به‌ مه‌به‌ستی هه‌ڵسه‌نگاندنی كار و چالاكییه‌كانی ڕابردووی لیژنه‌ی هه‌ڵبژاردنه‌كانی مه‌ڵبه‌ندی ڕاپه‌ڕین و چۆنیه‌تی جێبه‌جێكردنی پلان و به‌رنامه‌كانی داهاتوو، لیژنه‌ی هه‌ڵبژاردنی مه‌ڵبه‌ندی ڕاپه‌ڕینی حزبی شیوعی كوردستان كۆبووه‌وه‌.

كۆبوونه‌وه‌كه‌ له‌ژێر چاودێری هاوڕێ”حوسێن ئاڵه‌یی”، سكرتێری مه‌ڵبه‌ندی ڕاپه‌ڕین و ئه‌ندامی كۆمیته‌ی ناوه‌ندی حزبی شیوعی كوردستان، هه‌روه‌ها به‌ ئاماده‌بوونی هاوڕێ”عومه‌ر ڕه‌سوڵ”به‌رپرسی لیژنه‌ی هه‌ڵبژاردنی مه‌ڵبه‌ند و به‌ به‌شداری لیژنه‌ی هه‌ڵبژاردنی هه‌ردوو كۆمیته‌ی ڕێكخستنه‌كانی پشده‌ر و بیتوێنی حزبمان به‌ڕێوه‌چوو.

له‌و كۆبوونه‌وه‌یه‌دا کە ڕۆژی دووشەممە، ١٣‒ی ئۆکتۆبەری ٢٠٢٥ بەڕێوەچوو، هه‌ڵسه‌نگاندن بۆ چۆنیه‌تی جێبه‌جێكردنی پلان و به‌رنامه‌ی هه‌ڵبژاردنی مه‌ڵبه‌ند كرا كه‌ پێشتر داڕێژراوه‌، هه‌روه‌ها جه‌ختیش له‌سه‌ر ئه‌وه‌ كرایه‌وه‌ كه‌ به‌ له‌به‌رچاوگرتنی بارودۆخ و هه‌ڵومه‌رجی ناوچه‌كه‌، به‌رنامه‌ و پلانی داڕێژراو به‌وردی جێبه‌جێ بكرێت.

دواتریش كۆمه‌ڵێك بڕیار و ڕاسپارده‌ و ڕێنمایی گونجاو بۆ چۆنیه‌تی كاركردن و چۆنیه‌تی سه‌رخستنی هاوڕێ(سائره‌ یوسف عه‌زیز)، كاندیدای ژماره‌ 342 ده‌ركرا كه‌ له‌لایه‌ن حزبی شیوعی كوردستانه‌وه‌ پاڵپشتی و پشتیوانیی ده‌كرێت.

سائره‌ یوسف عه‌زیز، كه‌سایه‌تییەکی چه‌پ و پێشکه‌وتنخوازی شیوعی كوردستانییه‌.
بۆ هه‌ڵبژاردنه‌كانی داهاتووی ئه‌نجوومه‌نی نوێنه‌رانی عێراق، له‌لایه‌ن حزبی شیوعی كوردستان و به‌شێكی زۆری ئازادیخوازانی عێراق و كوردستانه‌وه‌، پاڵپشتی ده‌كرێت.
ده‌نگده‌رانیش له‌سه‌رتاسه‌ری عێراق و هه‌رێمی كوردستانه‌وه‌، ده‌توانن ده‌نگی بۆ بده‌ن.

حزبی شیوعی كوردستان
مه‌ڵبه‌ندی ڕاپه‌ڕین
لیژنه‌ی هه‌ڵبژاردن
13ی ئۆكتۆبه‌ری 2025

The post لیژنه‌ی هه‌ڵبژاردنی مه‌ڵبه‌ندی ڕاپەڕینی حزبی شیوعی كۆبووه‌وه‌ appeared first on Asia Commune.

काकोरी शहीद यादगार कमेटी (क्रालोस, इमके, यू पी के एम यू, मजदूर मण्डल उप्र, बी टी यू एफ, पछास, क्रान्तिकारी किसान मंच, प्रगतिशील सांस्कृतिक मंच, ए आई एल यू, पी यू सी एल, आटो रिक्शा टैम्पो चालक वैलफेयर एसोसिएशन) के तत्वाधान में सेठ दामोदर स्वरुप पार्क (स्वतन्त्रता संग्राम सेनानी) से बहुराष्ट्रीय निगमों के इशारों पर नाचने वाली भाजपा सरकार की किसान, मजदूर, छात्र-नौजवान, महिला, दलित, अल्पसंख्यक, आदिवासी विरोधी व कारपोरेट परस्त नीतियों के खिलाफ ‘कारपोरेट भारत छोड़ो’ की मांग को लेकर ‘साम्राज्यवाद विरोधी मार्च’ निकाला गया। जुलूस सेठ दामोदर स्वरुप पार्क से अय्यूब खां चौराहे तक गया। तत्पश्चात साम्राज्यवादी सरगना अमेरिकी साम्राज्यवाद के मुखिया ट्रंप का पुतला दहन किया गया।

मार्च प्रारंभ होने से पूर्व आयोजित संक्षिप्त सभा में क्रालोस के साथी मो. फैसल ने काकोरी एक्शन के सौ वर्ष पूरे होने व वर्तमान में अमरीकी साम्राज्यवाद की दादागिरी पर प्रकाश डालते हुए कहा कि शहीद क्रांतिकारियों का मिशन आज भी अधूरा है। हमारे शहीद एक लुटेरी ईस्ट इंडिया कंपनी के खिलाफ लड़ रहे थे। आज सैकड़ों लुटेरी साम्राज्यवादी कंपनियां हमारे देश में संसाधनों की लूट कर रही हैं।

मजदूर मण्डल के लक्ष्मण सिंह राणा ने शहीदों व उनके संघर्ष को याद कर कहा कि हमें अमर शहीदों की विरासत को आगे बढ़ाना होगा। आज जारी साम्राज्यवादी व कारपोरेट लूट-शोषण के खिलाफ हमें आवाज बुलंद करनी होगी।

मार्च के अंत में प्रगतिशील सांस्कृतिक मंच की टीम ने ‘जागो फिर एक बार जागो रे’ गीत गाया। तदुपरांत संयोजक राजीव शान्त ने सभी शामिल साथियों का आभार व्यक्त करते हुये कार्यक्रम के समापन की घोषणा की ।

मार्च का नेतृत्व काकोरी शहीद यादगार कमेटी बरेली के संयोजक व उत्तर प्रदेश खेत मजदूर यूनियन के प्रदेश सचिव राजीव शान्त, काकोरी शहीद यादगार कमेटी बरेली के सह संयोजक व क्रान्तिकारी लोक अधिकार संगठन के सचिव फैसल, मजदूर मण्डल उप्र के प्रदेश अध्यक्ष लक्ष्मण सिंह राना, इंकलाबी मजदूर केन्द्र के सचिव ध्यान चंद मौर्य, बी टी यू एफ के अध्यक्ष मुकेश सक्सेना, परिवर्तनकामी छात्र संगठन के सचिव कैलाश, सभासद राजेश अग्रवाल ने किया ।

 इस दौरान राजीव शान्त, मो. फैसल, ध्यान चंद मौर्य, कैलाश, मुकेश सक्सेना, इंतिखाब हुसैन, मौ. इरशाद, जलालुद्दीन, असद अली, झम्मन लाल, तुलाराम, लक्ष्मण सिंह राना, हिमांशु,

The post काकोरी ट्रेन एक्शन के 100 साल पर निकाला साम्राज्यवाद विरोधी मार्च / साम्राज्यवादियों के सरगना ट्रंप का किया पुतला दहन appeared first on Asia Commune.

Among his most substantial speeches in front of the Communist International, Lenin opens the Second World Congress in Petrograd on July 19, 1920 with this survey of the world and role of the new International in the midst of the Civil War and during the revolutionary wave that swept much of Europe after World War One.

‘Report on the International Situation and the Fundamental Tasks of the Communist International’ by V.I. Lenin from Proceedings of the The Second Congress of the Communist International, 1921.

(An ovation breaks out. All present rise to their feet and applaud. The speaker tries to begin, but the applause and cries in all languages continue. The ovation does not abate.) Comrades, the theses on the questions of the fundamental tasks of the Communist International have been published in all languages and contain nothing that is materially new (particularly to the Russian comrades). That is because, in a considerable measure, they extend several of the main features of our revolutionary experience and the lessons of our revolutionary movement to a number of Western countries, to Western Europe. My report will therefore deal at greater length, if in brief outline, with the first part of my subject, namely, the international situation.

Imperialism’s economic relations constitute the core of the entire international situation as it now exists. Throughout the twentieth century, this new, highest and final stage of capitalism has fully taken shape. Of course, you all know that the enormous dimensions that capital has reached are the most characteristic and essential feature of imperialism. The place of free competition has been taken by huge monopolies. An insignificant number of capitalists have, in some cases, been able to concentrate in their hands entire branches of industry; these have passed into the hands of combines, cartels, syndicates and trusts, not infrequently of an international nature. Thus, entire branches of industry, not only in single countries, but all over the world, have been taken over by monopolists in the field of finance, property rights, and partly of production. This has formed the basis for the unprecedented domination exercised by an insignificant number of very big banks, financial tycoons, financial magnates who have, in fact, transformed even the freest republics into financial monarchies. Before the war this was publicly recognised by such far from revolutionary writers as, for example, Lysis in France.

This domination by a handful of capitalists achieved full development when the whole world had been partitioned, not only in the sense that the various sources of raw materials and means of production had been seized by the biggest capitalists, but also in the sense that the preliminary partition of the colonies had been completed. Some forty years ago, the population of the colonies stood at somewhat over 250,000,000, who were subordinated to six capitalist powers. Before the war of 1914, the population of the colonies was estimated at about 600,000,000, and if we add countries like Persia, Turkey, and China, which were already semi-colonies, we shall get, in round figures, a population of a thousand million people oppressed through colonial dependence by the richest, most civilised and freest countries. And you know that, apart from direct political and juridical dependence, colonial dependence presumes a number of relations of financial and economic dependence, a number of wars, which were not regarded as wars because very often they amounted to sheer massacres, when European and American imperialist troops, armed with the most up-to-date weapons of destruction, slaughtered the unarmed and defenceless inhabitants of colonial countries.

The first imperialist war of 1914-18 was the inevitable outcome of this partition of the whole world, of this domination by the capitalist monopolies, of this great power wielded by an insignificant number of very big banks—two, three, four or five in each country. This war was waged for the repartitioning of the whole world. It was waged in order to decide which of the small groups of the biggest states—the British or the German—was to obtain the opportunity and the right to rob, strangle and exploit the whole world. You know that the war settled this question in favour of the British group. And, as a result of this war, all capitalist contradictions have become immeasurably more acute. At a single stroke the war relegated about 250,000,000 of the world’s inhabitants to what is equivalent to colonial status, viz., Russia, whose population can be taken at about 130,000,000, and Austria-Hungary, Germany and Bulgaria, with a total population of not less than 120,000,000. That means 250,000,000 people living in countries, of which some, like Germany, are among the most advanced, most enlightened, most cultured, and on a level with modern technical progress. By means of the Treaty of Versailles, the war imposed such terms upon these countries that advanced peoples have been reduced to a state of colonial dependence, poverty, starvation, ruin, and loss of rights: this treaty binds them for many generations, placing them in conditions that no civilised nation has ever lived in. The following is the post-war picture of the world: at least 1, 250 million people are at once brought under the colonial yoke, exploited by a brutal capitalism, which once boasted of its love for peace, and ha~ some right to do so some fifty years ago, when the world was not yet partitioned, the monopolies did not as yet rule, and capitalism could still develop in a relatively peaceful way, without tremendous military conflicts.

Today, after this “peaceful” period, we see a monstrous intensification of oppression, the reversion to a colonial and military oppression that is far worse than before. The Treaty of Versailles has placed Germany and the other defeated countries in a position that makes their economic existence physically impossible, deprives them of all rights, and humiliates them.

How many nations are the beneficiaries? To answer this question we must recall that the population of the United States—the only full beneficiary from the war, a country which, from a heavy debtor, has become a general creditor—is no more than 100,000,000. The population of Japan—which gained a great deal by keeping out of the European-American conflict and by seizing the enormous Asian continent—is 50,000,000. The population of Britain, which next to the above-mentioned countries gained most, is about 50,000,000. If we add the neutral countries with their very small populations, countries which were enriched by the war, we shall get, in round figures, some 250,000,000 people.

Thus you get the broad outlines of the picture of the world as it appeared after the imperialist war. In the oppressed colonies—countries which are being dismembered, such as Persia, Turkey and China, and in countries that were defeated and have been relegated to the position of colonies—there are 1,250 million inhabitants. Not more than 250,000,000 inhabit countries that have retained their old positions, but have become economically dependent upon America, and all of which, during the war, were militarily dependent, once the war involved the whole world and did not permit a single state to remain really neutral. And, finally, we have not more than 250,000 000 inhabitants in countries whose top stratum, the capitalists alone, benefited from the partition of the world. We thus get a total of about 1,750 million comprising the entire population of the world. I would like to remind you of this picture of the world, for all the basic contradictions of capitalism, of imperialism, which are leading up to revolution, all the basic contradictions in the working-class movement that have led up to the furious struggle against the Second International, facts our chairman has referred to, are all connected with this partitioning of the world’s population.

Of course, these figures give the economic picture of the world only approximately, in broad outline. And, comrades, it is natural that, with the population of the world divided in this way, exploitation by finance capital, the capitalist monopolies, has increased many times over.

Not only have the colonial and the defeated countries been reduced to a state of dependence; within each victor state the contradictions have grown more acute; all the capitalist contradictions have become aggravated. I shall illustrate this briefly with a few examples.

Let us take the national debts. We know that the debts of the principal European states increased no less than sevenfold in the period between 1914 and 1920. I shall quote another economic source, one of particular significance—Keynes, the British diplomat and author of The Economic Consequences of the Peace, who, on instructions from his government, took part in the Versailles peace negotiations, observed them on the spot from the purely bourgeois point of view, studied the subject in detail, step by step, and took part in the conferences as an economist. He has arrived at conclusions which are more weighty, more striking and more instructive than any a Communist revolutionary could draw, because they are the conclusions of a well-known bourgeois and implacable enemy of Bolshevism, which he, like the British philistine he is, imagines as something monstrous, ferocious, and bestial. Keynes has reached the conclusion that after the Peace of Versailles, Europe and the whole world are heading for bankruptcy. He has resigned, and thrown his book in the government’s face with the words: “What you are doing is madness”. I shall quote his figures, which can be summed up as follows.

