electronics and communications. Many disciplines of science and also research output in universities, are, in consequence, driven closer to the systems of production. The conversion of the university system into a system producing knowledge directly for commercial purposes has happened in tandem with the destruction of the R&D laboratories that were so much a part of the industrial landscape of the twentieth century. Finance capital controls university science, not just through ‘investment’ in R&D, but also the purchase of ‘knowledge’. Its monopoly is exercised through buying the patents that university research produces. This monopoly in turn allows finance capital to dominate over industrial capital.

The end of the twentieth century revealed the rupture of finance capital and productive capital. Today, global capital operates far more as disembodied finance capital, controlling production at one end with its control over technology and markets at the other. In this phase, where capital increasingly lives off speculation and rent, there is also a marked separation of knowledge as capital from productive or physical capital—plant and machinery. Foxconn/Hon Hai Precision Industries manufactures Apple products but cannot claim a major share in the profits from their sale, since Apple holds the intellectual knowledge and property rights. Roughly, Apple gets 31 per cent of the profits from an iPhone sale, Foxconn less than two per cent.

The transformation of capital to rent seeking, by using its monopoly over knowledge—patents, copyrights, industrial designs, etc.—characterises the current phase of capital. With this, the advanced capitalist countries have increasingly become rentier and ‘service’ economies. In essence, they dominate the world by virtue of controlling the global financial structure, new knowledge required for production, and distribution through retail and global brands.

Even as universities are captured by capital and turned into what is termed as University Inc., the new knowledge they produce is still publicly funded.⁴ This is true alike of advanced capitalist countries and those like India. The direction of scientific research is dictated by private capital, which takes over any successful outcome, and yet this transformation of science did not come about through being privately funded. The cost of fundamental research is high and only a few of its research outputs may have immediate benefits in terms of advancing technology. This is where the state, whether in electronics or in genetics, takes care of the costs while the patents are handed over to private capital. A hallmark of the neo-liberal system is the socialisation of risk and privatisation of rewards.

The understanding that science needs to be restored as an open and collaborative exercise has given birth to the commons movement. By a curious sleight of hand, capitalism sees the finite commons—the atmosphere and large water bodies such as lakes, rivers and oceans—as infinite, and demands the right to dump waste in these commons. Yet it regards knowledge, capable of being copied infinite number of times without loss, as finite and demands monopoly rights over it!

Never before has society had the ability it does today to bring together different communities and resources in order to produce new knowledge. It is social, universal labour, and its private appropriation as intellectual property under capitalism stands in the way of liberating the enormous power of the collective to generate new knowledge and benefit people.

Extracted with permission from Knowledge as Commons: Towards Inclusive Science and Technology by Prabir Purkayastha, first published by LeftWord, New Delhi, 2023.

Notes:

1. Philo T. Farnsworth, the inventor of television, has been described as the last lone inventor. He fought against the corporate power of David Sarnoff, and RCA, the most powerful company in the business of broadcasting. It was a David versus Goliath battle. Evan I. Schwartz, The Last Lone Inventor: A Tale of Genius, Deceit, and the Birth of Television, Harper Collins, 2002.
2. I have dealt with the relationship between science and technology in more detail in the essay ‘Restoring Conceptual Independence to Technology’. See Chapter 5 in Section II of this book.
3. ‘Academic administrators increasingly refer to students as consumers and to education and research as products. They talk about branding and marketing and now spend more on lobbying in Washington than defence contractors do’. Jennifer Washburn, University, Inc.: The Corporate Corruption of Higher Education, Basic Books, 2005. Before the Bayh-Dole Act 1980, any invention or knowledge produced with public money had to remain in the public domain to be used by any individual or company. The universities have a vested interest in patenting—for example medicine—selling the rights to the private sector and generating either large one-time payments, or a stream of royalties or both. ‘This report shows that NIH funding contributed to published research associated with every one of the 210 new drugs approved by the Food and Drug Administration from 2010—2016’. Ekaterina Galkina Cleary, Jennifer M. Beierlein, Navleen Surjit Khanuja, Laura M. McNamee, Fred D. Ledley, ‘Contribution of NIH Funding to New Drug Approvals 2010—2016’ Proceedings of the National Academy of Sciences, Vol. 115, 10, pp. 2329—2334, 2018. https://doi.org/10.1073/pnas.1715368115
4. Washburn, University, Inc..

About Prabir Purkayastha

Prabir Purkayastha is the founding editor of Newsclick.in, a digital media platform. He is an activist for science and the Free Software movement.

Repulished From: https://mronline.org/2023/09/16/intellectual-property-knowledge-monopoly-and-the-rent-economy/

The post Intellectual Property, Knowledge Monopoly, and the Rent Economy appeared first on Asia Commune.

Aug 8, 2023

Let trade run free. Tie your currency to the U.S. dollar. Align your foreign policy with America’s. The U.S. and its Western partners wrote these economic rules, a cornerstone of the world order prevailing since World War II. Now developing countries, often called the Global South, are quietly revising them.

The Global South sees a chance to chart its own future. Nirupama Menon Rao, a former Indian foreign secretary, points to her country’s spreading of digital payments to developing nations. “India’s outreach to countries in the Global South has been successful,” the onetime ambassador to the U.S. said in June.