What are the debtor-creditor relations that have developed between the principal powers? I shall convert pounds sterling into gold rubles, at a rate of ten gold rubles to one pound. Here is what we get: the United States has assets amounting to 19,000 million, its liabilities are nil. Before the war it was in Britain’s debt. In his report on April 14, 1920, to the last congress of the Communist Party of Germany, Comrade Levi very correctly pointed out that there are now only two powers in the world that can act independently, viz., Britain and America. America alone is absolutely independent financially. Before the war she was a debtor; she is now a creditor only. All the other powers in the world are debtors. Britain has been reduced to a position in which her assets total 17,000 million, and her liabilities 8,000 million. She is already half-way to becoming a debtor nation. Moreover, her assets include about 6,000 million owed to her by Russia. Included in the debt are military supplies received by Russia during the war. When Krasin, as representative of the Russian Soviet Government, recently had occasion to discuss with Lloyd George the subject of debt agreements, he made it plain to the scientists and politicians, to the British Government’s leaders, that they were labouring under a strange delusion if they were counting on getting these debts repaid. The British diplomat Keynes has already laid this delusion bare.

Of course, it is not only or even not at all a question of the Russian revolutionary government having no wish to pay the debts. No government would pay, because these debts are usurious interest on a sum that has been paid twenty times over, and the selfsame bourgeois Keynes, who does not in the least sympathise with the Russian revolutionary movement, says: “It is clear that these debts cannot be taken into account.”

In regard to France, Keynes quotes the following figures: her assets amount to 3,500 million, and her liabilities to 10,500 million! And this is a country which the French themselves called the world’s money-lender, because her “savings” were enormous; the proceeds of colonial and financial pillage—a gigantic capital—enabled her to grant thousands upon thousands of millions in loans, particularly to Russia. These loans brought in an enormous revenue. Notwithstanding this and notwithstanding victory, France has been reduced to debtor status.

A bourgeois American source, quoted by Comrade Braun, a Communist, in his book Who Must Pay the War Debts? (Leipzig, 1920), estimates the ratio of debts to national wealth as follows: in the victor countries, Britain and France, the ratio of debts to aggregate national wealth is over 50 per cent; in Italy the percentage is between 60 and 70, and in Russia 90. As you know, however, these debts do not disturb us, because we followed Keynes’s excellent advice just a little before his book appeared—we annulled all our debts. (Stormy applause.)

In this, however, Keynes reveals the usual crankiness of the philistine: while advising that all debts should be annulled, he goes on to say that, of course, France only stands to gain by it, that, of course, Britain will not lose very much, as nothing can be got out of Russia in any case; America will lose a fair amount, but Keynes counts on American “generosity”! On this point our views differ from those of Keynes and other petty-bourgeois pacifists. We think that to get the debts annulled they will have to wait for something else to happen, and will have to try working in a direction other than counting on the “generosity” of the capitalists.

These few figures go to show that the imperialist war has created an impossible situation for the victor powers as well. This is further shown by the enormous disparity between wages and price rises. On March 8 of this year, the Supreme Economic Council, an institution charged with protecting the bourgeois system throughout the world from the mounting revolution, adopted a resolution which ended with an appeal for order, industry and thrift, provided, of course, the workers remain the slaves of capital. This Supreme Economic Council, organ of the Entente and of the capitalists of the whole world, presented the following summary.

In the United States of America food prices have risen, on the average, by 120 per cent, whereas wages have increased only by 100 per cent. In Britain, food prices have gone up by 170 per cent, and wages 130 per cent; in France, food prices—300 per cent,. and wages 200 per cent; in Japan—food prices 130 per cent, and wages 60 per cent (I have analysed Comrade Braun’s figures in his pamphlet and those of the Supreme Economic Council as published in The Times of March 10, 1920).

In such circumstances, the workers’ mounting resentment, the growth of a revolutionary temper and ideas, and the increase in spontaneous mass strikes are obviously inevitable, since the position of the workers is becoming intolerable. The workers’ own experience is convincing them that the capitalists have become prodigiously enriched by the war and are placing the burden of war costs and debts upon the workers’ shoulders. We recently learnt by cable that America wants to deport another 500 Communists to Russia so as to get rid of “dangerous agitators”.

Even if America deports to our country, not 500 but 500,000 Russian, American, Japanese and French “agitators” that will make no difference, because there will still be the disparity between prices and wages, which they can do nothing about. The reason why they can do nothing about it is because private property is most strictly safeguarded, is “sacred” there. That should not be forgotten, because it is only in Russia that the exploiters’ private property has been abolished. The capitalists can do nothing about the gap between prices and wages, and the workers cannot live on their previous wages. The old methods are useless against this calamity. Nothing can be achieved by isolated strikes, the parliamentary struggle, or the vote, because “private property is sacred”, and the capitalists have accumulated such debts that the whole world is in bondage to a handful of men. Meanwhile the workers’ living conditions are becoming more and more unbearable. There is no other way out but to abolish the exploiters’ “private property”.

In his pamphlet Britain and the World Revolution, valuable extracts from which were published by our Bulletin of the People’s Commissariat of Foreign Affairs of February 1920, Comrade Lapinsky points out that in Britain coal export prices have doubled as against those anticipated by official industrial circles.

In Lancashire things have gone so far that shares are at a premium of 400 per cent. Bank profits are at least 40-50 per cent. It should, moreover, be noted that, in determining bank profits, all bank officials are able to conceal the lion’s share of profits by calling them, not profits but bonuses, commissions, etc. So here, too, indisputable economic facts prove that the wealth of a tiny handful of people has grown prodigiously and that their luxury beggars description, while the poverty of the working class is steadily growing. We must particularly note the further circumstance brought out very clearly by Comrade Levi in the report I have just referred to, namely, the change in the value of money. Money has everywhere depreciated as a result of the debts, the issue of paper currency, etc. The same bourgeois source I have already mentioned, namely, the statement of the Supreme Economic Council of March 8, 1920, has calculated that in Britain the depreciation in the value of currency as against the dollar is approximately one-third, in France and Italy two-thirds, and in Germany as much as 96 per cent.

This fact shows that the “mechanism” of the world capitalist economy is falling apart. The trade relations on which the acquisition of raw materials and the sale of commodities hinge under capitalism cannot go on; they cannot continue to be based on the subordination of a number of countries to a single country—the reason being the change in the value of money. No wealthy country can exist or trade unless it sells its goods and obtains raw materials.

Thus we have a situation in which America, a wealthy country that all countries are subordinate to, cannot buy or sell. And the selfsame Keynes who went through the entire gamut of the Versailles negotiations has been compelled to acknowledge this impossibility despite his unyielding determination to defend capitalism, and all his hatred of Bolshevism. Incidentally, I do not think any communist manifesto, or one that is revolutionary in general, could compare in forcefulness with those pages in Keynes’s book which depict Wilson and “Wilsonism” in action. Wilson was the idol of philistines and pacifists like Keynes and a number of heroes of the Second International (and even of the “Two-and-a-Half” International), who exalted the “Fourteen Points” and even wrote “learned” books about the “roots “ of Wilson ’s policy; they hoped that Wilson would save “social peace”, reconcile exploiters and exploited, and bring about social reforms. Keynes showed vividly how Wilson was made a fool of, and all these illusions were shattered at the first impact with the practical, mercantile and huckster policy of capital as personified by Clemenceau and Lloyd George. The masses of the workers now see more clearly than ever, from their own experience—and the learned pedants could see it just by reading Keynes’s book—that the “roots” of Wilson’s policy lay in sanctimonious piffle, petty-bourgeois phrase-mongering, and an utter inability to understand the class struggle.

In consequence of all this, two conditions, two fundamental situations, have inevitably and naturally emerged. On the one hand, the impoverishment of the masses has grown incredibly, primarily among 1,250 million people, i.e., 70 per cent of the world’s population. These are the colonial and dependent countries whose inhabitants possess no legal rights, countries “mandated” to the brigands of finance. Besides, the enslavement of the defeated countries has been sanctioned by the Treaty of Versailles and by existing secret treaties regarding Russia, whose validity, it is true, is sometimes about as real as that of the scraps of paper stating that we owe so many thousands of millions. For the first time in world history, we see robbery, slavery, dependence, poverty and starvation imposed upon 1,250 million people by a legal act.

On the other hand, the workers in each of the creditor countries have found themselves in conditions that are intolerable. The war has led to an unprecedented aggravation of all capitalist contradictions, this being the origin of the intense revolutionary ferment that is ever growing. During the war people were put under military discipline, hurled into the ranks of death, or threatened with immediate wartime punishment. Because of the war conditions people could not see the economic realities. Writers, poets, the clergy, the whole press were engaged in nothing but glorifying the war. Now that the war has ended, the exposures have begun: German imperialism with its Peace of Brest-Litovsk has been laid bare; the Treaty of Versailles, which was to have been a victory for imperialism but proved its defeat, has been exposed. Incidentally, the example of Keynes shows that in Europe and America tens and hundreds of thousands of petty-bourgeois, intellectuals, and simply more or less literate and educated people, have had to follow the road taken by Keynes, who resigned and threw in the face of the government a book exposing it. Keynes has shown what is taking place and will take place in the minds of thousands and hundreds of thousands of people when they realise that all the speeches about a “war for liberty”, etc., were sheer deception, and that as a result only a handful of people were enriched, while the others were ruined and reduced to slavery. Is it not a fact that the bourgeois Keynes declares that, to survive and save the British economy, the British must secure the resumption of free commercial intercourse between Germany and Russia? How can this be achieved? By cancelling all debts, as Keynes proposes. This is an idea that has been arrived at not only by Keynes, the learned economist; millions of people are or will be getting the same idea. And millions of people hear bourgeois economists declare that there is no way out except annulling the debts; therefore “damn the Bolsheviks” (who have annulled the debts), and let us appeal to America’s “generosity”! I think that, on behalf of the Congress of the Communist International, we should send a message of thanks to these economists, who have been agitating for Bolshevism.

If, on the one hand, the economic position of the masses has become intolerable, and, on the other hand, the disintegration described by Keynes has set in and is growing among the negligible minority of all-powerful victor countries, then we are in the presence of the maturing of the two conditions for the world revolution.

We now have before us a somewhat more complete picture of the whole world. We know what dependence upon a handful of rich men means to 1,250 million people who have been placed in intolerable conditions of existence. On the other hand, when the peoples were presented with the League of Nations Covenant, declaring that the League had put an end to war and would henceforth not permit anyone to break the peace, and when this Covenant, the last hope of working people all over the world, came into force, it proved to be a victory of the first order for us. Before it came into force, people used to say that it was impossible not to impose special conditions on a country like Germany, but when the Covenant was drawn up, everything would come out all right. Yet, when the Covenant was published, the bitterest opponents of Bolshevism were obliged to repudiate it. When the Covenant came into operation, it appeared that a small group of the richest countries, the “Big Four”—in the persons of Clemenceau, Lloyd George, Orlando and Wilson—had been put on the job of creating the new relations! When the machinery of the Covenant was put into operation, this led to a complete breakdown.

We saw this in the case of the wars against Russia. Weak, ruined and crushed, Russia, a most backward country, fought against all the nations, against a league of the rich and powerful states that dominate the world, and emerged victorious. We could not put up a force that was anything like the equal of theirs, and yet we proved the victors. Why was that? Because there was not a jot of unity among them, because each power worked against the other. France wanted Russia to pay her debts and become a formidable force against Germany; Britain wanted to partition Russia, and attempted to seize the Baku oilfields and conclude a treaty with the border states of Russia. Among the official British documents there is a Paper which scrupulously enumerates all the states (fourteen in all) which some six months ago, in December 1919, pledged themselves to take Moscow and Petrograd. Britain based her policy on these states, to whom she granted loans running into millions. All these calculations have now misfired, and all the loans are unrecoverable.

Such is the situation created by the League of Nations. Every day of this Covenant’s existence provides the best propaganda for Bolshevism, since the most powerful adherents of the capitalist “order” are revealing that, on every question, they put spokes in one another’s wheels. Furious wrangling over the partitioning of Turkey, Persia, Mesopotamia and China is going on between Japan, Britain, America and France. The bourgeois press in these countries is full of the bitterest attacks and the angriest statements against their “colleagues” for trying to snatch the booty from under their noses. We see complete discord at the top, among this handful, this very small number of extremely rich countries. There are 1,250 million people who find it impossible to live in the conditions of servitude which “advanced” and civilised capitalism wishes to impose on them: after all, these represent 70 per cent of the world’s population. This handful of the richest states—Britain, America and Japan (though Japan was able to plunder the Eastern, the Asian countries, she cannot constitute an independent financial and military force without support from another country)—these two or three countries are unable to organise economic relations, and are directing their policies toward disrupting policies of their colleagues and partners in the League of Nations. Hence the world crisis; it is these economic roots of the crisis that provide the chief reason of the brilliant successes the Communist International is achieving.

Comrades, we have now come to the question of the revolutionary crisis as the basis of our revolutionary action. And here we must first of all note two widespread errors. On the one hand, bourgeois economists depict this crisis simply as “unrest”, to use the elegant expression of the British. On the other hand, revolutionaries sometimes try to prove that the crisis is absolutely insoluble.

This is a mistake. There is no such thing as an absolutely hopeless situation. The bourgeoisie are behaving like barefaced plunderers who have lost their heads; they are committing folly after folly, thus aggravating the situation and hastening their doom. All that is true. But nobody can “prove” that it is absolutely impossible for them to pacify a minority of the exploited with some petty concessions, and suppress some movement or uprising of some section of the oppressed and exploited. To try to “prove” in advance that there is “absolutely” no way out of the situation would be sheer pedantry, or playing with concepts and catchwords. Practice alone can serve as real “proof” in this and similar questions. All over the world, the bourgeois system is experiencing a tremendous revolutionary crisis. The revolutionary parties must now “prove” in practice that they have sufficient understanding and organisation, contact with the exploited masses, and determination and skill to utilise this crisis for a successful, a victorious revolution.

It is mainly to prepare this “proof” that we have gathered at this Congress of the Communist International.

To illustrate to what extent opportunism still prevails among parties that wish to affiliate to the Third International, and how far the work of some parties is removed from preparing the revolutionary class to utilise the revolutionary crisis, I shall quote the leader of the British Independent Labour Party, Ramsay MacDonald. In his book, Parliament and Revolution, which deals with the basic problems that are now engaging our attention, MacDonald describes the state of affairs in what is something like a bourgeois pacifist spirit. He admits that there is a revolutionary crisis and that revolutionary sentiments are growing, that the sympathies of the workers are with the Soviets and the dictatorship of the proletariat (note that this refers to Britain) and that the dictatorship of the proletariat is better than the present dictatorship of the British bourgeoisie.

But MacDonald remains a thorough-paced bourgeois pacifist and compromiser, a petty bourgeois who dreams of a government that stands above classes. Like all bourgeois liars, sophists and pedants, MacDonald recognises the class struggle merely as a “descriptive fact”. He ignores the experience of Kerensky, the Mensheviks and the Socialist Revolutionaries of Russia, the similar experience of Hungary, Germany, etc., in regard to creating a “democratic” government allegedly standing above classes. MacDonald lulls his party and those workers who have the misfortune to regard this bourgeois as a socialist, this philistine as a leader, with the words: “We know that all this [i.e., the revolutionary crisis, the revolutionary ferment] will pass…settle down.” The war, he says, inevitably provoked the crisis, but after the war it will all “settle down”, even if not at once!

That is what has been written by a man who is leader of a party that wants to affiliate to the Third International. This is a revelation—the more valuable for its rare outspokenness—of what is no less frequently to be seen in the top ranks of the French Socialist Party and the German Independent Social-Democratic Party, namely, not merely an inability, but also an unwillingness to take advantage, in a revolutionary sense, of the revolutionary crisis, or, in other words, both an inability and an unwillingness to really prepare the party and the class in revolutionary fashion for the dictatorship of the proletariat.

That is the main evil in very many parties which are now leaving the Second International. This is precisely why, in the theses I have submitted to the present Congress, I have dwelt most of all on the tasks connected with preparations for the dictatorship of the proletariat, and have given as concrete and exact a definition of them as possible.

Here is another example. A new book against Bolshevism was recently published. An unusually large number of books of this, kind are now coming out in Europe and America; the more anti-Bolshevik books are brought out, the more strongly and rapidly mass sympathy for Bolshevism grows. I am referring to Otto Bauer’s Bolshevism or Social-Democracy? This book clearly demonstrates to the Germans the essence of Menshevism, whose shameful role in the Russian revolution is understood well enough by the workers of all countries. Otto Bauer has produced a thoroughgoing Menshevik pamphlet, although he has concealed his own sympathy with Menshevism. In Europe and America, however, more precise information should now be disseminated about what Menshevism actually is, for it is a generic term for all allegedly socialist, Social-Democratic and other trends that are hostile to Bolshevism. It would be dull writing if we Russians were to explain to Europeans what Menshevism is. Otto Bauer has shown that in his book, and we thank in advance the bourgeois and opportunist publishers who will publish it and translate it into various languages. Bauer’s book will be a useful if peculiar supplement to the textbooks on communism. Take any paragraph, any argument in Otto Bauer’s book and indicate the Menshevism in it, where the roots lie of views that lead up to the actions of the traitors to socialism, of the friends of Kerensky, Scheidemann, etc.—this is a question that could be very usefully and successfully set in “examinations” designed to test whether communism has been properly assimilated. If you cannot answer this question, you are not yet a Communist, and should not join the Communist Party. (Applause.)

Otto Bauer has excellently expressed in a single sentence the essence of the views of world opportunism; for this, if we could do as we please in Vienna, we would put up a monument to him in his lifetime. The use of force in the class struggle in modern democracies, Otto Bauer says, would be “violence exercised against the social factors of force”.

You may think that this sounds queer and unintelligible. It is an example of what Marxism has been reduced to, of the kind of banality and defence of the exploiters to which the most revolutionary theory can be reduced. A German variety of philistinism is required, and you get the “theory” that the “social factors of force” are: number; the degree of organisation; the place held in the process of production and distribution; activity and education. If a rural agricultural labourer or an urban working man practices revolutionary violence against a landowner or a capitalist, that is no dictatorship of the proletariat, no violence against the exploiters and the oppressors of the people. Oh, no! This is “violence against the social factors of force”.

Perhaps my example sounds something like a jest. However, such is the nature of present-day opportunism that its struggle against Bolshevism becomes a jest. The task of involving the working class, all its thinking elements, in the struggle between international Menshevism (the MacDonalds, Otto Bauers and Co.) and Bolshevism is highly useful and very urgent to Europe and America.

Here we must ask: how is the persistence of such trends in Europe to be explained? Why is this opportunism stronger in Western Europe than in our country? It is because the culture of the advanced countries has been, and still is, the result of their being able to live at the expense of a thousand million oppressed people. It is because the capitalists of these countries obtain a great deal more in this way than they could obtain as profits by plundering the workers in their own countries.

Before the war, it was calculated that the three richest countries—Britain, France and Germany—got between eight and ten thousand million francs a year from the export of capital alone, apart from other sources.

It goes without saying that, out of this tidy sum, at least five hundred millions can be spent as a sop to the labour leaders and the labour aristocracy, i.e., on all sorts of bribes. The whole thing boils down to nothing but bribery. It is done in a thousand different ways: by increasing cultural facilities in the largest centres, by creating educational institutions, and by providing co-operative, trade union and parliamentary leaders with thousands of cushy jobs. This is done wherever present-day civilised capitalist relations exist. It is these thousands of millions in super-profits that form the economic basis of opportunism in the working-class movement. In America, Britain and France we see a far greater persistence of the opportunist leaders, of the upper crust of the working class, the labour aristocracy; they offer stronger resistance to the Communist movement. That is why we must be prepared to find it harder for the European and American workers’ parties to get rid of this disease than was the case in our country. We know that enormous successes have been achieved in the treatment of this disease since the Third International was formed, but we have not yet finished the job; the purging of the workers’ parties, the revolutionary parties of the proletariat all over the world, of bourgeois influences, of the opportunists in their ranks, is very far from complete.

I shall not dwell on the concrete manner in which we must do that; that is dealt with in my published theses. My task consists in indicating the deep economic roots of this phenomenon. The disease is a protracted one; the cure takes longer than the optimists hoped it-would. Opportunism is our principal enemy. Opportunism in the upper ranks of the working-class movement is bourgeois socialism, not proletarian socialism. It has been shown in practice that working-class activists who follow the opportunist trend are better defenders of the bourgeoisie than the bourgeois themselves. Without their leadership of the workers, the bourgeoisie could not remain in power. This has been proved, not only by the history of the Kerensky regime in Russia; it has also been proved by the democratic republic in Germany under its Social-Democratic government, as well as by Albert Thomas’s attitude towards his bourgeois government. It has been proved by similar experience in Britain and the United States. This is where our principal enemy is, an enemy we must overcome. We must leave this Congress firmly resolved to carry on this struggle to the very end, in all parties. That is our main task.

Compared with this task, the rectification of the errors of the “Left” trend in communism will be an easy one. In a number of countries anti-parliamentarianism is to be seen, which has not been so much introduced by people of petty-bourgeois origin as fostered by certain advanced contingents of the proletariat out of hatred for the old parliamentarianism, out of a legitimate, proper and necessary hatred for the conduct of members of parliament in Britain, France, Italy, in all lands. Directives must be issued by the Communist International and the comrades must be made more familiar with the experience of Russia, with the significance of a genuinely proletarian political party. Our work will consist in accomplishing this task. The fight against these errors in the proletarian movement, against these shortcomings, will be a thousand times easier than fighting against those bourgeois who, in the guise of reformists, belong to the old parties of the Second International and conduct the whole of their work in a bourgeois, not proletarian, spirit.

Comrades, in conclusion I shall deal with one other aspect of the subject. Our comrade, the chairman, has said that our Congress merits the title of a World Congress. I think he is right, particularly because we have here quite a number of representatives of the revolutionary movement in the colonial and backward countries. This is only a small beginning, but the important thing is that a beginning has been made. At this Congress we see taking place a union between revolutionary proletarians of the capitalist, advanced countries, and the revolutionary masses of those countries where there is no or hardly any proletariat, i.e., the oppressed masses of colonial, Eastern countries. It is on ourselves that the consolidation of unity depends, and I am sure we shall achieve it. World imperialism shall fall when the revolutionary onslaught of the exploited and oppressed workers in each country, overcoming resistance from petty-bourgeois elements and the influence of the small upper crust of labour aristocrats, merges with the revolutionary onslaught of hundreds of millions of people who have hitherto stood beyond the pale of history, and have been regarded merely as the object of history.

The imperialist war has helped the revolution: from the colonies, the backward countries, and the isolation they lived in, the bourgeoisie levied soldiers for this imperialist war. The British bourgeoisie impressed on the soldiers from India that it was the duty of the Indian peasants to defend Great Britain against Germany; the French bourgeoisie impressed on soldiers from the French colonies that it was their duty to defend France. They taught them the use of arms, a very useful thing, for which we might express our deep gratitude to the bourgeoisie—express our gratitude on behalf of all the Russian workers and peasants, and particularly on behalf of all the Russian Red Army. The imperialist war has drawn the dependent peoples into world history. And one of the most important tasks now confronting us is to consider how the foundation-stone of the organisation of the Soviet movement Can be laid in the non-capitalist countries. Soviets are possible there; they will not be workers’ Soviets, but peasants’ Soviets, or Soviets of working people.

Much work will have to be done; errors will be inevitable; many difficulties will be encountered along this road. It is the fundamental task of the Second Congress to elaborate or indicate the practical principles that will enable the work, till now carried on in an unorganised fashion among hundreds of millions of people, to be carried on in an organised, coherent and systematic fashion.

Now, a year or a little more after the First Congress of the Communist International, we have emerged victors over the Second International; it is not only among the workers of the civilised countries that the ideas of the Soviets have spread; it is not only to them that they have become known and intelligible. The workers of all lands are ridiculing the wiseacres, not a few of whom call themselves socialists and argue in a learned or almost learned manner about the Soviet “system”, as the German systematists are fond of calling it, or the Soviet “idea” as the British Guild Socialists call it. Not infrequently, these arguments about the Soviet “system” or “idea” becloud the workers’ eyes and their minds. However, the workers are brushing this pedantic rubbish aside and are taking up the weapon provided by the Soviets. A recognition of the role and significance of the Soviets has now also spread to the lands of the East.

The groundwork has been laid for the Soviet movement all over the East, all over Asia, among all the colonial peoples.

The proposition that the exploited must rise up against the exploiters and establish their Soviets is not a very complex one. After our experience, after two and a half years of the existence of the Soviet Republic in Russia, and after the First Congress of the Third International, this idea is becoming accessible to hundreds of millions of people oppressed by the exploiters all over the world. We in Russia are often obliged to compromise, to bide our time, since we are weaker than the international imperialists, yet we know that we are defending the interests of this mass of a thousand and a quarter million people. For the time being, we are hampered by barriers, prejudices and ignorance which are receding into the past with every passing hour; but we are more and more becoming representatives and genuine defenders of this 70 per cent of the world’s population, this mass of working and exploited people. It is with pride that we can say: at the First Congress we were in fact merely propagandists; we were only spreading the fundamental ideas among the world’s proletariat; we only issued the call for struggle; we were merely asking where the people were who were capable of taking this path. Today the advanced proletariat is everywhere with us. A proletarian army exists everywhere, although sometimes it is poorly organised and needs reorganising. If our comrades in all lands help us now to organise a united army, no shortcomings will prevent us from accomplishing our task. That task is the world proletarian revolution, the creation of a world Soviet republic. (Prolonged applause.)

PDF of full issue: www.marxists.org/history/international/comintern/2nd-congress/1-Second%20Congress%20of%20CI-1920.pdf

SOURCE :

www.revolutionsnewsstand.com

The post Report on the International Situation and the Fundamental Tasks of the Communist International’ by V.I. Lenin from Proceedings of the The Second Congress of the Communist International, 1921 appeared first on Asia Commune.

Media Release

Five journalists reporting to the Al Jazeera news service have been brutally killed in an Israeli attack on Gaza City. Among them was the world-renowned reporter Anas al-Sharif. He and the other journalists were killed in a targeted drone strike while reporting in a tent near Al-Shifa Hospital. This indicates that the attack was a deliberate and premeditated atrocity.

The Free Media Movement of Sri Lanka extends its deepest respect to these fellow journalists who revealed the truth about the genocide of the Palestinian people taking place in the Gaza Strip. We mourn their loss. Furthermore, in a context where foreign journalists are banned from entering Palestine, the killing of journalists working there is intended to silence the voices of people who are victims of genocide. We strongly condemn this.

According to CPJ reports, since October 2023, the number of journalists killed in Palestine has reached 186. The BBC, AP, and AFP have issued a joint statement highlighting the severe difficulties faced by their reporters, noting that they do not have enough food to survive. The BBC, in a special report, revealed that three of its freelance employees and their families had gone without food for days.

This is the true face of the media repression carried out by the Israeli government amid the genocide of the Palestinian people. We call upon the entire global community to recognize and stand against both the mass killings that go beyond any genuine need for national security or counter-terrorism, and the media repression intended to silence the voices of the Palestinian people who have become victims of this genocide.

Free Media Movement – Sri Lanka

The post FREE MEDIA MOVEMENT UNEQUIVOCALLY CONDEMNS THE KILLING OF JOURNALISTS AND SUPPRESSION OF  PALESTINIAN VOICES appeared first on Asia Commune.

ගෝතම ළමා සංවර්ධන මධ්‍යස්ථානයේ 1978 සිට 1984 දක්වා මා නේවාසිකයකු වීය. ඊට පෙර මගේ අම්මාට මාව පෝෂණය කිරීමට නොහැකි තරමේ දිළිදුභාවයෙන් අප පෙලුනේය . ඒ වගේම මා ඉතා දඟකාර / අකීකරු ළමයකු වීම ගැනද මගේ අම්මා බිය වූවාය.

මා කොතරම් දඩබ්බර ළමයෙක්දැයි  කීවොත් මම වයස අවුරුදු දහයේදී  වීඳී දරුවන් සමග රාත්‍රී 9:30 සිනමා ශාලාවේ චිත්‍ර පට නරබා, දුම්රිය ස්ථානයක බංකුවක රාත්‍රීය ගතකල අවස්ථා ද , ප්‍රවේශ පත්‍ර නොමැතිව දුම්රියේ ගමන් කල අවස්ථාද වීය.

මගේ අනාගතය ගැන අම්මා බිය වීම සාධාරනය . කුඩා සරත්ව ඈ පොලීසියට රැගෙන ගියේ මාගේ ඥාති සොහොයුරකු වූ නිමල් අයියා සමගය. ඔහු  මට වඩා වැඩිමහළු වූ නමුත් එකල මගේ සමීපතමයකු විය.