Developing nations are demanding control of their resources, reordering a relationship from colonial times, in part by insisting on factories in their own countries. Joining Namibia and Zimbabwe, Ghana is preparing to ban exports of lithium — essential for electric vehicles. Indonesia prohibited the export of nickel ores.

Argentina, Brazil, Chile and Indonesia are welcoming investments in EV battery plants from China rather than the U.S. “We can’t keep begging and begging from you,” Luhut Panjaitan, an Indonesian investment minister, said in May. “You may be angry at us for trading with other countries, but we have to survive.”

While visiting China in April, Brazilian President Luiz Inacio Lula da Silva asked “who decided that the dollar” should be all-powerful. The Bank of Thailand is talking up fresh plans to diversify its basket of currencies, which it uses to establish the value of the baht, so it’s less tied to the dollar. Indonesia is shoring up local currency markets, as regional neighbors set up digital payment systems, reducing the need for the dollar in day-to-day purchases. Africa is discussing a common currency.

Adding a geopolitical component, countries are no longer picking sides in fights between the West and Russia or the U.S. and China. A total of 32 countries abstained from a United Nations resolution in February demanding that Russia withdraw from Ukraine.

Leaders such as Bangladeshi Prime Minister Sheikh Hasina and Philippine Finance Secretary Benjamin Diokno sound like they’re reading from a script when they explain their neutrality with variations of the words “we’re a friend to all.” In June, when a Chinese vessel antagonized an American warship in the Taiwan Strait, Asian defense ministers at a summit in Singapore just emphasized avoiding conflict.

South Africa is denying a U.S. ambassador’s claim that it’s supplying arms to Russia for its war against Ukraine. Vietnam has kept quiet about Ukraine. The reason: its onetime security partnership with Russia, which dates back to the Vietnam War. India is buying Russian oil in defiance of U.S.-led sanctions. “Energy is not about altruism or philanthropy,” oil minister Hardeep Singh Puri told Bloomberg TV in February.

The great powers’ behavior has soured many in the Global South: the debt-ceiling debacle and further political disarray in the U.S., China’s saber-rattling and Brexit in the U.K.

Pew Research Center survey results show unfavorable views of China reaching historical highs. But the U.S. has failed to capitalize on Chinese President Xi Jinping’s declining popularity. “Xi Jinping has been God’s gift to U.S. alliance-building in Asia,” says Ashley Tellis, a former senior State Department official now at the Carnegie Endowment for International Peace.

But the U.S. has hardly offered a compelling alternative, according to former U.S. Trade Representative Michael Froman. “They haven’t yet seen what our vision is for the future,” he told Bloomberg’s Stephanomics podcast in June. In response, the Global South has decided to come up with a vision of its own.

Republished From: https://www.japantimes.co.jp/business/2023/08/08/economy/global-south-breaks-from-us/

The post The Global South breaks away from the U.S.-led world order appeared first on Asia Commune.

අද සමස්ත ලෝකයම මුහුණ දී ඇති දේශගුණික අර්බුදය මධ්‍යයේ විදුලි මෝටර් රථ පිරිසිදු බලශක්ති ප්‍රභවයක් වශයෙන් හුවා දැක්වීමට මෝටර් රථ නිශ්පාදනයේ යෙදී සිටින බලවත් රටවල් හා සමාගම් උත්සාහ කරමින් සිටිති. පුද්ගලික භාවිතයට යොදා ගන්නා මෝටර් රථ නිපදවීම වෙනුවට පොදු ප්‍රවාහන සේවය දියුණු කිරීම හා ව්‍යාප්ත කිරීම බැහැර කර ඇති බලවත් ජාතීන් හා සමාගම් විදුලි මෝටර් රථය විසදුමක් ලෙස ඉදිරිපත් කර ඇත. මෙහි අරමුණ වනුයේ ධනපති සමාගම්වල ලාභ අනුපාතය උපරිම කර ගැනීම මිස දේශගුණික අර්බුදයට විසදුමක් ගෙන ඒ්ම නොවේ. 

මෙම විදුලි කාර් බැටරි සඳහා අවශ්‍ය ඉතා උපාය මාර්ගික ඛනිජයක් වනුයේ කොබෝල්ට් ය.  විශේෂයෙන් ලෝකයේ විශාලතම කොබෝල්ට් සංචිත ඇත්තේ  ඩී.ආර්. කොන්ගෝ නැතහොත් ඩිමොක්‍රටික් රිපබ්ලික් කෝන්ගෝ  හිය.  එහි කොබෝල්ට් කැණීම් කරනු ලබන්නේ ළමා ශ්‍රමය, ජලය සහ වායු දූෂණය මෙන්ම දූෂණයට සම්බන්ධ දැවැන්ත පාරිසරික හා මානව පිරිවැයක් දරමිනි. 

ඒපමණක් නොව, මෙම කොබෝල්ට් බැටරිද, ඛනිජ තෙල් මෙන්ම අනාගතයේදී පරිසර දූෂණයට හේතුවක් වන්නේය. මෙම කොබෝල්ට් තදබදයෙන් විපතට පත් වූවන් පිළිබදව  FRANCE 24 හි Quentin Noirfalisse සහ Arnaud Zajtman විමර්ශනය කරයි.

Energy transition: The dark side of the electric car battery cobalt rush

The post විදුලි කාර් නිශ්පාදනයේ අඳුරු පැත්ත… appeared first on Asia Commune.