ළමා නිවාසයේ උදේට පරිප්පු හොද්දක් සමග පාන් ලැබුනේය. දවල්ට සහ රාත්‍රියට බත් ලැබුනේය.. පිලිවෙලට ඇදුම් ඇදගෙන පාසල් යා හැකිවීය. ඊට කලින් මට එතරම් හොද ඇදුම් තිබුනේ නැත. මා එහි යනවිට පාසලේ හතරවන පංතියේ වීය. 

කෙසේ වෙතත් පාසලේ හයවන පංතියේදී ළමා නිවාසයෙන් පැන ගොස් ගාල්ලේදී පොලීසියට හසුවූ වී මාස තුනක් සිර ගෙවල් වල , ළමා රැඳවුම් කදවුරු වල සිටි කාලය මට කිසිදිනක අමතක වන්නේ නැත. කිසිදු ළමයකු එවැනි හිංසාවන්ට  ලක්විය යුතු නැත. 

නැවත ළමා නිවාසයට පැමිණි මා කිසිදිනක එවැනි දඩබ්බරකම් කලේ නැත.1984 අධ්‍යාපන පොදු සහතික පත්‍ර සාමාන්‍ය පෙළ විභාගයෙන් මා සම්මාන සමර්ථ හතක් සමග සමත්වීය. 

එය මට වෘත්තීය අධ්‍යාපනය සදහා යොමුවීමට මහත් උඔඅකාරීවීය. ඉන් අනතුරුව ජීවිතයට එක්වූ අලුත් අත්දැකීම් බොහෝය. 2009 දී මව් බිම හැරදමා මෙහි ආ පසු වෙනත් ආකාරයේ අත්දැකීම් ජීවිතයට එකතුවීය. 

මා අද ගෙවන ජීවිතයට ස්වීට්සර්ලන්තයට මෙන්ම ,මට අතහිත දුන් සැමට ස්තූතිවන්තය. කුඩා කල මා හැදීවැඩුනු තැනටද මගේ ස්තුතිය පුදකිරීමට මා කැමතිය.

ඔක්තෝබර් මාසයේ ගෝතම ළමා මාගේ නිවාසයේ චිත්‍ර ප්‍රදර්ශනයක් පැවැත්වීමට මා අදහස් කලේ එබැවින්‍ ය. එහිදී ලැබෙන ආදායම ළමා නිවාසයට පරිත්‍යාග කිරීමට මා තීරණය කර ඇත. 

ඒ ගැන ළමා නිවාසයේ පාලක මංඩලයේ  ප්‍රියත් සල්ගාදු මහතාගෙන් මා විමසූ විට ඔහු ඉමහත් සතුටට පත්වීය. ප්‍රියත් සල්ගාදු මහතාගේ සීයා , මව් පියන් අහිමිව අසරණ වූ , වීදියේ අතහැර ගිය  ළමුන් සදහා 1954 දී ගෝතම ළමා නිවාසය ආරම්භ කිරීමට ප්‍රමුඛ වූ අයෙක් බව මට දැන ගන්නට ලැබුනේ ළමා නිවාසයේ කලමණාකරු මුදිත ප්‍රනාන්දු මහතාගෙනි.

ඒ කතාව මෙසේය 1956  දී 2500 වන බුද්ධ ජයන්තිය මහ ඉහලින් සැමරීමට ලක්වැසියන් යුහුසුළු වීය.” බුද්ධ ජයන්තිය  යනු බුදුන්වහන්සේ පිරිනිවන් පා වසර 2500 ක් සම්පුර්ණ වීමය. .රිචට් සල්ගාදූ මහතා තවත් පිරිසක් සමග 1951 දී ” පානදුර බෞද්ධ සංගමය ” ආරම්භ කරන්නේ ඒ අනුවය.සමාජ සත්කාරයක් ලෙස පානදුර බෞද්ධ සංගමය මගින් 1954 දී ළමුන් හතර දෙනෙක්ගෙන් ගෝතම ළමා නිවාසය ආරම්භ කල අතර මා 1978 දී එහි ගියේ 464 වැනියා ලෙසය.

ඊශ්‍රායලය ඝාසා හී කුසගින්නේ දරුවන් මරන විට ගැන මාගේ කම්පනය වැඩිවන්නේ , කුසගින්නේ සිටි මගේ ළමා කාලය ගැන මා හොදින් දන්නා බැවින් ය.

මෙලොව උපන් දරුවන් කුමන රටකට , ජාතියකට , ආගමකට අයත්වුවත් , ඔවුනට ජීවත්වීමේ අයිතිය හිමිවිය යුතුය.

ඔවුනට අවැසිවන්නේ ආදරය , පෝෂණය සහ රැකවරණ මිස , කුසගින්න , වෙඩි උන්ඩ සහ බෝම්බ නොවේය..

සරත් මද්දුමගේ විසිනි

The post මොලොව උපන් දරුවන් කුමන රටකට , ජාතියකට , ආගමකට අයත් වුවත් ඔවුනට ජීවත්වීමේ අයිතිය හිමිවිය යුතුය… appeared first on Asia Commune.

|تحریر: برائس گورڈن، ترجمہ: ولید خان|

امریکیوں کو یہ سننے کی عادت پڑ چکی ہے کہ ہر انتخاب ”ہماری زندگیوں کا اہم ترین (انتخاب) ہے“۔ اس سال دونوں امیدواروں نے ایک قدم آگے بڑھ کر یہ بحث عام کر دی ہے کہ یہ انتخابات امریکی تاریخ کے اہم ترین انتخابات ہیں۔ ”ٹرمپ کی حمایت یا مخالفت؟!“۔ دونوں بڑی پارٹیوں کی جانب سے اس سوال کو بقاء کا سوال بنا کر پیش کیا جا رہا ہے۔ لیکن ٹرمپ ازم کیا ہے؟ اس سوال پر بہت زیادہ ابہام موجود ہے۔ اس بیماری کی درست تشخیص کیے بغیر یہ سمجھنا ناممکن ہے کہ امریکی سماج کی سمت کیا ہے۔

انگریزی میں پڑھنے کے لیے یہاں کلک کریں

عدم استحکام کا عہد

ایک صدی سے زیادہ عرصہ تک امریکی حکمران طبقے نے حیران کن سیاسی استحکام کے مزے لوٹے ہیں۔ لیکن صورتحال 2016ء میں تبدیل ہونی شروع ہو گئی جب عام انتخابات میں دہائیوں سے جاری معاشی گراوٹ اور طبقاتی غم و غصہ پھٹ کر سطح پر نمودار ہو گئے۔ معاشی قوم پرستی اور تارکین وطن، خواتین اور دیگر محکوم اقوام کے حوالے سے شاونسٹ شعلہ بیانی کرتے ہوئے ٹرمپ نے اعلان کیا کہ وہ معاشی بحالی کرے گا اور ”سب سے پہلے امریکہ“ ہو گا۔ اس نے اپنے آپ کو واشنگٹن اسٹیبلشمنٹ کے خلاف ”باہر کا فرد“ بنا کر پیش کیا جو امریکی عوام کی بہتری کا خواہش مند ہے اور اس کے نتیجے میں اس نے ریپبلیکن پارٹی پر قبضہ کر کے اسے مکمل طور پر تبدیل کر دیا ہے۔

لبرلز ٹرمپ کے ابھار کو غیر معمولی اور قابل تاسف حادثہ دیکھتے ہیں اور پریشان ہیں کہ ”آمریت کی جانب“ مسلسل بڑھا جا رہا ہے۔ اگرچہ کچھ اعتراف کرتے ہیں کہ اس نے حقیقی مایوسی کو اپنی جانب متوجہ کیا ہے لیکن اسے عام طور پر ایک شاطر فرد بنا کر پیش کیا جاتا ہے جو اکیلے ہی ملک کا جمہوری پردہ چاق کر سکتا ہے۔ لیکن سیاسی رجحانات آسمان سے نازل نہیں ہوتے۔ ایک خیال کو ارتقاء پذیر ہو کر سماج میں جڑیں بنانے کے لیے در پیش مسائل کا حل سمجھا جانا ایک کلیدی عمل ہے۔

ٹرمپ کے ابھار کو سمجھنے کے لیے ہمیں یہ سمجھنا ہو گا کہ سماج میں خیالات کیسے جنم لیتے اور اثر انداز ہوتے ہیں۔ کارل مارکس نے اس حوالے سے 1859ء میں اپنی کتاب ”سیاسی معیشت پر تنقید میں حصہ“ کے دیباچے میں لکھا کہ:

”اپنے وجود کو برقرار رکھنے کے لیے افراد سماجی پیداوار میں حصہ ڈالتے ہوئے ناگزیر طور پر ٹھوس تعلقات میں بندھ جاتے ہیں جو ان کی خواہشات سے بالاتر ہوتے ہیں یعنی پیداوار کی مادی قوتوں کے ارتقاء میں کسی بھی سطح کی مناسبت سے پیداواری تعلقات۔ ان پیداواری رشتوں کی کلیت سماج کا معاشی ڈھانچہ بناتی ہے، حقیقی بنیاد، جس پر ایک قانونی اور سیاسی بالائی ڈھانچہ تشکیل پاتا ہے اور جس سے سماجی شعور کی ٹھوس شکلیں منسلک ہوتی ہیں۔ مادی زندگی کی پیداوار کا ذریعہ ہی سماجی، سیاسی اور دانشورانہ زندگی کے عمومی عمل کی تراش خراش کرتا ہے۔ یہ افراد کا شعور نہیں ہے جو ان کے وجود کا فیصلہ کرتا ہے بلکہ یہ ان کا سماجی وجود ہوتا ہے جو ان کے شعور کا تعین کرتا ہے۔ ارتقاء کے ایک مخصوص مرحلے پر سماج کی مادی پیداواری قوتیں موجودہ پیداواری رشتوں کے ساتھ ٹکراؤ میں آ جاتی ہیں یا اسی صورتحال کی قانونی اصطلاحات میں تشریح کی جائے۔۔ ان ملکیتی رشتوں کے ساتھ (ٹکراؤ) جو پہلے (موجودہ بالائی) ڈھانچے میں فعال تھے۔ پیداواری قوتوں کے ارتقاء میں معاون یہ تعلقات رکاوٹوں میں تبدیل ہو جاتے ہیں۔ پھر سماجی انقلاب کا عہد شروع ہوتا ہے۔ معاشی بنیادوں میں تبدیلیاں جلد یا بدیر پورے دیو ہیکل بالائی ڈھانچے کی تبدیلی کا موجب بن جاتی ہیں۔“

یعنی خیالات آسمان سے نازل نہیں ہوتے۔ وہ سماجی وجود کے عمل میں نمودار ہوتے ہیں جن کی مادی اور معاشی بنیادیں ہوتی ہیں۔ ٹرمپ نے ضرور امریکی سماج اور معاشی تعلقات میں موجود کسی ٹھوس چیز کو متوجہ کیا ہے جس نے اس کا پیغام زبان زدِ عام کر دیا ہے۔ بطور مارکس وادی ہمیں ہر صورت ”معاشی بنیادوں میں تبدیلیوں“ کی نشاندہی کرنی ہے جنہوں نے امریکی سیاسی بالائی ڈھانچے کو مکمل طور پر تبدیل کر دیا ہے۔

ٹرمپ ازم: ارتقاء کی نصف صدی

دوسری عالمی جنگ کے بعد امریکی سرمایہ داری پوری دنیا میں سب سے طاقتور سامراجی قوت بن کر ابھری۔ یورپ اور جاپان مکمل طور پر تباہ و برباد ہو چکے تھے۔ جنگ میں 3 کروڑ 65 لاکھ یورپی جبکہ 4 لاکھ 5 ہزار امریکی قتل ہو چکے تھے۔ یورپ کی سب سے طاقتور معیشت جرمنی کو 1890ء کی صنعتی پیداوار کی سطح پر دھکیلا جا چکا تھا۔ اس دوران امریکی صنعت پوری آب و تاب سے پیداواری عمل میں مصروف تھی۔

جنگ کے بعد سالہا سال امریکہ کا پوری دنیا میں بننے والی کل مینوفیکچرنگ میں 43 فیصد، اسٹیل میں 57 فیصد اور گاڑیوں میں 80 فیصد حصہ تھا۔ اس کے ساتھ نئی ٹیکنالوجیوں اور جنگی پیداواری ضروریات پوری کرنے کے لیے پیداواری قوتوں میں بڑھوتری نے سرمایہ دارانہ تاریخ کے سب سے خوشحال عہد کو جنم دیا جس کے ساتھ معیار زندگی میں شاندار بہتری ہوئی۔ صنعت دن رات فعال تھی، منافع بخش سرمایہ کاری کے وسیع ترین مواقع موجود تھے اور سرمایہ داری عمومی طور پر تیزی سے پھیل رہی تھی۔ 1945-46ء میں ایک دیوہیکل ہڑتالی لہر کے نتیجے میں بہتر اجرتیں اور سہولیات حاصل ہو گئیں اور عام امریکی محنت کشوں کو سماجی مراعات جیسے پینشن اور صحت انشورنس بھی میسر آ گئیں۔

اس عہد میں مینو فیکچرنگ اشیاء کی عالمی تجارت میں امریکی حصہ 1933ء میں 10 فیصد سے بڑھ کر 1953ء میں 29 فیصد ہو گیا۔ بیروزگاری کم تر سطح پر تھی، اجرتیں بڑھ رہی تھیں اور محنت کش آسانی سے مینوفیکچرنگ نوکریاں حاصل کر رہے تھے، جن کے ذریعے وہ گھر خرید رہے تھے اور خاندان بنا رہے تھے۔ 1946-73ء کے دوران حقیقی گھریلو آمدن میں 74 فیصد اضافہ ہوا اور امریکیوں کے لیے معیاری اور سستی رہائش، تعلیم، صحت، تفریحی وقت وغیرہ وغیرہ میسر رہے۔

ان سالوں نے امریکی محنت کش طبقے کے شعور پر گہرے اثرات مرتب کیے۔ کئی نسلوں میں یہ خیال پروان چڑھا کہ امریکی سرمایہ داری میں یہ حالاتِ زندگی ”معمول“ ہیں۔ آج بھی آپ کو پرانی نسلیں مل جاتی ہیں جو ماضی کو یاد کرتی ہیں کہ ”وہ اچھے دن“، ”جب ہم امریکہ میں اشیاء بناتے تھے“۔ کھانے کی جگہوں، ہائی اسکول فٹ بال کھیل، کوکا کولا اشتہارات اور نئے رہائشی مضافات کے نقوش ذہن میں ابھرنا شروع ہو جاتے ہیں۔ ٹرمپ دانستہ طور پر مسلسل ”امریکہ کو پھر سے عظیم بنا دو“ کا وعدہ کر کے اُس عہد کی پرانی یادوں کو استعمال کر رہا ہے۔

لیکن یہ معمول نہیں غیر معمول تھا اور اس کا ظہور جنگ کے بعد مخصوص سیاسی اور معاشی عوامل کے ادغام میں ممکن ہوا تھا۔ 1970ء کی دہائی میں ایک عالمی معاشی بحران اور زیادہ سنجیدہ سامراجی مخالفین کے دوبارہ ابھار میں امریکی حکمران طبقہ محنت کش تحریک پر حملہ آور ہو گیا اور سرمایہ داری ایک مرتبہ پھر اپنے تاریخی معمول کی جانب گامزن ہونے لگی۔

منافعوں پر مبنی معاشی منڈی کے دو خاصے، آٹومیشن اور آؤٹ سورسنگ، کروڑوں افراد کو ماضی میں میسر مستحکم زندگیوں کو دیمک کی طرح چاٹنا شروع ہو گئے۔ 1943ء میں کل امریکی نوکریاں کا 39 فیصد حصہ مینوفیکچرنگ نوکریاں تھیں جو 2010ء کی دہائی میں 8 فیصد رہ گئیں۔ بیورو برائے لیبر شماریات کی ایک 2020ء کی رپورٹ کے مطابق مینوفیکچرنگ نوکریاں ”پانچ (معاشی) بحرانوں میں گرتی رہیں اور ہر مرتبہ نوکریوں کی بحالی بحران سے پہلے کی سطح پر کبھی نہیں ہو سکی۔“

اصلاح پسند اور لیفٹ لبرلز اس کو ایسے بنا کر پیش کرتے ہیں جیسے یہ محض غلط پالیسیوں کا نتیجہ ہے۔ در حقیقت یہ رجحانات سرمایہ داری کی معاشی منطق کا حصہ ہیں۔ سرمایہ داری میں آٹومیشن کے پُر تضاد اثرات کی تشریح کرتے ہوئے مارکس نے ”اجرت، محنت اور سرمایہ“ میں بیان کیا کہ کیسے نئی مشینری کا تعارف؛

”محنت کشوں کی دیو ہیکل تعداد کو سڑکوں پر پھینک دیتا ہے اور جیسے جدت اور پیداوار بڑھتے جاتے ہیں ان (محنت کشوں) کی مزید چھوٹی تعداد فارغ ہوتی جاتی ہے۔۔ اگر ہم یہ تصور کر بھی لیں کہ وہ تمام افراد، جو مشینری کی وجہ سے براہ راست بیروزگار ہوئے ہیں اور آنے والی اگلی تمام نسل اسی صنعتی سیکٹر میں روزگار کا نتظار کر رہی تھی، اگر انہیں کوئی نیا روزگار مل بھی جاتا ہے۔۔ کیا ہم یقین کریں کہ یہ نیا روزگار اتنی ہی اجرت دے گا جتنی پچھلے روزگار میں مل رہی تھی؟ اگر ایسا ہو تو یہ سیاسی معیشت کے قوانین کے خلاف ہے۔“

اس پورے دور میں یہی سب کچھ عوام کی ایک قابل ذکر آبادی کے ساتھ ہوا ہے کیونکہ بہتر اجرت والی مینوفیکچرنگ نوکریوں کی جگہ مسلسل کم اجرتی سروس سیکٹر کی نوکریاں بڑھتی رہی ہیں جن میں سے اکثریت محض پارٹ ٹائم کام ہی دیتی ہیں۔ جن کی مینوفیکچرنگ نوکریاں بچ گئیں ان کی حقیقی اجرتوں میں مسلسل کمی ہوتی رہی۔ اس سارے عمل میں غیر فعال اور طبقاتی تعاون کرنے والی لیبر اشرافیہ حکمران طبقے کی معاونت کرتی رہی۔

ایلن گرین سپین اور ایڈرین وولڈرج نے ”امریکہ میں سرمایہ داری: متحدہ ریاستوں کی معاشی تاریخ“ میں بیان کیا ہے کہ:

”1900-73ء کے دوران امریکہ میں حقیقی اجرتوں میں سالانہ اضافہ 2 فیصد تھا۔ ان سالوں کا شمار کیا جائے تو اس کا مطلب یہ ہے کہ عمومی اجرت (اور اس سے جڑا عمومی معیار زندگی) ہر 35 سال بعد دگنی ہوتی رہی ہے۔ 1973ء میں اس رجحان کا اختتام ہوا اور امریکی بیورو برائے لیبر شماریات کے مطابق پیداواری اور غیر نگران مزدوروں کی عمومی حقیقی اجرتوں میں گراوٹ شروع ہو گئی۔ 1990ء کی دہائی میں ایک پیداواری مزدور کی عمومی گھنٹہ وار حقیقی اجرت 1973ء کے مقابلے میں 85 فیصد سے کم رہ گئی تھی۔“

2018ء میں پیو ریسرچ سنٹر (Pew Research Center)کی ایک رپورٹ نے اس کی تصدیق کی کہ، ”زیادہ تر امریکی محنت کشوں کے لیے حقیقی اجرتوں میں دہائیوں سے اضافہ نہیں ہوا“۔ اس عہد میں عدم مساوات میں دیو ہیکل اضافہ ہوا اور ڈیپارٹمنٹ برائے خزانہ کی 2023ء میں ایک رپورٹ کے مطابق اجرتیں مزید پرانتشار ہو گئیں، چھٹیوں میں گزرنے والا وقت کم ہونے لگا اور امریکی ریٹائرمنٹ میں آرام دہ زندگی گزارنے سے مسلسل دور ہوتے چلے گئے۔ ”نسلوں کے درمیان معاشی نقل و حرکت بھی کم ہو چکی ہے۔۔ 1940ء کی دہائی میں پیدا ہونے والے 90 فیصد بچے 30 سال کی عمر تک اپنے والدین سے زیادہ کمائی کر رہے تھے جبکہ 1980ء کی دہائی میں پیدا ہونے والے نصف بچے ہی اپنے والدین سے زیادہ کمائی کر رہے ہیں۔“

اس ساری صورتحال کا 2008ء کے عالمی سرمایہ دارانہ بحران سے پہلے ہی عوامی شعور پر در پردہ ہی صحیح لیکن دیو ہیکل اثر پڑ چکا تھا۔ 2008ء کی ”عظیم کساد بازاری“ کے بعد امریکی تاریخ کی طویل ترین اور کمزور ترین معاشی بحالی ہوئی۔

لازمیت اپنا اظہار حادثے کے ذریعے کرتی ہے

ظاہر ہے اس سب کا ایک سیاسی رد عمل ہونا ناگزیر تھا۔ 2016ء کے انتخابی دور کا آغاز اس امید سے ہوا تھا کہ یہ جیب بش اور ہیلری کلنٹن کے درمیان ایک ”معمول“ کا ٹاکرا ہو گا۔ لیکن ایک معیاری مرحلہ عبور ہو چکا تھا۔ جلد ہی واضح ہو گیا کہ کروڑوں امریکی محنت کش اب اسٹیبلشمنٹ سیاست دانوں سے متنفر ہو چکے ہیں۔

برنی سینڈرز کے گرد محنت کشوں اور نوجوانوں میں موجود ترقی پسند قوتیں مجتمع ہو گئیں جو ایک نیم ”سوشلسٹ“ پروگرام پیش کر رہا تھا جس میں مفت کالج تعلیم، شعبہ صحت میں اصلاحات اور عوامی ترقیاتی منصوبوں کے ذریعے نوکریاں دینا شامل تھا۔ اس دوران ٹرمپ نے جنگجوانہ انداز میں رائٹ وِنگ رجحان رکھنے والے افراد کے زیر سطح غم و غصے کو بھڑکایا۔ کئی ٹرمپ حامی سینڈرز کی مہم سے ہمدردی کرتے تھے اور انہیں جیتا جا سکتا تھا۔ لیکن برنی سینڈرز کے برعکس، جو ڈیموکریٹک پارٹی کنونشن میں پارٹی کے سامنے سرنگوں ہو چکا تھا، ٹرمپ آخری وقت تک بے باکی سے لڑتا رہا۔ ایک طرف سینڈرز اپنی پارٹی اسٹیبلشمنٹ کی حصہ امیدوار کو وفا داری کا یقین دلا رہا تھا اور دوسری طرف ٹرمپ تمام رکاوٹوں کو روندتا ہوا اپنی پارٹی کا امیدوار بننے میں کامیاب ہو گیا۔

انتخابات قریب آنے کے ساتھ کلنٹن نے اپنی امیدواری کو سٹیٹس کو کا تسلسل قرار دیا اور کہا کہ ”بطور صدر میں ڈیموکریٹک کامیابیوں کا ریکارڈ آگے بڑھاؤں گی۔ میں صدر اوبامہ کی کامیابیوں کا دفاع کروں گی اور انہیں مزید آگے بڑھاؤں گی“۔ لیکن وہ یہ بھول گئی کہ تاحیات (ڈیموکریٹک پارٹی) حامیوں سمیت کروڑوں افراد کے لیے اوبامہ میراث کے تسلسل کا مطلب الام و مصائب سے بھری زندگی کا ہی تسلسل تھا۔ اس کے معنی بند فیکٹریاں، رسٹ بیلٹ قصبوں (امریکہ میں سابق مینوفیکچرنگ علاقے۔ مترجم) کی جاری بربادی، نشے کی قومی وباء اور کم اجرتی سروس سیکٹر کی نوکریوں کا بڑھنا تھا۔

دوسری طرف ٹرمپ اپنے آپ کو ایک باہر کا فرد بنا کر پیش کرتا رہا جس کا عزم واشنگٹن جوہڑ کو خالی کرنا تھا۔ اس نے بالکل مختلف پیغام دیا کہ ”ہماری تحریک کا مقصد ایک ناکام اور کرپٹ سیاسی اسٹیبلشمنٹ کا متبادل ایک نئی حکومت ہے جسے آپ، امریکی عوام کنٹرول کرو گے۔۔ سیاسی اسٹیبلشمنٹ نے ہماری فیکٹریاں اور نوکریاں برباد کر دی ہیں جو میکسیکو، چین اور دنیا کے دیگر ممالک میں جا رہی ہیں۔ یہ ایک عالمی طاقت کا ڈھانچہ ہے جو ان معاشی فیصلوں کا ذمہ دار ہے جنہوں نے ہمارے محنت کش طبقے کو لوٹ لیا ہے، ہمارے ملک کی دولت چوری کر لی ہے اور یہ سارا پیسہ مٹھی بھر بڑی اجارہ داریوں اور سیاسی ہستیوں کی جیبوں میں ڈال دیا ہے۔“

جب آپ ان پیغامات اور ان کے سیاق و سباق کا موازنہ کریں گے تو یہ واضح ہو جائے گا کہ ٹرمپ کیوں 2016ء کے انتخابات میں فاتح تھا۔

یقینا یہ شعلہ بیانی محض سفاک لفاظی اور شاطر چالبازی ہے۔ در حقیقت 2015ء میں ٹرمپ نے ایک نجی ملاقات میں ییل (Yale)یونیورسٹی کے بزنس پروفیسر جیفری سونن فیلڈ کو بتایا تھا کہ وہ دانستہ طور پر برنی سینڈرز کا اجارہ داریوں کے خلاف پیغام کو چرا رہا ہے کیونکہ یہ مؤثر ہے۔ لیکن کسی بھی حقیقی اسٹیبلشمنٹ مخالف قوت کی عدم موجودگی میں ٹرمپ غم و غصے کے لہر پر تیرتا ہوا وائٹ ہاؤس جا پہنچا جس میں غیر جمہوری الیکٹورل کالج نے کلیدی کردار ادا کیا جسے بانیان مملکت نے بنایا ہی اس مقصد کے لیے تھا کہ اس طرح کے ”پاپولر جذبات“ کا مقابلہ کیا جا سکے۔

حکمران طبقے کے نکتہ نظر سے ٹرمپ ایک ”بے قابو عنصر“ ہے جس نے ریپبلیکن پارٹی اور صدارت پر قبضہ کر لیا ہے۔ حکمران طبقے کی اکثریت شدید متنفر تھی کہ اتنا تنگ نظر، خود غرض اور غیر متوقع انسان ان کا نظام چلا رہا ہے۔ مارکس نے وضاحت کی تھی کہ ”جدید ریاست کی عاملہ پورے حکمران طبقے کے روزمرہ معاملات چلانے کی ایک کمیٹی سے زیادہ کچھ نہیں“ اور اس کام کے لیے سب سے زیادہ سنجیدہ سرمایہ دار ٹرمپ پر اعتماد کرنے کے لیے بالکل تیار نہیں تھے۔

تمام ہلڑ بازی اور اسکینڈلوں کے پس پردہ اس کی صدارت کا خاصہ وہی روایتی ریپبلیکن پارٹی پالیسیاں تھیں جن میں اس کا مشہور زمانہ کارپوریٹ ٹیکس کو کم کرنا بھی شامل تھا۔ تحفظاتی پالیسیوں کے عالمی رجحانات سے مطابقت میں اس نے محصولات لاگو کیے جن میں سے زیادہ تر کو بائیڈن نے جاری رکھا۔ اس کی قسمت اچھی تھی کہ ان سالوں میں عمومی معاشی استحکام موجود تھا اور ساتھ ہی پیش رو اوبامہ اور بش کی طرح خسارہ اخراجات (دیوہیکل اخراجات کی وجہ سے خسارے کو پیسے چھاپ کر پورا کرنا۔ مترجم) بھی جاری رکھے گئے۔ 2019ء میں افق پر ایک معاشی بحران کے آثار نمودار ہو چکے تھے لیکن اس نے کامیابی سے معاشی بربادی کا سارا ملبہ کرونا وباء پر ڈال دیا۔ مسلسل انتشار کے نتیجے میں ”اور کوئی بھی لیکن ٹرمپ نہیں!“ موڈ نے جنم لیا جس کی بنیاد پر بائیڈن بمشکل وائٹ ہاؤس تک پہنچا۔ لیکن انتخابات دھاندلی اور بائیڈن حکومت میں دیوہیکل افراط زر نے ٹرمپ کی ریپبلیکن پارٹی پر گرفت مزید مضبوط کر دی ہے۔

بین الطبقاتی انتخابی اتحاد

بورژوا میڈیا میں یہ عام روش ہے کہ امریکی سیاست کو دو بلاکوں کے حوالے سے پیش کیا جائے جس میں لبرل میڈیا تمام ”ٹرمپ حامیوں“ کو بنیادی طور پر ایک قسم کا رجعتی ہجوم بنا کر پیش کرتا ہے۔ یقینا ٹرمپ کے کچھ گرم جوش حامی شدید رجعتی ہیں جن میں کچھ فسطائی گروہ بھی شامل ہیں۔ رجعتی چھوٹے کاروباریوں کی ایک پرت بھی اس کی حامی ہے۔ لیکن حقیقت یہی ہے کہ ٹرمپ کے حامیوں کی ایک بڑی تعداد محنت کش افراد ہیں جن کی زندگیاں گلی سڑی سرمایہ داری نے تباہ و برباد کر دی ہیں۔

کئی افراد کے لیے وہ ڈیموکریٹوں کے مقابلے میں ”کم تر برائی“ ہے۔ وہ اس کے اعلانیہ شاونزم کی وجہ سے نہیں بلکہ اس کے باوجود اس کی حمایت کرتے ہیں۔ مثلاً ایک 2024ء پیو ریسرچ رائے شماری کے مطابق 91 فیصد ریپبلیکن ووٹر ”بہت زیادہ یا کچھ پُر اعتماد“ تھے کہ معاشی پالیسی کے حوالے سے ٹرمپ اچھے فیصلے کر سکتا ہے جبکہ صرف 26 فیصد ”اس کے ذاتی افعال کو پسند کرتے ہیں“۔

وال سٹریٹ جرنل نے ایک فورڈ محنت کش کا انٹرویو کیا جو یونائیٹڈ آٹو ورکرز یونین کا ممبر تھا اور 2016ء میں ٹرمپ انتخابی مہم تک غیر سیاسی تھا۔ جب اسے ٹرمپ کی حمایت کے حوالے سے پوچھا گیا تو اس نے جواب دیا کہ ”مجھے پتا تھا کہ ڈیموکریٹس کے پاس 1990ء کی دہائی میں لیفٹ محنت کش افراد موجود تھے۔ ٹرمپ کوئی غیر معمولی دماغ نہیں ہے۔ اس نے بس جان لیا ہے کہ ملک میں کیا ہو رہا ہے اور وہ بہادر ہے کہ ان افراد کے خلاف کھڑا ہوا ہے۔ تارکین وطن کی دیو ہیکل تعداد، گرین نیو ڈیل۔۔ یہ سب بکواس ہے۔ اس سے محنت کش طبقے کو کچھ حاصل نہیں ہو گا۔“

لیبر قائدین اور لیفٹ اصلاح پسندوں کی طبقاتی اتحاد پالیسی کا نتیجہ یہی کنفیوژن اور بگڑا ہوا نکتہ نظر نکلتا ہے۔ امریکی محنت کش طبقے کو اپیلیں کر کے ٹرمپ نے کئی افراد کی حمایت حاصل کر لی ہے جو اپنے آپ کو محنت کش سمجھتے ہیں۔ اس لیے 2024ء میں ریپبلیکن پارٹی پلیٹ فارم نے وعدہ کیا کہ وہ ”امریکی محنت کشوں اور کسانوں کا غیر منصفانہ تجارت کے خلاف دفاع کریں گے“، ”امریکی خواب واپس آئے گا اور دوبارہ سستا ہو گا“ اور ”تاریخ کی عظیم ترین معیشت تعمیر کی جائے گی“۔ یہ ایک علیحدہ بحث ہے کہ یہ کام سرمایہ دارانہ بحران میں ناممکن ہے۔

ایک عوامی کمیونسٹ پارٹی اگر ایک ایسا طبقاتی پروگرام دے جس کا مقصد سب کے معیار زندگی میں بہتری ہو تو وہ ٹرمپ کے کئی محنت کش حامیوں کو جیت سکتی ہے۔ حل یہ نہیں ہے کہ تارکین وطن کو مورد الزام ٹھہرایا جائے یا موسمیاتی تبدیلی کے لیے اٹھائے جانے والے اقدامات پر حملہ کیا جائے۔۔ بلکہ فارچون 500 کمپنیوں کو محنت کش کنٹرول میں قومیاء کر ایک جمہوری منصوبہ بند معیشت تعمیر کی جائے۔ لیکن محنت کش طبقے کی قیادت کے بحران میں یہ پرتیں رائٹ وِنگ کی حامی بنی ہوئی ہیں۔

کیا ٹرمپ ایک آمریت کا خواہش مند ہے؟

ٹرمپ کے ابھار اور خاص طور پر پہلی صدارت اور پھر 2021ء میں 6 جنوری کے دن امریکی کانگریس پر حملے کے بعد، لبرلز نے رونا دھونا ڈالا ہوا ہے کہ امریکہ کو فسطائیت اور آمریت سے خطرہ ہے۔ یہ ایک سطحی موازنہ ہے اور ڈرانے کی ایک چال ہے تاکہ ڈیموکریٹس کے لیے حمایت حاصل ہو۔

قیاس آرائی کی جا سکتی ہے کہ ٹرمپ آخر ”چاہتا“ کیا ہے لیکن یہ کوئی فیصلہ کن سوال نہیں ہے۔ اصل اہم نکتہ یہ ہے کہ موجودہ طبقاتی قوتوں کے توازن میں ٹرمپ ایک آمریت لاگو کرنے کی پوزیشن میں ہی نہیں ہے، چاہے وہ ایک فسطائی ریاست ہو یا ایک عدم مستحکم عسکری آمریت۔ یہ ٹرمپ کی ذاتی خواہشات کا سوال نہیں ہے بلکہ طبقات کے درمیان سماجی تعلقات کا سوال ہے۔ آج کے امریکہ میں کوئی بھی سرمایہ دارانہ ریاست 12 کروڑ سے زائد امریکی محنت کشوں کو نظر انداز نہیں کر سکتی جو امریکی سماج کو چلاتے ہیں اور دہائیوں کی نیند کے بعد اب جاگ رہے ہیں۔

اینگلز نے ”لڈوگ فیورباخ اور کلاسیکی جرمن فلسفے کا خاتمہ“ میں بیان کیا تھا کہ جب ہم تاریخ کا تجزیہ کریں تو ”سوال یہ نہیں ہے کہ ایک فرد واحد، چاہے وہ کتنا ہی عظیم (اہم) ہو، اس کی خواہشات کیا ہیں بلکہ اصل خواہشات وہ ہیں جو دیو ہیکل عوام، پوری قوم اور پھر ہر قوم میں موجود پورے طبقات کو متحرک کرتے ہیں۔“

فسطائیت ایک منفرد عسکری آمریت ہے جس کی بنیاد غم و غصے سے بپھری پیٹی بورژوازی ہوتی ہے جس کے ذریعے منظم محنت کش طبقے کو کچل دیا جاتا ہے۔ اٹلی، جرمنی اور اسپین میں اقتدار حاصل کرنا تاریخ کا ایک

امریکہ میں ایسی کوئی صورتحال نہیں ہے جہاں دیوہیکل قوت رکھنے والا محنت کش طبقہ ابھی تک کسی شکست سے دوچار نہیں ہوا ہے۔ ٹرمپ کے لیے قریب المدت میں یا کچھ عرصے میں ایک بونا پارٹسٹ عسکری آمریت بھی ممکن نہیں ہے۔ اس کے لیے طبقاتی جدوجہد کو ایک بند گلی میں داخل ہونا ہو گا اور پھر ٹرمپ کو عسکری قوتوں کے قابل ذکر حصے کی حمایت درکار ہو گی۔۔ فی الحال ایسی کوئی صورتحال نہیں ہے۔

2020ء میں بائیڈن سے شکست خوردہ ہونے کے بعد ٹرمپ اقتدار پر قابض رہنا چاہتاتھا اور اس کوشش میں اس نے کئی آپشنز کا تجربہ کیا۔ لیکن امریکی حکمران طبقہ اپنی گرفت دوبارہ مضبوط کرنے کے لیے پاگل ہو چکا تھا اور اس سلسلے میں اس کی کسی صورت مدد نہیں کی جا سکتی تھی۔ کانگریس پر حملے سے پہلے واشنگٹن پوسٹ نے ایک رائے شائع کی جس پر دس سابق سیکرٹری دفاع کے دستخط موجود تھے جنہوں نے انتخابی نتائج پر ٹرمپ کی ہٹ دھرمی کی شدید مخالفت کی تھی۔ کانگریس پر حملہ کرنے والے ٹرمپ حامی عام افراد تھے جو اگر وسیع تر منظر نامے میں دیکھے جائیں تو آٹے میں نمک کے برابر تھے۔ ان کے پاس کوئی منصوبہ یا حکمران طبقے کی کوئی حمایت موجود نہیں تھی اور ان کا حقیقی طور پر اقتدار پر قبضہ کرنے کا رتی برابر امکان بھی موجود نہیں تھا۔

ٹرمپ کوئی ”معمول“ کا سیاست دان نہیں ہے اور اس کی شعلہ بیانی آمرانہ ہی ہوتی ہے۔ لیکن اس کے حامی یقینا ایک فسطائی تحریک سے نہیں ہیں اور اس کا ابھار امریکی عوام میں رائٹ وِنگ سیاست کی جانب ایک بنیادی جھکاؤ کی عکاسی نہیں ہے۔ اس کے برعکس یہ عدم استحکام اور محنت کش طبقے کے سامنے ایک مربوط طبقاتی متبادل کی عدم موجودگی کا اظہار ہے۔ محنت کش طبقہ انقلابی جدوجہد میں کئی شکستوں سے دوچار اور تھکاوٹ کا شکار ہو گا تو ہی ٹرمپ کے لیے ایک عسکری آمریت مسلط کرنے کا آپشن کھل سکتا ہے۔ لیکن اس وقت صورتحال مکمل طور پر الٹ ہے یعنی ہم اگلے کئی سال طبقاتی جدوجہد میں دیو ہیکل اور تاریخی اٹھان دیکھیں گے۔

امریکی سرمایہ داری کو ”دوبارہ عظیم“ نہیں بنایا جا سکتا

2016ء میں ایک قصبے کے ہال میں باراک اوبامہ سے پوچھا گیا کہ محنت کشوں کا مستقبل کیا ہے کیونکہ نوکریاں مسلسل ختم ہو رہی ہیں۔ کیونکہ اوبامہ دو بار صدر بننے کے بعد تاحیات صدارت کی دوڑ سے باہر ہو چکا تھا، اس نے معمول سے ہٹ کر زیادہ سچ بولتے ہوئے آٹومیشن اور بیرون ملک نوکریوں کی منتقلی پر بات کرتے ہوئے کہا کہ کچھ نوکریاں ”اب کبھی واپس نہیں آئیں گی“۔ ٹرمپ کا وعدہ کہ ”وہ تمام نوکریاں واپس لائے گا“، لیکن اوبامہ نے سوال کیا کہ ”آپ یہ کیسے کریں گے؟ آپ کیا کریں گے؟۔۔ آپ کے پاس کیا جادو ہے؟“

یہ سرمایہ داروں اور ان کے سیاست دانوں کے لیے ایک کڑوا سچ ہے۔ ان کے پاس ایسی کوئی جادوئی چھڑی نہیں ہے جس کے ذریعے معاشی بڑھوتری اور استحکام بحال کیا جائے۔ کوئی سرمایہ دار سیاست دان سرمایہ دارانہ معیشت کی سمت کو کنٹرول نہیں کر سکتا۔ سرمایہ داری اپنی سرشت میں پر انتشار پیداوار ہے اور بورژوا انتخابات محض یہ فیصلہ کریں گے کہ امریکی سرمایہ داری کی ڈوبتی کشتی کا اگلا کپتان کون ہو گا۔

ٹرمپ کا ابھار طویل رجحانات کا انجام ہے۔۔ دہائیوں سے جاری امریکی سرمایہ داری کا نامیاتی انحطاط، لیفٹ اور محنت کش قیادت کی تاریخی تنزلی۔ اس کو شکست دینے کے کسی بھی تناظر میں طویل تاریخ کا جائزہ بھی لینا ہو گا۔ ڈیموکریٹس وقتی طور پر بیلٹ بکسوں کے ذریعے ٹرمپ کا راستہ روکنے میں کامیاب ہو سکتے ہیں لیکن وہ کبھی بھی نظام کے ناگزیر تضادات کو حل نہیں کر سکتے۔ جب تک ایسے امیدوار موجود ہوں گے جو سٹیٹس کو اور سیاسی کرپشن کے خلاف جدوجہد کی شعلہ بیانی کریں گے، اسٹیبلشمنٹ سیاست دان سیاسی منظر نامے پر ان کی جاری حاکمیت کو روکنے میں ناکام رہیں گے۔ لیکن رنگ بے رنگ ”پاپولزم“ کافی نہیں ہے، صرف ایک سوشلسٹ انقلاب ہی مستحکم نوکریوں اور پوری عوام کے لیے بہتر معیار زندگی کی ضمانت دے سکتا ہے تاکہ ہر قسم کی رجعتی شعلہ بیانی کی معاشی بنیادیں ہی ختم ہو جائیں۔

ایسے پروگرام کی فتح مند جدوجہد کے لیے کمیونسٹوں کو تمام سرمایہ دارانہ سیاسی پارٹیوں کے خلاف کھڑا ہونا ہو گا۔ ڈیموکریٹس اور ریپبلیکنز دونوں محنت کش طبقے کے دشمن ہیں جو امریکی سرمایہ داری کے نامیاتی انحطاط کا کچھ نہیں کر سکتے۔ تجربہ سکھاتا ہے کہ ”کم تر برائی“ کو ووٹ ڈالنا بیکار ہے اور در حقیقت وہ زرخیز زمین تیار کرتا ہے جس پر ”بڑی برائی“ پوری شد و مد کے ساتھ واپس اُگ آتی ہے۔ ہمیں ہر صورت اپنے سیاسی پرچم کو بے داغ رکھنا ہے اور مستقبل کی تیاری کرنی ہے۔ ہمیں شعوری ادراک ہونا چاہیے کہ جن عوامل نے ٹرمپ جیسا کردار ابھارا ہے وہی اعلانیہ طبقاتی جنگ کی راہ بھی ہموار کر رہے ہیں۔ کیونکہ ٹرمپ اپنے وعدے پورے نہیں کر سکتا اس لیے وہ بھی اپنے حامیوں کی نظر میں رسوا ہو گا۔

ہماری فوری ذمہ داری ہے کہ ہم ایک طبقاتی طور پر آزاد اور منظم کمیونسٹ پارٹی کو تعمیر کریں جو حتمی طور پر محنت کش طبقے کی اکثریت کو دونوں پارٹیوں سے جیتے گی۔ آگے بڑھنے کا ایک ہی راستہ ہے کہ امریکہ میں سیاسی پولرائزیشن کو طبقاتی بنیادوں پر استوار کیا جائے اور محنت کش طبقے کے درست غم و غصے کو مشترکہ دشمن کی جانب منظم کیا جائے۔۔ یعنی بذاتِ خود سرمایہ دارانہ نظام۔

Source By – www.marxist.pk

The post ٹرمپ ازم کیا ہے؟ – RCP | انقلابی کمیونسٹ پارٹی appeared first on Asia Commune.

ඊයේ ස්වීට්සර්ලන්තයේ සෙන්ට් ගාලන් නගරයේ පල්ස්තීන් – ඊශ්‍රායල් ගැටුම ගැන සාකචාවක් පැවතුනා. සාකච්චාව සංවිධානය කර තිබුනේ ජාතිවාදයට එරෙහි සංවිධානය සහ තවත් සමාජ සංවිධාන රැසක සහභාගීත්වයෙන් . 

පලස්තීනුවන්ට එරෙහීව ඊශ්‍රායල ගෙන යන වර්ග සංහාරය සහ ලංකාවේ සිංහල ආන්ඩු සුළුතර දෙමළ ජනයාට එරෙහීව ගෙන ගිය වර්ග සංහාරයෙහි සමාන කම් තිබෙනවා. 

එහෙත් ලංකාව ව්‍යවස්ථානූකුලව වර්ණභේදවාදී රාජ්‍යයක් නොවුනද ඊශ්‍රායලය ව්‍යවස්ථාවෙන්ම වර්ණ භේදවාදී රාජ්‍යයක් . එහි ස්වාධිපත්‍යය පිහිටා ඇත්තේ යුදෙව් ජනයාට පමනයි. ඊශ්‍රායලය තුල සිටින පලස්තීන ජනයාට ඒ හා සමාන අයිතිවාසිකම් හිමිවන්නේ නැහැ. ඊට අමතරව ඊශ්‍රායලය විසින් බලහත්කාරයෙන් වාඩීලා සිටින ජනයාට කිසිදු අයිතියක් තියා , ජීවත්වීමට තිබෙන අයිතියත් අහිමිවෙලා.

මෙම සාකච්චාවේදී කරුනු පැහැදිලි කලේ පලස්තීන සිවිස් සමාජ ක්‍රියාකාරීනියක්. එහි දී හෙලිදරව්කල කරුණු අනුව ඊශ්‍රායලය කොතරම් බිහිසුනු වර්ණභේදවාදී රාජ්‍යයක් ද කියා හිතෙනවා. 

ඉතා දරුණු විදියට පලස්තීනුවන්ගේ ජීවිත පාලනය කරන ඊශ්‍රායලය .. ඔවුන් ගේ කන බොන දේ සිට ගමන් කල යුතු වෙලාවල් පවා පාලනය කරනවා.

ඊශ්‍රායලය තුල සිරගත කරසිටින පලස්තීන දරුවන් ගනන 22,000 කට අධිකයි. ඒසේම කාන්තාවන් සහ ළදරුවන් ඔවුන්ට එරෙහීව කෙරෙන ලිංගීක හිරිහැර. ඊශ්‍රායලය තුල ජීවත්වන පලස්තීනුවන් නීතීයෙන්ම යුදෙවන්සේ සමාන අයිතීන් නැති අය.

මොන කාරනා කීවත් ලෝක සම්මත සෑම නීතීයක් සම්මුතියකට ඉහලින් සිටිනා ඊශ්‍රායලයට මනුශ්‍යත්වයට එරෙහි අපරාධ කිරීමට හයිය ලැබෙන්නේත් ඔවුන්ගේ ධනවත් කම සහ ලෝක බලවතුන්ගෙන් ඔවුන්ට කොන්දේසී විරහිතව ලැබෙන සහාය. 

මොකද ආයුධ ජාවාරම්කරුවන්ට මිනිස් ජීවිත වලට වඩා වටින්නේ ලාබය…ඊශ්‍රායලයට යවන සෑම වෙඩි උන්ඩයකම තිබෙන්නේ ලාබය .. ඊශ්‍රායල් ත්‍රස්ත හමුදා මේවනවිට ඝාතනය කර ඇති අයගෙන් 70% ක් ළමුන් සහ කාන්තාවන්. ඒ සෑම ලේ බිංදුවකින්ම ඇමරිකාව ඇතුලු බටහිරට ගෙන එන්නේ ලාබය.

ඊශ්‍රායලය විසින් ඝාසා සහ බටහිර ඉවුරේ එක්සත් ජාතීන්ගේ සහන සේවා ක්‍රියාත්මක වීම මේ වනවිට තහනම් කර තිබෙනවා.එහි අරමුන සෞඛ්‍ය සහ අනෙකුත් සහන නතරකර පලස්තීනුවන් සහගින්දරේ තමා වර්ග සංහාරය වේගවත් කිරීම.

තම ප්‍රතිවාදීය සහගින්දරේ තබා සහ සමූල ඝාතනය කර සාමය සංහිදියාව ඇතිකල හැකියැයි ඊශ්‍රායලය හිතන්නේ නම් එය එසේ නොවන බවට හොදම උදාහරණය ලංකාව සහ වසර තිහක් පුරාවට උතුරට සම්බාදක දමමින් ගෙන ගිය යුද්ධය …

by – Sarath Maddumage

The post විසි එක්වන සියවසේ ලොව මිලේච්චතම වර්ණභේදවාදී රාජ්‍යය .. appeared first on Asia Commune.

I am on very keen observation of the Sri lankan politics and the present Presidential election 2024…

I could watch the strong efforts of the  **Asia commune* to bring a fare election in the puppy island…

Since the country became a freedom nation unlike other neighbouring countries who were freed from the British Sri lanka is still now is not firm and steady in political platform…

First to understand the reality of the imbalance political situation in Sri lanka is geographical features…

Most of the landa are tea plantations and coffee plantations…There are two types of people…the estate owners and the other hand estate working community…

Naturally the masters of the estate owners have the powers politically… socially… financially etc.whereas the working community is lacking or not much involved in these privileges…

Also we must understand that the two categories of people one the natives speaking Sinhalese and the other side Tamil speaking… the continuous cold war between these two sided people should come to an end to promote a stable government…

During the reign of Pandaranaike Nehru…Srimavo Pandaranaike Nehru followed by these no political situation has been changed…The agreements between these two governments till now is in vain…

The petty clashes of fishermen of both countries are still becoming worse every time…

These are the problems that the people of Sri lanka face everyday…In this situation how to bring a fare election and government in Sri lanka??!!

The recent years we are watching the worst government of Rajapaksas… Corruption corruption corruption… When a corrupted government is in to existence automatically the  **Capitalism** with the Octopus hands swallow the people’s works…powers and other means including their welfare…

For more than 70 to 75 years either this party or that party but not the other than the capitalist system of governments are formed…

Actually what type of politics to be implemented and introduced is ofcourse  **Communism** combined with socialism based government…

Unless Communism is implemented how could socialism be executed…?!

Like me majority people are watching closely and carefully of the recent forthcoming **presidential election** in  Sri lanka..

I am much happy and satisfied of the tremendous works of One Asia commune to bring a fare election in Sri lanka… The meetings… policymakers’ address in the midst of the massive crowd would bring a great change in the forthcoming presidential election and it would be…

To establish a balanced and healthy politics I wish the Asia commune should work more and more…I wish you a successful government…

Advocate Sasikala Devi Sulaiman….

Thamilnadu India

The post Presidential election in Sri Lanka. appeared first on Asia Commune.

කොබෝල්ට් තදබදයෙන් විපතට පත් වූවන් පිළිබදව FRANCE 24 හි විමර්ශනය කරයි.

අද සමස්ත ලෝකයම මුහුණ දී ඇති දේශගුණික අර්බුදය මධ්‍යයේ විදුලි මෝටර් රථ පිරිසිදු බලශක්ති ප්‍රභවයක් වශයෙන් හුවා දැක්වීමට මෝටර් රථ නිශ්පාදනයේ යෙදී සිටින බලවත් රටවල් හා සමාගම් උත්සාහ කරමින් සිටිති. පුද්ගලික භාවිතයට යොදා ගන්නා මෝටර් රථ නිපදවීම වෙනුවට පොදු ප්‍රවාහන සේවය දියුණු කිරීම හා ව්‍යාප්ත කිරීම බැහැර කර ඇති බලවත් ජාතීන් හා සමාගම් විදුලි මෝටර් රථය විසදුමක් ලෙස ඉදිරිපත් කර ඇත. මෙහි අරමුණ වනුයේ ධනපති සමාගම්වල ලාභ අනුපාතය උපරිම කර ගැනීම මිස දේශගුණික අර්බුදයට විසදුමක් ගෙන ඒ්ම නොවේ. 

මෙම විදුලි කාර් බැටරි සඳහා අවශ්‍ය ඉතා උපාය මාර්ගික ඛනිජයක් වනුයේ කොබෝල්ට් ය.  විශේෂයෙන් ලෝකයේ විශාලතම කොබෝල්ට් සංචිත ඇත්තේ  ඩී.ආර්. කොන්ගෝ නැතහොත් ඩිමොක්‍රටික් රිපබ්ලික් කෝන්ගෝ  හිය.  එහි කොබෝල්ට් කැණීම් කරනු ලබන්නේ ළමා ශ්‍රමය, ජලය සහ වායු දූෂණය මෙන්ම දූෂණයට සම්බන්ධ දැවැන්ත පාරිසරික හා මානව පිරිවැයක් දරමිනි. 

ඒපමණක් නොව, මෙම කොබෝල්ට් බැටරිද, ඛනිජ තෙල් මෙන්ම අනාගතයේදී පරිසර දූෂණයට හේතුවක් වන්නේය. මෙම කොබෝල්ට් තදබදයෙන් විපතට පත් වූවන් පිළිබදව  FRANCE 24 හි Quentin Noirfalisse සහ Arnaud Zajtman විමර්ශනය කරයි.

Energy transition: The dark side of the electric car battery cobalt rush

The post විදුලි කාර් නිශ්පාදනයේ අඳුරු පැත්ත… appeared first on Asia Commune.

ලා මාක්ස් ජාත්‍යන්තරය විසිනි

 5/5/23

ලා මාක්ස් ජාත්‍යන්තරයේ ජාත්‍යන්තර මාර්ගගත (On line) සම්මන්ත්‍රණය අප්‍රේල් 30 වැනි දින කැඳවනු ලැබුවේ ලෝකය පුරා පැතිර යන විප්ලවයන්, බලමුලු ගැන්වීම්, කැරලි සහ අරගලවලට සහාය දැක්වීමේ ඉදිරි පියවරක් වශයෙනි. අද වන විට ලෝක විප්ලවවාදී ක්‍රියාවලියට සහයෝගය දැක්වීම මූලික කාර්යභාරයක්ව පවතී. පැරිසියේ සිට මොන්ට්‍රියෙල් දක්වාත්, ලීමා සිට කල්කටා දක්වාත්, සාඕ පවුලෝ, මෙක්සිකෝ සිටි, නිව්යෝර්ක් හා බොස්ටන් හරහා සටන්කාමීන් සහ ක්‍රියාකාරීන් ජාත්‍යන්තර සමුළුවේ සාකච්ඡාවලට සහභාගී වූහ.

යුක්රේනයේ ජනතාවගේ ජාතික විමුක්ති විප්ලවය සහ ප්‍ර‍ංශයේ මැක්‍රොන්ගේ ධනේශ්වර-අධිරාජ්‍යවාදී ආන්ඩුවට එරෙහිව ප්‍රංශ ජනතාවගේ දැවැන්ත ජාතික බලමුලු ගැන්වීම මගින් නායකත්වය දෙන ලෝකයේ වැඩ කරන ජනතාවට සහාය දීමේ අරමුණ ඇතිව මෙම රැස්වීම ලෝක දේශපාලන තත්වයේ වත්මන් පෙළ ගැසීම් සාකච්ඡා කරන ලදී. මෙම මාර්ගගත සම්මන්ත්‍රණය තුළ මූලික කරුණු නැතහොත් අක්ෂ 3 කින් සමන්විත වාර්තාවක් සාකච්ඡාවට භාජනය කරන ලද අතර, ඒ වටා වාද විවාද සිදු විය.

පළමු අක්ෂය

මෙම වාර්තාවේ පළමු අක්ෂය වශයෙන් ධනවාදයේ සහ ලෝක ආර්ථික අර්බුදයේ වත්මන් තත්වය ආමන්ත්‍රණය කළේය. ධනවාදයේ බිඳවැටීමේ තත්වය හේතු කොටගෙන මහාද්වීප පහේම මිලියන සංඛ්‍යාත ජනතාවක් පීඩාවට පත් කරමින් කුසගින්න, විරැකියාව, වසංගත සහ පාරිසරික විනාශයේ බිහිසුණු තත්වයක් ඇති කරන අතර, මෙම වාර්තාව මගින් පෙන්වා දුන්නේ ලෝක ජනගහණයෙන් සියයට එකක් (1%) වන ගෝලීය ධනවාදයේ ආධිපත්‍ය දරණ හා එහි මර්මස්ථානය වන්නාවූ the Corporation Global Credit Suisse  හි කඩා වැටීම මෙම සාකච්ඡාව තුළ ආමන්ත්‍රණය කළේය. දිගු කලක් ධනවාදයේ ආරක්ෂාවේ සහ ස්ථාවරත්වයේ බලකොටුවක් වූ ස්විට්සර්ලන්තයේ බැංකු අර්බුදය නැතහොත් බංකොලොත් වීම මෙම අර්බුදයේ ඇති බරපතලකමේ ප්‍රකාශනයයි.

1% කතිපයාධිකාරීන් ඔවුන්ගේ අසාර්ථක සංගතවලට සහ බැංකුවලට ආධාර කිරීම සඳහා ඩොලර් බිලියන ගනනක ඇපදීම දිගටම කරගෙන යති. මෙම තත්වයට අවසන් තිත තැබීමට කාලය පැමිණ ඇති බවත්, ධනවාදයේ පර්යන්ත අර්බුදය තුළින් පෙන්නුම් කරන්නේ ගෝලීය සමාජවාදය ස්ථාපිත කිරීම සඳහා ලෝකයේ අරගල සම්බන්ධීකරණය කිරීමට කාලය එළඹ ඇති බවත් සම්මේලනය අනුමත කළේය.

දෙවන අක්ෂය

වාර්තාවේ දෙවන අක්ෂය වූයේ, ධනවාදයේ බිඳවැටීම නිසා ඇතිවී තිබෙන බිහිසුණු තත්ත්වයට ප්‍රතිචාර වශයෙන්, ලෝකය කම්පනයට ලක් කරමින් පෙළ ගැසෙමින් පවතින මහජන නැගිටීම් රැල්ල පිළිබඳ විශ්ලේෂනය කර ගැනීම සහ ආමන්ත්‍රණය කිරීම විය. පුටින්ගේ ෆැසිස්ට් ආක්‍රමණය පරාජය කරන යුක්‍රේනයේ මහජනතාවගේ නායකත්වයෙන් සහ මැක්‍රොන් ආන්ඩුවට එරෙහිව සැබෑ කැරැල්ලක් දියත් කරන ප්‍රංශයේ කම්කරුවන් සහ ජනතාව විසින් මෙහෙයවනු ලබන අරගලවලින් පෙන්නුම් කරනුයේ, ලෝක ජනතාව ධනවාදයට එරෙහිව 3 වැනි ගෝලීය විප්ලවවාදී රැල්ලක් දියත් කරමින් සිටින බවයි.

Asia Commune website reproduced the call in English, Tamil, Hindi, Bengali, Chinese, Urdi, Shinhala for Asia activism Images of the online activity of the International Conference

අනෙක් අතට, ජර්මනිය, එංගලන්තය, ඉතාලිය සහ ස්පාඤ්ඤය යන කම්කරු පංතිය ඉදිරියෙන් සිටින යුරෝපය පුරා කම්පනයක් ඇති කරමින් බලගතු වැඩවර්ජන හා විරෝධතා ව්‍යාපාරයක් අඛණ්ඩව ගෙන යමින් ප්‍රංශයේ බලමුලු ගැන්වීම් රැල්ල ඉදිරියෙන්ම සිටී. එමෙන්ම ඔවුන් පෙන්නුම් කළේ ලෝකයේ බලවත්ම ඇමරිකානු කම්කරු පන්තියේ නැගීම ප්‍රකාශ කරන බලගතු වෘත්තීය සමිති ක්‍රියාකාරීත්වයක් එක්සත් ජනපදය තුල වර්ධනය වෙමින් පවතින බවයි. ඊශ්‍රායලයේ මහජන බලමුලු ගැන්වීම් සමඟින්, මහජනතාව රජයේ බොනපාට්වාදී උත්සාහය පරාජය කළ අතර, ඊශ්‍රායලය තුළ ජීවත් වන පලස්තීනුවන් විසින් වැඩි දියුණු කරන ලද 3 වන ඉන්ටිෆාඩාව, මෙවර සංවර්ධනය කරමින් සිටිති.

වෙනිසියුලාවේ, ගුරුවරුන් විසින් මෙහෙයවනු ලබන කම්කරුවන්ගේ වැඩ වර්ජන වර්ධනය වී ඇති අතර, කම්කරුවන්ගේ සහ ජනප්‍රිය ජනතා අරගල හොංකොං සිට චිලී දක්වාත්, කැටලෝනියාවේ සිට ඉරාකය දක්වාත්වූ ජනතා අරගල කියා සිටිනුයේ “ලෝකයේ කම්කරුවනි, එක්සත් වන්න” යන්නයි. මේ ආකාරයෙන් ලොව පුරා මතු වෙමින් ඇති ධනේශ්වර ආන්ඩු කොන් කරන මහජන අරගලවලට සහය දැක්වීමට අපි තටයුතු කළ යුතු අතර එම බලවේග සමඟ එකතු විය යුතුය.

3 වන අක්ෂය

වාර්තාවේ 3 වන අක්ෂයෙන් ලෝකය පුරා සම්ප්‍රදායික වම මුහුණදී සිටින බරපතල අර්බුදය පිළිබඳ විශ්ලේෂනය කිරීමට සහ ආමන්ත්‍රණය කිරීමට උත්සාහ කළේය. ගෝලීය විප්ලවයක අවශ්‍යතාවය මධ්‍යයේ ලෝක වමේ ව්‍යාපාරයේ පරිදර්ශනය බිඳවැටීම සහ ගැඹුරු අර්බුදයකට ලක්වී ඇති තත්ත්වය මෙම සාකච්ඡාව තුළ  මතු කළේය. මෙම සාකච්ඡාවේදී පැහැදිලි වූයේ  ලෝකය පුරා වාම කන්ඩායම් ප්‍රතිසංස්කරණවාදී මූලෝපායන් අනුගමනය කර හා අනුගමනය කරමින් සිටින බවත්, එක්සත් ජනපදයේ බර්නි සැන්ඩර්ස්ගේ නායකත්වයෙන් යුත් ප්‍රගතිශීලී ජාත්‍යන්තරයේ (IP) ප්‍රතිසංස්කරණවාදී මූලෝපාය, ස්පාඤ්ඤයේ පොඩෙමෝස්, ග්‍රීසියේ සිරිසා හෝ බ්‍රසීලයේ PSOL හෝ පොදු පෙරමුනු ආන්ඩුව වැනි සෑම තැනකම කම්කරු පංතිය පාවාදීමේ පිළවෙත් අනුගමනය කර ඇති බවයි. බෝරික් ආන්ඩුවේ චිලී වම, වෙනිසියුලාවේ ජනප්‍රිය විප්ලවවාදී විකල්පය (APR) හෝ ආර්ජන්ටිනාවේ FITU අත්දැකීම, මාක්ස්වාදයෙන් බිඳී ගිය හා ලෝකය ගිලී යන ව්‍යසනය පෙන්නුම් කරන අත්දැකීම් සහ අරගලයන් පාවා දෙමින් ලොව පුරා කම්කරු පන්තිය පාවා දීමේ අත්දැකීම් පෙන්නුම් කර ඇති බවයි.

මැතිවරණවාදයට ප්‍රමුඛත්වය දෙන මෙම කණ්ඩායම් සහ සංවිධාන, ධනේශ්වර පාලන තන්ත්‍රයේ සහ ධනේශ්වර රාජ්‍යය විසින් පාලනය කරනු ලබන වෘත්තීය සමිතිවල සම්මතයන්ට අනුගත වීම සඳහා කටයුතු කර ඇති ආකාරය අපි උදාහරණ ලෙස ගෙනහැර දක්වමු. ප්‍රංශයේ විවෘතවම පෙනෙන්නට තිබෙන තත්ත්වය මෙය වන අතර ලෝකයේ වාම ප්‍රවාහයන් තුළ අප නිරීක්ෂණය කරන්නේ කම්කරුවන්ගේ සහ පීඩිත ජනතාවගේ ආන්ඩුවක් සඳහා අරගලයක අත්‍යවශ්‍ය බව ප්‍රකාශ කිරීම ප්‍රතික්ෂේප කරන බවයි. වෙනිසියුලාවේ මදුරෝගේ, කියුබාවේ ඩයස් කැනෙල්ගේ හෝ චීනයේ ෂී-ජින්පින්ගේ “සමාජවාදීන්” ලෙස වෙස්වලාගත් ආඥාදායකත්වයන් මාක්ස්වාදය අතහැර බහුජාතික සමාගම්වලට පක්ෂව දූෂිත වී ඇත.

Images of the online activity of the International Conference

ප්‍රගතිශීලී ජාත්‍යන්තරයේ මූලෝපායට සම්බන්ධ වීමෙන්, මෙම කණ්ඩායම් විසින් වර්ධනය කරන ලද සමාජ ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ක්‍රියාවලිය ඔවුන් ප්‍රතිසංස්කරණවාදී සංවිධාන බවට පත් කිරීමට හේතු වී ඇති අතර, දහස් ගණන් අවංක සටන්කාමීන් මෙම සංවිධානවලින් ඉවත් වීමට හේතු වී තිබේ. මාක්ස්වාදයේ මූල ධර්ම වෙතට නැවත පැමිණීමෙන් පැමිණීමෙන් පමණක් ජයගත හැකි අර්බුදයක් වන ලෝකය මුහුණ දෙමින් සිටින අර්බුදයට විසදුම් ලබා ගැනීමට නම්, ලෝකයේ වම මුහුණ දී ඇති අර්බුදය පළමුවෙන් විසඳා ගනිමින් ඉදිරියට යාම මූලික හා අත්‍යාවශ්‍ය කාරණයක් වන්නේ එබැවිනි.

එය සෑම දිනකම, සෑම රටකම වර්ධනය කරන සෑම මැදිහත්වීමක්ම හරහා ඉදිරියට යන විප්ලවවාදීන්ගේ ලෝක ප්‍රතිසංවිධානය සඳහා වන සටනකි. වමේ මෙම සටනේ කොටසක් ලෙස, අපි මාක්ස්, එංගල්ස්, ලෙනින්, ට්‍රොට්ස්කි, ජේම්ස් කැනන් සහ නහුයෙල් මොරේනෝ වැන්නන්ගේ විප්ලවවාදී මූලෝපාය සහ සම්භාව්‍ය මාක්ස්වාදී සම්ප්‍රදාය නැවත උකහාගත යුත්තෙමු. ප්‍රථමයෙන්ම, ජාත්‍යන්තරවාදය ප්‍රකෘතිමත් කර ගැනීම සදහාවූ සටන, පුටින්ගේ ෆැසිස්ට් ආක්‍රමණයට එරෙහි සටනේදී යුක්‍රේනයේ කම්කරුවන්ට සහ ජනතාවට සහාය දීම ප්‍ර‍මුඛ කාර්යභාරයක් වන්නේය. ලෝක විප්ලවය ජයග්‍රහණය කරා ගෙන යාමටත්, ලොව පුරා ධනපති ආන්ඩුවල ප්‍රතිපත්ති පරාජය කිරීමටත්, නිකරගුවා විප්ලවය සඳහා 1970 ගණන්වල Nahuel Moreno විසින් ප්‍රවර්ධනය කරන ලද Simon Bolívar Brigade වැනි ජාත්‍යන්තරවාදී සම්ප්‍රදාය නැවත ආරම්භ කළ යුතුය.

ජාත්‍යන්තර ඔන්ලයින් සම්මන්ත්‍රණයේ විශේෂ ආරාධිතයන් වූයේ අයර්ලන්තයේ ස්වාධීන වමේ සහෝදරවරු මෙන්ම වෙනිසියුලාවේ සහෝදරවරුනුත්, මදුරෝට එරෙහිව වැදගත් වැඩ වර්ජන මෙහෙයවූ කැරබොබෝ ප්‍රාන්තයේ ගුරුවරුන් මෙන්ම සටන්කාමී ක්‍රියාකාරීන් වන මෙක්සිකෝවේ කම්කරුවන් ය. ජාත්‍යන්තර වේදිකාවේ නායකයින් වන මෙක්සිකෝව, ඉක්වදෝරය, පේරු, ආර්ජෙන්ටිනා වැනි රටවල සහෝදර/සහෝදරියන්ද; සෝබෝන් හි CGT හි ක්‍රියාකාරීයකු වන ප්‍රංශයේ සහෝදරවරුන්ගේ පැමිණීමද ඉතා වැදගත් විය. ඉන්දියාව, පකිස්ථානය, චීනය, හොංකොං, ශ්‍රී ලංකාව සහ අනෙකුත් ආසියානු රටවල වාර්තාකරුවන් සිටින Asia Commune නම් වැදගත් වෙබ් අඩවිය සම්බන්ධීකරණය කරන විල්ෆ්‍රඩ් සිල්වා සහ දොන් සමන්ත වැනි සහෝදරවරුන් ශ්‍රී ලංකාවේ නියෝජිතයන් ලෙස පැමිණ සිටියහ.

This is how militants from The Marx International of Montreal, in Canada, also intervened, who located the situation of the workers in the imperialist countries. Comrade Vladimir Cosios from Ecuador raised the fight against Machismo, and for Justice for Valentina Cosios. From Chile, the comrades denounced the betrayal of the Boric government and the Chilean left to the people.

මාක්ස් ජාත්‍යන්තරයට සහයෝගය දක්වන්නන් ලෙස පැමිණ සිටි නිව් යෝර්ක් සහෝදරවරු විසින් එක්සත් ජනපදයේ කම්කරුවන්ගේ සහ ඇමරිකානු ජනතාවගේ තත්ත්වය පැහැදිලි කළහ. විවිධ භාෂාවලින් තම අදහස් සහ විවිධ ආස්ථානයන් ප්‍රකාශ කිරීමට සමත් වූ ක්‍රියාකාරීන් රැසක් සිටීම ලා මාක්ස් ඉන්ටර්නැෂනල් හරහා අප ගෙන යන විප්ලවවාදීන්ගේ ජාත්‍යන්තර ප්‍රතිසංවිධානයේ ප්‍රගතිය පෙන්නුම් කරයි.

අප්‍රේල් 30 වැනි දින කැඳවා තිබූ ලා මාක්ස් ඉන්ටර්නැෂනල්හි ජාත්‍යන්තර ඔන්ලයින් සම්මන්ත්‍රණය ඉදිරි පියවරක් වූ අතර එය අප මැදිහත්වී ඇති රටවල ලා මාක්ස් ඉන්ටර්නැෂනල් සටන්කාමීන් ලෝකය පුරා පැතිරී යන විප්ලව, බලමුලු ගැන්වීම්, කැරලි සහ අරගලවලට සහාය දීමේ ක්‍රියාකලාපය, මහත් පරිශ්‍රමය, පරිත්‍යාගය සහ ශ්‍රමයක් තුළින් ඇති කර ගැනීමට හැකි විය. මෙම මාර්ගගත සාකච්ඡාවේ එක් යෝජනාවක් වූයේ ජාත්‍යන්තර ප්‍ර‍තිසංවිධානය අරමුණු කරගෙන අඛණ්ඩව එක්ව වැඩ කිරීමයි. එමගින් ගෝලීය සමාජවාදී සමාජයක් සදහාවූ අරගලය ඉදිරියට ගෙනයාම සදහා අවශ්‍ය වන්නාවූ ක්‍රියා පිළිවෙත් මීළග ජාත්‍යන්තර මාර්ගගත හමුව තුළ ප්‍ර‍මුඛව සාකච්ඡා කරනු ඇත.

The post ලෝක විප්ලවයේ නව පෙළගැසීම පිළිබදවූ ජාත්‍යන්තර සමුළුව! appeared first on Asia Commune.